Song We Used Sing part 3

Three

“Now I've tried to talk to you and make you understand.

All you have to do is close your eyes

and just reach out your hands and touch me.

Hold me close dont ever let me go.”

-More Than Words / Extreme

MATAPOS kong dumaan sa hospital —na inaasahang makikita kong muli si Viktor o kaya naman ay hindi pa ito lalabas— ay nagpagupit ako ng buhok. Ang mala-bao kong buhok ay pinaiklian ko hanggang sa halos hindi ko na ito mahila. Pero hindi naman ito nalalapit sa army-cut ni Viktor.

Namili rin ako ng ilang libro nang mapadaan ako sa isang bookstore, bagamat tambak na ang libro sa aking kwarto ay hindi ko napigilan ang aking sarili dahil sa ang mga librong ito ay ang mga kopyang matagal ko ng hinahanap. Sa paghahanap ko nang mga babasahin, nakita ko ang isang libro na umagaw sa aking atensyon. Noong una ay nagdadalawang isip ako kung bibilhin ko ba ito. Ngunit ‘di naglaon, matapos kong basahin ang buod sa likod ay isinama ko na rin ito sa aking mga babayaran. Tungkol ito sa isang lalaking iniwan ang kanyang asawa upang bumalik sa kanyang unang pag-ibig. Tinago ko ito pauwi upang hindi makita ng kapatid kong babae na isang beses isang linggo ay pumupunta sa aking kwarto upang humiram nang mababasa.

Hindi ko muna binuksan ang kahong binigay sa akin ni Bernadette na iniwan daw ni Viktor nang umalis ito noong tanghali. Mula pa lamang sa lalagyan at sa nakasulat, kahon ito ng hopiang baboy. Isinulat nya sa takip ang aking pangalan at sa baba nito ay nakalagay ang ‘Salamat po' Sir. -Viktor’.

Hindi naman ako nasasabik sa laman ng kahon ngunit ang pinaka-inaasahan ko na lamang ay ang ibang bagay tungkol sa kanya. Pinagmasdan ko ng mabuti ang kahon ng hindi ko ito binubuksan at maya-maya pa ay tinanggal ko na ang takip nito upang silipin. Gaya nang inaasahan ko, isang dosenang hopiang baboy lamang ang laman nito at wala nang iba pa (ano pa ba ang gusto kong matanggap maliban sa nakasulat sa kahon?). Kumuha ako ng isang piraso at agad itong kinain. Habang nginunguya ko ang hopia ay nakaramdam ako ng pag-kahinayang, matamis ang hopia ngunit mapait ang aking pakiramdam.

At sa bawat nguya na aking ginagawa ay napapabuntong hininga na lamang ako.

Tinangka ko ng takpan ang kahon ng ‘di sinasadyang maibaligtad ko ang kartong takip nito. Dito ko nabasa ang isang adres na isinulat gaya nang pagkakasulat sa aking pangalan sa labas. Noong una ay naisip kong baka ito ang adres ng kompanyang gumawa ng tinapay ngunit iba ang nasa isip ko at iyon ang higit kong inaasahan. Lumabas ako ng aking kwarto upang ibahagi ang mga hopia sa aking kapatid at ang takip naman ay naiwan sa aking higaan.

Sabado ng umaga matapos akong mag-jogging sa Cultural Center ng maisipan kong puntahan ang adres na ibinigay sa akin ni Viktor. Hindi ko malaman kung tama ba ang aking gagawin dahil hindi rin naman ako sigurado sa naghihintay sa akin doon.

Pasado alas-onse na ng marating ko ang lugar. Itinuro sa akin ng isang tindera sa isang sari-sari store na adres ng isang construction site ang aking hinahanap. Nang marating ko ang sinasabing lugar, napalilibutan ang lugar nito ng yerong pininturahan nang kulay puti, tanaw ko lamang mula sa itaas nito ang mga higanteng kalansay ng ginagawang gusali. Binalak kong ikutin ang palibot ng pader na yero upang hanapin kung saan ang papasok sa loob, bagamat naisip ko naman ding hindi ako makakapasok sa loob nito dahil sa delikado. Pero kahit na delikado, ayos lang sa akin. Basta makita ko lamang syang muli.

Mga ilang metro mula sa pader na kaharap ko nang lumabas ang isa sa mga trabahador ng gusali. Matapos na makita kung saan sila lumalabas ay

agad ko itong –patakbong— nilapitan.

"Magandang tanghali po...".

"Ah, ano po yun?".

Tugon ng lalaki habang tinatanggal nito ang helmet sa ulo.

"May hinahanap kasi akong tao mula dyan sa site nyo...baka sana matulungan mo ako..."

"Sige ho...ano ho bang ‘ngalan nya?..."

"Viktor...John Viktor Andres.."

"Ah...w-wala po akong matandaan na may ganyang ‘ngalan sa mga kasama ko e'...kasi, araw-araw ay mayroong umaalis sa amin dahil sa naaayos

o natatapos na ang trabaho nila at hindi na kailangan...at sobrang da’e po namin dito...pasensya ka na ho..." Paglalahad nito.

Hindi ko naitago ang pagkadismaya, halata sa akin na ayaw ko ng marinig pa ang mga susunod nyang sasabihin.

"O-okay lang...sige. Salamat ha..."

 Sambit ko kahit na kabaligtaran ang ibig kong sabihin.

"Teka...may problema ho ba?..." Pagtatanong nito.

"Ah'...wala naman, kaibigan ko kasi sya at may naka-pagsabing dito sya nagtatrabaho..." Matapos magsalita ay nagsimula na akong maglakad paalis at hindi na ako lumingon pa.

