5 Minahal ni Bestfriend : Memories 2 part 6

             Kamusta po sa lahat?! ^_^

              Ayan, nalate ng 1 day ang posting ko. Nakakainis lang. Hhahahaa.. Anyway, sana ma-enjoy nyo pa din ang aking regalo ngayong pasko ^_^

             ADVANCE MERRY XMAS!! ^_^

   
             COMMENTS AND VIOLENT REACTIONS HIGHLY APPRECIATED!!

Nagpasalamat muli ako sa Diyos at buong loob akong tumayo. I promise myself I won’t cry. Maybe may mga times na hindi ko ito mapipigilan but I promise not to cry infront of him. I need to be strong for both of us.

Tama. Hindi nga enough lang ang love. But in a sense na emosyon. Love isn’t just something you feel. It is also something you do.

Paglabas na paglabas ko ng chapel ay naalala ko ang sinabi ko noon kay Andre. At paninindigan ko yun. I definitely will.

“I once told you na I won’t care if you get lost along the way, dahil hahanapin kita… Kahit nasaan ka pa.”, buong tapang na sabi ko sa sarili.

Dahil sa sinapit na amnesia ni Andre ay inuwi muna ito sakanila. Gustuhin ko man iuwi ito sa amin ay hindi magigng healthy ito para sakanya. He has no recollection of anything na namagitan sa amin. Yun ang unang una kong dapat tanggapin. Alam ko hindi ito magiging madali, magiging malaimpyerno ang daan, pero kakayanin ko ito.

Sinabihan ako ng mga magulang ni Andre lalo na ni Aaron na doon muna din ako magstay sakanila. It may help para sa muling pagbalik ng alalaala ni Andre. They all believe na sooner or later ay maaalala din ako ni Andre. They know how much we love each other kaya lahat kami ay naniniwala na hindi amnesia lamang ang magpapahiwalay sa amin.

“Kuya, I know maalala din nya ang lahat.”, pagpapalakas ng loob sakin ni Aaron.

“Yes bro, maalala nya ang lahat. And I will personally help. It’s the least we can do for you. Hinding hindi ko makakalimutan na kung hindi dahil sayo ay matagal ng nabuwag ang pamilya naming, natin.”, dagdag naman ni Arianne.

Nalungkot ako bigla. Oo, medyo napalakas nila ang loob ko. Kaso ngayon na naaalala lang ni Andre ang mga unang araw na pagkakakilala namin ay ibig sabihin ay dating pakikitungo nito sa pamilya niya ang natatandaan nito.

Pagdating na pagdating sa bahay ay ipinasok ko si Andre sa kwarto niya. He was still in his wheelchair kaya naman inalalayan ko ito.

“Why are you here? Wala ka bang sariling bahay?”, inis na sabi nito.

Hindi ako sumagot. Hindi ko alam ang isasagot.

“I’m asking you! Wa.wait… Don’t tell me… You work for us?”, curious na tanong nito.

“Ah.. O-oo..”, nasagot ko na lang.

Gusto ko agad lumuha ngunit buong lakas kong iniurong ang mga luha ko. I won’t cry. Not infront of him.

I wanted to cry not because inakala nyang help ako sa bahay nila. Kung yun lang ang paraan para makasama ko sya, kakayanin ko yun. Ang mas masakit ay dahil pangalawang beses ko na itong nararanasan. Una kay Larc, ngayon ay kay Andre naman.

Mas naramdaman ko ang pagod. Doon ko narealize at naramdaman ang sleepless nights ko simula ng ako ang umako ng lahat at simula ng magising si Andre. Pinakamahaba na ata ang dalawa o tatlong oras na tulog sa isang araw. Naramdaman ko na ang hilo at pagod.

“Ganun ba. Sige, ihiga mo na ako. Gusto ko ng matulog.”, pag utos nito sa akin.

Agad akong lumapit kay Andre.

“Hoy alalay, do something stupid and I promise, hindi mo magugustuhan ang gagawin ko sayo.”, maangas na sagot nito.

Pinilit kong dahan dahanin ng hindi nakakaramdam ng malisya si Andre sa pagbuhat ko sakanya pahiga sa kama nya. Ngunit kahit sa mabilisang pagdikit ng katawan ko sakanya ay nilabis ko na ang pakiramdam.

“Nagugutom ka ba? Nauuhaw?”, pilit kong pag ngiti.

“Hindi. Lumabas ka na nga. Ngingiti ngiti ka pa dyan..”, inis nanaman na sabi nito.

