After All Chapter 03

Ito na po ang chapter 3 ng After all. Salamat sa mga nag cocoment na sila

Rover, Lilee (Mama bear), Rue (Flame dragon ni Recca), R. J, Khief, Mcfrancis, Pink 5ive (na talagang natuwa ako sa comment nya sa BOL), Jayfinap (Ang idol ko), Mars, Jay!:), Nasty Bi, Russ at sa mga Silent Readers ko sana mag iwan naman kayo ng comment sa susunod.. :)

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

Habang pinag masmasdan ko ang papalayong sasakyan ni Rome. Unti-unti namang pumapatak ang mga luha ko. Mga luha nang panghihinayang at kasawian. Alam ko na nung oras na binuhat ko si Ace para isakay sa sasakyan ni Rome ay ang oras ng pagsuko ko sa nararamdaman ko sa kanya. Pero bakit ganito ka bigat ang nararamdaman ko hindi ba dapat masaya ako para sa kanya? Para akong unti unting pinapatay habang papalayo sa aking paningin ang pinaka unang taong pinahalagahan ko.

Nasa ganun akong posisyon nang biglang may tumapik sa aking likod. Napa lingon ako sa gawi nya. Kita ko ang pagkabigla nito nang makita ang mga luhang umaagos pa rin sa aking mga mata.

“Okey ka lang ba?” Ang tanong nito sa akin na may pilit na ngiti sa kanyang labi. Tango lang ang naisagot ko sa kanya dahil natatakot akong mag salita sa pagkat alam kong sa oras na ibuka ko ang aking bibig ay kasabay nito ang paglabas nang lahat ng emosyon na aking pinipigilan.

“Wanna go somewhere so we can talk about it?” Tanong nito sa akin. Wala na akong nagawa kung hindi ang pumayag sa kanya. Ayaw ko nang bumalik sa loob sa pagkat nahihiya akong makita nang mga kabarkada ko ang kalagayan ko. Ayaw kong kaawaan nila ako. Sa paningin nila ako ang taong hindi nag papaapekto sa problema. Ako ang taong lahat ng problema ay ginagawang biro. Pero ngayon hindi ko na alam kong ako paba iyon. Parang biglang bumalik ang sakit nung panahon nung mawala ang pinaka mamahal kong ama. Ang nagiisang taong nagpakita sa akin nang tunay na pagmamahal.

Pumasok muna sya sa loob para magpaalam sa mga kasama nya. Ako naman ay naiwan sa labas habang naglalakbay ang aking isip sa kung saan. Hindi ako makapag isip nang matino dahil sa sobrang sakit nang nararamdaman ko.

“Lets go?” tanong nito sa akin nang makalabas sya. “Doon ang kotse ko.” Sabay turo nito sa isang pulang kotse na nakapark sa kabilang kalsada.

Para akong puppet na sunod sunuran sa kanya. Siguro dahil gusto kong mailabas ang sakit na nararamdaman ko.

Tinahak namin ang isang pamilyar na daan. Hindi ko mapigilang muling maluha sa mga ala-alang pilit na sumisiksik sa isip ko. Mga ala-alang gusto kong kalimutan at matakasan pero sadya atang mapag laro ang tadhana. Dahil sa dinami dami ng pwedi naming puntahan ay sa bar pa kung saan una kong dinamayan si Ace.

Nang ma i-park nito ang kanyang sasakyan muli itong nag salita.

“Someone told me that a man speaks his heart out when he is under the spirit of liquor.” Sabi nito habang tinatanggal ang seat belt nya.

“Kaya mag lalasing tayo ngayon para mailabas mo yan.” Dagdag pa nitong wika. Sabay labas sa kanyang sasakyan. Ako naman ay naiwan sa loob na parang nag alalangan kong tama ba ang ginagawa kung to. Ang sumama sa isang taong hindi ko kilala.

Siguro na pansin nito ang pag aalangan ko kaya naman sya na ang nag bukas ng pintuan para sa akin sabay sabing.

“C’mon im sure makakatulong ito sayo. Don’t worry harmless ako.” Wika nito na may ngiti sa labi.

Sumunod nalang ako sa kanya papasok sa loob. Hindi matao ang bar na iyon kaya naman agad kaming nakahanap ng pwesto na malayo sa mga taong pweding makarinig sa amin. May pagtataka man kung bakit ginagawa nya ito ay pinili ko nalang manahimik. Go with the flow. Yon ang nasabi ko sa aking sarili nang makaupo ako.

“Ano ang gusto mong inumin?” Tanong nito sa akin nang makalapit sa amin ang waiter.

“Chivas.” Matipid kong sagot sa kanya.

“Chivas?? Sigurado ka? Ang sabi ko mag lalasing lang tayo hindi ko sinabing mag pakamatay ka.” Nag aalala nitong sabi sa akin nang marinig ang pinili kung inumin.

