5 Minahal ni Bestfriend : Memories 2 part 7

             Kamusta po sa inyong lahat?! ^_^

             Hala!! Malapit ng magpasko!! Sabay sabay po tayo magcountdown!! Ahehehehe!!

            Anyways, ito na po ang chapter 7 ng Book 5 ng MNB ^_^

             COMMENTS AND VIOLENT REACTIONS HIGHLY APPRECIATED

“Kung trabaho nga talaga lang ito para sayo.. Bakit nasasak..

Huminto ito.

“Bakit?”, simpleng tanong nito.

“Kasi mahal kita…”, di ko napigilang sabi sakanya.

“Huh?!”, confused bigla nitong tanong.

“Oo, mahal kita.. at ang pamilya mo.. Napakalaki kasi ng nabago ng pamilya mo sa buhay ko.. Kaya naman kayang kaya ko ito gawin para sa pagmamahal sa inyo… Sayo..”

Andre looked at me in my eyes.

Those look.

It was Andre.

I mean..

MY Andre.

I wanted to cry kaya naman agad akong tumayo at kinuha ang pinagkainan nito at agad na nagtungo sa pinto.

Napapikit ako at nagpigil ng luha.

“Inumin mo na yung gatas mo para makatulog ka na… Late na.”, pilit kong pagcasual ng boses ko.

Nagmadali akong naglakad pababa ng kusina. Paglapag na pagkalapag ko naman ng tray ay nanlambot na ang mga tuhod ko. Hinayaan ko nang bumuhos ang mga luha na napakatagal kong inipon. Mga luhang puro pagmamahal ang kadahilanan. I love Andre so much na wala na akong pakialam kung gaano kasakit. Na kahit kinakain na ako ng kalungkutan ay kinakaya ko dahil mas nangingibabaw ang pagmamahal ko sakanya.

I wont stop. Kung sya noon, ay hindi tumigil. I will do the same.

Gagawin ko ang pinangako ko.

Hahanapin ko sya..

“Ryan…”, rinig kong pagtawag sa akin. Agad akong tumayo at tiningnan kung sino ang tumawag sa akin. Nakita ko ang mga kapatid ni Andre na sila Aaron, Arianne, at si Anne.

“Oh, bat gising pa kayo…?”, pilit kong pag ngiti.

Agad lumapit sa akin si Arianne at yumakap.

“It’s okay.. Its okay Ryan… Pwede ka umiyak sa akin…”

Pagkasabi ni Arianne noon ay napaiyak na talaga ako. Lumapit naman sila Anne at inupo ako sa sofa sa living room.

Nagulat ako ng hawakan ni Anne ang mga kamay ko.

“Andito din ako, ha…”

Napahinto ako ng pagiyak at tumingin sakanya. Hindi ako makapaniwala sa naririnig.

“I know…”, nahihiyang sabi nito.

Hindi ako sumagot.

“I mean.. I know I was always the cold one… Hindi ko kasi matanggap talaga nung una. I mean, kapatid ko kasi sya. And I don’t want him to end up na walang asawa. Na hindi magkaroon ng sariling pamilya. Pero para kay Kuya ay pinilit kong pakisamahan ka…”

Mas humigpit ang hawak ni Anne sa kamay ko.

“But then I realized… It wasn’t because lalake ang partner ni Andre… It was… It was because naiinggit ako…”

Napaluha na si Anne.

“Naiinggit ako kasi ako babae ako, pero I cant find a man like you.. Na walang lalakeng kayang gawin ang mga ginagawa mo para sakanya. I always wished to find that kind of happiness. Yung nakikita ko sa inyo.”, umiiyak nitong sabi.

“But this past few months.. Doon ko nakita na you both deserve each other. I cant imagine how much pain you are in dahil sa mga nangyayari..”, malungkot na sabi nito.

Hindi ko napigil ang sarili at yumakap kay Anne.

“Salamat…”, tanging nasagot ko lang.

“Kuya…”, tawag sa akin ni Aaron.

“Don’t you think na it would be better kung sabihin na natin kay Kuya Andre kung sino ka talaga sakanya?”, alalang tanong nito.

“No… I don’t think that will help.. Kilala nyo sya ng higit pa sa akin. Alam nyo ang ibig kong sabihin..”, sagot ko.

