9 Mornings Chapter 10

Medyo na delayed ang chapter 10 pasensya na po naging busy lang kahapon.  Sana magustohan nyo ang chapter na ito. Happy reading guys and keep the comments coming para mas ganahan ako. Hihihihihi

RSTJR029, Dhenxo, Edrich, R3b3l^+ion, Ross Magno, Beucharist, Tam, Dada, Clyde, Russ, Readmymouth, ICY, Drek, popoy_III, Kristoffshaun, Allure, Ice, Rue, Billygard, Andy, Jayfinpa, Erwin F, Chris, Great Pink 5ive, Ramy from Quatar at Ram. Salamat din sa mga Anonymous at Silent Readers sa walang sawa nyong pagbibigay ng komento sa aking akda.

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

Halos bawian ako nang lakas nang makita ko ang sinasabing kapatid ni Louisa. Para akong nakakita nang multo. Magkahalong takot at pangungulila ang aking naramdaman ni hindi ko namalayan na nabitawan ko na pala ang aking dalang payong.

Hindi pa rin nag bago ang taong hanggang ngayon ay laman parin ng aking puso’t isipan. Kung may nag bago man sa kanya ay ang style nang kanyang buhok. Ang pabango, tindig at hitchura nito ay ganun parin. He still has the power to make my heart beat fast. Hindi nito tinanggal ang kanyang mga tingin sa akin na mas lalo ko namang ikinataranta.

Ako ang nag bawi nang tingin. Hindi ko makayanan makipagtitigan sa kanya nang matagal ibinaling ko ang aking tingin kay Louisa na nakangisi pala sa akin sa di malamang dahilan.

“K-Kapatid mo sya?” Gulong-gulo ako sa mga pangyayari hindi ko inaasahan na sa dami nang lugar na pwedi kaming magkita ay sa simbahan pa. Tumango lang ito sa akin na parang sinusukat ang reaksyon ko.

“Louisa let’s go.” Napasinghap ako nang marinig kong muli ang boses nito na mahigit anim na taon ko nang hindi naririnig. Ibinalik ko ang tingin ko sa kanya ngunit wala akong makitang emosyon. Bato, yan ang nakikita ko sa taong nasaharapan ko ngayon kahit nakatingin ito sa akin ay wala akong mahapuhap na emosyon.

“Kuya, meet Laurence my new found friend. Cool huh?!” Ngingisi-ngisi nitong pagpapakilala sa akin sa kuya nya. “And Laurence, meet my handsome kuya Claude Samaniego.

Doon na tuluyang nanginig ang aking mga tuhod ng ikumperma mismo ni Louisa na hindi lang ito panaginip o ang nakasanayan ko nang pagbabalik tanaw. Nasa harap ko ngayon si Claude ang taong minahal ko, ang taong naging malaking bahagi nang aking naraan na pilit kong kinakalimutan. Akala ko ay kakamayan ako nito o mas tamang sabihin na nag expect akong kakamayan nya ngunit isang tango lamang ang isinagot nito bago muling nang salita.

“Let’s go Louisa.” At tuluyan na itong tumalikod sa amin. Hindi ko alam kong ano ang magiging reaksyon ko. Hanggang ngayon ba ay galit pa rin ito sa akin. Galit pa ba sya sa isang kasalanan na hindi ko naman ginawa.

“Laurence?” Untag sa akin ni Louisa.

“Hah?” Wala sa sarili kong sagot at ibinaling na ang tingin sa kanya.

“Nakakatatlong ‘Hah’ kana sa araw na ito may problema ba?” Wika nito. Alam kong may alam si Louisa tungkol sa amin ni Claude kita ko sa mga mata nito. Kaya pala nasabi kong pamilyar ito sa akin dahil parehong-pareho sila nang mata ni Claude.

“W-Wala.” Hindi ko rin alam kong bakit yon ang lumabas sa bibig ko. Gusto kong kumprontahin ito patungkol sa kapatid nito ang kaso hindi ko magawa ayaw lumabas ng mga salita sa aking bibig.

