Merienda

  

   Merienda

     By Patrice Marco

Tuwing bakasyon lamang kaming pamilya umuuwi sa aming probinsya. Pero ngayon, matapos kong maka-graduate sa kolehiyo ay mabibilang na lamang sa daliri ang paguwi namin dito. Noong bata pa lamang ako ay dito ako iniiwan ng aking mga magulang tuwing bakasyon. Kung dati ay sabik akong umuwi sa aming probinsya, hindi ko alam kung nasaan na ang galak na aking nadarama noong kabataan, ngayon ay tila ba naisipan ko lamang. Walang magawa at malay ko ba kung mayroong mangyayari. Bakasyon rin naman ngayon. Magsolo ako sa pagkakataong ito. Ngayon ko nasabing sa bawat paglakad mo, ay mayroon kang patutunguhan. Sana nga lamang ay alam natin kung maganda o masama ba ang ating kahahantungan.

            ‘Bakit ako umuwi ng aming probinsya?’ ang tanong na paulit-ulit pumapasok sa aking isipan. Hindi ko maaaring sagutin na wala lang dahil sa hindi pwedeng wala lang. Kahit na wala lang naman talaga akong dahilan ay hindi ko ito maaaring sagutin ng wala lang. Abril ngayon at ang huling uwi ko ay noong Enero. Dito kasi kami sa Bulacan nag-diwang ng pasko at bagong taon. Kasama kong umuwi noon ang aking buong pamilya. Baka isipin mo na pamilyadong tao na ako, hindi ang aking kasagutan. Si lola ay nakatira na sa Maynila kasama ng isa sa aking tiyahin. Kinuha sya simula ng mamayapa si lolo. Kaya naman inabutan ko ang may kalakihang bahay ng aming buong pamilya. Kinuha ko sa ilalim ng paso malapit sa pintuan ang susi ng bahay, mabuti at walang nakakaisip na dito tinatago ang susi o pasalamat kami na walang naghahanap nito para makapasok. Tsismosa lang naman ang aming mga kapit-bahay at hindi magnanakaw kaya naman walang masyadong pangamba.

            Nang makapasok ako sa loob ng aming tahanan ay agad kong binuksan ang mga kahoy na bintana. Tumambad sa akin ang naglalaguang mga ligaw na damo at halaman na tila ba gustong makapasok sa loob ng bahay. Alas-dos na rin kasi ng hapon kaya naman bahagyang malamlam ang sikat ng araw, ‘di gaya sa Maynila na masakit ang paglabas sa tanghali.

            May kung anong nakapagpapagaan ng aking pakiramdam sa pinakikita sa akin ng buong kapaligiran. Maalikabok na kabinet, sapot ng gagamba, mga halaman sa paligid, basang sahig dahil sa ulan na pumasok mula sa butas na bubong at ang nakagigitlang paglakad ng mga pusa sa taas ng bahay. Makalawang na pako, butas na yero at de kandadong pintuan. Wala nito sa Maynila, nasa probinsya na nga ako.

            Nakarinig ako ng torotot sa ‘di kalayuan. Partikular sa harap ng aming tahanan. Tiyak kong isa ito sa mga nilalakong meryenda sa kalsada. Nakumpirma ito ng marinig ko ang tinig ng isang batang lalake.

            “Cheese Donutttt!!!”

            Inulit nya itong muli ngunit sa pangalan ng iba pa nyang tinitinda.

            “Monggo Donutttt!!!”

            Dahil sa hindi pa ako kumakain –umalis kasi ako sa Maynila ng pasado alas-onse kaya naman nalagpasan na ako ng tanghalian— ay agad akong sumilip sa pintuan upang tawagin ang pansin ng tindero. Hindi ko pa natatanggal sa aking katawan ang dala kong bag at agad ko itong pinatong sa upuan malapit sa pintuan.

            Matapos makalapit sa aking harapan ay agad nyang ibinaba ang dala nitong styro box at mabilis na binuksan. Pagtanggal nya ng takip ay hinaplos ng usok mula sa loob ng kahon ang aking mukha. Nalasahan kong agad ang kanyang tinitinda.

            “Bagong luto ba yan?”

            Tanong ko sa kanya kahit na alam ko naman ang sagot. Hindi mo pwedeng pekian ang usok.

            “Opo. Mainit-init pa. Kakahango ko lang po nyan.”

            Kanina ko pa napansin ang binata. Maawain ako noong bata pa ako. Pero para sa akin, ang simpleng kasuotan ng lalaki sa aking harapan ay nagbibigay ng init sa aking dibdib. Para bang gusto ko syang yakapin. Nang walang malisya.