“Yeah.. Ever since this happened, balik sa dati si Andre.. malayo nanaman ang loob nya sa pamilya…”, malungkot na sabi ni Arianne.

“He will be back. Naniniwala ako doon.”, tapang tapangan kong sabi.

“Basta we’re here for you…”, seryosong sabi ni Anne. Ngumiti lang din si Arianne at Aaron.

“Salamat…”

It has already been almost 4 months since nagising ito. Naka recover na din si Andre sa paglalakad. Kaya naman mas naging kampante na ako kahapon. Nothing has changed between us. He still doesn’t remember me. He still thinks na alalay ako.

Alalay.

Isang masakit na salitang sabihin sayo, pero sa twing sinasabi nya ito ay ang pag-asang mas maalala nya kung sino ako.

Nagtyaga ako sa pagaalaga kay Andre kahit pa okay na ito. I still cook for him, pinagddrive sya pag available ako. Ginagawa ang mga bagay na ginagawa ko para sakanya. Though hindi ko talaga ito nasasamahan sa teraphy nya dahil sa trabaho ko. Mayroon naman ding nurse.

Isang araw ay umuwi ako ng bahay ng maaga dahil sinadya kong tapusin ang trabaho ko ng maaga. I wanted to se Andre badly. Kahit pa araw araw ko ito nakikita ay hindi ko maiwasang mamiss ito ng sobra.

Ngunit ng paguwi ko ay lumabas daw ito dahil pumunta ng teraphy. Though maayos na ito ay sinugurado pa din naming na okay na talaga sya.

I was cleaning Andre’s room ng marinig ko ang busina ng sasakyan ni Andre. Agad agad akong lumabas ng kwarto at bumaba. Nakita ko naman na si Arianne ang nagbukas ng pinto.

Nagulat ako dahil pababa ako ng hagdan ng makita kong nakatingin si Anne sa bintana sabay tingin sa akin.

Kinabahan ako.

Nagmamadali akong bumaba at tinungo ang pinto.

Naramdaman ko bigla ang mga kamay ni Anne na humawak sa akin.

And then I saw it.

It was Andre…

Kasama sya.

Oo, sya..

Si Rizza.

Nakita ko itong poised na naglakad papasok ng bahay.

She was looking at me at nakataas ang isang kilay habang nakangisi.

“Oh, its you.”, sabi lang nito sa akin.

Hindi ako nagsalita kahit pa gusto ko nang hampasin ng vase sa tabi ng pinto ito.

“Oh, thanks sa paghatid mo kay Andre, ha.”, biglang sabat ni Anne at bumeso pa kay Rizza.

“Hey Anne. I missed you a lot. And I’m sure namiss nyo din ako.”, paswet na sabi nito.

“You wish, bitch.”, mataray na sabi ni Arianne sabay ngiti.

“Ate Arianne talaga. Mapagbiro ka pa din.”, ngiti lang ni Rizza.

“Hoy, kung dati pinlaplastik kita para sa kapatid ko. Ngayon, hindi na! umuwi ka na. Safe na kapatid ko dito.”, mas masungit na sabi nito.

“Teka, teka.. What’s with the attitude guys?”, galit na sabi ni Andre.

Hindi naman ako makatingin.

“Oo nga.. Bat kayo ganyan sa akin?’, lungkut lungkutan na sabi ni Rizza.

Doon bigla nagkulo ang dugo ko.

“Oh, lets not pretend na wala kanga lam sa nangyari noon.”

Tumingin ito sa akin at tumaas ang kilay.

“Oo. NOON.”, matigas na sabi nito.

Bigla namang umeksena si Aaron.

“Oo naman. NOON. Pero hindi ka pa din welcome dito hanggang NGAYON.”, sarkastikong sabi nit okay Rizza.

“Guys! Bat nyo ba binabastos ang girlfriend ko?! At ikaw Alalay! Anong karapatan mo makisabat?!”, galit na sabi nito.

“Girlfriend?”, gulat kong tanong.

“You heard him honey..”, pasweet na sabi nito sa akin.

Hindi ko na alam.

Gusto ko mawala. Yung tipong parang bula. Malungkot? PUTANGINA. Hindi lang. Masakit?! Sobra!!