“Sigurado ka?” Nakataas ang isang kilay nito sa akin para bang nanunubok, pero wala akong balak na pagbigyan sya ngayon pa’t alam kong hanggang ngayon matindi parin ang galit ni Claude sa akin.

“Oo, bakit?” Pinilit ko talagang maging normal sa harapan nya marahil may gusto akong patunayan. Gusto kong patunayan sa kanya na hindi ako apektado.

Ngumiti ito nang ubod nang tamis sa akin.

“Wala naman. Paano, una na kami nang kuya ko bukas nalang ulit.” At tinungo na nito ang daan kung saan siguro sya hinihintay ng kapatid nya habang ako naman ay nanatili parin sa aking kinatatayuan. Claude…

<hr color="blue" width="30%" align="center"

Kanina pa ako nakatanga halos wala sa sariling naka upo sa harapan ng aking mga studyante na abala sa kanilang midterm exam. Bumabalik-balik pa rin sa akin ang muling pagkikita namin ni Claude at hindi ko maiwasang makaramdam nang pamimigat ng katawan dahil kahit anim na taon na ang nakakaraan ay hindi parin ako nito napapatawad. Kung tutuusin dapat matagal ko na itong natanggap o mas tamang sabihin na pinilit kong tanggapin ang masalimuot na kapalaran naming dalawa.

Hindi ko rin maintindihan ang aking damdamin kung bakit hanggang ngayon umaasa parin ako na kahit manlang ang pagkakaibigan namin ay ma isalba ko. Tanggap ko na ang katutuhanang hindi na pweding maging kami dahil sobrang labo na iyon para sa akin. Pero wala, kasingtaas ng sarangola ni pepe ang pride ni Claude ang hirap abutin.

Oo, sobrang taas ng pride nito at dahil doon ay tuluyang nasira ang relasyon namin. Hindi manlang nito pinakinggan ang mga paliwanag ko noon.

“Sir?” Pagbasag ng aking estudyante sa aking malalim na pagiisip. Napatingin ako sa kanya bakas sa mukha nito ang pagtataka.

“Your late.” Walang gana kong sabi.

“I’m sorry sir, na flat kasi ang gulong nang sinasakyan kong jeep eh rush hour, napilitan tuloy kaming maghintay nalang.” Napapakamot pa nito sa ulong alibi.

“Gasgas na ang alibi mong yan gumawa ka nang bago. Where’s your pay slip?” Mahiya-hiya nitong ibinigay sa akin ang pay slip nito na kailangan para makakuha nang exam. Mahigpit kasing ipinatupad ng eskwelahan na pag walang pay slip o Promissory note  na maipapakita ang mga estudyante ay hindi ito pweding kumuha nang exam.

“Minus 5 points for your tardiness.” Kung nung una ay nakangiti ako kapag sinasabi ko iyon sa mga late kung estudyante ngayon ay hindi.

“Pero sir…”

“Go take your seat.” Agad kong pagbabara rito wala na itong nagawa.

Muli kong ibinaling ang aking atensyon sa aking mga estudyante pilit iwinawaksi ang maisip ang kaninang bangongot na nangyari. Walang rason para isipin ko si Claude, kung nagawa kong mabuhay ng anim na taon na magisa, kaya ko ulit gawin iyon ngayon. Bakit ko pa ba kasi naisipang magsimba? Ang naiwika ko sa aking sarili.

<hr color="grey" width="50%" align="center">

Past

<hr color="grey" width="50%" align="center">

Halos magdamag naming ginawa ni Claude ang pagpaparamdam namin kung gaano namin kamahal ang isa’t isa. Hindi ko akalain na ang tulad nya ay ganun ka hilig, pero natutuwa ako dahil hindi lang ang sarili nito ang iniisip nya. Tinulungan rin nya akong makaraos para daw patas kami.

Mas lalong naging malalim ang pagmamahal ko para sa kanya sa mga atensyon na ibinibigay nito sa akin. Hindi ito pumasok kinabukasan, nagpakasasa kaming dalawa buong araw sa bahay nila. Lambingan, kulitan, food trip, movie marathon lahat na ata nang pwedi naming gawin ay nagawa namin loob nang isang araw. Nang dumating ang linggo ay tulad pa rin nang dati ang naging routine namin, sinundo ako nito sa bahay at tinungo ang simbahan pagkatapos ay dinner sa pinag dalhan nito sa akin nung unang gabi naming dinner date.

Tatlong araw na ang nakakalipas at sa loob nang tatlong araw na iyon ay sobrang laki nang ipinagbago nang relasyon namin ni Claude.Tama nga ang sabi sa akin ni Ralf pag pinagbigyan mo ang isang lalaki halos lahat ay ibibigay sayo at halos sambahin ka nito.

“Pinsan?” Untag sa akin ni Ralf. Nasa loob kami ngayon ng karinderya habang hinihintay ang sunod naming subject sa hapon na iyon.

“Bakit?” Nakangiti kong tanong sa kanya. High parin ako hanggang ngayon di parin ako makapaniwala na ang taong mortal kong kaaway noon ay ang taong laman na nang puso ko ngayon. Life is so ironic.

“Anong bakit? Eh kung ibuhos ko kaya itong coke ko sa pagmumukha mong kanina pa nakangiti nang walang dahilan. Addict ka na naman eh.” Bakas ang iritasyon sa mukha nito. Natawa nalang ako sa kanya at napapailing na kinakagat-kagat ang dulo nang straw sa aking softdrink.

“In love na nga ang gago.” Napapailing na rin nitong sabi. “Nakikinig kaba sa mga pinag sasasabi ko Laurence?”

“Hindi.” Nakangisi kong sagot. Binato ako nito nang isang piraso nang Mr. Chips na linalantakan naming pareho.

“Umaadik ka ngayon ah.” Lumapit ito sa akin at binulungan ako. “Ano, malaki ba?” Napatingin ako sa kanya at nasa mukha nito ang panunukso.

Napangisi na rin ako sa kanya. Ewan ko ba pero trip kong patulan ang trip ni Ralf sa araw na iyon.

“Secret baka agawin mo sya sa akin.” Sabay hagikhik.

“HOY! Excuse me hindi ko pagpapalit si babe ko noh. Malaki rin yung ano nun.” At sabay kaming nagtawanan.

Sa kasagsagan ng biruan namin ni Ralf, hindi namin na pansin ang paglapit ng grupo ni Anna na sa lamesa namin.

“Hi Ralf.” Bati nito sa pinsan ko. Pareho kaming napatingin sa kanya.

“Oi Anna ano ang atin?” Baling naman ni Ralf sa kanya nakangiti parin ito.

“Wala naman. Gusto ko lang kumustahin ang pinsan mong hilaw.” At sa akin na nito ibinaling ang kanyang tingin. “So, kayo na pala ni Claude, ano nakita sayo nun at pinagpalit ako sa bakla?”

Nawala ang ngiti sa aking mukha nang marinig ko ang sinabi nito. Wala sa expresyon nya ang nagbibiro seryoso at may galit ang mga mata nito. Hindi ako umimik.

“I can’t believe na pumatol sa’yo si Claude. Look at you. Ipinagpalit ako ni Claude sa isang katulad mong baduy na nga bading pa.” Sabay tawa nito na sinundan naman ng mga kasamahan nito at ibang estudyante na nakakarinig. “Nagiinsulto ba ang taong yon?” Dagdag pa nito.

“Anna wag ka namang ganyan.” Pagtatanggol ni Ralf sa akin.

“Totoo naman di ba?” Si Ralf na ang binalingan ng tingin nito. “Masyadong mataas ang lipad nitong pinsan mo Ralf.”