“Pero…”

“What?! You don’t have to be here! Kaya kong sumigaw if I need you! Geez!”

“Okay… I’ll be outside if you need me.”, tanging naisagot ko.

Andre.

“He is our help after all…”, pagpaparinig ko kay Ryan habang tuluyang itong palabas.

Ngunit agad akong napaisip.

“Paano ba sya napunta dito sa bahay at naging katulong namin? Hindi ba sya nakagraduate? Tsaka bat iniwan sya ng amo nyang si Larc?”, sunod sunod na tanong ko sa sarili.

Nakatulog ako sandali ngunit nagising dahil nakaramdam ako ng gutom. Pagmulat ko ng mga mata ko ay hindi ako makatayo. Naalala ko na hindi ko pa nga pala maigalaw ang mga paa ko.

“Ryan!”, sigaw ko.

Walang sagot.

“RYANNN!!!”, buong lakas kong sigaw. Agad agad pumasok nga si Ryan na tila aandap andap pa.

“Ano ba? Kailangan bang gisingin ko pa ang lahat bago ka pumasok?”

“Pasensya na… Hindi ko narinig agad. Nakatulog kasi ako.”, paumanhin nito.

“Pssssss. Ikuha mo ko ng pagkain. Nagugutom ako.”, pag utos ko.

“Okay. Sandali lang. Ikukuha kita.”, mahinang sabi nito.

Lumabas na nga si Ryan at maya maya ay bumalik na ito na may dalang pagkain. Iniupo ako nito sa aking wheelchair at dinala sa harapan ng study table ko para makakain.

“Huwag mo sabihin panoorin mo pa ako kumain?!”, sarkastiko kong sabi.

“Sorry. Labas na ko. Kain ka mabuti, ha.”, alalang sabi nito.

Lumabas na nga ito at nagumpisa na akong kumain. Bago sa paningin ko ang pagkain. I mean, kahit kasi sa amoy ay iba. Hindi ang usual na niluluto dito sa bahay.

Dahil nga sa no choice at gutom na din talaga ako ay kinain ko na din. But then it was surprisingly delicious. Napaisip ako bigla kung nakain ko na ba ito dahil the taste is awfully familiar. Hindi ko lang maalala kung saang restaurant ko ba ito nakain o kung saan.

Matatapos na sana ako kumain ng biglang may pumasok ng kwarto. Si Ryan.

“Ichecheck ko lang sana kung tapos ka na kumain.”, nahihiyang sabi nito.

“Obviously hindi pa.”, inis kong sagot.

“Sige, tawagin mo na lang ako pag tapos ka na. I’ll be outside.”, nasabi lang nito. Ngunit sadyang ramdam ko ang lungkot sa tono nito.

“Hindi. Wala na akong gana. Sige na kunin mo na to.”, pag utos ko.

“Hindi ka ba nasarapan?”

“The food was fine. Hindi ko lang alam bat sobra ka namang OA magbantay. Nakakawalang gana tuloy!”

“A-ah..I’m sorry…”, nasabi lang nito. Napatingin lang ito sa sahig sabay kuha ng pinagkainan ko. Hindi ko alam bat ko sya tinitigan. But nang makita ko ang kalungkutan sa mukha nito ay may kung anong kirot akong naramdaman.

“Bakit?”, sigaw ng utak ko.

Nang malapit na ito sa pinto ay tumigil ito sandali.

Tumingin ito sa akin.

Ngumiti.

“I’ll be right outside if you need me.”, mahinahong sabi nito.

Again, ngumiti ito.

He walked out my door.

It went on like that for days. Inaasikaso nya ako more than he should’ve. Kahit pa ang labag sa loob ko na pagpapaligo nya sa akin ay pinagtiisan ko.

“I can do this by myself! Kaya ko naman magshampoo ng sarili ko!!”, sigaw ko.

“Ok.. I’m sorry…”, pahiyang sagot nito.

“Bat ba kasi ikaw ang dapat magpaligo sakin? Couldn’t they hire someone else? An attractive female atleast! Hindi isang alalay na bakla pa ata!”

Tumingin muli ito sa akin.

“Don’t worry. Sasabihin ko.”, simpleng sagot nito.

Ngumiti ito muli sakin. But it was not like his first few smiles. Parang pabigat ng pabigat ang pakiramdam ng mga ngiti nya.

Ikinuha nga ako ng bagong nurse. Ngunit hindi ito nawala sa tabi ko. Kahit pa may nurse ay sya ang aktibong nagaalaga sa akin. At nakakagulat dahil isang tawag ko lang dito ay pumapasok ito ng kwarto ko.

Isang araw, nagpaalam ito sa akin ng umaga. Hindi daw ito makakapag alaga sa akin ngayong umaga hanggang hapon dahil may kailangan itong asikasuhin.

“I’ll be back later this evening.”, pagngiti nito muli.

“Kahit wag na.”, malamig kong tugon.

“I will.”, muling pag ngiti nito.

Buong maghapon nga itong hindi ko nakita. At hindi ko naman maintindihan ang sarili kung bakit ngayong wala sya, ay hinahanap hanap ko sya. Na sa kabila ng inis ko ay gusto kong andyan lang sya. Yung alam kong nasa tabi lang sya.

Natulog lang ako matapos ang therapy ko. Hindi din si Ryan ang sumama sa akin. Yung nurse lang.

“Focus, son.”, sabi ng teraphist.

Nagising ako gabi na nga.

“Ryan.”, pagtawag ko dito.

Ngunit walang dumating.

“Ryan!!!”, pagsigaw ko na.

May pumasok naman ng pinto. Agad akong sumigaw.

“Ano ba, kanina pa ako tumatawag!!”, agad kong sermon.

“Sir… Wala pa po si Sir Ryan…”, takot na tugon ng boses. Yung nurse.

“Ah… Pasensya na… Akala ko kasi..”

“Hindi pa po sya nakakauwi..”, paliwanag nito.

“Ganun ba.. Ikuha mo ko ng makakain. Nagugutom na ako.”, nasabi ko na lang.

“Opo.”, mabait na sagot nito.

Lumabas na nga ang nurse at maya maya ay bumalik ng may dalang pagkain.

Nagsimula na nga akong kumain.

“Ano ba tong hinanda mo?!”, galit kong sabi.

“Po…?”

“Ano ba tong hinanda mo saking pagkain! Hindi naman ito ang gusto ko, ha!! Hindi naman ito ang hinahanda mo sa akin, ha! Alam naman nila dito sa bahay ang gusto ko!!”, galit kong sabi.

“Sir… Iba po ata kasi yung nagluto?”, kabadong sagot ng nurse.

“Eh iisa lang naman ang tagaluto namin dito, ha! Asan ba si Manang?”

“Teka po. Ipapatawag ko.”

Maya maya nga ay bumalik ang nurse kasama ang taga luto namin.

“Manang, ano ba itong hinanda mo? Kulang sa luya! Alam mo naman kung paano ko gusto itong niluluto, eh.”, galit na sabi ko.

“Sorry anak, hindi ko kasi alam yung timpla nang lutong yan.”, sabi lang ni Manang.

Tila naguluhan naman ako.

“Ano?! Eh araw araw ka namang nagluluto nyan, ha!”

“Ay anak, hindi ako ang nagluluto ng pagkain mo.”

“Eh sino?!”

“Si Ryan…”

Natahimik lang ako.

“Matutulog na lang ako ulit. Paki dalhan na lang ako ng gatas.”, inis kong sabi.

Nawalan na nga ako ng gana kumain. Dahil ba iba ang lasa ng pagkaing dinala o dahil sa nalaman kong si Ryan ang nagluto?

Nakatulog na nga ako ulit pagkainom ng gatas. Ngunit maya maya ay naramdaman kong may tumatapik sa akin. Agad akong nagising.

Si Ryan.

“Hindi ka daw kumain?”, alalang sabi nito.

“Paki mo. Natutulog yung tao.”

“Hintayin mo. Magluluto lang ako. Pasensya na nalate ako ng uwi, ha…”, nahihiyang sabi nito.

Muli nagbigay ito ng ngiti.

Nang ngumiti ito ay doon ko lang napansin ang mukha nito. Doon ko lang napagmasdan itong muli. Kitang kita ang sobrang pagkapagod ng ichura nito.

“Bukas na ko kakain.”, nakunsensya kong sagot. Hindi ko alam bat ako nakunsensya. I just did.

“Hindi pwede. Hindi ka lalakas nyan. Tsaka matatapang ang gamot mo. Hindi pwedeng walang laman ang sikmura mo.”

“Huwag na sab..”, magagalit na sana ako ng tumayo na ito.

“Hintay ka lang. Sandali lang ito.”, ngiti nito sabay lakad palayo.

Napabuntong hininga na lang ako at napailing.

 “Now what?!”, nasabi ko sa sarili. Hindi ko alam ang gagawin since nasira na ang tulog ko. Pinilit kong abuting ang remote ng tv para manood na lang ng may napansin ako.