Hindi ko na alam ang dapat maramdaman. Yung tipong parang gusto mo. Tapos na lang ang lahat. Wala ka ng maramdaman. Maging manhid. Yung tipong nawalan ka na ng gana mag function.

“What’s happening here?”, narinig ko na lang. Napatingin ako. Si Tita. Ang Mommy ni Andre.

“Hi Tita. Hinatid ko lang po si Andre.”, magiliw na sagot ni Rizza.

“Ok. Thanks.”, simpleng sagot nito.

“Gusto mo pumasok?”, pag ngiti ni Tita.

“Nako salamat po.”, sabay pasok ni Rizza.

“At pumasok ka talaga, ha? I just asked kung gusto mo. Hindi ko sinabing pumasok ka hija.”

“Po?”, gulat na tanong ni Rizza.

“Why are you so shocked?! Teka, ang alam ko, ang anak ko lang ang nagka amnesia. Pero kung ikaw din, you want me to remind Andre kung ano ginawa mo sakanya noon?”, biglang pagtaray ng boses nito.

“I better leave..”, pahiyang sabi nito.

“Yeah, you better!”, mataray na sabi ni Arianne.

“No. Youre not leaving!”, pagdedepensa ni Andre kay Rizza.

“You choose hija.”, sabat ng Mommy ni Andre.

“I’ll see you soon.”, nagmamadaling alis ni Rizza.

Pagka alis ni Rizza ay tiningnan kami ng masama ni Andre. Lalo na ako.

“What the hell is wrong with you people?! Nagkabalikan lang kami ulit this afternoon! Tapos binastos nyo agad?!”, galit na sabi nito.

Walang sumagot.

“At nakitayo ka pa talaga, ha!”, sigaw nito sakin sabay walk out.

Hinawakan lang ako sa pisngi ng Mommy ni Andre.

“I’m sorry…”, buong sympatyang sabi nito.

Tumango lang ako.

Umalis na din ang Mommy ni Andre. Ang totoo ay paalis talaga ito ng bahay para sa isang meeting abroad.

Para akong nablangko.

Hindi ko matandaan what happened pagkatapos non. I just found myself sa kitchen. Nagluluto.

Wala. As in wala.

Ni hindi ako umiiyak.

Literal na blangko. Hindi ko alam na possible pala itong maramdaman ng isang tao. Ganito siguro feeling maging robot. Yung parang nakaprogram lang sa utak mo yung mga dapat mong gawin pero hindi mo alam bakit mo ito ginagawa.

Nakarinig ako ng pagdadabog mula sa itaas at hinayaan ko lang ito. Narinig ko naman na nagkakasigawan sa taas. Naririnig ko ang boses nila Andre at ng mga kapatid nito na nagaaway. Ayoko maki alam.

Wala akong karapatan maki alam sa ngayon. Hindi sa pananaw ni Andre.

“I want you to leave!!!”, bigla kong rinig na sigaw sa likod ko.

Pagtalikod ko ay nakita ko si Andre nag alit nag alit sa akin.

“NO!”, paninindigan ni Arianne.

“Why do you people care so much about this freak anyway?! Katulong lang sya dito! Napakadaling kumuha ng kapalit!”

“Napakdaling kumuha ng kapalit….”, paulit ulit na nagpplay sa utak ko.

“Listen to yourself Andre!!”, galit na sabi ni Anne.

“Kuya! Sabihin mo na kasi!”, pagsigaw ni Aaron sa akin.

“Sabihin ang alin?!|, galit na sabi ni Andre.

“Ryan…”, pagtawag sakin ni Arianne.

I just stood there. Still. Walang emosyon akong maramdaman.

Bakit?

Sige. Ilagay kita sa sitwasyon ko.

Una, umuwi ang mahal mo na may ipinakikilang ibang partner nito.

Pangalawa, sabihin nito sa harapan mo na madali ka lang palitan.

Ano? Ano nararamdan mo? Madali ba? Tanga ba ako?

Ive been through so much noon. Hindi ako weak.

Nagpatuloy ang sigawan hanggang sa napatigil sila ng magsalita ako.

“You don’t want this, Kuya!”, pagsigaw ni Aaron sa kapatid.

“I do! I want Ryan out of this house! Kung ano man o sino man sya sa akin noon ay tapos na. Kaya umalis ka na!!”