Gusto ko nang patulan ang harapang pangiinsulto nito sa akin, pero wala akong magawa sa sobrang hiya. Yumuko nalang ako para maikubli ang mukha ko sa mga taong ngayon ay sa amin na nakatingin.

“Hindi kasalanan ni Laurence kung sya ang pinili ni Claude..” Hindi na natuloy ni Ralf ang kanyang sasabihin dahil agad na binara ito ni Anna.

“Pinili? Nagpapatawa ka ba Ralf? Im sure playmate lang yan ni Claude alam mo naman ang taong yon gustong-gusto ang lagi syang na i-intertain.”

“Get a life Anna.” Ringi ko ang seryosong tinig na iyon. Napaangat ako at nakitang nasalikod na pala ni Anna sina Mike at Claude. Matalim ang mga mata nito at halatang galit na galit na. Maski si Anna ay na bigla nang makita ito, hindi marahil inaasahan ang pagsulpot ng dalawa.

“C-Claude?” Bakas ang pagkabigla sa boses nito.

“Anong ginagawa mo sa misis ko? Sino nag bigay ng pahintulot sayo na insultuhin sya?”

Sa mga oras na iyon ay nakaramdam ako nang matinding tuwa sa aking mga narinig kay Claude. Kung masarap sa pandinig ko ang salitang misis kapag binabanggit nya iyon ng kaming dalawa lang ay na duble ito ngayon nang halos walang pagdadalawang isip nya itong sinabi sa harap nang maraming tao sa karinderyang iyon.

“Misis? Claude nagpapatawa kaba? Don’t tell me na sine-seryoso mo na itong bading na to?” Sabay turo pa sa akin. Gusto ko nang mawala sa lugar na iyon sa sobrang hiya at pagkainsulto.

Lumapit si Claude sa akin at hinila ang katabing upuan at umupo katabi ko. Inakbayan pa ako nito.

“Ano ngayon sayo?” Lumabas ulit ang angas ni Claude. “Walang rason para magpaliwanag ako sayo dahil hindi naman naging tayo.” Rinig kong natawa ang ibang tao na halatang nageenjoy sa nakikitang eksena.

Ibinalik nito kay Anna ang ginawang pangiinsulto nito sa akin kanina. Halata sa mukha ang matinding puot at hiya kay Anna sa mga sinabi ni Claude napuruhan ang bruha.

“Ang kapal ng mukha mong ipahiya ako sa harap ng maraming tao!” Nang gagalaiti na ito sa galit. Kahit naman siguro sinong babae ay magagalit kung lalaki mismo ang mag dump sayo sa harap pa nang maraming tao.

“Masakit? Ngayon alam mo na siguro ang pakiramdam ng binabastos sa harap ng maraming tao. Ulitin mo pang lapitan at awayin si Lance at sisiguraduhin ko sayong hindi kita sasantuhin kahit babae kapa.” May bahid ng pagbabanta nitong sabi. Napaatras ng bahagya ang dalawang babaeng kasama nito.

“Pag babayaran mo ito Samaniego! Isusumbong kita sa mommy mo!”

“Wag mo akong pagbantaan Anna alam mong di uubra yan sa akin. Lumayas kana rito kung may hiya kapang natitira sa sarili mo.” Nakangising aso nitong tugon. Wala talagang sinasanto ang kumag kapag galit ito lumalabas ang kayabangan at angas nito.

Inis na nag walkout si Anna kasama ang dalawang aliporis nya. Medyo nakaramdam ako nang awa sa kanya medyo lang naman. Doon ko lang nakita ang expresyon sa mukha ni Mike at Ralf na parehong natatawa sa mga pangyayari.

“Hala ka tol masyado mo atang na sindak si Anna mababawasan na ang fan club mo.” Naka ngising wika ni Mike.

“Sya pa naman ang leader nun.” Gatong pang sabi ni Ralf.

