Song We Used Sing part 2

Two

“And it won't matter now.

Whatever happens to me.

Though the air speaks of all we'll never be

It won't trouble me.”

-All I Want / Toad The Wet Sprocket

AKO nga pala si Angelo. Marion Angelo Ebenezer Alcantara.

Oo, ganyan kahaba ang pangalan ko. Galing sa lola ko, paboritong author ng aking ama at nakuha naman ni mama sa isang diksyonaryo ng mga pangalan. Pero Angelo lamang ang palaging itinatawag sa akin, sa bahay man o sa aking trabaho. Limang taon na akong staff nurse sa isang pampublikong ospital na bagamat hindi ganoon kalaki ang sahod ay ayos din naman sa dala nitong mga benipisyo.

Nagkaroon ng dalawang girlfriend na taon din naman ang itinagal ngunit hindi ko lang talaga alam ang dahilan kung bakit ngayon ay hindi ko na sila kasama. Iyong una ay ipinagpalit ako sa kanyang first love samantalng ang isa naman ay "it's all about me, not you" ang dahilan. Sa mga panahong kasama ko sila, nagawa ko namang ibigay ang lahat ng aking makakaya lalo na ang oras at pagmamahal ko. Ngunit ganoon lamang talaga siguro kapag hindi talaga para sa isat-isa, wala ng magagawa. Pero naniniwala pa rin akong ang lahat ng ito ay nangyayari dahil sa kanilang kagustuhan at sa kanilang mga desisyon na kanilang isinakatuparan. Nang magsolo at hindi na ako kasama.

Hindi ko alam kung dapat ko bang ilahad ang lahat ng aking nararamdam –dahil sa hindi naman talaga ako palakwento at maliban na lamang rin kung ako ay tinatanong—  ngunit hindi ko mapigilan na hindi tumugon kay Viktor.

Dalawang araw na ang nakalipas ng ma-admit dito si Viktor. John Viktor Andres ang kanyang buong pangalan. Aaminin kong hindi ko alam ang gagawin sa tuwing papasok ako sa kanyang kwarto. Bagamat may mga bagay na kailangan ko talagang isakatuparan gaya ng pagpapainom ng kanyang gamot at pagkuha ng kanyang mga vital signs ay nakikita kong madalas na balisa ang aking sarili. Lalo na sa kanyang harapan. May oras pa na naiwan ko sa kanyang kwarto ang aking stethoscope. Mabuti na lamang at makwento sya, na ang tanging gagawin ko na lamang ay ang makinig.

Nabiyayaan sya ng mahaba at kulot na pilik-mata, kaya ang pag-iwas na sya ay tingnan ang isa sa mga bagay na hirap akong gawin sa tuwing nasa loob ako ng kanyang kwarto. Ang mga mata nito na tila ba walang kulay puti na lalo pang nawawala sa tuwing sya ay tumatawa (na madalas nyang gawin) at halos nagmumukhang guhit na lamang na nakaukit sa kanyang parisukat na hugis ng mukha.

Malaki ang kanyang pangangatawan (na siguro ay dahil na rin sa tipo ng kanyang trabaho) ngunit may mga oras na umaasta syang parang bata na sa tuwing may makikitang kakaiba sa kanyang paligid ay ngingiti ito at mamamangha.

Madalas nyang ikwento sa akin ang buhay nya sa kanilang probinsya.

Panganay daw sya sa pitong magkakapatid kaya sya lamang ang inaasahan ng kanyang mga magulang. Kaya sobra nyang ikinalulungkot (kahit hindi halata) ang sinapit nyang aksidente. Madalas nya rin na itanong sa akin kung magkano na ba ang kanyang babayaran sa kanyang pamamalagi dito sa ospital. At dahil hindi ko naman alam ang sagot sa kanyang katanungan ay sinasabi ko na lamang sa kanya na huwag na nitong alalahanin at intindihin pa ang gastusin bagkos ay isipin na lang ang kanyang paggaling. Isa pa, sigurado naman akong tutulungan sya nang kanyang kompanya.

Ikaapat na araw na nito ng tanungin nya ako kung pwede ko na raw bang sulatan o pirmahan ang cast sa kanyang binti. Tinanggihan ko ito dahil naisip kong magdadala lamang ito ng suspetsya at kulay sa isip ng aking mga kasamahan. At kahit hindi ko sa kanya sinabi ay naisipan ko ring huwag ng dalasan ang pagbisita sa kanya kung hindi naman talaga kinakailangan. Ang huli ay hirap akong gawin. Madalas akong nakamasid sa kanyang pintuan sa tuwing ito ay aking daraanan.

Nang sumapit na ang hapon sa araw na iyon at ng magpapainom na ako ng gamot sa kanya ay sya namang dating ng mga kasamahan nito sa trabaho. May dala ang mga itong pasalubong para sa kanya na hindi ko naman malaman kung bakit ko ikinatutuwa.

Tumango ako sa mga kasamahan nito upang ipahayag na lalabas na ako at magalang din namang ngumiti ang mga ito sa akin. Nang hawakan ko na ang door knob ng pinto ay bigla akong tinawag ni Viktor.

"Sir Angelo! Kain ka po..."

“Ay oo nga po Dok'..."

Alok din ng iba pa sa akin.

"Sige...salamat."

Ang tangi ko lamang naisagot at matapos ay tuluyan na akong lumabas. Nang maisara ko na ng mabuti ang pintuan ay narinig ko na lamang ang boses nya na magiliw na nagkukwento.

"Baka bukas mga pare ay maka-uwi na ako..."

At patuloy na akong naglakad palayo.

Kinabahan ako sa hindi malamang dahilan matapos ko itong marinig ngunit alam kong ang isang sa dahilan nito ay dahil sa day-off ko bukas.

Bago ako mag-out nung gabi ay huli ko syang binisita sa lahat bago ako umuwi.

Nakita kong mayroon nang mga pirma ang kanyang paa na marahil ay nagmula sa kanyang mga kasamahan.

"Yan po sir, pwede ka nang maka-pirma...madami na sila...may kasama na yung pangalan mo."

Nakangiti nyang sinambit sa akin habang iginagalaw-galaw pa ang parteng ito nang kanyang katawan. Bago ako magpaalam ay nag-pasama pa ito sa akin sa comfort room sa loob nang kanilang kwarto. Bagamat kaya nya na daw ang tumayo, ay inalalayan ko pa rin sya papunta sa banyo. Inantay na lamang sa labas at sinabihang tumawag lamang kung mayroon syang kailangan. Maliban sa tunog nang tubig mula sa gripo na tumatama sa loob nang dram, inakala ko nung una na umiiyak ito kaya kinatok ko syang agad.

Saglit pa ay lumabas na ito at bago pa man magingay ang katahimikan sa aking hindi pag-sasalita ay nagpaalam na ako sa kanya. Tiningnan nya lamang ako mula sa kanyang pagkakaupo sa kama. Naisip kong bigla syang iiyak dahil sa nakita kong nagsisimulang kumislap ang kanyang mga mata. Pero bago pa man pumatak ang inaakala kong luha ay bigla na lamang syang ngumiti. Hindi ko maipaliwanag ang aking naramdaman nang mga oras na iyon.Ngunit lumuha pala ako nang hindi ko namamalayan. Malamang ay luha iyon mula sa sobrang saya na hindi ko alam kung saan nanggagaling.

Nang mapansin nyang lumuha ako ay bahagya syang napalapit sa akin at agad na pinunasan ang aking mukha gamit ang kanyang kaliwang kamay.

Hinayaan ko lamang ito at maya-maya pa ay bigla nyang kinuha ang aking mga kamay at mahigpit itong hinawakan. Mainit ang kanyang mga palad. Pinagmasdan nya ito nang mabuti at wala ni isa man sa amin ang nagsalita. Ramdam ko ang kanyang hininga. Hanggang sa basagin ko ang katahimikan at nagsimulang magsalita.

"Kailangan ko nang umuwi."

                                                        

“Ah...Mag-iingat po kayo. Hindi ko kayo malilimutan, Angelo.”

           

Dahan-dahan akong lumabas at tahimik na isinara ang pintuan. Hindi ako sumagot sa kanyang sinabi dahil hindi ko alam ang sasabihin. Isa pa, yung gusto kong sabihin sa kanya ay hindi ko sigurado kung gusto nya ring marinig.

                                                            ***

Tanghali na nang ako ay magising at mabilis akong nag-ayos matapos kong idilat ang aking mga mata. Nagmamadali ako sa isang bagay na hindi ko sigurado kung ano. Sa tuwing day-off  ko ay sa bahay lang ako nag-papalipas nang oras o madalas ay buong araw na natutulog upang makabawi sa pagod sa trabaho. Bihira rin naman akong mamasyal dahil ayokong gawin ito nang mag-isa.

Agad akong pumunta sa ospital at agad na nag-tungo sa aming station.

At dahil sa hindi ako naka-duty ay magmamasid at makikipag-kwentuhan na lamang sa aking mga katrabaho ang aking magagawa. Sa mga oras na iyon ay gusto kong tanungin o tingan ang chart ni Viktor ngunit hindi ko ito kayang gawin.

Pinipigilan ko ang aking sarili at gusto ko ring puntahan ang kanyang kwarto na ilang lakad lamang ang layo mula sa aming station.

Maya-maya pa ay lumabas ang isang nurse na aking kaibigan sa kwarto ni Viktor at nang makita ako nito, malayo pa lamang ay batid ko na ang kanyang mga ngiti.

"Aba, aba, aba...anong ginagawa mo dito?"

Tanong sa akin ni Bernadette, na isa sa itinuturing kong mabuting kaibigan sa aking trabaho. Si Bernadette na walang kwentong hindi naka-lagpas sa kanyang pansin. Ewan ko na nga lang sa mga usapan pagdating sa akin.

"Eto, pinapanuod ang mga toxic..."

Pinilit kong tumawa, kahit na hindi talaga ako mapakali. Gusto ko ring

tingnan ang hawak nitong chart kung bago ba ito o yung kahapon pa din.

"Sira ka talaga ...ay teka...may pinabibigay pala sayo yung alaga mo..."

Nakukuha ko naman ang respetong inaasahan ko sa lahat nang aking katrabaho, maliban kay Bernadette na lahat ay nasasabi sa akin nang harapan na dala na rin siguro nang aming matagal na pagkakaibigan. Wala nga lang akong ideya kung ang bagay na pinaka-tatago ko ay kanya ring nalalaman.

Nang marinig ko ang kanyang sinabi, pakiramdam ko na bigla akong pinana sa dibdib sa pagkaka-alam na wala na nga sya rito at sa kung anong bagay ang kanyang iniwan. Nakita kong kinuha ni Bernadette ang isang maliit na kahon mula sa maliit at medyo makalawang naming refrigirator at agad nya itong iniabot sa akin.

"O yan...galing yan sa pasyente mo, mamigay ha?. Ha ha! Pasalamat ka at ‘di ko pinag-tangkaang kainin."

"Ha ha...ikaw talaga."

Napansin ko ang kahon at nakita ko dito ang pangalan nang aking kliyente. Ang isa sa dalawang babaeng aking inalagaan na na-discharge na noon pang isang araw.

"O' napadaan lang ako, alis na rin ako. Hmm...gusto mo?"

Sambit ko sa kanya.

At iniwan ko na sa kanilang lahat ang tsokolate.

Nalungkot ako sa pag-kakaalam na iyon na marahil ang huli naming pagkikita. Bagamat  pinilit kong maging masaya, tingin kong hindi ko naman ito lubusang naitago. Kaya agad na rin akong nag-paalam sa kanila upang maka-alis. Nang papalapit na ako sa elevator upang makababa, narinig kong muli ang boses ni Bernadette na tumatawag sa aking pangalan. Nang lumingon ako dito, nakita kong may hawak na naman itong kahon at sumesenyas sa akin upang ako ay muling lumapit.

Itutuloy...