5 Minahal ni Bestfriend : Memories 2 part 5

            Kamusta po sa lahat? ^_^

            PALAPIT NA NG PALAPIT ANG PASKO ^_^

            Sila Andre at Ryan pa rin kaya ang magkakatuluyan? ^_^

            COMMENTS AND VIOLENT REACTIONS HIGHLY APPRECIATED

Finally.

Finally, nagising na sya.

“Andre…”

Tumingin ito sa akin.

Napatunganga ako at hindi malaman ang gagawin o ikikilos.

“Ryan…?”, takang tanong nito.

Sa sobrang tuwa ko ay nakalimutan kong tumawag ng nurse at agad akong yumakap kay Andre.

“Buti nagising ka na..”, emosyonal kong sabi habang nakayakap pa din ng mahigpit.

Pagkakalas ko ng yakap ay agad akong humarap dito. I don’t care kung makita ako nito na sobrang pagod at umiiyak. What’s important is gising na rin sya sa wakas.

Hindi ako nakapagpigil ng sarili. Dahil sa sobrang galak ko ay agad ko itong hinalikan.

It was one kiss I could never forget.

Oo, hinding hindi ko makakalimutan.

Hindi dahil matagal ko itong hinintay.

Hindi din dahil finally ay gising na sya.

Mas lalong hindi dahil sobrang nagagalak kami para sa isat isa.

“What the hell is wrong with you?! Are you gay or something?!”, galit na sabi ni Andre. Halos itulak pa ako nito pagkahalik ko.

“Andre? What’s wrong..?”, taka kong tanong.

“You kissing me is what’s wrong, dude!”, galit na sabi nito.

Ni hindi ako makapagreact sa sinabi nito. Kitang kita ko sa mga mata nito ang pagtataka at inis. Halos mangilabot din sya sa pandidiri sa ginawa ko.

Muli, dahan dahan akong lumapit.

“A..Andre…? Ako to… Si Ryan…”, naiiyak kong sabi.

“I know who you are. You’re that freak guy na alalay ni Larc!”, matigas na sabi nito.

Napatigil ako sa paglapit.

Agad napahawak sa bibig.

Sumikip ang dibdib.

Hindi makahinga.

Naramdaman ko ang mga paa ko na humakbang patalikod.

Mas bumilis din ang paguunahan ng luha ko sa pagbagsak.

Nablangko bigla ang utak ko.

I just found myself closing the door behind my back.

“Nurse… I have to get a nurse…”, umiiyak man ay agad pinroseso ito ng utak ko.

Halos hilo hilo ako dahil sa gulo ng isipan na naglakad sa hallway at naghanap ng nurse. Naramdaman ko na lang na may mga kamay na humawak at umalalay sa balikat ko.

“Ryan?”, pagtawag sa akin ng boses. Tumingin ako sa mukha nito. Si Karen. Nasa likuran nito sa Kulas, Brian at Gino. They all gave me a very quizzical look.

“Gi-gising na si Andre…”, luha luha kong sagot.

“Hah?”, takang tanong ni Karen.

Hindi ko na nakayanan. Agad akong yumakap kay Karen.

“Gising na sya…”, hinang hina kong bulong.

“Brian, tumawag ka ng nurse.”, agad na utos ni Kulas. Tumakbo naman agad ito.

“Tara na, balik tayo. Si Brian na bahala sa nurse.”, alalang sabi ni Karen.

Kumalas ako sa pagkakayakap kay Karen.

Umiling iling. Muli kong naalala ang mga tingin na binigay sa akin ni Andre. It was as if hindi nya ako kilala. Hindi. Kilala nya ako sa pangalan pero somehow…

“Hindi ko maintindihan…”, sigaw ng utak ko.

“Tara na, Ryan!!”, takang pagtawag sa akin ni Karen.

Tiningnan ko lang sya mata sa mata.

Mas lalo akong naluha. Muli, umiling iling ako. Ayaw kong pumasok.

“Bakit ayaw mo?! Gising na si Andre, diba?”, pagtataka din ni Kulas.

Doon nanlambot ang tuhod ko. Inalalayan naman ako ni Gino at inupo sa tabi.

“Ako na muna bahala dito. Mauna na kayo.”, nasabi na lang ni Gino kila Karen.

Nakita ko ang mga tingin nila Karen at Kulas sa akin. Halata ang sobrang pagtataka. I wanted to tell them what happened pero paano ko ipapaliwanag ang nangyari.

“Tol? Tol? Uy, tol? Kausapin mo ko. Anong nangyari tol? Okay ka lang ba?”, paulit ulit na tanong ni Gino.

Nakarinig ako agad ng sigawan sa loob ng kwarto ni Andre. Agad namang nagtakbuhan ang nurse at nakita ko na din si Brian.

Natakot ako. Gusto kong pumasok sa loob pero hindi ko alam ngunit pakiramdam ko ay I will just make things worse.

“Tol, bat andito ka? Bat wala ka sa loob?”, gulat na tanong sakin ni Brian. Hindi ako sumagot. Tumingin ito kay Gino.

“Hindi ko din alam, pare!”, naguguluhang sabi nito.

Doon, nakita kong lumabas ng kwarto ni Andre si Karen. Agad itong tumingin sa akin at mas gulat na ang tingin nito. Sa ichura at reaksyong ibinigay naman ito ay mas naiyak ako. Agad tumakbo si Karen palapit at niyakap ako ng mahigpit.

Doon na talaga bumuhos ng todo todo ang luha ko.

“Anong nangyayari Karen…?”, naiiyak kong tanong.

Mukhang hindi na nakatiis sila Gino at Brian at pumasok na ito sa kwarto ni Andre upang malaman ang nangyayari.

“Ryan… Ryan? Ryan!!”, rinig kong pagtawag sakin ni Karen.

I wasn’t sure actually. Hindi ko ito marinig. I can see Karen calling my name pero hindi ko marinig. Tanging galaw lang ng bibig nito ang nakikita ko at binabasa ko.

That’s when it happened.

Para akong nagshut down.

Everything just turned black.

Out.

Andre

Shit! What the hell is happening?! Bakit hindi ko maigalaw ang mga paa ko? Nainjure ba ako sa practice o sa game? Bakit nasa hospital ako?!

At teka?! Bakit andito yung kupal na Alalay ni Larc?! Badtrip at hinalikan pa ako! Bakla pa ata ang gago.

Ramdam ko ang init ng ulo at galit sa kabila ng panghihina ko. I couldn’t even see things clearly. Medyo blurred pa ang paningin ko.

“Nurse…!”, pilit kong sigaw.

Nagulat na lang ako ng maya maya ay pumasok si Kulas na may kasamang isang babae.

“Andre, what happened here?”, agad na tanong ng babae.

“Who the hell are you?!”, takang taka kong tanong.

Nagkatinginan naman si Kulas at yung babae.

“Kulas?! Bat ganyan ayos mo?”, gulat kong tanong. Nagulat ako dahil pormal ang suot nito. Parang tila galing opisina. May event ba sa school na hindi ko alam?

“Andre?”, mahinahong tanong na ng babae.

“Bitch, I asked you a question! Sino ka?!”, galit ko ng tanong.

“Pare, ano bang trip mo?! Girlfriend ko yan! Si Karen!”, medyo galit na sabi ni Kulas. Biglang parang umurong ang dila ko. Nakita ko namang inawat ng babaeng tinawag na Karen si Kulas.

Tumingin muli ang babae sa akin at dahang dahang lumapit.

“Andre…?”, alinlangan nitong tawag sakin.

“Yes?”, sarkasti ko kong sagot.

“Nakikilala mo ba ako?”

Tiningnan ko ng maigi ang babae. How could she know my name kung di ko sya kilala?

“No.”, simpleng sagot ko.

Namuo ang luha agad sa babae.

“Shit… Kaya pala umiyak si Ryan…”, mahinang sabi nito.

Sa pagkarinig ko nanaman sa pangalan nung alalay na yun ay nag init ang ulo ko.

“So you’re friends with that freak?!”, inis kong tanong.

“Excuse me?!”, pagtataas ng boses ng babae. Nakita ko namang pinigil naman ngayon ni Kulas ang girlfriend nya.

Tiningnan nila ako pareho.

“Pare, natatandaan mo ba ang nangyari?”, dahan dahang tanong ni Kulas.

Napatigil ako. Nangyari? Ano nga ba nangyari?

Napailing ako.

Tumakbo si Karen palabas. Sabay naman na nakita ko ang mga nurse. Nakita kong napahawak sa buhok si Kulas at dahan dahan naglakad patalikod. Paglingon ko ay nakita ko naman si Brian at Gino na tila nagtataka sa mga nangyayari.

Kinabahan ako.

Hindi ko alam kung bakit pero I did. It was as if something was out of place or not right. That something was terribly off.

May sinaksak muli sa akin at naramdaman ko ang pagka antok. Sa isang iglap, nagdilim ang paligid.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal nawala. I mean, nagpass out. Pag gising ko na lang ay andoon sila Kulas. Nagtaka din ako dahil andun si Chelsea, ang captain ng pep squad. Anong ginagawa nya dito? Nakita ko rin si Ryan na nakaupo sa tabi ni Karen at Gino.

“Kuya”, agad na tawag sakin ng isang pamilyar na boses. Si Aaron.

“Tol…”, mahina kong sagot. Doon ko na lang napansin na andun ang Mommy.

Teka, totoo ba ito? Si Mommy?

“Kamusta Kuya?”, alalang tanong nito. Medyo nagulat naman ako dahil tila sobrang alala nito. Weird kasi hindi naman kami talaga close ng kapatid kong to.

“Okay lang…?”, malamig kong tugon. Paglingon ko ay nakita ko si Kulas na palapit.

“Tol… Anong nangyari?”, agad kong tanong.

Napabuntong hininga ito at umupo sa tabi ko.

“Pre, naaksidente ka.. Naaalala mo?”, sagot lang nito.

Pinilit kong magi sip.

“Aksidente?’, sigaw ng utak ko.

“Larc…”, mahinang nasagot ko. Pagtingin ko naman ay tila lahat nagulat sa sagot ko. Nakita ko pa si Ryan na napatayo at kitang kita sa mukha nito ang gusto lumapit. Why is he still here? At asan ba ang amo nya?!

But then I felt something weird with those looks. Hindi ko maipaliwanag pero bahagyang naawa ako sa mga tingin na yun. Mas nangibabaw nga lang ang pandidiri ng maalala ko ang paghalik nito sa akin.

“I was with Larc…”, naisagot ko.

“Yah…”, biglang sabat ng boses. Pagtingin ko, si Ryan.

“Stay out of this.”, matigas kong sabi. Napayuko lang ito at napaupong muli.

“Bakit ba ganun na lang sya makatingin sa akin? At bakit nga ba nya ako hinalikan?”, agad na tanong ng isip ko.

“Excuse…”, nahihiyang sabat nanaman ni Ryan. Nakita ko itong lumabas. But I was sure I saw tears building up as he left the room.

“Kung ganoon, nasaan si Larc?”, tanong ko.

“Tol, nakabalik na ng America si Larc.”, sagot ni Kulas.

“America? Anong ginagawa nya doon? Doon na ba sya nagpatuloy mag aral?”

“Andre, graduate na tayo. Magdadalawang taon na.”, sagot ni Gino.

Nabigla ako sa mga narinig ko. You mean to say, nakalimutan ko ang halos apat na taon ng buhay ko? Ang huli kong naaalala ay ang simula ng taon ng pagiging 3^rd year ko sa college.

“Hijos, I hate to say this but I think my son needs to get some rest for now. He just woke up.”, buong authority na sabi ng Mommy. Lubusan ko naman itong ikinagulat. When did Mom actually start caring for me? Geez…

Ryan

I figured. Nagkaroon ng damage sa utak nito and somehow ay nawalan ito ng memory. Mas pinagtibay pa ito ng sabihin na ito ng doctor. I don’t know kung paano ko ito haharapin. But I have to. Ngayon ko kailangan mas pagtibayin ang sarili ko.

We all waited sa muling pag gising ni Andre. Gusto ko mang umiyak ngunit sinabihan akong huwag muna sabi ni Karen. Kaya naman labag sa loob ay kailangan kong ibalik ang dating ako. Ang dating Ryan na mapagpanggap. Mapagkunwari. Mapanglanse.

“Stay out of this.”, matigas na sabi ni Andre. Binigyan nanaman ako nito ng mga titig na ginawa nito tulad noong una. Sinubukan kong pigilin ang luha ko but anytime soon ay alam kong mabibigo na ako kaya naman pinili ko na lang lumabas ng kwarto.

I never thought na mararamdaman ko nanaman itong muli. Ang rejection. It was the worst feeling that anyone could experience. Kaya naman siguro ay takot o ayaw mareject. Kasi nga naman it gives us a immense amount of pain na hindi natin alam kung paano ba natin ihahandle agad. It was too painful.

Hindi ko nalamayan na sa pagtatakbo ko ay narating ko ang chapel ng hospital. Agad agad, itinapon ko ang mga tuhod ko sa altar at doon nagiiyak. I was crying my heart out dahil alam kong siya lang ang tanging makakaintindi sa amount of pain na nararanasan ko ngayon.

Hindi naman ako humihingi ng isang special na buhay. Tandang tanda ko pa, unang una palang ay sinabi ko na sa sarili na gusto ko lang ng simpleng pamumuhay. Hindi dahil ayaw ko masaktan, ngunit dahil takot ako masaktan. Kaya naman ayun, pinili ko ang magtago sa likod ng isang maskara. Isang maskarang mas nakapagdulot sa aking ng labis labis na kalungkutan.

Gulong gulo ang utak ko. Ang daming mga paksang nagsisilitawan sa utak ko. Kanya kanyang debate na ako din mismo ang gumagawa. What have I done wrong? Bakit nangyayari sa amin ang lahat ng ito?

I figured this was my fault. It all started ng hindi ko sabihin kay Andre ang pagkikita namin ni Larc. I guess kilala nya na talaga ako kahit papano. He loved me too much and he wants everything I wanted; everything na kaya nyang ibigay, literal nyang ibibigay. I never thought that this was the price he had to pay para lang sa akin. It was too much. Bigla kong pinagdudahan ang sarili ko if I deserve something this much.

Ipinikit ko ng madiin ang aking mga mata at taimtim na nagdasal. I was praying and asking for a sign. Isang bagay na pagkukunan ko ng lakas para maitawid ang pagmamahalan namin. I know our love should be enough. Pero ngayon, my mind is too clouded na tipong hindi ko na talaga alam kung sapat ba ang love lang.

“Magpakatatag ka, anak.”, rinig kong iyak ng isang boses. Paglingon ko ay nakita ko naman ang mag ina na nagiiyak. Hindi ko man gustuhing makinig ay dahil sa lakas ng boses nila at kulob ang chapel ay rinig na rinig ko ang usapan nila.

“Pero Ma, how do we deal with something like this? Paano na lang kung mawala si Dad? Paano ka? Tayo?”, iyak ng dalagita sa kanyang Ina.

“He will be okay. Maswerte pa rin tayo at nakaligtas kayo sa aksidente. And alam kong masaya ang Daddy mo na kahit papaano ay ligtas ka. That alone ay magiging rason ng Dad mo para pilitin nyang mabuhay.”, paliwanag ng Ina.

“It’s okay to cry hija. Parte ng buhay ang minsanang masugatan ka. But this too shall pass. Just go through with it. Kung ano mang meron sugat tayo ngayon ay someday lilipas din.”, dagdag ng Ginang.

“But what if he dies? What if he doesn’t make it?”, mas lalong iyak ng dalagita.

“We could only do the things we can. Kaya nga nagdarasal tayo para sa kaligtasan nya, diba? Huwag ka magalala. I’m sure your Dad will be fine. Babalik din sya. And when that day comes, andun tayo para sunduin sya.”, pilit na pagpapalakas ng loob ng Ginang sa anak.

“But what if he dies? What if Ma? I don’t want that. Ayoko dumating ang araw na makalimutan sya ng lahat. Ako…”

“Anak, that will never happen. Maaring lumipas man ang panahon, but a memory is a memory. Hinding hindi na ito mabubura. Maaring matakpan ito ng pagkakataon, ngunit hinding hindi mabubura.”

Sa mga salitang yun ay naramdaman ko agad ang ipinalangin ko. Those words weren’t said to me directly pero tagos na tagos sakin ang bawat salita. Doon ko naalala si Andre. He is alive and he will be well soon. Yun lang ang kailangan kong rason para ipagpatuloy ang lahat.

Naisip ko din ang mga ginawa para sa akin noon ni Andre. He knows I only had eyes for Larc but then nagtyaga sya  para suyuin ako. Did things na hinding hindi ko inaakalang gagawin nya. Sumugod ito sa bagyo, ipinaglaban ako sa maraming tao, ipinakilala sa pamilya nya, at kinumpleto ang mga parte ng buhay ko na pakiramdam ko ay kulang. Andre is broken right now like I once was. Pero hindi ito tumigil sa pagsuyo sa akin. He patiently picked up the broken shards of my life even if it meant wounds and pain for himself.

I can do this.

Hindi man sigurado kung paano ay ngayon ay mas malinaw na ang aking pagiisip. I will do anything para kay Andre. Sabi nga nila, give and take daw ang pagmamahal. But I think they are all wrong. It’s give and RECEIVE. Why? Kasi hindi ba ang ibig sabihin ng take ay kunin? Meaning, with force. Hindi ba mas maganda kung receive? Kasi wala itong hinintay na kapalit at alam mong nilaan talaga ito para sayo? Andre has given me things na pinagdudahan ko kung nararapat ba para sa akin. So it’s time na ako naman ang magbigay noon. I don’t and won’t care if I go through hell. He once did and wala syang paki alam. Kaya ko ito.

Nagpasalamat muli ako sa Diyos at buong loob akong tumayo. I promise myself I won’t cry. Maybe may mga times na hindi ko ito mapipigilan but I promise not to cry infront of him. I need to be strong for both of us.

Tama. Hindi nga enough lang ang love. But in a sense na emosyon. Love isn’t just something you feel. It is also something you do.

Paglabas na paglabas ko ng chapel ay naalala ko ang sinabi ko noon kay Andre. At paninindigan ko yun. I definitely will.

“I once told you na I won’t care if you get lost along the way, dahil hahanapin kita.. Kahit nasaan ka pa.”

Itutuloy...