Nakita ko ang galit sa mukha ni Andre.

I tried to smile.

But I cant.

Hindi ko na kayang magpanggap.

“Okay.”, sagot ko.

Napansin ko na nakatingin sa akin ang lahat.

“Huh…”, nasabi ni Aaron.

Tiningnan ko si Andre.

Ngumiti ulit.

Isang ngiting hindi ko alam ang emosyon ang hinaharap.

Alam mo yung tipong maskara na walang mukha. Puro gulo gulong kulay na pinasabog lang.

“I said Okay. I’m leaving..”, tanging nasagot ko.

“Pero Ryan!”, sigaw ni Arianne.

“Okay lang…”

Maglalakd n asana ako papunta sa kwarto pero iba ang nangyari.

I ended up walking papunta sakanya.

Kay Andre.

Tumingin ako sa mukha nito.

I touched his face.

Hindi ito kumibo at gumalaw.

Hinayaan nya lang ako.

Napakagat ako sa labi ko at napangiti.

Pumikit.

Pinakiramdaman lang ng kamay ko ang pisngi nya.

I felt Andre. Ang dating Andre.

Ngunit pagdilat ko ay ang Andre na hindi ako kilala ulit.

“You once asked me why…”, pagpipigil ko ng luha.

“What..?”, tulirong sagot nito.

“You once asked me why I cared so much about you…”

Naramdaman ko ang pamumuo ng luha. Pero pinanindigan ko. Hindi ko ito pinatulo. Hinayaan ko lang syang mamuo sa mga mata ko.

“Hah…”, sagot ni Andre.

“I wasn’t lying..”

Tiningnan ko sya mata sa mata.

“I did it kasi mahal kita. Hindi dahil sa utang na loob sa pamilya mo. Hindi din dahil mabait kayo sa akin. Ang totoo nga, wala akong rasong masabi para ipaliwanag kung bakit mahal kita….”

Napahinto ako. Hindi alam paano na itutuloy.

“But.. Ito eh. Ito ka ngayon. Hindi mo ko kilala. Kahit araw araw, ang dating Andre na minahal ko at nagmamahal sa akin ang nakikita ko.”

“A-ano ibig mo sabihin?”, gulat na tanong nito.

Mula sa pagkakahawak ko sa mukha nito ay binaba ko ang mga kamay ko sa balikat nya.

And for the first time in a long time.

Niyakap ko sya.

Dinama ang yakap na ang tagal ko nang gusto gawin.

“Yeah.. Ako ang alalay mo… At ang partner mo..”

Doon ko na hindi napigilan.

I cried.

Walang hikbi. Tears just fell. I still don’t want him to know or see that I was crying.

Kaya sa panandaliang nakayap ako sakanya ay pilit kong pinalabas ang lahat ng kaya kong iiyak ng hindi humihikbi o gumagawa ng kahit anong tunog.

Kumalas na ako agad sa pagkakayakap at tinungo ang kwarto kung nasaan ang mga gamit ko. I packed everything.

Nilock ang kwarto.

Nagiiyak.

Hindi ko alam pero ang mga iyak ko ay tahimik pa din.

Napaupo ako sa kama.

Naalala ko si Andre. Ang mga masayang alala.

Yung unang gabi sa park.

Ang fishball ni manong.

Ang pageant.

Sa bar.

Sa school at ang picture naming.

Ang championship game.

Ang resort.

Ang pagpunta nya sa bahay.

Ang pagtratrabaho nya sa probinsya.

Ang pagiging kami.

Ang graduation.

Anniversary.

Ang dami.

Ganun na lang yun?

Sa isang iglap, matatapos ang love story naming?

Hindi ko matanggap. Hindi ko kaya.

Ayoko sumuko.

Kung sya nga noon diba?

Pero kung paano ang pinaglalaban ko ay wala na talaga?

Nakarinig ako ng pagkatok sa pinto.

“Kuya… Si Aaron ito..”

“Aaron.. Mamaya na. Ahm, may ginagawa lang ako.”

“Kuya.. Please?”

“Ako din Aaron… Please?”, pagiyak ko pa din.

Ngunit narinig ko na pumihit ang lock ng pinto. Malamng ay ginamitan ng susi.