“Pakialam ko.” Sabay kuha nito sa softdrink kong nakapatong sa mesa at walang anu-anong uminum bago bumaling sa akin. Parang wala lang sa kanya ang mga nangyari.

“Wag mo na pansinin yong isang yon misis.” Ang bilis mag palit ng expresyon. Kung kanina ay maangas ang dating nito, ngayon ay nakangiti na ito nang ubod ng tamis sa akin. Kung hindi ko lang nakikita si Mike at Ralf na sa ngayon ay nakangisi parin ay sasabihin kong hindi talaga nang yari ang lahat.

“Masyado mo naman atang pinahiya ang tao.” Ang naiwika ko nalang. Nakonsensya kasi ako kahit na may bahagi nang puso ko ang natutuwa sa nang yari.

“Bagay lang yon sa kanya.” Tugon ni Mike na sinangayunan naman ni Ralf.

“Di ba kaibigan nyo yon?”

“Noon  yon misis ngayon hindi na. Wag mo na masyadong isipin yon.” Si Claude ang sumagot sa tanong ko sa dalawa.

“Paano kong isumbong ka nga nya sa mommy mo?” May bahid nang pagaalala kong sabi. Natatakot kasi ako na kapag nalaman ng magulang ni Claude ang relasyon namin ay papaglayuin kami nang mga ito.

“Okey lang. Sino tinakot nya?” Nakangisi na naman nitong sabi.

“Ang yabang mo.” Basag ko agad sa kanya na tinawanan naman nilang tatlo. Isinangtabi ko nalang muna ang mga alalahanin na iyon. Kontento na ako na ipinagtatangol ako nito.

Natapos ang klase namin sa araw na iyon. Hindi na nagpakita si Anna sa akin at naging instant sikat naman ako sa buong campus dahil kumalat ang eksenang nangyari sa karinderya. Maraming mga estudyante sa department nina Claude at Mike ang lumapit sa akin at ikinumperma ang relasyon namin na puro naman ngiti ang sagot ko. Ayaw kong magbitiw ng kahit na anong kumento patungkol sa status namin hindi dahil nahihiya o ikinahihiya ko ang relasyon na meon kami  kung hindi dahil gusto ko ring protektahan si Claude.

Kasama si Ralf ay pumunta kami sa tambayan namin para hintaying matapos ang klase nang dalawa naming minamahal. Yon kasi ang nakasanayan na nila ni Mike noon at ngayon hinihiling na rin ni Claude sa akin na pag ako ang nauunang lumabas ay hintayin ko sya.

Habang abala kami ni Ralf sa pagkukwentuhan ay lumapit sa amin si Alfie. Hindi ko inaasahan na sa mga oras na iyon ay nasa Campus pa sya. Ang alam ko kasi kanina pa tapos ang klase nito.

“Oi musta?” Ang bati ko sa kanya.

“Okey lang naman. Pwedi ba kitang makausap Lance?” Malungkot ang mukha nito. Napatingin muna ako ay Ralf para magpaalam at tumango naman ito sa akin.

“Bili lang ako Softdrink sa canteen.” Wika ni Ralf sabay tayo.

Hinintay muna ni Alfie na tuluyang makalayo si Ralf bago ito muling nag salita.

“Totoo ba ang balitang kayo na ni Claude?” Ang wika nito sa mahinang tinig.

Inaasahan ko na ang tanong nyang iyon, pero nahirapan parin akong sagutin sya. Ilang sigundo ring namayani ang katahimikan bago ako nag salita.

“Oo.” Mahina kong sagot.

“Okey.”

Katahimikan ulit.

“Mahal ka ba nya?” Maya-maya’y wika ulit nito.

“Sa tingin ko naman Oo.”

“M-Mahal mo ba sya?” Medyo nag crak na ang boses nito pero hindi ko makita ang expresyon ng mukha nya.

“Oo, mahal ko sya.”