1:42 A.M

Madaling araw na pala.

Hindi ako naka focus sa pinapanood ko. I was wondering why Ryan is doing all these for me. Kung simpleng kasambahay lang sya ay hindi naman dapat ganito.

Sino ba si Ryan sa buhay ko? Why isn’t anybody telling me anything?

Hindi ko namalayan ang oras at bumalik na nga si Ryan na may dalang pagkain at pinatong ito sa study table ko. Agad naman itong lumapit sa akin at inalalayan akong makaupo sa wheel chair ko.

Kitang kita ko ang pagod sa mukha nito. Halatang ilang araw na itong hindi natutulog ng maayos.

Iba rin ang naramdaman ko sa pagdikit ng katawan namin. Hindi noong tulad ng mga unang araw na halos mandiri ako. Ngayon, it’s starting to change. I felt secure of some sort. Hindi ko maipaliwanag.

“Kain ka na.”, pakiusap nito pag harap sa akin sa pagkain.

Tumingin ito at tumango sabay naglakad palayo.

Hindi ko alam bakit.

Kung bakit ko ginawa yun.

Pero.

I stopped him.

Napahawak ako sa kamay niya.

Tumingin ito sa akin.

Nakita kong nabigla ito. Maski ako man ay nagulat sa ginawa ko.

“S-salamat…”, nahihiya kong sabi.

Ngumiti ito at lumuhod sa harap ko.

Hinawakan ang kamay ko.

“Hahanapin kita… Kahit nasan ka pa..”, emosyonal na sabi nito.

“Hah?”, confused kong tanong.

“Wala… Sa susunod na wala ako ay magiiwan ako ng lutong pagkain mo..”

Tumayo na ito.

Tiningnan ko ito habang naglakad patungo sa pinto ko.

He stopped.

“I’ll be right outside if you need me. Kumain ka lang dyan. Ihahanda ko lang ang higaan ko.”

Again he smiled.

As I was eating, I felt something in me na hindi ko maipaliwanag. Yung feeling na sobrang gutom ka at nalasahan mo ang pagkaing gustong gusto mo kainin ng matagal na panahon na. I was savoring the taste na kung tutuusin ay araw araw ko namang kinakain.

Tinagalan ko ng bahagya ang pagkain dahil ninanamnam ko talaga ito. It feels like na kahit ang lasa ng pagkain ay may kinalaman sa akin. It was like it’s a part of me.

Naubusan ako ng maiinom kaya naman inilayo ko sandali ang sarili at humarap sa pinto.

“Ryan…”, pagtawag ko.

Ngunit nakakapagtaka na hindi ito agad lumapit. Tinawag ko ito upang humingi sana ulit ng maiinom.

“Ryan??”, tawag kong muli.

Ngunit wala pa ding sumagot.

Medyo nakaramdam na ako ng inis.

Kaya naman pinaandar ko ang wheelchair palapit sa pinto at binuksan ito.

Ngunit pagbukas ko ng pinto.

I was awed.

I was left in shock.

I don’t know why but tears began to fall.

I saw Ryan.

He was still in his clothes na suot nya kanina.

He was lying beside my door.

Kitang kita ang pagod na tipong hindi na ito nakapagbihis pa.

Naawa ako.

No.

Higit sa awa ang naramdaman ko.

I never thought na literal ang sinabi nya kanina.

Kaya pala.

Kaya pala ang bilis nya akong naririnig sat wing tumatawag ako.

Kasi naman pala…

Nakakita ako ng comforter, unan at kumot.

Doon sya natutulog mismo sa labas ng pinto ko.

Ryan

“Ryan.. Ryan…”, rinig kong tawag sa pangalan ko. Naramdaman ko na lang na may mahinang tumatapik sa balikat ko. Pagmulat ko si Andre.

“Ay, sorry. Nakatulog na pala ako. Tapos ka na ba kumain?”, aligaga kong tanong.

Pagtayo ko ay halos mahilo pa ako ng dahil sa pagod at hilo sa antok. I’ve been out all day dahil inasikaso ko pa rin ang mga naiwang trabaho ni Andre at ang shop.

Agad akong pumasok at nakitang hindi pa ubos ang pagkain ni Andre.

“Oh, hindi mo ba nagustuhan?”, alala kong tanong.

“Ah, hindi yun. Nawalan na kasi ako ng inumin.”, sagot lang nito.

“Ganun ba.. Sandali lang. Ikukuha kita.”

Nagmamadali akong bumaba papuntang kusina at kumuha ng maiinom. Kumuha na rin ako ng gatas para mainom nito mamaya. Baka kasi makatulugan ko na talaga mamaya.

Pagbalik ko ay ipinatong ko lang ang tubig sa study table at tiningnan lang ito at nginitian.

“Tawagin mo na lang ako pag tapos ka na…”

Paglabas ko ay napaupo ako sa higaan ko. Oo, I have been sleeping right outside Andre’s room. As in sa labas mismo.

Pagkaupong pagkaupo ko ay napatitig ako sa mga kamay ko.

“What if hindi kaya sya nawalan ng alaala? What if okay pa rin sya ngayon? Ano kaya ginagawa namin?”, malungkot kong sabi sa sarili.

Mula sa pagkakatitig ko sa kamay ko ay may nakita akong pumatak.

Mga sariling luha.

Mga luhang pilit kong pinipigil sa harap nya dahil sa pangako sa sariling hinding hindi ako iiyak sa harap nya.

Hinayaan ko lang itong tumulo ng tumulo.

I’ve done this before. I just can’t believe na pinagdadaanan ko nanaman itong muli. And this time, mas doble ang sakit.

O tila mas higit pa..

Oo..

Mas higit pa.

“Ryan…”, rinig kong tawag muli sa pangalan ko.

Agad ako tumayo at pumasok sa kwarto. Agad kong inayos ang pinagkainan nito sabay tingin sa orasan. Sakto, oras na ng inom ng gamot nya. Agad ko kinuha ang gamot nito.

Narinig ko na may pumasok, ang nurse. Malamang ay nag alarm ito para sa gamot. Nagkatinginan kami sabay tingin kay Andre.

I wanted to cry. Kahit man lang pagpapainom ng gamot sana kay Andre ay gusto kong gawin para sakanya.

“Sige na, matulog ka na ulit.”, rinig kong sabi ni Andre sa nurse. Tumingin ito sa akin at nagbigay ng tipid na ngiti.

“A-Ako na bahala dito. Matulog ka na…”, dagdag ko sa nurse.

“Okay po…”, mabait na sabi ng nurse.

Kinuha ko muli ang basong may tubig at inabot kay Andre ang gamot. Pagkatapos naman nito maka inom ay kinuha ko na ang pinagkainan nito at akmang lalabas na ng tiningnan muli ito.

I tried to smile again.

Bakit?

Kasi kahit gustong gusto ko umiyak sa harap nito at yakapin sya ay hindi ko magawa.

I can’t..

He has no idea who I am. The last thing he remember is ang Ryan na inaapi nya noon. Nakiusap ako sa lahat na huwag sabihin kung sino ako. Alam ko katangahan. Baka daw kasi mas mapadali ang pagka alala ni Andre sa akin.

But no. I know better. It will not help. Not the Andre that I used to know. And besides, alam ko ang tunay na nararamdaman nito. Nang una ko itong makausap ay sinabi nito na ang tanging hinahangad nito ay isang kaibigan.

I want to be that friend.

Yung kaibigan na andyan para sakanya.

Even noon naging lovers na kami kasi ay we considered each other as the best of friends. Karamay sa lahat. Sa kahit anong mangyari. I won’t end that dahil lang sa simpleng amnesia.

His memory may have faded, but the moments we shared? Hindi.

“Ryan…”, nahihiyang sabi nito.

“May kailangan ka pa ba?”, alala kong tanong. I felt tears building up again so I flashed a smile.

Tumalikod ito at pumunta sa sofa ng kwarto nya. Binitawan ko naman ang pinagkainan nito at lumuhod sa harap nito.

“May problema ba? Ayaw mo na bang ako yung nagdadala at naglalabas ng pagkain mo?”, malungkot kong tugon.

Tumingin lang ito sa akin at di sumagot.

Nalungkot man, mukhang yun ata ang gusto nya.

Muli, nagbigay ako ng napakasakit na ngiti.

“Huwag ka magalala.. Simula buk…”, malungkot ko sanang sasabihin ngunit di natuloy ng magsalita ito.

“Why are you doing this?”, seryosong tanong nito.

“Why am I doing what?”

“Ito.. Lahat ng to…?”, takang tanong nito.

Hindi ko sya tiningnan. Dahil alam ko na kapag tumingin ako ay magbbreakdown ako. As in ngangalngal ako sa harap nito.

“Cause it’s my job.”, simpleng tugon ko.

“Kung trabaho nga talaga lang ito para sayo.. Bakit nasasak..

Huminto ito.

“Bakit?”, simpleng tanong nito.

“Kasi… Mahal kita..”