I saw Aaron open the door.

Ngunit ng tuluyang mabuksan na ito ay umalis din ito.

Then there he was.

“Ryan….”

Larc

Ilang bwan na rin ang nakakaraan simula ng mangyari ang aksidente. Hinding hindi ko makakalimutan ang gabi na huli kong nakita si Ryan. I know he doesn’t blame me sa aksidente. Pero somehow ay gusto ko sisihin ang sarili sa nangyari.

“Just go…”, ang mga huling sinabi sa akin ni Ryan. I wanted to tell him everything. Gusto ko maibigay ang paliwanag na hindi naibigay sa akin.

Tandang tanda ko pa ang nangyari noong gabing yun. He came back home at alam ko sa sarili ko nay un na maari ang huling araw na makikita ko sya. Kaya I slipped sleping pills sa inumin nya.

But God knows hindi ko natuloy ang nangyari. I was about to pero ng tawagin nito ang pangalan ko ay doon ko narealize ang mga bagay bagay. I was being selfish. And doing that wont win him back.

Yan ang gusto ko ipaliwanag sa araw na nagkita kami nila Andre at Ryan sa shop nila. But siguro nga, I was never good with words. Kaya it ended up with a big mess.

Nagbalik nga ako ng America at sinubukang ayusin at hanapin ang sarili. It was the price of my wrong doings. Ang pagkatuldok ng pagkakaibigan naming ni Ryan. Hindi sa tinatanggap ko ang nangyari. It was just that I was left with no choice.

Nagsisimula ng lumamig ang hangin. Dalawang bwan na lang ay pasko na. Kaya naman pumapasok na ang panahon ng winter. Namiss ko tuloy ang pasko sa Pinas.

I had friends here in the states kahit papano. Pero I was still lonely.

I was lonely until that one phone call came.

Nasa bahay ako nun at kasalukuyang nagbabasa ng dyaryo when my phone rang.

“Withheld.”, it said.

This could only mean na galing ibang bansa ang tawag.

“Yes, hello?”, casual kong sagot.

“L-larc…”, sagot ng kausap ko.

Hindi ako makapaniwala sa narinig. Ramdam ko sa boses ang pag aalinlangan.

“Karen?”

“Yeah…”, mahinang sagot nito.

“Oh, napatawag ka? May problema ba..?”

Nakarinig agad ako ng unang hikbi sa telepono. Doon ko nakumpirma na something was wrong.

“Alam ko.. I shouldn’t be calling you… But wala na akong choice.”, nagccrack na sabi nito.

“What do you mean?”

Narinig ko ang pagbigay ni Karen ng isang napakalalim na buntong hininga. Doon na ako tuluyang kinabahan.

“Karen… I’m listening.”

“Andre woke up 2 months ago..”, sagot nito.

“Oh, that’s good news! Bakit ka malungkot?”, pagtataka ko.

“Yeah.. But Andre woke up as a different person..”

“Huh? Hindi ko maintindihan.”

“Amnesia.”, matipid na sagot nito.

Hindi ako agad makasagot. Ang akala ko kasi dati sa amnesia ay possible lang sa mga movies. Wala pa naman kasi akong nakikilala nanagkakaroon ng amnesia.

“What?! So he doesn’t reme..”

“He does. Pero ang huling alaala nya ay yung binubully pa nya si Ryan.”

“Gawd…”, shock na shock kong sagot.

“Larc…”, umiiyak na nitong sagot.

“Oh?”

“A-alam ko.. Napaka impokrita ko ngayon sa pagtawag sayo. B-but I need your help…”

“Help? How? As If I can make things better… Ayoko namang isipin ng lahat na kayak o tutulong ngayon ay dahil saw ala ng alala si Andre at pwede kong bawiin si Ryan.”, malungkot kong sagot.

“Ayaw mo ba?”, sagot ni Karen.

“Karen, gusto ko… Gustong gusto ko.. Pero kung gagawin ko yun, gusto ko this time, sa tamang paraan.”

“I see… Sige, salamat na lang…”, malungkot na tugon nito.

“Wait..”, pagpigil ko.

“I have a better idea.”, bigla kong sagot.

Agad agad akong nagpabook ng ticket pauwi ng Pilipinas. This is my chance.

My chance to redeem myself.