“Don’t worry I can pay with my own drinks at hindi mo kargo kung mamatay man ako dito.” Malamig kung tugon sa kanya.

“Wala namang problema kung ako ang magbayad ako naman ang nagyaya diba? Ang sa akin lang masyadong malakas ang chivas tapos nakainum kana.” Sagot nito sa akin.

“Dinala-dala mo ako rito tapos ngayon papakialaman mo ang gusto kong inumin at bakit ka ba apektado?”

Wala na itong nagawa. Tumingin ito sa waiter sabay sabing. “Make it two.”

Habang hinihintay namin ma i-server ang inorder naming inumin pareho lang kaming tahimik. Walang may gustong mag salita. Para naman akong na guilty sa naging attitude ko sa kanya.

Dumating ang inumin namin at agad ko itong tinunga at inubos ang laman nito. Napapikit ako dahil sa init na dulot nito sa lalamunan ko.

“Isa pa.” Sabi ko sa waiter. Na bigla ito nang makitang wala nang laman ang iniinum ko.

“Red right? Why don’t we transfer don sa bar counter nila para malapit tayo sa barista.” Suhestyon nito. Naawa siguro sa waiter.

“Ayaw ko don.” Matipid kong sagot sa kanya. Tumingin naman ito sa waiter at tinanguan nalang.

Mga isang minuto ata ang lumipas nang makabalik ang waiter na may dalang apat na shots ng Chivas.

“Para di na sya pa balik-balik.”

“Diba ikaw yung pinsan ni Ace? Are you flirting with me?” May panunuya kong tanong sa kanya.

“Yes Im Dorwin Nivera and No im not flirting with you.” Sagot nito sa akin.

“So bakit mo ginagawa ito?” Tanong ko sa kanya sabay tunga ulit nang pangalawang shot ng chivas.

“No reason at all. I just thought that you need someone to talk to kaya kita linapitan.”

Bigla akong natahimik sa sinabi nya.

“Kanina ko pa napapansin nung nasa bar palang tayo na may mabigat kang pinag dadaanan at nung makalapit kami ni Ate Claire sa inyo napatunayan kong tama nga ako. Kita sa mga mata mo ang lungkot habang kumakanta ka.”

“Pakialamero.” Ang tanging nasambit ko sabay tunga ulit nang pangatlong shot.

“Hindi naman sa ganun. Ganyan din kasi kalungkot ang mga mata ko 2 months ago.” Sabi nito at tinunga rin ang baso nya. “Wow! Ang lakas talaga nang tama nito!” Wika pa nito habang nakapikit at nangungunot ang mukha sa pait at init na dulot nang alak.

Hindi ako nag bigay nag reaksyon sa sinabi nya sa halip pinag patuloy ko ang pagpapakalunod sa alak. Alam kong nasa byahe na ngayon si Ace at Rome at maya-maya lang mag uusap na sila at mag kakaayus mawawala nanaman ako sa eksena.

Napakuyom ako nang aking kamao sa mga naisip ko. Bakit ganito? Bakit si Ace pa ang taong nagpatibok nang puso ko? Sana sa babae nalang ako nahulog para atleast alam ko kung papaano dideskarte. Nag pupuyos na wika ko sa sarili.

“Ang sakit.” Ang di ko mapigilang masabi dahil parang sasabog na ang puso ko sa bigat nang nararamdaman ko.

Walang salita na lumabas sa bibig ni Dorwin. Nanatili lang itong tahimik habang nakatingin sa akin. Siguro gusto nitong mailabas lahat ng hinanakit ko.

“Sobrang sakit. Kung sana nasabi ko sa kanya ang nararamdaman ko nung maaga palang, sana akin sya ngayon.” Muling dumaloy ang masaganang luha sa aking mga mata.

“Kung hindi sana ako naging duwag noon masaya sana kami ngayon.” Napahagulhol ako sa sobrang pagsisisi.

Kita ko ang awa sa mga mata ni Dorwin para sa akin pero pinili nitong manahimik at makinig.

“Stupid! Stupid!” sabay pukpok ko sa aking ulo. Agad na tumayo si Dorwin at inawat ako.

“Hey tama na. Everything will be alright.” Habang hinahawakan nya ang dalawa kong kamay para mapigilan ako. Wala na akong pakialam sa mga taong nakatingin sa amin tama nga si Dorwin nakatulong nga ang alak para mailabas ko lahat ng sama ng loob ko sa sarili ko. Tama, galit ako sa aking sarili dahil kung sana hindi ako naging duwag masaya sana ako ngayon.

“Relax lang pinag titinginan na tayo nang mga tao.” Sabi pa nito sa akin.

“Wala akong pakialam sa kanila.” At marahas kong hinablot ang kamay ko sa pagkakahawak nya sabay tunga ulit nang shot.

Bumalik sya sa pag kakaupo na napapailing.