Muling namayani ang katahimikan. Ilang minuto rin itong hindi nagsalita ako man ay wala ring mahapuhap na idudugtong sa sinabi ko.

“Masaya ako na masaya ka Lance.” Sa wakas ay binasag muli nito ang katahimikan. Hindi ko maintindihan kong bakit hindi ko maramdaman na masaya nga ito.

“Mag kaibigan pa rin naman tayo kahit na may boyfriend kana di ba?” Ngayon ay ini angat na nito ang kanyang tingin.

“Syempre naman hindi na magbabago iyon.”

“Promise mo yan?”

Di ko alam pero parang sinundot ang aking puso. Marahil ay dahil nakikita ko ang kalungkutan sa mga mata nito. Gusto ko sanang tanungin sya kung ano ang problema, pero hinayaan ko nalang. Hindi rin naman ako sigurado kung magugustuhan ko ang malalaman ko.

“Promise.”

Katatapos lang naming mag dinner ni Claude at ngayon ay ako na ang nasunod kung saan kami kakain. Dahil nga paborito ko ang bar-be-que ay dinala ko sya sa isang murang lugar. Sarap na sarap naman ito sa pagkain walang arte itong nag kamay na ikinatuwa ko.

“Nag-usap raw kayo ni Alfie kanina?” Wika nito sabay sindi nang sigarilyo nya.

“Oo kanina nung hinihintay namin kayo ni Ralf.”

“Ano ang sabi?”

“Wala naman. Nangumusta lang at..” Medyo nag aalangan ako kung sasabihin ko sa kanya ang napagusapan naming ni Alfie.

“At?” Sabi nito nang hindi ko masundan ang sasabihin ko.

“At kinumperma kong totoo bang tayo na.”

Bumakas ang interes sa mukha nito.

“Anong sinabi mo?”

“Para kang sira. Itapon mo nga yang sigarilyo mo puro usok na nga rito.” Itinapon naman nito ang hawak nyang sigarilyo.

“Ayan wala na. So, ano ang sinabi mo?” Nakangiti na nitong sabi. Halata kay kolokoy na intersado syang malaman ang naging sagot ko kay Alfie.

“Syempre sinabi kong totoo.” Nagliwanag ang mga mata nito.

“Tapos? Ano ang sabi nya?”

“Hindi halatang intersado ka ah.” Ngumisi lang ito sa akin at kumindat.

“Tinanong nya kong mahal raw kita, syempre sinagot ko nang oo.”

“Talaga? Sinabi mo yon?” Hindi pa rin mawala ang tuwa sa mga mata nito.

“Bakit mister, gusto mo sabihin kong hindi kita mahal?” Pangiinis ko sa kanya.

“Wala akong sinabing ganyan misis. Halika rito tabi tayo.” Ito ang rason kong bakit sa maikling panahon ay napahamal sya sa akin.

<hr color="grey" width="50%" align="center">

Present

<hr color="grey" width="50%" align="center">

“Sir, may tawag po kayo sa telepeno.” Wika nang isang estudyante na nasa labas ng pinto marahil ay inutusan ito nang kung sinong tao sa faculty.

Nangunot naman ang noo ko dahil wala akong ine-expect na tawag.

“Sino  raw?”

“Hindi ko alam sir eh.”

“Sige salamat.” At tinungo ko na nga ang faculty room kung saan ang telepono. Sakto namang kalalabas lang ni Chatty at patungo na ito sa susunod nyang subject.

“May tawag ka.” Wika nito.

“Sabi nga nang estudyante.” Pang iinis ko sa kanya.

“Tse! Wala kang kwentang kausap makaalis na nga.” At tuluyan na nga itong umalis at ako naman ay pumasok na sa loob ng faculty room.

“This is Mr. Cervantes. Sino po sila?” Walang akong narinig na sagot sa kabilang linya. Balak ko na sanang ibaba ito nang marinig ko itong huminga at nag salita.

Itutuloy: