Once In My Life...

Author's Note:

Haller there! Di ko pa ma-post yung nect chapter ng When A Gay Man Loves. Kaya, ito muna. It was a letter for someone I loved the most in the past. Medyo maguguluhan lang kayo ng konti. Konti lang naman :) I'm sure may mga makaka-relate. This is a true story. Hindi po fiction. It really happened to me.

Yung cover po, hindi ako at yung minamahal ko. Char! Di po ako ganap na babae :) Wish upon a star lang ang peg. Nakita ko lang po yan kay pareng Google :)

Read and leave comments :)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

You've been my Bestfriend.

It happened just once in my life.

Pero... nag-iba ang lahat.

It was our second years in high school. Masaya ang lahat kasi magkaka-klase parin tayo. Kulitan, asaran, tawanan, we shared those stuffs. Even the simplest problems we hardly bear.

I can still hear, see, and feel those memories. Tila isang magandang panaginip habang natutulog ako.

"Patrick, number mo?" then you handed me your phone. Nagulat ako kasi you asked for my number. Di na bago sa akin pero, iba yung dating.

Pero di ako nag-hangad ng iba. Alam ko. Ako kasi ang leader ng group kaya we need to keep in touch.

Pero akala ko hanggang sa pagiging leader lang ang lahat.

We've been textmates. Exchanged messages, sweet nothings, good mornings and good nights, kumain ka na ba, anong ginagawa mo, sabay tayo pumasok. Simple lang.

Simple para sa 'yo, sakin, espesyal.

Lahat ng 'yun binigyan ko ng kahulugan, kahit hindi naman dapat. I know in my mind that you're straight. Mas straight pa sa ruler. Kaya, I tried to stop this growing feeling inside of me.

Pero mahirap.

Mas lumalim pa pala. Akala ko, matatabunan ulit yung nahukay mong parte sa puso ko, hindi pala...

Sa school, lagi mo akong binibigyan ng pancake. I have plenty of foods, pero yung pancake lagi ang kinakain ko. Naalala ko pa nun, you gave me a 3-layer pancake. I was shocked. Alam kong pamasahe mo pa yun pauwi, pero, wala akong magagawa. Nanjan na eh.

Sa Biology, ako pa lagi gumagawa ng assignment mo. Konting pakiusap mo lang sakin, gagawin ko na. Kahit sobrang sakit na ng kamay ko. Kahit sumakit na yung ulo ko kakahanap at kakaisip sa mga sagot.

Noon, lagi mo din akong inuutangan. Naiinis ako lagi sayo nun. Tingin ko kasi, ang tingin mo sakin bangko. I have money. Pero kahit na ayaw kitang bigyan, nagagawa ko parin. Tanga? Oo. Sobrang tanga ko. Mahal na kasi kita... Ayoko namang pauwiin ka ng naglalakad kasi malayo pa ang bahay mo, kaya kahit minsan, wala na din akong pera, I will surely find a way para mabigyan ka. Alam ko naman hindi mo babayaran, pero, that's one way of showing my love for you. Ganyan kita ka-mahal.

I.D.

Isa yan sa mga bagay na naging rason para mahulog ako lalo sa patibong mo.

You're a basketball player. Kapag MAPEH day natin, nagbabasketball kayo. Naaalala ko pa nun, sakin mo lagi pinapabantay yung I.D. mo bago maglaro. Sobrang kilig yung nararamdaman ko pag ganun. Parang jowa lang kasi ang peg ko. Kahit hindi naman talaga. Tapos, pag napilayan ka, magsosorry ka pa sakin. I wonder why. Pero I know deep inside my heart kung ano ang sagot.

Farewell party ng common friend natin. Si En. Ex mo din siya. She invited some of us to come to her party. Pumayag ako. Pumayag ka din.

"Munch, pagpaalam mo naman ako..." text mo sakin.

Hindi ka pinayagan ng mommy mo. Wala ka ding pamasahe.

Ako naman si tanga tanga ulit, nauto mo. ayoko sana eh. Kaso, nagtampo ka bigla. Sayang din mana yung oras na makakasama kita.

Sa madaling salita, byumahe ako papunta sa lugar na hindi ko alam. I don't have any idea kung saan ka nakatira. Ang alam ko lang, sa Antipolo. Tapos.

Sumabak ako sa gyera na ang dala lang eh pera at cellphone.

Mali tuloy ang nababaan ako.

Napadpad ako sa Heaven's Gate. Tutcha. Lagpas! Tirik na tirik pa ang araw. Nabinyagan pa yung bago kong tsinelas.

"Ayos lang yan Patrick..."

"Lord, takpan mo po muna yung araw please? Kahit hanggang dun lang sa may lilim..."

"Buti nalang may mga gwapong dumadaan, nakakawala ng pagod..."

"Malayo pa ba?"

"Kaya ko 'to..."

"Ano kayang gagawin neto kapag nasagasaan ako dito?"

Yan yung mga bagay na sinasabi ko habang naglalakad pabalik sa lugar niyo. Nakakabaliw.

I made it to your house. I survived! Pero sana ganun lang din kadali ang maka-survive ulit sa pagkakahulog ko sayo. Maglalakad ka lang pabalik, then puff! Wala ng feelings.

Kinaya ko lahat ng napagdaanan ko para sa 'yo. Deadly din kaya yung lugar niyo! Pero after that, naging masaya parin tayo. Nag-1-2-3 ka pa sa jeep, kaso nahuli ka. Ako pa tuloy nagbayad. Sabi na eh. Wala ka nanamang pamasahe.

I am slightly addicted to alcoholic drinks. Ikaw naman, adik sa basketball. Kaya nagkaroon tayo ng deal. Bawal akong uminom kapag di ka kasama at bwal ka din mag-basket kapag hindi ka nagpaalam sakin.

I am tightly bounded to that deal.

Pero ikaw ang unang sumira.

Hinayaan ko lang. Normal na ang mag-basketball sa mga lalake. Pero ako, tumigil na talaga sa pag-inom. That deal you made changed me.

Pero nagsimula ang pagbabago.

I know na dadating tayo sa puntong ito.

Pero hindi ko inaasahang sa ganito kaaga at kadaling panahon.

"Maganda ba si Lai?" you sent me that message. She's really beautiful Korean-like style.

Alam ko na kung saan papunta 'tong usapan na 'to.

"Oo naman..." reply ko sayo. 

Ano pa bang magagwa ko, edi mag-kunwari. That reply triggered you to propose to that girl. Tama nga ako.

Nagkaroon kayo ng relasyon. She was your first I think.

Hindi ka na madalas nagtetext sakin.

Sa bawat GM mo, nakalagay ang pangalan niya at yung date kung kelan naging kayo.

Kapag nasasaktan ka dahil sa kanya, ako ang takbuhan mo.

Ganyan naman talaga lagi ang role ng bestfriend eh. Kilala ka lang kapag may kailangan na ulit.

Time came. Nag-break kayo. Kala ko magiging masaya na ulit ako, hindi pala. May niligawan ka ulit.

Second heart break.

Then third came.

Fourth...

Fifth...

And I came to an end.

Hindi ko na mabilang kung ilang heart break ang pinag-daanan ko.

'Because of you
I don't know how to let anyone else in'

That part of Clarkson's song hit me.

Totoo. Nakalimutan kong magmahal ng iba. May mga nagtangka, pero hindi ko inintindi.

You only hold the key to my heart.

Hindi mo din pala alam na bakla ako. I trusted you kaya sinabi ko na. PEro iba ang naging labas sayo. Hindi mo ako matanggap. Sobrang sakit. I twas the worst feeling I felt in my entire life.

"Hindi pwede..."

"Tuturuan pa kita mag-basketball diba?"

"Hindi ko tanggap..."

Yan yung mga sinabi mo. Marami pa yan. pero pinilit ko nalang kalimutan dahil sa sobrang sakit. Lahat ng sinabi mo, yan ang naging rason para magdesisyon na ako.

It was our third year in high school.

Sobrang saya ko kasi nalipat ka na ng section.

Noong summer kasi, I decided to stop falling for you.

Masakit. Mahirap.

Minahal na kasi kita.

Pero wala akong magagawa.

I started to write stories kung saan maibubuhos ko lanag ng galit. Lahat ng panghihinayang. Lahat ng nararamdaman ko para sa 'yo.

Nabawasan naman kahit papaano. Pero hindi natanggal.

Then rumors spread in our school. Tatanggalin dsaw yung section niyo. Totoo nga. Tinaggal. At sa lahat pa ng section na pwedeng mong paglipatan, sa Pilot pa. 

"Friend... nandito ulit siya..." sabi ko sa isa ko pang kaibigan na nakakaalam ng nararamdaman ko.

Natakot ako. 

Sinimulan ko ng lumayo. 

Hindi na kita kinakausap. There are times na tinatawag mo ako. Nagbibingi-bingihan nalang ako. Alam ko kasing may kailangan ka ulit. Tapso kapag tinulungan kita, babalik nanaman lahat ng feelings na pinilit kong kalimutan sa loob ng mahabang panahon.

Alam kong naramdaman mo lahat ng pag-iwas na ginagawa ko. Kaya ayun, nakigaya ka din.

Masakit para sa akin. Pero diba, ginusto ko din naman?

It kills me everyday.

"Miss na miss ko na yung dating 'siya' " sabi ko sa kaibigan ko.

Oo totoo. Nagabago na talaga ang lahat. 

"Lord please... give me a sign kung dapat ko na po ba siyang kalimutan..."

That day came. The Lord gave the sign.

Sinimulan ko na talaga totally. Walang usap-usap.

Pero everyday, lagi kitang nahuhuling nakatingin sakin. Hindi ako pwedeng magkamali. You're always looking at me. Kaya ayaw ko na ding nagrereport sa harapan dahil sayo. Kapag nag-tama ang mga tingin natin, alam kong babalik ulit lahat-lahat. Lahat ng sakit.

"Lord... hindi ko na talaga kaya... Give me the last sign to forget this man..."

Pero a day after I prayed, hindi binigay ni Lord. Siguro, hinahayaan niya muna akong i-enjoy ang last day. Last day ng pagkakaibigan natin.

Pero nakulitan yata ang Diyos sakin. Binigay niya yung sign. It's time for Phase 3. Let Go and Move On.

Move on? Eh wala namang tayo.. 

Sinimulan ko na ang Phase 3.

I blocked you in Facebook. Unfollowed in Twitter. Deleted your number and everything.

Nagsend pa nga ako ng message na kunwari magpapalit na ng number, kahit hindi naman talaga.

Ngayon.

Nagising ako sa panaginip na 'yon. It was perfect, yet painful. Maganda na sana sa simula, naging bangungot lang nung huli.

Yung jersey mo, nasa drawer ko parin. Tinago ko talaga. Grabe. Amoy na amoy parin yung pabango mo dun sa jersey. Yun nalang ang tanging buhay na ala-alang iniwan mo.

Sana... tuluyan na kitang makalimutan.

P.S.

You may wonder why I wrote this for you. Simple lang. Nagiging unfair na kasi ako sa boyfriend ko. Unfair sa paraang di kita makalimutan. And opne reason is, I want to cherish those moments for the very last time. Baka kasi makalimutan ko. Hindi kakalimutan na ginusto pero dulot ng sakit. Kinakabahan kasi ako baka may brain tumor talaga ako. I have all the signs and it's getting worse everday. One of the effects is memory loss. Kaya ayan, sinulat ko nalang para kung sakaling makalimutan ko man at di ko ma-kwento sayo, papabasa ko nalang 'to.

Mahal parin kita hanggang ngayon.. Pero pinapalaya ko na yung damdamin na 'yon.