“Si Ace ang tinutukoy mo di ba?” Ininum nito ang natitirang laman ng sa baso nya. “Tama ka ang tanga mo.” Dagdag pang wika nito.

Napatingin ako sa kanya na magka-salubong ang kilay.

“Tanga ka dahil di mo pinag laban na raramdaman mo. Tingnan mo sarili mo ngayon nakakaawa ka.” Sabi pa nito na ikinapintig nang tenga ko.

“Wala kang alam kaya wag kang mag marunong.” May diin kong sabi sa kanya.

“Talaga? Ano ba dapat kong malaman aside from the fact na duwag ka?” At tumawa ito nang mahina.

“Hindi mo alam kung ano ang mga sinakrepisyo ko dahil sa pagmamahal ko sa kanya!” May kalakasan ko nang sabi sa kanya.

Pero isang hindi naniniwalang tingin ang ibinalik nya sa akin.

“Kahit anong gawin ko hindi ko pa rin makita ang saya sa kanyang mga mata kaya gumawa ako nang paraan para maibalik ang saya na meron sya noon. Kahit alam kong masasaktan ako ginawa ko pa rin dahil ayaw kong nakikita syang malungkot.” At muli na naman akong napaiyak. Ewan ko ba kung bakit pero sa tuwing bumabalik sa akin ang panghihinayang napapaiyak ako. Siguro ganun talaga ang tao. Napapaiyak nalang tayo dahil alam nating kahit anong gawin natin hindi na natin maibabalik ang panahon –Hopeless.

“Akala ko madali lang. Akala ko kung magagawa ko yon mawawala na itong nararadaman ko. Pero bakit? Bakit ang sakit?” Para ko nang batang tanong sa kanya.

“Dahil totong minahal mo sya.” Mahinahon nitong sabi sa akin. “Bilib ako sayo dahil nagawa mo yon. Pero hindi mo agad-agad na matatangal sa puso mo ang pinsan ko. Let time help you recover.”

Hindi na ako muling nagsalita pa. Unti-unti na kasing umiikot ang paningin ko sa pinaghalong kalasingan at sama nang loob. Naka yuko lang ako sa aking kinauupuan habang patuloy na pumapatak ang masaganang luha ko. Hangang sa maramdaman ko nalang na inaalalayan na ako ni Dorwin na tumayo. Alam ko pa ang nang yayari pero kahit anong pilit kong igalaw ang katawan ko ay hindi ko magawa.

Hindi ko alam kong saan ako dadalhin ni Dorwin. Wala na akong lakas para mag tanong sa kanya dahil sa sobrang hilo at kalasingan. Habang nasa byahe si Ace pa rin ang nasa isip ko. Kung kumusta sya at kung nasaan na kaya sila. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako sa kakaisip sa kanya.

Naramdaman kong may nag pupunas sa katawan ko. Umiikot parin ang paningin ko sa sobrang kalasingan. Pilit kong inaninag ang taong gumagawa non sa akin.

“Ace?” Ang mahina kong sambit sa pangalan nito.

Agad ko syang niyakap ng mahigpit. Hindi naman sya gumalaw o tumutol sa ginawa ko kaya hinawakan ko ang magkabilang pisngi nya at binigyan sya nang isang halik na puno nang pag mamahal. Sa una ay parang nagulat sya sa ginawa ko at hindi lumaban pero nang lumaon gumanti na sya nang halik sa akin.

“Ace mahal na mahal kita.” Wika ko nang mag hiwalay ang aming labi. Wala akong narinig na sagot sa kanya.

Hinalikan ko sya ulit para ipadama sa kanya kong gaano ko sya ka mahal na ginantihan naman nya nang halik na may pagnanasa. Nag lakbay ang kanyang mga kamay sa buong kong katawan. Kakaibang sensasyon naman ang aking nararamdaman mas lalong umiinit ang aking pakiramdamn sa mga haplos ni Ace. Dahan dahan nitong tinangal ang batones ng suot kong pantalon habang hindi parin kami tumitigil sa aming halikan. Ang sarap nang labi ni Ace ang lambot.

“Ace ..” Ang hindi ko natapos na sasabihin dahil sa ibayong sarap na aking naramdaman nung dinilaan nya ang kaliwa kong utong. Napapaungol nalang ako sa ginagawa nya. Palitan ang ginagawa nyang pag lalaro dito. Hindi ko mapigilang mapaliyad nang bumaba pa sya at biglang sinubo ang kanina pang nag hihintay na aking sandata.

Halos mabaliw ako sa ginagawa nito sa akin. Hindi ko akalain na magagawa ito ni Ace hindi naman kasi nya ginawa ito dati. Ibayong saya ang aking naramdaman sa ginagawa nito.

Ilang minuto pa ang nakalipas nang marating ko ang sukdulan. Hinila ko sya pabalik at binigyan nang isang mapagmahal na halik.

“I love you Ace..” At tuluyan na akong nakatulog sa pagod at pagkahilo.

Itutuloy: