Treacherous Chapter 1

Book 1. The Diary Of Me : TREACHEROUS

Chapter one

Put your lips close to mine,

As long as they dont touch

What is love daw sabi ng teacher namin dati..

Kung anu anong ka-kornyhan  naman ang sinagot ng mga kaklase ko.

Nung sa akin na nakatapat yung teacher

Hindi ako nakasagot.

Pake ko ba sa love love nayon?

Basta for me, love is for the weak people.

Love is none sense

Love is..

Love is the thing that i dont have.

                     Ako nga pala si Christian Castro. 22 years old. May trabaho ng matino.

walang lovelife since birth. Ewan ko lang ha, pero choosy lang talaga siguro ako.

Kapag mag mamahal kasi ako, gusto ko yung ako ang mahal na mahal nya.

Hindi yung ako ang mag hahabol.

                 Lumaki ako sa isang mahirap na pamilya.Actually, hindi kami ganung kahirap dati. Ako ngayon ay Nagsisikap upang maitaguyod ang aming pamumuhay kasama ang aking ina.  Si Mama nalang  ang aking pamilya, bata palang ako ng mamatay sa sakit si papa.

                   Buhay nga naman, kung sino pa ang mababait sya pang unang kinukuha. Naging napaka lungkot ng buhay ko nung mga panahon nayon. Wala na akong mapag sabihan ng mga problema ko.Simula din ng mga panahong iyon, naranasan naming maghirap.

                   Si Mama, mabait naman sya pero alam nyo ung feeling na minsan parang hindi ka mahalaga sa kanya.  Masakit kasi syng mag salita e. Parang hindi ka anak kung murahin ganun nalang kung ipahiya ka sa harap ng ibang tao.

                  Ganun pa man mahal na mahal ko si mama.Ipaparamdam ko parin sa kanya kung ganu ko sya kamahal.

Mag seseven na pala.

.

Oras na para pumasok sa trabaho.

                     Hay, buhay nga naman eto na ang naging daily routine ko simula ng grumaduate ako at nagka trabaho.. Trabaho bahay lang. Dahil kung gigimaik pa ako, mababawasan pa ang aking kita.Baka kung ano nanaman ang sabihin ni mama.

               Habang gumagayak ako, nag text ang isa pa sa pinaka importante sa aking buhay. Ang aking bestfriend na si Amber. 

                    High school kami naging mag bestfriend. Iba kasi sya sa ibang mayayaman, dala ng scholarship ay naka pasok ako sa private school. Natatandaan ko nung mga unang araw ng pasukan ay walang kumakausap sa akin.Porke ba hindi branded ang mga gamit hindi papansinin?

During that first day, My life is like i was in hell.

Bagot na bagot. And mind you, wala naman akong sakit na nakaka hawa pero ayaw nila akong lapitan at kausapin, hanggang sa isang araw ay si Amber mismo ang nakipag kaibigan sa akin.

Oha, san kapa, instant friend sya

Kaya nga hanggang ngayon di ko sya matapon ee.

                    "bes, nasa house ka pba? daanan kita?" text nya.

                           Oo bes, palabas na ako. Reply ko.

                  Madalas nya akong isabay papasok, sa iisang kumpanya kami nag ta'trabaho. Actually, family nya nag pasok sa akin kaya laking pasasalamat ko talaga at may nakilala akong amber  sa aking buhay. 

 Palabas na ako ng bahay at sakto paparating na sya. 

             "O bes, byernes santo nanaman ang face mo, papangit ka nyan.

At pag pumanget ka humanap kana ng bago mong bestfriend". pag bibiro nya.

             Natawa nalang ako. Luka-luka kasi to e. At alam nya kung ano ang makakapag patawa sa akin.

             Bes, nag away na naman ba kayo ng mama mo?

           Maliit na bagay lang yun bes, di kana nasanay. Natatawa kong sabi.

At pinaandar na nya ang sasakyan. 

                 Habang umaandar ang sasakyan ay tahimik lang ako. Sa totoo lang iniisip ko ang kinabukasan ko. Parang wala akong idea sa magiging future ko, May naipon na ako kahit papano at hindi alam ni mama yon. Hindi ko pa alam kung saan ko gagamitin.

Nasa kalagitnaan ako ng aking pagmumuni muni ng......

                   "aneksena? Panisan ng laway?

Natawa nalang ako

               Bes, ano masasabi mo sa buhay ko?

Tumingin sya sakin at nagsalita. "Bes may problema ka nanaman ba?"

           Huh? Wala naman bakit? Tinatanong ka lang e, problema agad?

          E kasi bes pag ganyan ang mga tanong mo ganyan ka kapag may problema e.sagot nya. natahimik ako sa sinabi nya.

               Bes, eto ha, sa totoo lang, ang lungkot mo parati. Para kang laging may problema. Malay mo mamamatay kana pala di mo manlang nararanasang sumaya.

At mamatay kang panget nyan pag hindi ka ngumiti o tumawa araw araw, di mo ako gayahin.Ai bes, try mo kaya magkaroon ng lovelife? patawang  sambit nito sa akin.

        Sa sinabi nyang yon ay napaisip ako. Sa totoo lang tama siya, ginagawa ko kasing bc lagi ang aking sarili kaya kakaunti lang ang aking mga kaibigan.Hindi nya katulad. napaka active sa mga party party kya ang daming friends. 

What if nga kung mag karoon ako ng lovelife?. 

 Nah, never mind 

Ilang saglit pa ay nakarating na kami sa aming pinag tatrabahuhang kumpanya.  

                Pag karating ko sa table ko, naka tambak nanaman ang gawain. kaya sinimulan ko na agad ito. Hindi ako nakakausap pag ganito ang sitwasyon.

Tsaka ayokong makipag daldalan minsan sa mga katrabaho ko, ang dadaldal kasi nila e.

Hay buhay, i want change!

Hindi ko namalayan ang oras at sumapit na ang lunch break.

            Kapag ganitong oras ay hindi ako agad nag o'out dahil sabay sabay ang lunch break ng lahat ng empleyado kaya pinag patuloy ko muna ang aking trabaho.

Maya maya ay nakaramdam ako ng panlalambot, ilang araw ko narin itong nararamdaman pero kaya pa namang tiisin.

Papunta na sana ko sa area nila Amber para mag paalam nang bigla nalang akong bumagsak at nawalan ng malay.

The end.

Panget ba? 

Haha.

TBC

All comments are highly appreciated.

EXCEPT sa kabastusang comment.

Pag nag comment ka ng ganon mapupunta ka sa impyerno!

Qvallata