            “Magkano yan? Alin ba ang monggo at cheese?”

            Tanong ko. Pumayawang ako.

            “Ah. Yung bilog po, cheese. Yung pahaba ang monggo.”

            “Okay, dalawang keso, isang monggo. Magkano ba?”

            “Walong piso po isa.”

            “Ah ang mahal naman. Sige.”

            Lumilipas ang panahon, tumataas rin ang presyo ng bilihin. ‘Di ko na sinabi pa na ‘dati tres lang yan ah’. Mas lalo akong tatanda.

            Nakita kong isinilid ng lalaki ang dalawang donut na pabilog at isang pahaba. Natigilan ako ng iabot nya sa akin. Hindi ako malisyoso pero mayroon akong naisip sa pormang pinakita ng mga inosenteng pagkain.

            Inabot ko sa lalaki ang singkwenta pesos.

            Nagbibilang ito ng sukli nang sabihin kong ‘keep the change’. Pero hindi sya tumigil at iniabot pa rin sa akin ang sukli. Hindi ko alam kung tatanggapin ko ito. Wala akong mai-apply na matinong masasabi sa sitwasyon. Para nya akong hinahamon.

            “Sabi ko nga keep the change.”

            Pagulit ko habang pinakakawalan sa supot ang donut na aking binili. Pinalabas ko ang mahabang donut at sinimulang kagatan.

            Gaya ng kanyang panlabas na kaanyuan –ayokong sabihing madungis sya dahil hindi naman at taliwas naman sya sa sobrang linis— ay inakit rin ako ng kanyang kaliwang mata. Medyo nakapikit kasi ito at dito ako madalas na napapatingin. Mataba rin ang kanyang hita at bagamat kulay kape ang kulay ng balat ay makinis naman sya. Malaki din ang kanyang katawan kaya bahagyang mahirap hulaan ang kanyang edad dahil sa maamo nyang mukha.

            Nakatingin lamang sya sa akin. Nginunguya ko pa rin ang kinagatan kong donut. Masarap ang monggo sa loob nito.

            “Sige po. Maraming salamat.”

            Sagot nya sa akin.

            “Okay.”

            Bahagya syang naglakad upang kunin ang pinatong nyang kahon sa harapan ng aming pintuan. Matapos ay lumingon sya sa akin.

            “Magsolo ka lang po dito?”

            Naubos ko na ang monggo donut. At pinahid ang asukal na dumikit sa tabi ng aking mga labi.

            “Oo. Hindi ba halata?”

            “Ah.”

            Matapos nyang magsalita ay tuluyan na nyang binuhat ang dalang kahon. Nakita kong isinilit na rin nito sa kahon ang dalang torotot. Gulat ako ng makita kong pumasok sya sa loob at wala akong nagawa kung hindi ang mapaurong dito. Nakita kong isinara nya ang aming pintuan at agad na nilapag ang kanyang paninda. Kung isa akong serial killer malamang na ang tanging ebidensya lamang ay ang pagsigaw nya ng kanyang tinitinda. At kung saang lugar simulang nawala ang kanyang sigaw ay doon sya matatagpuan. At ito ay sa aming tahanan. At paano kung ako naman ang kanyang patayin. Saksakin? Nakawan. Nagulat ako ng tulayan nyang kinandado ang pintuan sa kanyang likod. Agad na nagtanggal ng suot nyang damit at mabilis na hinubo ang suot na short. Hindi ko pa nasisilayan ang suot nyang brief ng agad nya rin itong tinanggal.

            “Isubo mo ako Sir.”

            Nanlaki ang aking mga mata. Gusto kong magsabi ng kaartehan at kung ano-ano pa pero ang totoo ay natulala ako. Napatitig ako sa kanyang pribadong parte. Napakalaki nito at mataba. Mapula. Nabitiwan ko ang supot kung saan laman ang aking donut.

            “Ayaw mo ba?”

            Hindi pa rin ako nagsalita dito. Sa aking pagtahimik ay mabilis syang lumapit sa akin at agad akong hinalikan. Para syang nilalagnat. Mainit ang hiningang kanyang pinakakawalan at malikot ang kanyang dilang naglalakbay sa loob ng aking bibig. Hindi ako nakagalaw. Masyadong mabilis ang pangyayari. Nanigas ako e’. Napansin kong inilagay nito ang kanyang dalawang kamay sa aking magkabilang balikat at tila ba pinauupo ako.

            Napansin ko na lamang na binabangga ng kanyang maselang parte ang aking ilong. Nakatingala ako sa kanya habang nakamasid naman sya sa akin. Hindi ako gumalaw ng bigla nyang bahagyang hinampas ang aking pisngi gamit ang kanyang kaselanan. Naamoy ko ito at hindi ko masabi sa aking sarili kung anong meron ito, parang nakaramdam lang akong ng pagkabusog, parang masarap sa pakiramdam.

            “Isubo mo na. Ayaw mo ba?”

            Hindi na ako sumagot at ibinuka na lamang ang aking bibig. Mainit ang aking pakiramdam at tila ba naluluha ang aking mga mata. Isusubo ko pa lamang sya ng bigla naman nyang ipinasok ito sa aking bibig ng walang babala. Nagitla ako at hindi na nagkaroon pa ng pagkakataon upang magulat dahil sa labas-pasok na ito sa akin. Napakapit na lamang ako sa kanyang likuran dahil sa hindi ko talaga sya mapigilan sa kanyang ginagawa. Tutumba ako kapag hindi ko sya hinawakan. Kung gaano kabilis ang pangyayari ay ganoon nya rin ako kabilis pinatalikod sa kanya. Nakita ko na lamang na tinatanggal nito ang suot kong maong at ng malapit na ito sa aking hita ay saka naman nya isinunod ang aking brief. Mas lalo pa akong nagulat ng sampalin nya ang pisngi ng aking pangupo.

            “Ah!”

            “Gusto mo yan?”

            Tanong nya sa akin.

            Dahil sa nakatalikod ay pakiramdam na lamang ang aking inaabangan. Para akong bulag. Naramdaman ko ng bumuka ang magkabilang pisngi ng aking mga salump’wet matapos nyang hawakan ang magkabilang dulo nito. Naramdaman ko ng magkaroon ito ng kung anong madulas sa pagitan na naramdaman kong tumulo sa aking hita. Habang pinapahiran nya ito ng kung ano ay dahan-dahan kong hinakawakan ang aking hita at sinalat kung ano ang nilagay nya sa akin.

            “Butter?!”

            “Mantikilya Sir.”

            Wala na naman akong panahon sa kaartehan at hindi na ako nagsalita pa. Ano pa ba ang i-aarte ko e’ gagawin nya na.

            “Oh!”

            Habang abala ako sa pag-iisip ay saka nya naman ako mabilis na dinali. Hindi ko yun inaasahan kaya naman napalakas ang aking sigaw. Naulit itong muli.

            “Oh my-!”

            “Gusto mo yan Sir? Huh?”

            Naramdaman ko ang kanyang kabuuan sa aking kalooban. Saktong-sakto. Para bang kandila na ibinabad sa tubig, walang puwang para sa kaunting espasyo. Para akong binubuka.

            “Oho...oh..oo...”

            Gusto kong sabihin sa kanyang tama na pero baka sumunod sya kaya naman hindi na ako naginarte pa.

            “Uhm!...ayan Sir? Ayan? Gusto mo yan? Huh? Ha?”       

  

            “Anong pangalan mo...oh! Oo! Si-sige...”

            Nakalapat ang aking mga palad sa sahig na tila ba tatakbo sa isang karera at naramdaman ko na lamang ng bigla nya akong angatin at yakapin. Dito ko pa naramdaman ang mabilis nyang paggalaw sa akin. Hinawakan nya ang aking dibdib at pabalik-balik itong hinimas. Parang nagmamasa ng harina. Ganito nya rin kaya nilalamas ang ginagawa nyang mga donut? Ngayon lamang ako natrato ng ganito. Napakabilis. Naramdaman ko rin ng halikan nya ako sa tenga. Hindi na ako maawat sa aking mga sinasabi.

            “Ah! Mapupunit! Oh! Mapupunit! A-huh...”

            Wala akong kasiguraduhan sa aking sinabi pero ito ang biglang sinabi ng aking bibig.

            “Hindi yan...kaya mo yan...uhh...uhh.”

            “Please....please...baka mapunit...”

            “Ma-malapit na ako...”

            “’Wag sa loob...please...ah!...huwag sa loob...huh...”

            “Ohhhh!!!”

            “Ahh!!!”

            Bumangon ako at napisa ko ang donut na akong nabili. Naka-lock ang pinto at magsolo lamang ako sa bahay. Huni lamang ng mga ibon sa paligid ang aking naririnig. Tinitigan ko ang maselan kong parte. May tumilaok na manok. Matapos ay naglinis ng sarili, pamunas ay ang suot kong damit, naghubad ako na tila ba prutas na binalatan. Ano ba itong iniisip ko? Tulala akong nakaupo sa harap ng balde habang pinupuno ito ng tubig. Pero hindi mo ako masisisi dahil sa wala pa akong karanasan. Kinuha ko ang lumang sabon –malamang na ito pa yung sabon na ginamit ng aming pamilya noong pasko— at habang hinihintay na mapuno ang balde ay pinagkaabalahan ko munang tanggalin ang mga bato, buhok at kalawang sa sabon na aking gagamitin. Bakla ako pero bakit nangyari ang ganito. Uminom ako ng tubig mula sa tabo. Hindi ko pa rin matanggap hanggang ngayon. Nagmumog at ibinuga. Hinding-hindi ko matatanggap. Pinatay ko ang gripo at nagsimula akong magbuhos. Marahil na ikatutuwa ng aking mga magulang ang impormasyong aking kinakatakutan. Nagbuhos akong agad na para bang mayroong tinatanggal sa aking katawan, at kapag sapat na ang naramdaman kong tubig ay saka ito maaalis. Magagalak silang malaman na magkakaroon na sila ng apo. Naupo akong muli at tila ba nagpapatuyo, pinapatulo ang tubig sa aking katawan. Pero ako, hindi ko alam kung papaano ko ito tatanggapin. Parang aso’y iwinasiwas ko ang aking sarili, bigong patalsikin ang tubig sa aking katawan. Magalit na kayo sa akin pero pinayuhan ko ang aking bestfriend na ipalaglag na lamang ang bata. Nanatili ako sa ganoong posisyon. Alam kong kasalanan ito sa Diyos pero hindi ko talaga alam ang gagawin. Napansin kong lumiwanag ang paligid, nagtago ang mga aninong kanina ay nagbabantay sa akin. Para akong pinagsamantalahan, oo pinagsamantalahan ako. Tumingala ako sa tagusang bubong ng aming banyo at nakita kong mayroong anino dito ng halaman, pinasasayaw ng hangin. Nangyari ito sa aking kaarawan, sa isang inuman. Parang ari ng lalaki, na patuloy na gumagalaw habang patuloy na pinababa ng gravity. Hindi matigas upang labanan ang paghila nito pababa. Ayoko ng alalahanin pa, ngayon ay hindi ko alam kung bestfriend pa ngang matatawag ang ngayo’y mortal kong kaaway. Lalong nagpapansin sa kaninang madilim na banyo ang haring araw. Iniisip kong huwag ng bumalik. Oo yun na lamang tama. Nilaro ko ang ngayo’y malinis ng sabon, pinagulong ito sa aking palad at mabilis na ikiniskis sa buhok ng pribado kong parte. Pero tumitindi ang aking galit lalo na kapag iniisip ko ang nangyari. Tumayo ako at mabuting pinagmasdan ang hubad kong katawan sa maduming salamin. Nilinis ko ito gamit ang mabula kong mga palad. Kung saan maguumpisa ay wala talaga akong ideya. Matapos itong gawin ay sinabon ko naman ang aking buong katawan ng madiin matapos kong magbuhos muli ng mainit-init na tubig, pinakuluan sa tubo ng gripo sa tulong ng init ng araw. Paulit-ulit ko itong itatanggi, magalit na sila sa akin. Hindi ko alam kung bakit ako, lumuluha. Nakakainis at ito na lamang ang tangi kong nagagawa. Umamin kaya akong isa akong bakla? Naglakad ako palabas ng banyo na tumutulo ang tubig sa aking katawan. Ayos lang, yun naman ang katotohanan. Ganito naman talaga ako. Wala akong pakialam kung may makakita man sa akin sa tulong ng bukas na bintana. Napatingin ako sa sahig at may ilang nagkalat na tuyong dahon. Nakaramdam ako ng lamig sa biglang pagdating ng hangin. Patawarin nyo ako, nagpapakatotoo lamang. Pakiramdam kong naging malaya ako ng maglakad at pumarada ako sa buong kabahayan ng nakahubad. Namataan ko ang supot ng nadaganan kong donut, pinulot ko ito at nagtungo sa kusina. Doon ko ito kinain. Dahan-dahang ngumunguya, katulad ng sa aking imahinasyon, sa isang bagay na hindi ko natikman.  

            “Cheese Donutttt!!!”

            Narinig kong binanggit sa ‘di kalayuan.