Binalak kong tumakbo ngunit sa pagod ay hindi ko na rin ginawa pa. Dito ko lalong naramdaman ang init ng panahon, biglang akong pinagpawisan. Ilang metro na ang layo ko mula sa lugar ng may tumawag sa aking pangalan.

Noong una ay hindi ako sigurado ngunit habang papalapit ang boses ay unti-unting lumilinaw ang pangalan ko habang ito ay binabanggit. Sa siguradong pagkakataon ay nilingon ko ito at nakita kong humihingal si Viktor ng naka-ngiti sa aking harapan. Hindi muna ito nagsalita at lumingon ng sandali sa mga kasamahan nitong nakatingin sa amin.

           

"Mga kasama, sige mauna na kayo sa karinderia...susunod ako...si Dok Angelo ‘to..."

Kumaway naman mula sa akin ang mga kasamahan nito, ang iba ay sumaludo pa at nag-patuloy na ring lumakad palayo. Doon ko rin napansin na mukhang tanghalian na nilang lahat dahil sa naglalabasan na ang ibang trabahador ng gusali. Yung iba ay nakita kong may mga dalang baunan.

Humarap na sa aking muli si Viktor at...

"Ang tagal po kitang hinintay...apat na araw na?"

Tumango ako dito at ngumiti. Sinabihan ko kung okay lang ba na kumain kami ng sabay ng tanghalian na kahit ako'y nagugulat sa aking mga sinasabi.

Magiliw naman syang sumangayon at sinabi nyang ililibre nya raw ako dahil kasusweldo lamang daw nito. Napansin ko rin na bahagyang tabingi pa ito kung maglakad kaya tinanung ko sya kung kamusta na ang kanyang kalagayan at kung okay lang ba na nagtatrabaho na syang agad.

Sinabi naman nitong mabuti na ang kanyang pakiramdam at ang paglalakad nya ng tabingi ay dahilan lamang siguro ng hindi nya paggamit sa isa nyang paa ng matagal. Inikot namin ang buong lugar upang maghanap ng karinderiang makakainan ngunit bawat lugar na puntahan namin ay

puno na ng tao. Kaya naisip kong dalhin sya sa isang fast food chain na sya nya namang ikinagulat dahil aaminin nya raw na hindi nya ako kayang ilibre

dahil pang-karinderia lang ang kanyang pera. Sinabi ko namang huwag syang mag-alala at ako na ang bahala, pumasok na kami habang paulit-ulit syang nangangakong ikakain nya rin ako sa mamahaling kainan.

Nang pinapili ko sya ng pag-kain, sinabi na lamang nitong ako na raw ang bahala at dito'y sinobrahan ko ang nakikita kong normal nyang kinakain na nagbigay na naman ng paraan upang paulit-ulit syang magpasalamat sa akin. Habang kumakain ay patuloy ang kanyang pagkukwento tungkol sa kanyang trabaho at sa paglalagay nya ng adress sa regalong binigay nya sa akin.

"Tinanong po kita sa nars na nagpainom sa akin ng gamot nung umaga..."

Dito ay nagsimula akong mamula at iniisip ko kung ano pang ibang bagay ang itinanong ni Viktor kay Bernadette.

"...kung nasaan ka...tapos sabi nya nga po na day-off mo...nagalala po ako noon...kasi baka hindi na kita makita..."

Nilahad nya ang mga ito ng hindi tumitingin sa akin at patuloy sa pagkain.

"Natakot ako no’n...kaya naisip ko na sulatan yung binigay ko sa'yo...ay' teka! Kumakain ka po ba ng hopia na baboy...hindi naman talaga baboy yun, yun lang po ang tawag..."

"Haha...oo naman, ano ka ba. Kumain ako ng tatlo."

Habang kaharap ko sya ay kinakagat ko ang aking dila upang pigilan ang aking sarili sa paulit-ulit na pagngiti. Ngunit minsan ay hindi ko ito napipigilan sa kanyang harapan.

Hindi ko alam kung ano ang pinasok ko ngunit hindi ko talaga maintindihan ang nangyayari. At ang mga bagay na nagaganap sa akin ngayon ay talagang unang beses kong naranasan at aaminin ko na ngayon lamang ako naging ganito kasaya.

Bago kami umalis sa food chain ay ibinigay nya sa akin ang natirang tissue na hindi namin nagamit at sinabing huwag ko daw itong bubuklatin hanggang sa hindi kami naghihiwalay. Tinanong ko sya kung bakit hindi ko pa buksan ngayong nasa harap ko sya. Medyo parang babae ngunit natutuwa ako sa kanyang mga ideya.

"Nahihiya po ako sa sinulat ko e'..."

Ang tangi nya lamang sinabi, na nagbigay sa akin ng ideya kung ano ang nakalagay rito. Binalak ko ding gawin ang naiisip kong ginawa nya ngunit mabuti at inunahan nya ako.

Nang maghihiwalay na kami ay tatlong beses nyang pinisil ang aking mga braso at habang papalayo kami sa isa't-isa ay paulit-ulit syang kumakaway at patuloy na lumilingon hanggang sa hindi ko na sya makita.

Higit na tumatak sa aking isipan ang kanyang sinabi bago pa sya makalayo sa akin.

“Pinapasaya mo po ako ng sobra...”

Masyadong masaya ang mga pangyayari dahilan upang kabahan ako kahit na papaano. Sana ay wala itong kapalit. Sana.

            Itutuloy...