Way Back Into Love (Chapter 21-29)

Way Back Into Love

Chapter 21-29

Rogue Mercado

Site: www.roguemercado.blogspot.com

*****

Way Back Into Love

Chapter 21

Rogue Mercado

*****

It is probably the most controversial morning in NorthEast State University.

Lahat ng mga estudyante ay iisa lang ang pinaguusapan. Lahat halos ay hawak-hawak ang LAMPARA Daily para sa pinaka-eksplosibong kontrobersiya na nagyari sa kasaysayan ng unibersidad.

NASUDI's Prince of Rock & Singing Heartrob trashed BABAYLAN's Event

BABAYLAN mourned 'bout Dela Cruz' death

Lloyd Dela Cruz' lifeless body found at NSU ground

Paulit-ulit na parang sirang plaka ang mga headline sa ulo ni Red. Sariwang sariwa pa ang nangyari sa kaganapan kagabi sa alumni homecoming. Dapat sana ay papalapit na si Adrian sa kanya para sumayaw kasama siya. Nabigla siya ng tumakbo ito at hindi na itinuloy ang performance. Kaagad namang sumunod si Jake para sundan ang matalik niyang kaibigan. Tatakbo na rin sana siya ng pigilan siya ni Director Lee, sinabi niyang kailangan daw tapusin ang number nila sapagkat nakakahiya raw sa mga bisita. Kaya ang nangyari ay kinanta niya ang nalalabing bahagi ng kanta at ang dapat sanang sayaw ay napunta sa pagawit niya. Nahagip rin ng mata niya ang titulo ng iba pang balita.

Red Antonio wows audience with his Bleeding Love version

Red Antonio to replace the 2 Js as lead singer of NASUDI?

'Red Antonio is the next big thing' says NorthEast studs

Sa totoo lang ay wala siyang pakialam kung anuman ang balita patungkol sa kanya. Mas nag-aalala siya sa kapakanan ni Adrian. Ngayong sunod-sunod ang patayan sa loob ng kanilang campus ay malamang sa hindi ay si Adrian ang isa sa maging biktima ng karumaldumal na krimeng ito. Hindi niya mapapatawad ang sarili kapag may nangyaring masama dito.

Nagbihis na siya para pumunta sa opisina ni Director Lee. Nakatanggap siya ng text message at nagpatawag ito ng emergency meeting sa kanilang tatlo. Hindi pa man nagsisimula ang meeting na iyon ay parang alam na niya ang paguusapan.

He prepared himself for excuses he needed to say. Kung bakit pa kasi ay hindi siya nakainom ng gamot sa tamang oras. Now he is back on the track. Dahan-dahan niyang pinagmasdan ang sarili sa salamin. Its good that he doesnt have to wear again those eyeglasses. Hubad niyang nakita ang kanyang kabuuan. Its funny how he managed to survive those pain that made him this way. Wala na ang inosenteng nakilala nila. The next thing he knew ay nakadamit na uli siya ng purong itim. And it read:

Just because I love black doesn't mean Im bad.

Kinuha niya ang eyeliner nasa tabi ng salamin. He used this to murder his eyes. Nang matapos ay nagbagong anyo uli ang kanyang mata. He had again those sharp eyes. Kinuha niya na ulit ang buhok bahagya itong nagulo dahil nagising siya kagabi na may gel ang buhok niya. Nahirapan siyang banlawan ito. To avoid bad hair day ay kumuha siya ng itim na bonnet at ipinantakip sa ulo leaving his red bangs out. Inilagay niya ulit ang mga hikaw sa dapat nilang kalagyan.

Napukaw ang kanyang konsentrasyon sa pagbibihs ng marining ang tunog ng kanyang cellphone. It was an unregistered number.

"Sino to?" malamig agad niya na bati sa kabilang linya.

"Jude, this is Max"

"Max" nagbago agad ang kanyang mood ng marinig ang boses nito.

"Im just checking on you... Ok ka lang ba?" nag-aalalang tanong nito

"I guess. wag kang mag-alala when this is all over, Ill go back there"

"No worries.. bukas naman lagi ang bahay but by the way.. do you still have meds?"

"Yun nga ang problema ko.. Im running out of meds"

"Kuha ka na lang sa bahay, I have an appointment here in Manila"

"Sige.. Pupunta na lang ako pag may oras"

"Ok.. I dont care kung asan ka ngayon but please.. Just take care."

"Ok"

Namalayan niya na lang na patay na ang linya sa kabila. Ibinaba na niya ang cellphone at nagtungo ulit sa salamin. Katabi nito ang ang isang kalendaryo.

Malapit ng matapos wika niya sa sarili. Hinanda na niya ang kanyang gamit. Kailangan na niyang harapin ang Director.

Ang opisina ni Director Lee ay tila may kakaibang presensiya sa araw na iyon. Ang hangin sa loob ay parang nababalot ng galit at hinagpis. Waring sinumang pumasok sa loob ay mahahawa sa nasabing emosyon. Naroon silang tatlo. Siya, si Jake at si Red. Napapagitnaan siya ng dalawa bagaman hindi siya nangahas lumingon sa kung sino man dito dahil ayaw niyang salubungin ang mga mata nitong siguradong magtatanong sa kanya.

"First, I was of course sad and grieving that a friend of mine, Lloyd Dela Cruz passed away and was brutally murdered. Ang nakakapanghinayang lang ay sa loob pa siya ng campus namatay which is suppose to be a safe haven for any administrator or students. But what makes me infuriated is the fact na bago siya namatay ay nasaksihan niya muna ang pagkadiskarel ng programang siya mismo ang nagorganisa" singhal ng Director sa kanilang tatlo.

Ang mga mata nito ay nakapako sa kanila. Halatang hindi ito nasiyahan sa mga nangyari kagabi.

"Jude..." tawag nito sa kanya. Umangat naman ang kanyang mukha para salubungin ang titig nito.

"You actually had my faith. Umasa ako na tulad ng mga nakaraan mong performance ay mapapaganda mo ang performance mo kagabi or even better than the previous ones... But what you just did is so embarrassing. Hindi mo lang ipinahiya ang sarili mo, ipinahiya mo ang buong NASUDI. You know how this damage would affect the club? Syempre magsisimulang mag doubt ang mga event organizers at iba pang mga club sa propesyonalismo na meron tayo. You know how much we dont like to breach trust to everyone."

Mas pinili na lang niyang huwag sumagot. Wala talaga siyang pakialam kung nagkalat siya kagabi ang importante sa kanya ay nandito pa rin siya being worshipped as NASUDI's Prince of Rock. Siguro naman ay mas marami pang pagkakataon para mapatunayan niya ang sarili. Mas mabuti na rin na nangyari iyon at least hindi natuloy ang kung anumang corny performance na nakatakda niya sanag gawin.

"At ikaw naman Jake... humabol ka pa.. and the way the audience see it ay parang tinakbuhan mo na lang din sila sa stage. Remember that the show must go on kahit na anong mangyari but then anong ginawa mo? hinabol mo rin to... leaving Red alone on the stage" singhal ng Director kay Jake. Punong-puno ng disappointment ang mukha nito.

"Im sorry" puno ng sinseridad na wika ni Jake.

"Dont sorry me if both of you will repeat the shame... Hindi niyo na ikinonsidera ang posisyon at impluwensiya na merong kayong dalawa. It would be easier if it is the other members who created the scene. Kaso hindi!! My lead singers went away and ruin a suppose to be majestic performance. Alalahanin niyong malapit na ang NASUDI Recital. And what you both did jeopardize your chances on becoming the performer of the year"

Shit! mura niya sa sarili. Yun ang isa pinaka-aasamasam niyang titulo na makuha. If he will get this ay para na rin niyang nasampal si Jake at maagaw ang ambisyon nito.

"And I would like to take this opportunity to thank Red for saving the performance. You have proven yourself as NASUDI's valuable asset. So I came up with this abrupt decision and I would like to inform you two, Jude and Jake that effective today, I am elevating Red's status from NASUDI member to the newest lead singer of this organization. All of you three are sharing the same status now."

Tiningnan niya ang reaksyon ni Red sa sinabi ng Director ngunit wala siyang nababakas na excitement sa mukha nito. Lumingon siya kay Jake ngunit nakatungo pa rin ang ulo nito. 

"And before I forgot... Jude and Jake you are both suspended on your posts. From the moment you get out here gusto kong umuwi muna kayo sa kanya-kanya ninyong bahay. Its not healthy na pakalat kalat kayo dito sa Bldg at sa school. Both of you are a complete disgrace. Ang ibang singers na lang muna ang bahala sa ibang event... That's all ... makakalabas na kayo"

Dire-diretso siyang lumabas ng pintuan. Hindi siya magaabalang magsorry dito. Wala rin siyang pakialam kung nakaladkad ang NASUDI. He will never make apologies for who he is. And he will never apologize to anybody, kasalanan niya man o hindi. Ang sorry ay para lamang sa mga taong hindi mapanindigan ang mga pinag-gagagawa nila sa buhay.

Pumasok na siya sa loob ng kanyang kuwarto at nagsimulang magimpake ng gamit. Madali lang naman talaga siyang kausap kung ayaw ng Director na makita siya dito ay wala pang alas-otso na lalayas siya sa kuwarto niya. Kinuha niya ang maleta na nakalagay sa ilalim ng kanyang kama at binuksan ito. Naalala niya ang paguusap nila ni Max kanina, maybe he will just crash in their house instead of going to hotels. Pakiramdam niya ay mas maganda kung sa bahay na lang nito siya pupunta. Maya-maya pa ay nakarinig siya ng malakas na katok sa kanyang pinto. Kung sino man ito ay talagang makakatikim sa kanya. Kung makakatok naman kasi ito ay parang gusto ng gibain ang pinto.

Binuksan niya ang pinto at akma na sanang sasalubungin ng suntok ang kumakatok ngunit napatda siya sa nakita.

Si Red.

Hindi niya alam ang rason kung bakit ganun na lang ang galit na nakita niya sa mukha nito ngunit ipinagsawalang bahala niya iyon. 

"Kung kakatok ka naman sana mas nilakasan mo pa ng konti" sarkastiko niyang wika dito

Hindi nito pinansin ang sinabi niya at agad na pumasok sa loob ng kuwarto niya. Nang makita nito ang kanyang maleta at kaunting damit na nailagay niya roon ay binalingan siya nitong muli.

"Ito na ba ang lahat ng gamit mo?" tanong ni Red sa kanya

"Anong pakialam mo?"

"Tinatanong kita ng maayos kaya sumagot ka ng maayos"

Bahagya man siyang nagulat sa paraan ng pagtatanong nito ay pinilit niya pa ring ipagsawalang bahala ito.

"Kumatok at pumasok ka ng wala man lang kaayos-ayos tapos ngayon hihingin mo na sagutin kita ng maayos?"

"Hindi ko na kailangan tratuhin ka ng maayos dahil tulad ng sinasabi mo ay nagbago ka na. Hindi ka na nadadala sa pakiusap Moks kaya kung ayaw mong magkagulo tayong dalawa dito sa kuwarto mo ay sumunod ka na lang sa akin"

"Bakit anong gagawin mo kung hindi ako susunod?"

"Maghuhubad ako" may himig pagkapilyong wika nito sa kanya

"Eh di maghubad ka" wala sa loob niyang turan dito.

Akala niya ay hindi nito kayang gawin ang banta ngunit ilang segundo lang ay nakaharap na ulit sa kanya si Red na tanging brief lang ang nakatakip sa hubad na katawan. Napalunok siya ng makita muli ang bukol na iyon sa puti nitong brief.

"Anong kalokohan to? Ano bang gusto mo ha?" iritableng tanong niya.

"Gusto kong sumama ka sa akin sa bahay at doon ka mamamalagi sa tatlong araw na suspension mo"

"Nagpapatawa ka ba? Anong gagawin ko sa bahay niyo?"

"Sa ayaw mo at sa hindi sasama ka..."

"At kung hindi ako sumama"

"Wala akong choice kundi ipa-alala sa iyo ang nangyari sa atin sa hospital bago mo napagdesisyunang magrebeldeng ganyan" makahulugang sagot nito at sinabayan pa ng pagkindat ng kanang mata.

"Bwisit... Bitbitin mo yang maletang yan!.. Hihintayin kita sa labas" wika niya at tuloy tuloy na lumabas sa kanyang kuwarto ngunit natigilan siya ng sumagot muli ito

"Sus ang arte mo Moks.. kahit kailan pikon ka talaga"

"Damo mong satsat.. dalian mo na"

"Opo Adrian Dela Riva... Kunwari pa.. Gusto mo lang naman ako makasama. Hehe"

"Its Jude" pangbabalewala niya sa pangaasar nito

"Ang arte mo talaga.. Nageyeliner ka lang umaapaw ka na sa katarayan.. Pero mas maganda.. mas may challenge"

"Bilisan mo bago pa magbago isip ko"

"Eto na po Moks ko...Binibilisan na"

Hindi na lang siya umimik at pinagmasdan itong nagiimpake ng gamit niya. Napadako ang tingin niya sa nakabukol pa rin nitong alaga. Napapalunok siya kapag nahahagip ito ng tingin. Bakit pa kasi hindi ito nagbibihis? bwisit na tanong niya sa sarili.

"O anong tinitingnan mo Moks?" nakangiting wika nito

"Yang maleta" wika niya sabay irap

"Maleta ba talaga?" nangaasar na namang tanong nito

"Ang kulit mo! Nakakairita ka na"

"Sabi ko nga maleta.. Ang kulit mo talaga Red!" wika nito sa sarili habang tumatawa.

Hindi niya maiwasang pamulahan ng mukha sa inaasal nito sa kanya. Kung meron mang pakiramdam na dapat niyang kitilin sa ngayon ay ang nararamdaman niya pag nasa tabi niya ang taong ito. Kinikilig ba siya? Bwisit! wika niya sa sarili.

"O ayan.. eto na po maleta niyo" nakangiting tugon nito

"O bat hindi ka pa nagbibihis?" tanong niya dito ng makalapit. Naka brief pa rin kasi ito at hindi siya makagalaw ng maigi kapag ganitong nakikita niya itong nakaunderwear lang.

Nginitian siya nito ng sobrang tagal

"Excuse me may nakakatawa ba?" tanong niya dito ng mapansing nakangiti pa rin ito sa kanya

"Sabi na nga ba hindi mo rin ako matiis Moks eh" nakangiti pa ring tugon nito

"Anong pinagsasasabi mo?"

"Alam mo wag kang mag-alala nirereserve ko talaga tong view na to sa iyo lang.. Hahaha" natatawang sagot nito sa tanong niya

Sa sobrang pagkapikon ay lumabas na lamang siya sakuwarto niya. Hindi niya alam kung nabibwist ba siya rito o sa sarili niya. Balak niyang hintayin na lamang ito sa labas ng kuwarto.

Maya-maya pa ay nakita na niya itong nilock ang pintuan niya at humakbang na rin sa kinaroroonan niya.

"Akin na po maleta niyo" nakangiting wika nito sa kanya.

Irap lang itinugon niya

Tila nag-galit-galitan lang ito kanina para mapapayag siya na tumira sa bahay nito. Ngunit huli na ang lahat dahil nakapagbitiw na siya ng salita.

"Moks?"

"Ano?" irita niyang tugon

"Uy lumingon siya.. First time yan ah... Gusto mo na uling maging Moks ko no? Aminin mo na kasi namiss mo rin ako no?"

"Ewan ko sa iyo" pangbabalewala niya dito

"Pero Moks.. namiss kita" biglang seryosng tugon nito

Lumingon siya para tingnan ito. Nagkataon din palang seryoso itong nakatingin sa kanya. Pinili niyang unang umiwas ng tingin at unang tahakin ang daan. Wala dapat kalugaran ang emosyong nararamdaman niya.

Magtatanghali na ng narating nila ang bahay nito. Parang sasakit na naman ata ang ulo niya ng makita ang puwerta ng bahay. Parang may mga ala-ala na namang nais pukawin ang bahay na ito. 

Nang makapasok sa loob ay sinundan niya ito patungo sa isang kuwarto na marahil ay magiging kuwarto niya sa loob ng tatlong araw. Siguro naman ay kaya niyang tiisin ito sa mga araw na iyon. 

Pumasok siya sa loob ng kuwarto at nakita niyang dalawang kama ang naroon.

"Bakit dalawa ang kama na nandito sa kuwarto ko? tanong niya agad dito na kasalukuyan inaayos ang damit niya sa isang closet na malapit sa isang kama.

"Ah iyan ba? higaan nating dalawa. pinalipat ko yung isang kama dito sa kuwarto ko para tulugan mo"

"Ano? Isang kuwarto ang tutulugan natin?"

"Oo.. yung ibang kuwarto diyan nakalock.. walang extrang kuwarto.. kaya sa ayaw mo at sa gusto eh iisang kuwarto lang ang tutulugan natin."

"Shit!" napamura na lang siya sa kawalan ng pagpipilian. Kanina lamang ay iniisp niya na matitiis niya ito ngunit heto ngayon at iisa pa pala angtutulugan nila.

"Huwag kang magalala Moks... tatabihan naman kita kapag kailangan mo ng yakap ko" wika ni Red sa kanya sabay kindat uli.

"Subukan mo lang at dila mo lang walang latay"

"Yan ang Moks ko... palaban.. ang sarap..."

"Ang sarap?"

"Ang sarap yakapin.... Halika nga dito" wika uli ni Red sa kanya sabay lahad ng dalawang kamay

Hindi niya ito pinansin at saka tuluyang humiga sa isang kama. Wala na siyang panahong makipagbalagtasan dito

"Pikon ka pa rin hanggang ngayon" tatawa-tawang wika nito at nagtupi ulit ng gamit niya

"Manyak" wala sa loob na sagot niya dito

"Yan ang pang-asar mo sa akin noon ah.. naaalala mo pa pala? Sabi ko na nga ba ikaw pa rin yung Moks ko.. mahilig nga lang sa eyeliner.." tudyo nito ulit sa kanya

Hindi na lang siya sumagot. Dahil alam niyang sa sandaling sumagot siya ay lalwig pa ang usapan nila.

"Moks ko... kumain ka na ba? Gusto mo ipagluto kita?" malambing nitong tanong sa kanya

"Hindi"

"Ako na lang kainin mo gusto mo?"

Tiningnan niya ito ng masama.

"Sorry.. nagbibiro lang.. kahit kailan pikon ka talaga.. kaya kita mahal eh" 

"Anong sabi mo?"

"Ah wala sabi ko puro itim tong damit mo ngayon ah pwere dito sa blue na panyo"

Kinabahan siya ng makita nito ang isang blue na panyo. Bumilis ang tibok ng puso niya ng mabasa nito ang nakaburda sa panyong hawak nito.

"Lloyd Dela Cruz" wika ni Red ng mabasa ang nakaburda.

Itutuloy....

Way Back Into Love

Chapter 22

Rogue Mercado

"Bakit may panyo ka ni Lloyd?" nagtatakang tanong nito sa kanya

"I dont know... maybe someone just slide it on my bag. Sometimes you need to get use of people just giving you random things. That's the price you get when you are famous like me" pagmamayabang niyang sagot sa tanong ni Red.

Nagkibit balikat lang ito at ipinagpatuloy ang pagsalansan ng kanyang mga damit at pagayos nito sa closet na katabi ng kanyang kama. Nang matapos ito ay isinara nito ang pinto.

"Bakit mo isinara yan?" tanong niya dito

"Dahil maghuhubad ako" wika nito at tuloy-tuloy na hinubad ang pantalon sa harap niya.

Isinunod naman nito ulit ang T-shirt at naiwan ang brief na kulay puti. Hindi na naman siya makatingin ng diretso dito.

"What exactly are you doing?" naiinis na tanong niya dito.

"Naghuhubad nga. Kailangan talaga ulitin"

"At bakit mo isinara ang pinto" naiinis pa rin niyang tanong.

"Eh baka may makakita eh. Saka sabi ko nga diba, nirereserve ko lang sa Moks ko tong view na to" sabay turo sa underwear niya.

"Isa pang pambabastos mo talaga pipisakalin na kita" pagbabanta niya

"Kung kaya mo" makahulugang hamon nito sa kanya

Dahan-dahan siyang lumapit dito. Hindi siya nagpakita ng anumang emosyon. At ng magkatapat na sila at kaunting distansiya na lang ang pagitan ng kanilang katawan ay tinititigan lang siya nito.

"Moks yakapin mo ko" inosente niyang wika rito.

Tila naman nabigla si Red sa sinabi niya. Kitang-kita niya sa mga mata nito ang pagkabigla nang ang kanyang palaban na boses ay naging mahinahon.. naging malambing.. Ngunit alam niyang mas nabigla ito sa pagbanggit niya at pagtawag dito ng "Moks".

Tumalima naman ito at niyakap siya ng mariin. Gumanti siya ng yakap. At matapos ang ilang segundong pagdikit ng kanilang katawan ay inihanda niya ang lakas para gamitin ang tuhod laban sa nakatago sa loob ng underwear nito.

"Aray!!!!!! Aw Aw Aw..." daing nito. 

Nakita niyang iika-ika ito at ng malaon ay napaupo na lang sa sahig na hawak-hawak pa rin ang bagay na napapagitnaan ng hita nito. Bumalik uli siya sa higaan niya at natatawang ihiniga ang sarili.

"Bat mo ginawa yun? Tangina ang sakit!!! Aww..." wika ni Red habang lukot na lukot pa rin ang mukha sa sobrang sakit.

"You will only get lucky once in your miserable life... Pasalamat ka yan lang ginawa ko sa iyo" ngising aso siya ng makita pa rin itong nakasimangot sa sobrang sakit.

"Pikon ka talaga kahit kailan" si Red na hindi pa rin nawawala ang bakas ng sakit na nararamdaman.

"Oh please cut the drama" wika niya sabay ikot ng mata sa kawalan.

Hindi niya namalayang lumapit pala ito sa kanya. Nabigla na lamang siya ng daganan siya nito. Pinilit niyang kumawala ngunit di hamak na mas malakas ito kumpara sa kanya. If he could only work out a little strength ay kaya niyang tapatan ang lakas nito.

"Gago ka ba anong ginagawa mo??" singhal niya dito ng wala na siyang magawa kundi magpadagan dito. Hindi man lang niya maigalaw ang kanyang paa at kamay.

"Eh di ginagago ka rin Moks.. Ako naman ngayon" nakangising tugon nito sa kanya at inilapit ang mukha nito sa kanya. 

"Anong ginagawa mo?" pabulong niyang wika dito. Natatakot siyang kapag lakasan niya ang kanyang boses ay halikan lang siya nito. Ngunit huli na ng maisip niya na mas magbibigay ng maling mensahe ang kanyang pabulong na pagkakasabi rito.

'Ano bang gusto mong gawin ko Moks" halos pabulong na rin ang boses nito.

Ramdam na ramdam niya ang mainit nitong hininga. Ang lalaking-lalaki na amoy nito. Noon niya rin napagtanto na may matigas na bagay nararamdaman niyang pumipintigpintig sa ibaba ng kanyang tiyan. Naglihis siya ng tingin upang kahit papano ay mailigtas siya sa maaring muling mangyari.

"Moks tingnan mo ko" pabulong pa rin sabi nito.

Hindi siya umimik. Umeepekto na sa kanyang katawan ang mainit na hininga nito. At ang masaklap ay wala siyang magawa.

"Tingnan mo na ko please..." mahinang pagmamaka-awa nito sa kanya.

"Ayoko" pabulong niya ring tugon. 

"Bakit" 

Hindi niya alam kung dapat niya bang sagutin iyon. Kanina pa sila nagbubulungan na para bang may makakarinig sa usapan nila. Ngunit sa tingin niya ay hindi na siya bumubulong. Para siyang nanghihina. Parang nawawalan ng lakas ang kanyang mga tuhod.

"Hindi ko alam"

"Ano bang epekto meron ako sa iyo Moks?" bulong pa rin ni Red sa kanya

Tumingin siya para muling salubungin ang mga titig nito. Habang tinititigan niya rin ang mukha nito ay naitanong niya rin sa sarili ang tanong nito Ano nga bang meron ang lalaking ito at nagkakaganito siya? Dapat ay lumalaban siya. Dapat ay hindi siya nagpapa-alipin dito. Ngunit bakit madali siyang napapapayag nito sa gusto nitong mangyari. Siya si Jude Dela Riva... Malakas siya. Hindi nga lang niya alam ngayon. 

Naaramdaman niya ang unti-unting paglapit ng mukha nito sa kanya. Pumikit siya. Naghihintay ng susunod na mangyayari. Ilang dandali pa narinig niya itong tumawa ng malakas.

Nang imulat niya ang kanyang mata ay wala ito sa ibabaw niya at nakita niya itong tawa ng tawa habang nagsusuot ng shorts na pambahay.

"Walang nakakatawa sa ginawa mo!"

"Hahahaha.. Kung alam mo lang kung anong hitsura ng mukha mo kanina." tukso nito sa kanya

Pinanood niya na lang ito ng tawa ng tawa sa harap niya. Those smiles. Parang may gustong bumalik na memorya sa kanya. Mga salitang dito rin mismo nanggaling.

Sa kanyang isip ay nakita niyang tumutugtog ito ng piano. Katabi nito ang isang lalaki na naka eye glasses. Kulay itim ang buhok. Ang dalawa ay parehong nakangiti. Maya-maya pa ay nakita niyang tuloy tuloy na bumubuka ang bibig nito. Malamang sa hindi ay kumakanta ang dalawa habang tinutugtug ni Red ang piano. Sa kanyang isip, ay tila masayang masaya ang mga ito habang kumakanta. Parang wala ng bukas ang kasiyahan. Hanggang sa ang huli niyang naalala ay ang sinabi nito sa lalaking naka eye glasses. "Kasi Moks pag kinakanta mo yung theme song natin.. Gu..gusto   kong kalimutan na best friend kita... kahit sandali lang".

"Moks!!! Uy.. Moks!!" sigaw sa kanya ni Red.

Nakita niyang kinakaway nito ang palad sa harapan niya. Natulala na naman siya. Kinakabahan siya dahil kapag nangyayari ang ganito ay malapit na naman umatake ang nakakatulirong sakit ng ulo niya. Baka lumabo na naman ang mata niya pag nagkataon. Sa huli ay pinalo niya ang kamay nito na patuloy pa rin sa pagkaway sa harapan niya.

"Aw.. to naman.. tinatanong lang kita kung bakit ka tulala"

"Nakakirita yang kamay mo" 

"Eh bat ka kasi natutulala Moks? Kung pinagpapantasyahan mo ko sabihin mo lang madali akong kausap" pangaasar nito sa kanya

Kinuha niya ang katabi niyang unan at ibinato dito. At dahil hindi naman malakas ang pagkakabato niya ay nasalo lang nito iyon. Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa kama at humakbang palabas ng kuwarto.

"San ka pupunta uy!!!" sigaw nit sabay habol sa kanya.

"Anywhere, away from you!" sigaw niya ng makalabas.

Mabilis namang sumunod ito sa kanya. Pababa siya ng hagdan ngunit wala ng tigil ang pagsuyo nito sa kanya.

"Sorry na Moks.. ang pikon mo talaga kahit kailan"

Hindi siya sumagot at patuloy pa rin ang paghakbang.

"Moks.. sorry na please"

Wala pa rin siyang imik

"Uy.. Moks ko.. labo mo naman"

Hindi pa rin siya sumagot

"Moks.. sige na.. pag di mo ko kanausap maghuhubad ako dito!"

"Eh di maghubad ka!!! No one's stopping you!" singhal niya dito

Tinotoo naman nito ang sinabi ang in a flash ay naka brief na naman itong nakaharap sa kanya.

"Anak nakauwi na ba kayo?" agaw atensyon ng babaeng pumasok sa sala.

Nakita niya ang sobrang pagkabigla nito ng makita siya at si Red na naka brief lang at ang shorts nito ay nasa lapag kasama ng sando na hinubad nito kanina.

"Red?, Anak naman? Hindi ka na nahiya diyan sa kababata mo... Ngayon lang kayo ulit nagkita eh kung anu-anong kalokohan na naman niyang pinag-gagagawa mo. Adrian, anak.. Pagpasensyahan mo na lang itong kababata mo at talagang minsan maluwag lang turnilyo niyan" natatawang wika ng babae sa kanya.

Tila naman parang kidlat sa bilis na inayos ni Red ang sarili at natawa talaga siya rito dahil natataranta itong nagayos sa sarili. Ngunit umugong sa kanyang isip ang pagtawag nito sa kanya ng 'Anak". Parang biglang gumaan ang pakiramdam niya. Parang gusto niyang ngumiti. Ngunit pinatay niya ang kagustuhan na iyon. Of course... He is Jude Dela Riva.

Tuluyan na silang nakababang dalawa ng hagdan. Nakita niyang nagtungo ang babae sa kusina.

"Namiss ka rin niya.." mahinang wika ni Red sa kanya

Lumingon siya para tingnan ito. Nakangiti ito ng matipid sa kanya. 

Hindi siya sumagot. 

"Mga anak.. kain na tayo.. Bale nagpaluto na lang ako dahil may inasikaso pa ako kanina"

Nauna na si Red na pumuntang kusina. Sumunod na lang siya. Naalala niyang wala pa pala siyang kahit anong kinain kaninag umaga.

Naupo siya kaharap ni Red at nasa punong dulo naman ang Ina nito. Sobrang dami ang inihanda yata nito na para hindi to nagpaluto kundi nagpa-cater ng pagkain. Ngayon lang siya uli nakisalo kasama ang ibang tao sa hapagkainan. Sa di maipaliwanag na dahilan ay nakakaramdam siya ng kakaibang tuwa. Tuwang matagal niya ng nakalimutan kung paano maramdaman.

"Ay naku pasensya na anak" bulalas nito ng makita siyang kumuha ng dinuguan.

"Bakit po?" tanong niya dito. 

Sa katunayan ay natatawa siya kapag nagsasabi siya ng salitang 'po'. Hindi siya sanay na umastang parang isang napakagalang na bata.

"Diba ayaw mo sa dinuguan anak?... Sorry.. Im just so overwhelmed na you agree to come home with Red. Kaya nagpaluto na lang ako ng iba-ibang putahe.. How silly of me na hindi ko naalala na you hate that bloody dish" dismayadonn wika ng nanay ni Red sa kanya

"Hindi ko po natatandaan na ayaw ko ng dinuguan... This is like the most delicious food in the universe." natatawa niyang tugon sa maling pagkakakilala nito sa kanya.

"Sigurado ka Moks?" paninigurado ni Red sa kanya

"Yeah.. All time favorite" wika niya rito

"Moks.. the last time that you ate dinuguan was when we are 7.. Sobra kang nagsuka that time that you curse eating dinuguan.. Pag nakakakita ka pa nga lang nito ay nagsusuka ka na kaagad"

"I dont remember sorry..." pagkibit balikat niya

"Kung ganun ay maganda anak at nang hindi ko na masisi  ang sarili ko.. you really changed a lot Adrian" baling uli ng nanay ni Red sa kanya. Nakita niyang mataman siyang pinagmamasdan nito

"Its Jude" marahas niyang sagot dito

Kitang-kita niya sa mga mata nito na nabigla ito sa paraan ng kanyang pagsagot. he managed to compose himself again at itinama ang pagkapurol ng ugali niya kanina.

"Sorry.. its Jude tita... Everybody calls me Jude now"

"No dont apologize anak... My fault... Mas sanay kasi ako na tinatawag kang Adrian but sometimes changes are... good.. I guess" pangaalo nito sa kanya

"Hindi rin." bhiglang singit ni Red sa usapan nila.

Lumingon siya dito at nakita niyang tinusok nito ng marahas gamit ang tinidor ang manok na nasa pinggan nito. 

"Hmm... so kain lang mga anak.. and Jude welcome home.. I mean.. Masaya ako at bumalik ka at masaya akong napapasaya mo ang anak ko" pagkasabi nito ay tumayo na ang Ina ni Red at naiwan silang dalawa sa hapag.

Parang may dumaan na anghel sa pagitan nila ni Red. Walang nangahas magsalita ng lumabas ang nanay nito. Tahimik lang siyang sumusubo ng kanin at ulam. Kung kanina ay gutom na gutom siya ay para namang nawawala ang kanyang ganang kumain sa samut saring nararamdaman.

Nang hindi niya na matiis ang katahimikan ay tumayo na siya sa mesa kahit hindi pa siya tapos kumain. Tiningnan siya nito ng masama at pagkatapos ay ito na ang unang nagsalita.

"Saan ka pupunta?" seryosong tanong nito. Nagbabadya ang galit sa boses nito

"Its none of your business"

"Well Im making it my business... Hindi mo pa tapos ang kinakain mo"

"Ayoko ng kumain. Nwalan na ko ng gana"

"Alam mo.. nung ikaw pa yung Adrian na kilala ko... Hindi siya nagsasayang ng grasya at basta na lang iiwan ang plato niyang nakatiwangwang" wika nito sabay dabog ng kamay sa mesa

"Eh ayaw ko na nga eh bat ba ang kulit mo!!" salubong niya sa galit nito

"Por que ba ayaw mo tatapusin mo na lang?"

"Kung ayaw ba at gusto mo kailangan mong ipagpilitan?" makahulugan niyang sagot dito

Mabibigat ang mga hakbang na nagtungo ulit siya papasok ng kuwarto at ibinalibag ang sariling katawan sa kanyang kama. This guy is getting on my nerves. wika niya sa sarili. He loses his control whenever Red insinuates the other person on him. Ayaw niyang ng balikan ang dating siya. Ayaw niya ng maging si Adrian ulit.

Maya-maya pa ay nakarinig siya ulit ng mga hakbang papasok ng kuwarto. Hindi nga siya nagkamali ng makumpirmang si Red nga iyon. Sa hinuha niya ay hindi rin nito tinapos ang tanghalian nito at sinundan kaagad siya sa kuwarto.

"Seryoso na ba to?" bungad na tanong nito sa kanya.

"Excuse Me?"

"Teka bakit ba Ingles ka ng Ingles? Moks.... Jologs ka naman dati ah"

"You mean baduy?"

"Totoo.. Yun ang tamang salita.. Totoo.. Yung Moks na kilala ko  hindi takot magpakatotoo sa sarili niya"

"Sometimes you really dont see the truth until you get hurt" malamig niyang wika rito

"Dahil ba sa nasaktan ka.. Hindi ka na naniniwala sa Fairytale?"

"Screw it. Alam mo na ang sagot ko diyan."

Pilit niyang inalala ang sagutan nila noong magtangka itong isama siya sa baduy na mock wedding. He will never fall again into the traps of happy ending. Never.

"Naniniwala ka ba sa Pagibig?" tanong nito sa kanya

Natawa siya ng mapakla. The conversation is not going anywhere. Puro kadramahan na naman ang ibinabato sa kanya nito. Ngunit napagdesisyunan niyang patulan ito.

"Bakit naniniwala ka pa ba sa Pagibig?" balik tanong niya dito

"Oo naman.. Bakit hindi"sagot nito sa kanya

Napailing-iling na lang siya. Napabuntong hininga ng kaunti at saka inihanda ang kanyang sagot

"Sinungaling... " tawag niya rito. Tiningnan niya ito sa mata. At alam niyang nabigla ito sa mariin niyang pagsalungat.

"Umaasa ka na sana mangyari ito sa iyo. Tulad ng hangin na hindi mo man nakikita ngunit alam mong binubuhay ka sa iyong bawat paghinga..Umaasa kang sana may totoong Pagibig.. Yung kahit minsan gusto mong maranasan na tumitibok ang puso mo hindi dahil sa paghinga kundi dahil may iisang taong bumubuhay dito..."

'...at wala akong balak umasa" pagtatapos niya sa kanyang paliwanag

"dahil natatakot kang masaktan ulit" kontra nito sa kanya.

"Walang taong kayang manakit sa akin. Wala. Bakit ikaw ba gusto mong itaya ang sarili mo sa isang tao para masaktan?" tanong niya dito

"Kung iyon lang ang tyansa ko na mapatunayan kong may Pagibig at maranasang umibig.. Handa akong masaktan" sagot nito sa kanya.

Natahimik siya. Hindi na siya nagkaroon ng lakas ng loob para kontrahin ito. Nabulabog ang katahimikang iyon ng biglang tumunog ang cellphone nito.

Lumabas si Red para sagutin ang cellphone. Gusto pa sana niyang magsalita kanina ngunit tama namang tumunog ang cellphone niya. Naihilamos niya ang kamay sa mukha ng makita ang rumehistro sa scree ng cellphone.

Si Sabrina.

"Hello babe?" bungad nito sa kanya.

Tiningnan niya muna si Adrian na nasa kama pagkatapos ay tumalikod para ganap na harapin ang kanyang cellphone.

"Babe... napatawag ka" wika niya rito

"Babe we need to talk.." seryosong wika nito. Narinig niya ang pagbuntong hininga nito sa kabilang linya

"Sab... not now.. meron"

"Importante lang babe please.."

Tinimbang niya ang pagrarason niya sa oras na iyon. Sa huling pagkakataon ay tiningnan niya ulit si Adrian. 

"Ok.. I'll be there.. Nasa bahay ka ba ninyo ngayon"

"Thank You and yes nandito ako sa bahay"

"I'll be there within 10 mins"

"Ok babe"

Ibaba na sana niya ang kanyang cellphone ng marinig niya itong tinawag ulit siya.

"Babe?" paninigurado ni Sabrina kung nasa kabilang linya pa siya

"Yes? May problema ba Sab?" tanong niya ulit dito

"I love you..." pabulong na wika nito

"I'll be there.. Just wait for me" wika niya saka mabilis na pinatay ang cellphone.

Saglit siyang napapikit ng mariin. Mali na ang ginagawa niya rito. Siguro nga ay dapat na silang magusap. Kailangan niya ng tapusin ang namamagitan sa kanila ni Sabrina. Mali nang paasahin niya pa ito sa wala.

Hindi man sabihin ni Red sa kanya ay alam niya na kung sino ang kausap nito sa cellphone. Naiinis siya sa sarili niya kung bakit siya naririndi kapag tinatawag nito ang tao sa kabilang linya ng "babe". Hindi siya dapat mainis dahil walang kalulugaran sa puso niya ang ganoong pakiramdam. Kaya hangga't maari, he needs to have his emotion under check.

"May pupuntahan lang ako... kung may kailangan ka itawag mo na lang kay Manang. Kung lalabas ka naman paki-paalam na lang sa kanya kung ayaw mong ipaalam sa akin." malamig na wika nito sa kanya

Sasabat na sana siya nang muli itong magsalita.

"Dont misunderstood this na pinapakialaman ko kung saan ka pupunta.. You can go wherever you want, magpaalam ka na lang kay manang para hindi ako mag-alala"

"Sa..sa..saan ka pupunta?" bigla niyang tanong dito bago pa man ito mawala sa paningin niya. Hindi niya alam kung para saan ang tanong na iyon.

"Pupuntahan ko ang girlfriend ko" mabilis na sagot nito sa kanya at saka humakbang palayo sa kuwarto.

Para namang sibat na tumama sa kanyang puso ang shuling sinabi nito. "Pupuntahan ko ang girlfriend ko" 

Natulala siya sa kawalan. Masyado ng nagiging kumplikado ang lahat. Naputol ang nkanyang pagiisip ng bigla ring tumunog ang kanyang cellphone.

Walang pangalan ang rumehistro sa numerong tumatawag.

"Sino to?" galit na bungad niya agad sa taong tumatawag

"Adrian?" tanong ng tao sa kabilang linya. Wari ay naninigurado kung siya ba talaga si Adrian.

Hindi siya sumagot. Dahil hindi siya si Adrian.

Maya-maya pa ay nagsalita mulit ito.

"Jude? Are you there?" pagtatama nito sa pangalang itinawag sa kanya

"Anong kailangan mo?" naiiritang tanong niya ng makilala ng tuluyan ang boses na tumatawag

"Sorry kung naistorbo kita.. This is Jake.. Gusto ko lang sanang..ahm.. gusto ko sanang.."

"Kung ipagpapatuloy mo pa yang pagkautal mo... I will badly recommend you to get yourself a language specialist"

"Im sorry.. gusto ko lang sanang... makipagkita sa iyo"

"Why should I? I dont remember making any appointments to losers like you"

"Please" pagsusumamo nito

"No" mariin niyang tanggi

"Kung makikipagkita ka sa akin ngayon.. This is the last time I will bother you"

Sandali siyang napaisip. Pagkatapos ay bumuo siya ng mabilis na desisyon.

"Saan tayo magkikita?"

"Im here at Glifonea's. Hihintayin kita"

Pagkarinig ng huling sinabi nito ay pinatay na niya kanyang linya. Tinungo niya ang salamin at mabilisang pinasadahan ang sarili. Ilang saglit pa ay lumabas na siya ng kuwarto.

Mabilis na nakarating si Red sa bahay nila Sabrina. Sa katunayan ay isang sakay lang ng tricycle ang bahay na tinutuluyan nito. Bumungad sa kanyang pagbaba ang malaking gate. Kung tutuusin ay dapat hindi na siya naninibago kapag nakikita ang higanteng bahay ng mga Malvarosa. Naalala niya ang mga araw na halos lagi siyang pumupunta rito para umakyat ng ligaw. Naging magiliw naman sa kanya ang lahat ng mga naroon pati na ang Ina nito na minsan niya lang nakilala. Ang ama kasi nito ay palaging nasa labas ng bansa o di kaya naman ay nasa ibat-ibang sulok ng Pilipinas, inaasikaso ang family business. Sabi nga ng iba ay jackpot daw sioya dahil nakabingwit siya ng bebot na hindi lang maganda ay umaapaw pa sa kayamanan. Ngunit hindi iyon ang minahal niya kay Sabrina kundi ang pagiging mabait at sobrang maalaga nito. Yun nga lang iba na ang mahal niya ngayon. Hindi na ito. At naroon siya para tapusin ang ugnayang iyon.

"Hi Kuya!" bati sa kanya ng maliit na babae ng ganap siyang makapasok sa loob ng mansyon

"Uy.. Samantha? Ikaw na ba yan?" baling niya sa babeng bumati sa kanya. Si Samantha Malvarosa ay ang nakababatang kapatid ni Sabrina. Noong highschool sila at elementary pa lamang ito ay lagi niya itong nakikitang pakalat-kalat lamang sa loob ng mansyon. Ngayon ay ganap ng babae ito at dalagang-dalaga na ang ayos.

"Yup.. The one and only.. Kumusta kuya.. Ikaw ha.. matagal mo na kong di binibisita dito.. Namimiss ko na yung chocolates na dapat sana regalo mo kay ate.."

"At kinakain mo ang ending .. Hehe" 

"Oo naman.. alam mo naman ang ate... obsess sa diet... Gusto kasi niya lagi.. sexy sa paningin mo"

"Kaw talaga Sam.. makulit ka pa rin hanggang ngayon" wika niya dito sabay gulo sa buhok nito

"Kuya naman eh... hindi na ko bata.. highschool na kaya ako"

"Ok fine.. big girl ka na pala.. nandyan ba sa loob ang ate mo?"

"Yeah... hinihintay ka niya sa taas.. Diretso ka na lang sa kuwarto niya"

"Ok.. thanks sam.. Dont worry sa sunod na pagbisita ko magdadala ako ng chocolates" nakangiting wika niya rito

"Ok kuya"

Habang paakyat sa hagdan ay inisip niya ulit ang sinabi niya kay Samantha. Hindi naman siguro tamang magbigay pa siya ng pangakong alam niyang hindi niya matutupad. Ang araw na ito ay ang huli niyang pagtapak sa bahay ng mga Malvarosa.

Nakita niyang naka-awang pinto ng kuwarto ni Sabrina. Nang tuluyan siyang makapasok ay nakita niyang nakaupo ito sa harap ng isang computer. Tiningnan niyang maigi ang suot nito. Naka-bath robe lang ito at bahagyang hindi naka-ayos ang buhok. Nang maramdaman nitong may ibang tao sa loob ay lumingon ito sa kanyang direksyon. Napangiti ito ng makita siya. Pinagmasdan niya ang buong kuwarto. Parang kumpleto na ata ang laman niyon. May sala at banyo ang kuwarto na parang isang maliit na bahay, malaki para sa isang tao. Huli niyang napagmasadan ang hitsura nito. Nakita niyang maitim ang ilalim ng mga mata nito tanda ng hindi gaanong pagtulog.

"Babe" mahing tawag nito sa kanya

"Babe" tawag niya rin dito. Sometimes it feels awkward kapag tinatawag niya ito ng ganun. it doesnt feel right like it used to be.

"Buti nakarating ka"

Tumango siya saka nagsalita.. "May gusto rin sana akong sabihin sa iyo" alangan niyang tugon dito

"Siguro ako muna dapat ang magsabi ng dapat kong sabihin" pangunguna nito sa kanya. Marahil ay natunugan nito ang maari niyang sabihin.

Umupo siya sa paanan ng kama habang nakatayo ito. Maya-maya pa sumandal ito sa dingding at niyakap ang sarili. Nanatili naman siyang tahimik tanda ng kanyang kahandaan na makinig sa sasabihin nito.

"Babe.. alam mong mahal na mahal kita.. pero hindi ko kayang makita kang malungkot sa relasyong mayroon tayo." panimula nito

Para siyang napipi bigla. Ramdam niya ang paghihirap nito sa bawat pagbigkas ng mga salita nito. 

"Alam ko na yung tungkol sa nararamdaman mo kay Adrian." malamig nitong tugon

"Sab.. " mahina niyang tawag dito. Nakita niyang nagsisimula ng lumuha ang mga mata nito

"No.. Please let me finish... In fact.. matagal ko ng alam.. Nagbubulagbulagan lang ako.. Pero mahirap rin pala, na nakikita kang nahihirapan dahil hindi sapat ang pagmamahal na kaya kong ibigay." wika ni Sabrina habang pipnipigilang humikbi.

Gusto na niya itong yakapin. Knowing that Sab suffered a lot keeping their relationship as it is kahit alam na nito ang nararamdaman niya kay Adrian.

"Im setting you free Babe.. Gusto kong maging masaya ka Mr. Red Antonio.. Kahit na isakripisyo ko ang sarili kong kasiyahan para sa iyo.. Gagawin ko" wika nito at tuluyan ng umiyak.

Namalayan niyang tumayo na siya sa kama at niyakap ito. Pinaghalong emosyon ang nararamdaman niya ngayon. Naroon ang isang malaking relief na wala nang anumang balakid sa nararamdaman niya para kay Adrian at maaari na siya ulit magmahal ng iba ngunit hindi ganap ang kaligayahan niya na nakikita itong malungkot. Nang maikulong niya ito sa kanyang mga bisig ay  doon na tuluyang nag break down si Sabrina. Humahagulhol ito sa kanyang mga bisig.

Maya-maya pa ay tumahan na ito at humarap sa kanya. Nakita niya ang mga ngiti sa labi nito na parang ayos na ang lahat sa pagitan nila. Ginamit niya rin ang kanyang mga daliri para punasan ang natitirang luha sa mga pisngi nito.

"Tahan na" pagaalo niya dito

"Red?" tawag nito sa kanya

"hmmm?"

"Gusto kong maramdaman ang pagmamahal mo... natin.. for the last time.." at pagkasabi nito ay nalaglag sa sahig ang bathrobe na bumabalot sa hubad nitong katawan.

Ilang saglit pa ay natagpuan niya ang sarili na ikinulong ito sa kanyang bisig at ihiniga niya ito sa kama.

Gusto niyang pagbigyan ang kahilingan nito sa huling pagkakataon.

Sabrina secretly glanced at the calendar near her bed. She secretly smiled devilishly. She cant be wrong this time. The plan needs to work. There are only two things that Red shouldn't know: She killed Adrian's mother and

She is fertile.

Hinubad niya ang pantalon nito at niyakap ng mariin si Red. 

Itutuloy...

Way Back Into Love

Chapter 23

Rogue Mercado

"Bayad" malamig niyang tugon sa driver ng ibaba siya sa harapan ng isang maliit na restaurant.

Kinuha nito ang ilang barya sa kanyang mga kamay at mabilis na pinatakbo ang tricycle matapos makuha ang kanyang bayad. Maybe he's scared natatawa niyang wika sa sarili. The driver cant be blamed. He grabbed a gray sando and ripped jeans. Nagtsinelas lang siya ng kulay itim. But the accessories are still there. Kulang na lang ay may bitbit siyang bote ng red horse at papasa na siyang tomador na bangag. Tiningnan niya ang kabuuan ng restaurant na binabaan niya.

Nagsimula na naman ang pagbabalik ng kanyang ala-ala.

May nakita na naman siyang isang lalaki na naka-eye glasses. Pumasok ito sa loob kasama si Red ngunit nakasimangot ito. Samantalang hawak ni Jake ang kamay ng lalaking naka salamin. Masayang-masaya sila. Maya-maya ay nagiba ang kulay ng restaurant. Naging kulay pink ito at pagkatapos ay lumabas si Jake.. may naghihintay ditong kotse. Nakita niyang lumabas din ang lalaking naka-salamin, umiiyak ito. He can feel his pain. No its not pain. Its the combination of sorrow, agony and hopelessness. Parang nasira ang buhay nito in an instant na umalis si Jake. He wish he was there and do something to convince this guy wearing eyeglasses that he is crying over a dumb ass. Nakita niyang bumalik ang lalaking naka-salamin sa loob. Hindi nga ito makalakad ng maayos. Umaagos pa rin ang luha at pagkatapos ay nakita niyang pinaputok nito ang mga pink na balloon na nasa harapan ng restaurant. Umiiyak pa rin ang lalaki at pagkatapos ay bigla itong kinain ng restaurant.

"Kuya!!!!" 

Isang boses ang pumukaw sa kanyang atensyon. Boses ng isang bata. Bumaba ang kanyang mga paningin sa kanyang paanan at nakita niya ang isang batang lalaki. Nginitian siya nito. And there's something familiar in his smile. Yung ngiting inosente. Yung ngiting hindi pa nasasaktan. Yung ngiting nagsasabing may pag-asa pang mabuhay. Naka-uniporme ito na pang-elementarya. Dumako siya sa mga mata nito. The child is wearing an eyeglass... Buggy eyeglasses to be exact. That trademark reminded him again of the guy he always see crying.

"Yes?" matapang niya pa ring tanong sa bata. Sa huli ay gusto niyang pagalitan ang sarili. He was used to scaring adults not innocent children.

"Kanina ka pa kasi tulala kuya.. Nakatira po ba kayo ng drugs?" inosenteng tanong nito sa kanya.

"Hahaha" bigla siyang napatawa. Kanina ay sinasabi niyang inosente ang mga bata ngunit ngayon hindi niya na alam kung dapat pa ba siyang maniwala sa ganung ideolohiya.

"Nakatira po talaga kayo no?" inosente pa rin nitong paniniguro.

Pinili niyang umupo upang mas matingnan ang ang bata sa malapitan. Makapal ang grado ng salamin na suot nito. On a second thought, naisip niyang nakaranas na rin siguro ito ng sakit. Napakabata pa nito para magsuot ng ganung kakapal na salamin para lang bigyang saysay ang mga mata nitong nawawalan na rin ng pag-asang makakita.

"Ano bang pangalan mo bata?" tanong niya rito, hindi na lang niya pinansin ang huling tanong nito

"AJ po" masayang sagot nito.

"AJ? Anong ibig sabihin naman ng AJ?" naiintriga niyang tanong

"Adrian Jasper po" nakangiti pa ring sagot nito

Somehow ay para siyang nahintatakutan ng banggitin nito ang pangalang "Adrian". Naikuyom niya ang palad ng marinig ang pangalang ito. Ngunit mabuti na lang at nabawi niya ang pagbugso ng kanyang emosyon.

"Ikaw po kuya na maitim ang mata... ano po pangalan niyo?" tanong rin ng bata sa kanya

"Jude... my name is Jude" tipid niyang sagot dito. Pinilit niyang huwag ma-amuse sa bata kahit na gusto niyang matawa nang tinawag siya nito na maitim ang mata. 

"Ok.. Kuya Jude... gusto mo libre kita ng pagkain diyan sa restaurant na iyan? Kanina ka pa kasi nakatulala diyan sa tabi eh.. tapos tinitingnan mo yung restaurant na iyan"

"Libre? Paano mo ililibre si Kuya Jude mo eh baka ubos na baon mo...." malambing niyang tugon dito. Isa ito sa mga pagkakataon na hindi niya mapigilang maglambing, na parang may boses sa ulo niya na nagsasabing kailangan niyang pakitunguhan ng maganda ang taong kaharap niya.

"Eh may naipon naman po ako sa one week na baon ko. Libre po kita ng isang order ng pansit.. Magpansit po tayo jan sa loob. Dapat po kumain kayo huwag iyong nag ma-marijuana. Bad po yun sabi ni teacher"

Parang kinurot ang kanyang puso sa sinabi nito. 

"Sige ililibre mo ko pero next time na lang ah. Kasi may pupuntahan pa si Kuya Jude. At ikaw? uwian na diba? Dapat umuwi ka na sa bahay niyo at baka hinahahanap ka na dun"

"Ok sige po kuya.. Babye po.. Huwag na po kayong titira ng marijuana ulit ah?" paalala nito sa kanya

"Sandali"pigil niya dito ng makita ang librong hawak nito.

"Bakit po Kuya Jude? Gusto niyo na po ulit ng pansit?" 

"Ano iyang libro mo?" wika niya sabay turo sa librong hawak nito

"Ito po ba? Ah favorite ko po to.. Crush ko po kasi yung babae na nasa kuwento."

"Ano bang pamagat niyan?" 

"Snow White and the Seven Dwarfs po"

"So mahilig ka sa fairy tales?"

"Opo Kuya"

"At naniniwala ka sa fairy tales?"

"Opo kuya"

"Bakit?" pilit niya pa rin pinapasigla ang boses niya kahit nagtatagis ang bagang niya habang tinatanong ang bata.

"Kasi po masaya kahit hindi totoo."

"Alam mong hindi totoo pero masaya ka?"

"Opo kuya kasi diba... minsan.. mas maganda yung hindi totoo kasi kahit papano napapasaya ka kaysa sa totoo na walang ginawa kundi saktan ka"

"Uwi ka na AJ ah? Yan kasi kung ano-anong tinuturo sa inyo sa school" wika niya pagkatapos marinig ang sinabi nito.

"Ayaw mo pa rin po ng pansit Kuya?"

"Next time" 

"Sige po.. babye po Kuya Jude" paalam nito sa kanya saka kumaripas ng takbo.

Naiwan na naman siyang nakatulala sa kawalan. Did he just spoke to a kid? or did he spoke to himself many years ago? Hindi niya alam. 

Tiningnan niyang muli ang restaurant. Nandoon pa rin ang pangalan nitong Glifonea's. For a moment ay tinitigan niya ang bukana ng lugar. Nakita niyang naroon pa rin ang mga pink na balloons. Akala niya ay isa na naman ito sa mga ala-ala niya na basta na lang bumabalik. Sinimulan niya ng humakbang palapit dito.

Nakapasok na siya sa restaurant. Ngunit walang ilaw.

"May tao ba dito?"

Walang sumagot. 

Waste of time bulong niya sa sarili. Sarado na yata ang restaurant at wala siyang naaninag ni isang anino ng taong naroon. And most of all, hindi na dapat siya naniwala sa walang kwentang Jake na iyon.

Tumalikod na siya para ihanda ang sarili na humakbang palayo. Ngunit natigilan siya ng biglang lumiwanag ang paligid. Pumihit siya para tingnan ang kabuuan ng buong restaurant.

Nababalutan ito ng kualy pink na mga balloon, naka korte na parang puso. Sa harap ay may isang mesa na nababalutan ng kulay pink na tela. At sa pinakaunahan ay nakaupo ang isang lalaki at may hawak itong gitara. Pink rin ang suot nitong T-shirt. 

Si Jake.

Maya-maya pa ay gumalaw ang isang kamay nito at tinugtog ang gitarang nakasampa sa hita nito. Sa harapan naman nito ay nakapuwesto ang mic stand at nagsimula itong kumanta.

"I've been living with a shadow overhead, I've been sleeping with a cloud above my bed, I've been lonely for so long, Trapped in the past, I just can't seem to move on" 

"I've been hiding all my hopes and dreams away, Just in case I ever need 'em again someday, I've been setting aside time, To clear a little space in the corners of my mind"

"All I wanna do is find a way back into love. I can't make it through without a way back into love.Ooo hooow"

"I've been watching but the stars refuse to shine, I've been searching but I just don't see the signs, I know that it's out there, There's gotta be something for my soul somewhere"

"I've been looking for someone to she'd some light, Not somebody just to get me through the night, I could use some direction, And I'm open to your suggestions"

"All I wanna do is find a way back into love. I can't make it through without a way back into love. And if I open my heart again, I guess I'm hoping you'll be there for me in the end"

"There are moments when I don't know if it's real Or if anybody feels the way I feel I need inspiration Not just another negotiation"

"All I wanna do is find a way back into love, I can't make it through without a way back into love, And if I open my heart to you, I'm hoping you'll show me what to do, And if you help me to start again, You know that I'll be there for you in the end"

Maya-maya pa ay ibinaba nito ang gitara at kinuha ang bulaklak na nasa mesa. Isa itong pulang rosas.

"I hope its OK to call you 'hon' for the last time" wika nito sabay abot sa isang tangkay ng bulaklak.

Wala pa rin siyang kaemo-emosyon ng pilitin niyang kinuha ito at tinitigan ito ng mata sa mata. Nakita niya ang sinseridad sa mga mata nito. Napansin niya rin na medyo lumalim ang mga mata nito na siguro ay dulot ng hindi maayos na pagtulog. Sa isang iglap ay sumumpong na naman ang mga ala-alang pilit na sumisiksik sa kanyang isipan.

"Hon nagustuhan mo ba?" 

"Happy Anniver..." hindi na naituloy ni Adrian ang sasabihin niya ng pigilan ni Jake ang mga braso niya para yakapin ito.

"This is the worst thing you've done"

"Hon may mali ba? Hindi mo nagustuhan tong hinanda ko para sa iyo. Hon OK lang, kung di mo gusto dito Hon.. Kahit sa ibang lugar na lang tayo magcelebrate" 

"Dont bother Adrian"

"Adrian? Hon, hindi ko maiintindihan bakit ka ba nagkakaganyan?" pumiyok na ang boses niya tanda ng nagbabantang mga luha.

"That would be the last time that you will call me that name. Hon? Pathetic"

"Hon sorry na please wag ka ng magalit..."

"You made me sick" pagkasabi ni Jake nito  ay tumalikod siya para humakbang papalayo. Tumakbo naman siya sa harapan nito para pigilan ito.

"Sandali.. Hon.. may nagawa ba akong mali.. May hindi ka ba nagustuhan ? Ano? Sabihin mo na.. Parang awa mo na" 

"Hindi mo naiintindihan" malamig nitong tugon sa kanya

"Dahil ayaw mong sabihin!!!! Hon, hirap na hirap na ko ... hindi mo sinasagot tawag ko... Miss na miss na kita ... ngayong nagkita na ulit tayo bakit biglang bigla parang ayaw mo na kong makita" umiiyak na siya habang sinasabi niya iyon.

"Gusto mong maintindihan? Huh?" biglang sigaw ni Jake sa kanya at kwinelyuhan siya.nanlilisik ang mga mata nito sa galit.

Hindi siya nakapagsalita. Sa buong buhay niya ay noon niya lang nakitang galit na galit si Jake.

"Makinig kang mabuti.. Dahil ang susunod kong sasabihin sa iyo ay para sa ikaiintindi ng mahina mong kokote. Alam mo, sayang.. Ang talino mo pa naman sana kaya lang mas matalino ako sa iyo... Ginamit lang kita.. Ginamit lang kita para makaabot ako sa kinaroroonan ko ngayon.. Akala mo siguro kaya kitang mahalin noh... Hindi kita kayang mahalin... dahil..."

"Dahil ano Jake? Dahil ano!!!" sumigaw na rin siya habang patuloy na umaagos ang luha sa kanya.

Nabigla siya ng itulak niya ito at mapaupo siya sa lapag. Nakita niyang nakangiti ito sa kanya. Ngiti ng isang taong nagtagumpay na isakatupara ang pinaplano niya.

"Dahil BAKLA ka lang"

"Hon nagustuhan mo ba?" mahinang pag pukaw nito sa kanyang atensyon. Waring nabingi rin ito sa katahimikan sa kanilang pagitan

"Oo naman" malamig niyang tugon.

Kahit nagpakita siya ng kawalan ng interes sa kanyang sagot ay nakita niyang bahagya itong sumigla. Parang nabuhayan ito ng loob ng sabihin niya ang salitang 'Oo'.

"Talaga hon? Salamat naman at..." hindi na nito naituloy ang sasabihin ng sumingit siya.

"Sa sobrang pagkagusto ko sa ginawa mo, gusto ko rin gawin to" pagkasabi niyon ay pinagpupunit niya at pinagpuputol ang bulaklak na ibinigay nito.

Tiningnan lang siya nito habang ginula-gulanit niya ang rosas na binigay nito. Nakita niyang napagmasdan ang lungkot sa mga mata nito.

"Hon hindi mo ba natatandaan..." hindi ulit nito naituloy ang sasabihin ng muli siyang magsalita.

"Kung meron mang bagay na hinding hindi ko gagawin ay iyon ang salitang "tandaan" "

"Mapapatawad mo pa ba ko?"

"Hahahaha" humalakhak siya ng malutong sa huling sinabi nito

"Hindi kita maintindihan hon"

"Akala ko ba ako iyong bobo at ikaw yung matalino? Asan na yung talinong pinagmamalaki mo?"

"Hindi ko talaga maintindihan hon"

"Sige ipapaliwanag ko sa iyo para maintindihan ng mahina mong kokote... All of this happening? Its what you called a Hindu thing. Its Karma."

"Adrian kahit hindi na natin maibalik sa dati ang lahat gusto ko lang mapatawad mo ko.. Nahihirapan na ako...Gusto ko lang..."

"That's exactly what I want... yung maghirap ka"

Nakita niyang lumuhod muli ito at hinawakan ang mga paa niya. It was so unusual seeing a muscled guy cry on his foot.

"Please..... Adrian.. Sabihin mo kung anong gagawin ko para mapatawad mo ko"

"Mamatay ka... that would be the best" wika niya sabay ngiti ng matamis dito.

Ilang segundo pa ay nakapunta na siya palabas ng restaurant at nakasakay ng isang tricycle. Biglang tumunog ang cellphone niya at ng basahin niya ang mensahe ay galing kay Director Lee.

Emergency Meeting tomorrow, NASUDI Bldg. 3pm. -Director Lee

Ilang metro lang ang layo ng restaurant sa bahay nila Red ngunit napagdesisyunan niyang tumambay muna sa isang tahimik na lugar at uminom ng kaunti beer at saka siya umuwi ng bahay nito. Ngunit ang sandali niya atang pamamalagi kanina ay medyo natagal dahil nagsisimula ng lumukob ang dilim sa kalawakan ng makarating siya sa bahay ng mga Antonio.

Binuksan niya ang gate at tuloy-tuloy na humakbang papasok. Bago siya lumabas kanina ay naipalam niya sa kasambahay ng mga ito na makikipagkita siya kay Jake. Alam niya sa sarili niya na sinadya niya na sabihin sa kasambahay na makikipagkita saiya rito. Hindi niya alam kung bakit kailangan niyang ipagdiinan ang panaglanag Jake. Gusto niya bang pagselosin si Red? He shook his head at nagtuloy-tuloy papasok ng bahay.

"Saan ka galing?" matigas na baling sa kanya ng isang boses.

Lumingon siya sa hardin at sa di kalayuan ay nakita niyang nakaupo ito roon. Nagkalat ang mga bote ng beer sa mesang kaharap nito pati na rin sa damuhan. Mukhang naparami ang nainom nito.

"Diba alam mo na? Pinaalam ko na kay Manang"

"Bakit ka nakipagkita sa kanya?" wika ni Red sabay dabog sa mesa.

Alam niyang ang tinutukoy nito ay si Jake. Ngunit hindi niya alam kung bakit ganun na lang ito kagalit at nakipag kita siya kay Jake when in fact he said earlier na wala siyang pakialam kung saan siya pupunta.

"Wala ka ng pakialam dun" singhal niya dito at nagtuloy-tuloy siyang pumasok sa bahay. Tinungo niya ng mabilisan ang kuwarto apara makapag pahinga. Ngunit nagkamali yata siya ng desisyon dahil maya-maya pa  ay nakasunod na ito sa kanya. Nakita niyang ini-lock nito ang pinto.

"Kinakausap kita wag mo kong talikuran"

"Ayokong makipagusap sa lasing"

"Hindi ako lasing... alam ko pa ang ginagawa ko at alam ko ang sinasabi ko.."

"Ngayon tatanungin uli kita bakit ka nakipagkita sa kanya?" seryosong wika nito. Nakatayo ito sa paanan ng kanyang kama habang siya naman ay nakaupo sa kanyang tulugan.

"Bakit ba kailangan mong malaman bawat galaw ko dito. Pinapakialaman ba kita kung makikipagkita ka sa girlfriend mo??" singhal niya dito

"Hindi ko na siya girlfriend. She broke up with me" malamig nitong tugon sa kanya

"So kaya ka naglalasing? At pagkatapos ay ibabaling mo sa akin ang pagkasawi mo sa pagibig. Ginusto mo yan, tiisin mo!!" wika niya rito

"Hindi iyon ang dahilan Moks.. ang dahilan eh ikaw.. Ikaw Moks.. TangIna!!!" sigaw nito sa kanya sabay talikod at suntok sa pinakamalapit na pader.

Nakita niyang dumugo ng bahagya ang kamay nito matapos ang malakas na suntok nito. Siya man ay nabigla rin sa ginawa nito

"Moks... hindi mo alam kung gaano ko hinangad na sana ako naman ang makita mo.. hindi mo alam kung gaano kasakit na marinig mula sa labi mo ang pangalan ng Jake na yan habang pinagmamasdan kitang matulog. Moks ang tagal.,... ang tagal kong hiniling na sana ako naman ang makita ng mga matang yan.. Kasi ako.. buong buhay ko ...ikaw lang ang nakikita ko.. Tang Ina" 

Sinuntok muli nito ang pader.

"Hindi mo ko kilala at hindi mo alam ang mga sinasabi mo" malamig niya pa rin tugon dito.

"Sino ka nga ba?"

"Jude... Jude Dela Riva" maikli niyang sagot

"Ikaw pa rin ba ang bestfriend  ko"

"Wala akong kaibigan. Darkness is the only friend that I got. Nothing more.. nothing less"

"Moks..." mahinang tawag nito sa kanya.

Humiga siya at tumagilid para huwag na niyang makita ang mukha nito. Sa huling pagkakataon ay nagsalita siya... ng bukal sa puso niya.

"Tama na iyan.. Masyado ka ng maraming nainom"

"I like it when you said that... its like you still care.. even if you dont anymore" wika nito saka sinundan ng maikling tawa

"Matulog ka na"

"Siguro nga Moks.. Kailangan ko ring matutong matulog.... Kailangan ko rin matutong mapagod.."

At ilang saglit pa ay kumalabog uli ang pinto at pagkatapos ay narinig niya ang mga hakbang nito palayo.

Itutuloy...

Way Back Into Love

Chapter 24-A

Rogue Mercado

Maaga siyang pumunta sa NASUDI Bldg para sa emergency meeting na ipinatawag ni Director Lee. Somehow he felt the need to get up early para hindi sila magkasabay ni Red. It would be awkward having him again on the same table. Kanina bago siya umalis ay pinilit siyang kumain ng nanay ni Red. He cant say No to Red's mother. Sa tuwing nagpapakita ito ng concern sa kanya ay may boses na naman na waring bumubulong sa kanya:  "Ikaw pa rin naman si Adrian Dela Riva, yung naging choir member, presidente ng paaralan niyo nung high school, yung best friend ni Red at syempre yung nagiisang anak ko"

He forgot what it feels like to be a son. Maybe that's a good thing. Sentimentality makes people weak. He's lucky enough that he could see the world not on its dramatic façade. 

He is on his usual get up. It doesnt really take time to dress up in pure black gothic outfit. Nahihirapan lang siya kapag kailangan na niyang ilagay ang eyeliners at i blow dry ang kanyang buhok. His red hair is not that good kapag basa ito. He sat there in the office alone at kasalukuyan niyang kaharap ito. Director Lee seems to be disoriented ngayong umaga parang ang dami nitong inaasikaso. Kung tutuusin nung nasuspend siya ay dapat pumapasok pa rin siya sa klase. But there's an unnatural force inside him telling him to stay at Red's house. Red, what are you doing to me? tanong niya sa sarili.

"So you are early, I guess?" tanong sa kanya ng Director. 

"Yeah, just dont want to miss this emergency thing" maikli niyang sagot dito

"OK, we will wait for Red. I texted him and he said he is on the way" wika ng Director sa kanya habang nakatunghay ito sa cellphone na hawak-hawak

"How about the singing heart rob? Will he be around?" tanong niya na ang tinutukoy ay si Jake. Hindi rin maiwasan na maalala niya ag nangyari kahapon sa Glifonea. It doesnt really bother him at all. 

"He was here before you. Pinilit niya ko na sabihin ang agendum ng emergency meeting because he has important things to do" sagot ng Director sa kanya

Hindi na siya nagtanong pa ng marinig ang sagot ng Director. Maybe that jerk wants prove his words. Kung hindi man siya guguluhin nito gaya ng naipangako nito sa kanilang paguusap ay isang magandang pangitain. That would be less burden. It would be easier to move when there's no one stopping him to do what he needs to do. 

Napukaw ang atensyon nilang dalawa ni Director Lee ng bumukas ang pintuan ng opisina. It was the expected visitor. Red Antonio. Simple lang ang suot nito ng umagang iyon. It was that classy white polo shirt na may kaunting disenyo sa sleeve nito tinernuhan lang iyon ng maong jeans and a pair of sneakers. Parang hindi ito nakainom kagabi. Again, that usual boy next door get up. As usual gwapo pa rin he thought. Nakagat niya ang pangibabang labi. If ruining Jake's life doesnt bother him at all mukha yatang namemeligro ang pagtinin niya sa lalaki with this guy. 1 more day he thought again. Isang araw na lang ang hihintayin niya and everything will be back to normal. Org mate niya lang ito and that's the way how thighs should be. 

"So.. I summon you two for an important announcement" pukaw ng Director sa atensyon nilang dalawa ng makita nitong nakaupo na sila ng side by side across the table.

Tahimik lang naman siyang naghihintay sa importanteng sasabihin nito. At some point ay naintriga siya sa sasabihin nito. But then again siguro ay tungkol lang sa NASUDI ang announcement na iyon. 

"But where is Jake?" biglang tanong ni Red sa Director.

"He wont be around since he came earlier today to discuss the announcement with me. He said he is going to have an important errand kaya kayong dalawa na lang ang dapat kong i-meet. Just like what I told Jude here."

"So hinanap rin pala niya" biglang sarkastikong tanong ni Red sa sagot ng Director.

Nagtama ang mata nila sa pagkakatong iyon. Alam niyang pinaparinggan siya nito. Ngunit hindi siya nagpakita ng anumang emosyon at unang nagbawi ng tingin sa pagkakatitig nilang dalawa.

"Excuse Me?" basag ulit ng Director sa katahimikan na nasa kuwarto. Waring sandaling nawala sa ere ang kanilang pinaguusapan.

"Wala po" mabilis na bawi ni Red sa sinabi niya.

"K.. well.. I would like to inform you both that the university is conducting another big event. by the word big... it would be a huge production. Its more like the annual NASUDI Recital but its much more of a collaboration of what the university got. The President required all of the clubs and organizations to throw a ball inside the university. All of the students are expected to come on the said event. You see, yun ang pinagkaabalahan ko sa araw na wala kayo. It was an emergency meeting din on our end."

"You said a ball? What's that? I mean, we are in a University its not like we are in the palace" pangongontra niya sa sinabi nito. He had this bad feeling na ikakasira ng araw niya ang sasabihin ng Director.

"That is why it requires the participation of all of the clubs in the University to come up with that great idea. Anong silbi ng PINTADOS sa back drop and design ng venue?" wika ng Director sa kanya. Ang tinutukoy nitong PINTADOS ay ang art club sa kanilang unibersidad.

"So kailangan po ba ang presence namin sa event Direk?" magalang naman na tanong ni Red sa Director.

"Exactly. NASUDI is of course expected to handle the performances on the said ball."

"And the University thinks that we are carabaos and we will perform like hell on the stage?" sarkastiko pa rin niyang tanong dito

"Its not necessary that we will perform all night. There will also be numbers from various clubs, like GROOVE. Luckily, my lead singers are the only one who will perform on the said event." nakangiting wika nito

Hindi na siya kumontra pa. Magmumukha lang siyang kontrabida kung panay ang kontra niya. His status carried great responsibility. Bilang lead singer ng NASUDI ay kailangan niyang patunayan na kaya niyang gampanan ang tungkuling kakabit ng kanyang pangalan. It would also be a perfect time to refresh his performance. Ilang araw na rin siyang nababakante and not being able to handle a microphone makes him wanting to perform badly. Baka dun niya madivert ang mga inhibitions niya and if he will be able to sing a song ay baka mawala na ang awkward na nararamdaman niya sa lalaking kaharap niya. Expressing through a song makes a lot of wonders to him. 

"So if it is a ball what would be the theme of the event. Para po ba tong anarchy or something?" tanong ulit ni Red sa Director.

Napapansin niyang hindi na siya nito tinatapunan ng tingin. Kung silang dalawa ang naguusap ng Director ay nakatingin lang ito sa kinauupuan ng Director o kaya naman ay nakatungo lang ito. Para namang may kakaibang kurot sa puso niya ang ginagawa nitong pangde-deadma sa kanya. Ugh!!  singal niya sa sarili. Kung bakit kasi ay kung anu-ano ang pumapasok sa isip niya.

"Yup it would be a king and queen drama. A fairytale theme to be exact" pagkumpirma ng Director sa tanong ni Red.

Bigla namang napa-arko ang isang kilay niya ng marinig ang salitang "fairytale". He doesnt get why the university would waste its resources sa isang walang kabuluhang fairytale ball. This is not going anywhere. Akala pa naman niya ay makakakanta ulit siya ng mga metal rock or pop rock songs. It ended up na kailangan niyang magprepare naman sa ka-cornyhan na maaring maganap.

"Fairytale? What the hell did the President thought? Ano ba naman yan Direk, bumalik ba siya sa pagkabata and suddenly gusto niyang makita si Cinderella?" naiirita niyang wika sa Director. He is starting to get irritated again. Why is everyone gives a big fuss about stupid fairytales? naiinis niya ring bulong sa sarili.

Nagtama ulit ang mga mata nila ni Red. Habang nakapinta pa rin sa mukha niya ang pagkadismaya sa mga sinasabi ng Director ay wala naman itong kaem-emosyon na nakatitig rin sa kanya. Pagkatapos ay nakita niya itong umiling-iling ng konti nang ito naman ang unang magbawi ng tingin.

"If the University would now deal about fantasies and happy endings and with the murders and violence that we had experienced inside the campus, I think its not a bad idea." litanya naman ng Director sa kanya.

Para siyang sinampal sa sinabi nito. Hindi kaagad siya nakasagot. Bigla siyang pinagpawisan ng malamig. Nang makuha niya na ang buwelo ay nagsalita siyang muli para itago ang kanyang pagkabigla sa sinabi nito.

"You are just giving false hopes. Ang dapat gawin ng unibersidad ay tugisin kung sino man ang may kagagawan ng mga pagpatay na ito" he sounded like a diplomat ngunit hindi niya alam kung iyon nga ba talaga ang gusto niya. What he just said brought chills all over his body.

"Hindi iyon false hopes Jude. We dont want students to believe on happy endings, we just want them to know that happiness should not be ended. Kahit pa may mga naganap na karumaldumal na pagpatay. Hope is everywhere and so is happiness. We  want the students to know that the school is not a facility of premeditated murders but a facility of happiness. We dont want to lose that belief. Ayaw naming dumating sa punto na lahat ng estudyante ay matatakot ng pumasok dahil sa mga maling kaganapan" sermon ng Director sa kanya. 

Hindi na ulit siya nagsalita. Nabakas niya sa boses ng Director na medyo nairita na ito sa kanya. Kung kaya naman ang pagiging tahimik na lang ang pinaka magandang solusyon sa tensyon na nararamdaman niya sa pagitan nilang dalawa. 

"So whether you like it or not.. Both of you and also Jake will perform in one number" 

"Ok sir. Im in" pag-gagarantisa ni Red sa sinabi ng Director.

Liningon siya ni Director Lee at hindi pa man ito nagtatanong ay parang alam na niya ang gusto nitong makuhang sagot sa kanya. Tinanguan niya na lang ito na parang napilitan anumang gawin niya ay hindi talaga siya kumbinsido sa gagawing pagtatanghal sa ball na iyon. Simply, he is not interested about fantasies and everything.

"Kailan po ba itong sinasabi ninyong ball?" magalang uling tanong ni Red sa Director.

"We are rushing things out. Dahil as we all know malapit na magsemestral break but since its a collaboration of various offices eh naging madali na lang ang preparasyon. The ball will be the day after your suspension ends."

"What?!!!!" bulalas niya sa sinabi nito. Hindi na niya napigilang mairita. "This is a joke right? You actually dont mean that we only have this day and tomorrow to have a practice?" 

"I actually mean it Jude"

"But...But.."

"No buts Jude. This also the reason why I tapped you guys to perform on the event because we need high caliber performers who could stage a magnificent act with only limited time. At saka kakanta lang naman kayo, you cant involve any crucial dance on the song that I will let you guys perform.. And Im warning you guys, if this time you failed NASUDI again. Face expulsion. That's the rule remember?"

Wala silang imik sa huling sinabi nito. Alam niyang ang tinutukoy nito ay ang huling performance sa BABAYLAN. 

"So the theme of the event is about fairytale and the program is labelled as ENCHANTED or ENCHANTED BALL. I expect you to master the song that I will give and come up with a performance on that date. Dont worry about your costumes, it will be provided or delivered to your house. By the way can I get your address Jude? Ikaw lang ang walang content dun sa information sheet. I need your specified present address kung saan ko ipapa-deliever yung damit"

"I'll just text you the exact address Direk. Hindi ko kasi matandaan yung exact house number namin" palusot niya rito.

May bahay nga ba siya? Wala. naikuyom niya ulit ang palad ng may pilit uling sumisiksik na ala-ala sa kanya. 

"Ok and also.. I will just send you an email or a text sa pamagat ng kantang kailangan niyong pag-aralan. That will not be later this afternoon o maya-maya lang. Basta" si Director Lee.

He is sensing na hindi niya magugustuhan ang kantang pinili nito but then wala siyang choice kundi ang pumayag or that would mean na hindi niya na makukuha ang pinaka-aasam na performer of the year award. The battle against Jake is not yet over. He wants to steal that very ambition that Jake wanted. By hook or by crook, he will get that award.

"So I think that's it for today. See you in the Enchanted Ball and you may go back to your suspension." sarkastikong wika nito sa kanilang dalawa.

Tumayo naman siya at nakita niyang nakailang hakbang na palayo sa kinauupuan ni Red. He wasnt able to realize na kayang gumalaw ni Red ng hindi niya man lang napapansin. Nagpatiuna na ito sa paglalakad palabas ng opisina ni Director Lee.

Nang makalabas siya at nang isara niya ang pinto ay nakita niyang nakasandal ito sa dingding at hinihintay siya. Nag magtama ang kanilang mata ay wari siyang idinikit nito sa kanyang kinatatayuan. He didnt dare to move, hindi niya alam kung ano ang sasabihin niya rito matapos ang sagutan nila kagabi. Ngunit mas pinili na lang niyang maghintay sa kung ano ang mamari nitong sabihin sa kanya. Maybe ay papalayasin na siya nito because of what happened. And that would be easier.

"I guess." pilit niyang kinukumbinsi ang sarili na magiging madali ang lahat.

"Hihintayin kita sa labas" mabilis na sabi nito sa kanya at pagkatapos ay tulo tuloy na humakbang palayo sa kanyang kinatatayuan.

Para naman siyang estatwa sa kinalalgyan niya at mga ilang segundo pa ay nakabawi na siya ng ulirat at tinahak ang banyo para ayusin ang sarili.

"Everything will be alright Jude, you only have 2 days more and then you can do whatever you want!" pagpapakalma niya ulit sa sarili. Nakailang buntong hininga na rin siya na nagbabadya ng kanyang pagkatuliro. But he still have to make this through.

Naalala niyang ang performance nila sa nasabing Enchanted Ball. Kung anuman ang kakantahin nila ay nananatili pa ring isang malaking palaisipan. Hindi niya kakayanin kung isa na naman itong love song. Oh how he hate love songs. It reminded him of some memories that should have been forgotten but keeps haunting him back. Minsan ay natatagpuan niya ang sarili na magigisng sa gitna ng gabi at napapanaginipan niya ulit ang lalaking nakasalamin na kasama ni Red ang dalawa ay masayang umaawit. When he tried to remember the lyrics of the song ay "Way Back Into ove" ang lumabas na pamagat sa Google. Simula noon ay hindi na siya nasurpresa ng kinanta nito ang awiting iyon sa dapat sanang mock wedding at ng kinanta ito ni Jake kahapon sa Glifonea's. After learning the song, it didnt bother him anymore. Kaya naman naihanda na niya ang sarili niya ng marinig muli ang kantang iyon. 

Nakapasok na siya sa banyo at tuloy-tuloy na tiningnan ang sariling repleksyon sa salamin. Mula sa kanyang balintataw ay nakita niya ang repleksyon ng lalaking nakasalamin. The guy was smiling to him. Parang wala itong napagdaanang sakit gaya ng mga naaalala niya. He knows this guy. They say his name is Adrian. At nagpapasalamat siya na nasaktan ito. Dahil wala siya kung wala ito. At pagkatapos ay unti-unting nawala ang repleksyon nito. Naiwan ulit ang repleksyon ng lalaking naka-eyeliner at nawala ang makakapal na salamin. 

Maya-maya pa ay nakarinig siya ng tunog ng paplapit na tao. Sa hula niya ay babae ito dahil takong ng sapatos ang naririnig niyang papalapit. Natigil ito ng matapat ang mga paa sa banyong kanyang kinalalagyan. At nang iluwa na ng pinto ang babaeng nakatakong ay bigla niya agad naalala ang pangalan ng babaeng ito. 

Si Sabrina.

Pinagmasdan niya ang suot nito. She was wearing a red dress, paired with black stilettos. Nakasabit sa braso nito ang mahaba-habang handle ng shoulder bag. Unang tingin pa lang dto ay talagang mahahalata mong anak mayaman ito. Nginitian siya nito ng matamis ngunit alam niyang sagad sa pagkapeke ang ngiting iyon. 

"That's a fake smile... Barbie is jealous" sarkastiko niya agad na bungad dito ng mapansin niyang hindi maalis ang nakaplaster na ngiti nito.

Kinuha niya ang eyeliner sa bag at agad na nagsimulang lagyan uli ng kulay ang pangibabang mata.

"Of course Im not smiling at you. I just want to show that I have beautiful dentures" natatawang wika nito at inilabas din ang lipstick at sinimulang ipahid sa labi.

"Im not interested to dentistry especially false teeth? Sobrang PEKE." wika niya rito.

Nakita niyang biglang nagiba ang mood nito sa kaunting pagaalaska niya. Sabrina pursed her lips. Kung meron mang isang biyaya na naibigay ang Diyos sa kanya ito ay kakayahang basahin ang galaw ng bawat tao. Body language speaks a lot. 

"Bullseye" he silently thought. Madali lang palang paginitin ito.

Sa totoo lang ay hindi niya alam kung bakit ganun na lang kumukulo ang dugo niya kapag nakikita ito. There is this unnatural force inside him that makes him irritated. Noong nagkasagutan rin sila dahil bigla na lang siya nitong inatake ng kung anu-anong akusasyon tungkol kay Red ay wala pa talaga siyang bahid ng kung anong galit dito. Kung pinisikal niya man ito ay para turuan lang ito ng leksyon sa pagtatangka nitong sabunutan siya. He cant be harmed by no one at kahit babae pa ito ay kaya niya itong patulan. Gender should not be a question in self defense. 

"Mine is not fake. But I know a lot of people who pretends like bestfriend when in fact they want to suck their bestfriend's dick" sarkastikong wika rin nito sa kanya

"Aw? Its nice how you try to talk about things you dont understand."

"Dont dare to outsmart me because Im not as dumb as you think" wika nito sa kanya habang naniningkit ang mga mata.

"So tell me exactly? How much sperm do you need to swallow everyday to become that stupid? If you want to pretend that you are a smart ass first you need to become really smart. Otherwise, you're just an ass" nakangiting tugon niya rin dito

Nakakatwang isipin na hindi sila naguusap ng magkaharap. Nauusap sila sa harap ng salamin habang nagkukunwaring inaayos ang sarili kahit alam nilang dalawa na isa sa kanila ay malapit ng sumabog.

"You wont get Red." maikli nitong wika sa kanya saka nag-apply nag kaunting foundation.

"Hahaha" 

"Excuse me? There's nothing funny on what I said" sigaw nito sa kanya

You know what they say, the best way to piss people is to smile and then laugh and then smile again bulong niya sa sarili habang nakangiti pa rin sa salamin. 

"The moment tha you felt that there's competition between us is the moment that I won the fight" malakas na kumpiyasang wika niya rito. Hindi niya alam kung bakit niya pinapatulan ang babaeng 'to but he felt the need to.

"Anong ibig mong sabihin?" naiiritang tanong ni Sabrina sa kanya

"Im staying at their house. Im sorry hindi niya pala nasabi sa iyo because you two broke up. And its funny that you are acting like a 1st lady when in fact you dont hold any strings to him. You're just a stupid EX girlfriend" tuloy-tuloy na litanya niya dito

"I did it by purpose. I broke up with him but he left something in my tummy. Must be a Red Jr." nakangiting wika ni Sabrina sa harap ng salamin habang hinahaplos ang tiyan.

"Hahaha" bigla na naman siyang natawa ng malademonyo sabay umling-iling.

"Bakit ganyan ang reaksyon mo??" naguguluhang tanong sa kanya ni Sabrina. She's not aware how her reactions backfire on her. Malamang ay hindi nito inaasahan ang reaksyon niya.

"You think that surprises me? I know that being a whore is your full time job and by the way,I told you.... Im not that stupid and I know that the smartest thing that would come out on your mouth is a penis." nakangiti niya pa ring wika rito

"Kung sinasabi mong demonyo ka pwes mas demonyo ako sa iyo and I wont let you ruin our relationship. Not a fag like you!!!" nagsisimula na itong sumigaw at mag hysteria

"I maybe gay but at least Im not desperate" hinarap niya ito saka tiningnan mula ulo hanggang paa.

"I wont give up just like that. I know that Im pregnant at papanagutan ako ni Red. Hindi lang ikaw ang demonyong makikipaglaban sa kanya"

"Then goodluck and may the best devil win" wika niya sabay kuha ng kanyang gamit at iniwan ito sa loob ng CR.

"Teka saan ka pupunta kinakausap pa kita!!!!" sigaw nito sa kanya ng makalabas na siya sa banyo.

Sa huling pagkakataon ay lumingon siya para patulan ang kahibangan nito. 

"Im sorry. your ex boyfriend is waiting for me outside." wika niya saka nginitian ulit ito ng nakaka-asar.

Nang makailang hakbang siya ay narinig niyang sumigaw ito at may lumagabog sa loob ng banyo. He smiled victoriously. Nang papalabas naman siya ng building ay nakatanggap siya ng mensahe mula sa Director. Probably the song that they should perform he thought. Binuksan niya ang mensahe and it read:

Song to perform: Taylor Swift's Love Story

Muntik na niyang maibato ang cellphone sa biglang pagkainis. 

"For Christ sake!! Im not Juliet... Im Jude.. Bwisit!!!" singhal niya sa sarili saka itinago ang cellphone.

Itutuloy...

Way Back Into Love

Chapter 24-B

Rogue Mercado

Isinilid niya ang kanyang cellphone sa bulsa. He even switched to flight mode para hindi siya makatanggap ng anumang tawag o text. That message from Director Lee just ruined his day. Paano nila kakantahin ang Love Story ni Taylor Swift? At isa pa ay magiging imposible na magkaroon ng isang pormal na pageensayo sa pagitan nilang tatlo. He is not good terms with the other lead singers. Naalala niya ring nangako si Jake na hindi na siya nito guguluhin on their last encounter. Siguro ay ito rin ang dahilan kung bakit hindi na ito nagpakita sa emegency meeting na ipinatawag ni Director Lee kanina. Pinandigan marahil nito ang ipinangako sa kanya. 

Lumabas na siya ng building ng NASUDI at nahagip ng kanyang mata ang poster na nakapaskil sa labas ng Building. Poster iyon ng naganap na pictorial isang buwan na ang nakakaraan. Kung hindi siya nagkakamali ay kinuha ang larawan na iyon matapos matanggap si Red bilang isang NASUDI lead singer. Sa larawan ay makikita sa bandang kanan si Jake na nakasuot ng puting amerikana. Natawa siya ng bahagya ng makita ang suot nito. Kung gaano kasi kaputi ang damit nito ay kabaliktaran ang budhi nito. His eyes switched at the left corner of the poster. Nakita niya ang larawan ni Red. Taliwas sa nakangiting si Jake ay seryoso naman si Red sa larawan. He is just wearing a simple blue long sleeves with a cardigan on top. Nang tumingin siya sa lalaking nasa gitna ay nakita niya ang sarili niyang larawan. As usual he is wearing a black outfit. He has this gray V-neck shirt and a black vest over it. Siya na siguro ang may pinakamaraming accessories na suot sa poster na iyon. He is not that serious on the poster. He was smiling devilishly. Sa baba ng kanilang mga larawan ay ang mga titulong nakuha nila mula sa mga estudyante mismo. Jake the singing heartrob, Jude the Prince of Rock and Red the Balladeer. Sa parehong larawang ding iyon ay may kanya-kanya silang hawak na mikropono. Ang simbolismo ng kanilang pagiging mang-aawit sa unibersidad. At sa baba ng poster ay ang mga katagang:

The Zenith in Music

NASUDI

Are you one of us?

He silently laughed at the idea na para silang mga Diyos ng Musika na nagbibigay saya sa mga NorthEasterns. If they only knew he told himself. Hindi alam ng unibersidad na iyon ang kwento sa likod ng poster na ngayon ay nakakalat sa campus. Wala ni isa ang makakaalam sa mga gulo na nangyayari sa sinasabi nilang mga NASUDI Lead Singers. Kapag nasa taas sila ng entablado ay ang nakikita lamang ng mga ito ay ang kanilang talento sa musika. But nobody knows the story at the backstage. How ironic.

Sa ilang minutong pagninilay-nilay sa larawan ay nagpasya siyang ipagpatuloy ang paghakbang ng kanyang mga paa. He uttered a wish na sana ay hindi tinotoo ni Red na hihintayin siya nito sa labas ng building. Bigla niya ulit naalala ang sinabi ni Sabrina noong nasa loob sila ng CR kanina.

"I did it by purpose. I broke up with him but he left something in my tummy. Must be a Red Jr." nakangiting wika ni Sabrina sa harap ng salamin habang hinahaplos ang tiyan

Hindi niya alam kung maniniwala siya sa babaeng iyon. But then kung totoo man  iyon ay wala siyang dapat ikagalit o ikasama ng loob. Red, after all is a man. At dapat na babae ang makaksama nito. Pumikit siya ng mariin at pansamantalang tumigil sa paglalakad. Hindi niya rin alam kung apektado ba siya o hindi. But whatever he feels that moment shouldn't be entertained. 

Sa isiping ito ay napabuntong hininga siya. 

Kaagad na nakita niya ang isang kotseng puti sa labas ng building at sa bandang unahan nito ay nakasandal si Red. Nakita niyang nag-angat ito ng ulo at nagtama ang kanilang mga mata. Tinitigan siya nito ng ilang sandali at pagkatapos ay pumasok sa loob ng kotse. Nakita niya ang kotseng iyon sa loob ng bahay nila Red kamakailan lang. Kung iisipin ay maari nitong gamitin ang sasakyan papasok ng unibersidad ngunit ito ang unang pagkakataon na nakita niya na ginamit nito ang kotseng iyon.

"Should I go?"  tanong niya sa sarili na para bang may isa pa siyang taong tinatanong sa loob ng kanyang katawan. Nagdadalawa isip siya kung sasakay rin ba siya sa kotse. 

Napagpasyahan niyang tumungo sa loob nito at umupo sa tabi ng driver's seat. Kunsabagay ay sinabi nitong hihintayin siya nito sa labas. Nang makapasok siya sa loob ay wala pa rin itong imik at tahimik na pinatakbo ang kotse.

Binabagtas na nila ang daan pabalik sa bahay nito. Wala pa ring paguusap na nagaganap. Panaka-naka ay sumisilip siya sa salaming nasa loob ng kotse. Kung minsan ay nahuhuli niyang nakatitig ito ng mariin sa kanya kung hindi naman ay titigan niya ito at pagmamasdan kung magbabago ba ang seryoso nitong mukha. Kaya minsan ay siya naman ang mahuhuli nitong nakatitig. It was an awkward scene. Sanay siya na siya ag unang kinakausap nito. Mas sanay siya na ito yung unang ngingiti sa kanya and then suddenly ay nag-aasaran na sila.

"Shit!! What am I doing?"  bigla niyang tanong sa sarili. Napansin na naman niyang nagpapadala na naman siya sa mga naoobserba niya rito.

Walang anu-ano ay bigla nitong naipreno ang kotse. Kung hindi siya naka seat belt ay malamang na nasubsob na siya sa salaming nasa harapan niya. 

"Fuck!!! Kung magpapakamatay ka huwag mo kong isama sa kalokohan mo" bigla niyang sigaw ng matigil ang kotse sa gitna ng kalsada.

Matalim niya itong tiningnan. Nakita niyang nakahwak pa rin ang mga kamay nito sa manibela. Kung babasagin lang siguro ang mga manibela ng kotse ay kanina pa naging bubug iyon sa tindi ng pagkakakapit nito. Wari kasing may pinipigil ito o kinikimkim sa loob na anumang sandali ay nagbabadyang sumabog. Maya-maya pa ay nilingon siya nito. Naroon pa rin ang seryosong reaksyon nanakita niya simula kaninang umaga sa NASUDI Bldg. Tinitigan siya nito ng mariin na parang tinatantiya kung ano ang maari nitong sabihin sa kanya. Ilang sandali pa ay hindi na ito nakatiis sa pagtititigan nila at kaagad na nagsalita.

"Pwede ba tayo magusap sa labas?" seryosong wika nito sa kanya at agad na lumabas ng sasakyan nang hindi na hinihintay ang sagot nito.

Sumunod naman siya rito at nakita niyang nakaparada ang sasakyan sa tabi ng kalsada. Sa gilid nito ay isang luntiang kaparangan na waring nagiimbita ng sariwang hangin. Nahawakan niya ang dalawang braso sa samyo ng malamig na hangin. Pagkatapos ay hinarap niya ito at tiningnan itong nakasandal sa paanan ng kotse.

"Alam ko nahihirapan ka na sa pagtira sa bahay. Ngayon kumbinsido na ko na hindi na nga ikaw yung nakilala kong Adrian. Kung ibang tao ka na nga, wala na akong magagawa dun." panimula ni Red sa kanya. Hindi siya nito tinititigan. 

Hindi rin siya makapagsalita. His usual routine of fighting back on people's words seem to vanish at the moment. Wala siyang mahagilap ni isang salita para barahin ito. Wala siyang nagawa kundi ang makinig ng mabuti sa mga susunod pang sasabihin nito.

"Kung gusto mong umalis sa bahay bukas. You can. Hindi na kita pipilitin na magstay sa bahay kung araw-araw naman tayong mag-aaway. Hanggat maari ay ayaw kong umabot sa pagkakataon na magkakasakitan tayo dahil lang sa hindi na natin kilala ang isa't isa."nakatingin pa rin sa malayo ito na para bang hindi siya kayang harapin.

May kung anong sakit ang dala ng mga sinabi nito sa kanya. Ngunit hindi siya nagpahalatang apektado sa mga sinasabi nito. Nakatingin na rin siya sa malayo na para rin bang ayaw niyang masilip nito na apektado siya sa bawat salitang ipinupukol nito sa kanya ngayon. Inayos niya ang pagiisip at kaagad na humanap ng maari niyang sagot sa mga sinabi nito.

"Make it this evening. I want to get out of your house this evening." sa wakas ay nahagilap niya rin ang lakas para sagutin ito. Wala na sigurong saysay na ipagpabukas pa ang pagalis niya sa bahay nito. Ngunit bago siya umalis ay gusto rin niyang makapagpaalam ng maayos sa nanay ni Red. Kahit papano ay naging magiliw ito sa kanya kahit isang araw lang siyang natulog doon. Saka kailangan niya rin isalansan muli ang kanyang mga damit sa kanyang maleta dahil nakalagay lahat ng ito sa isang cabinet.

"Look. Dont take this na pinapalayas kita. Its just that ayaw kitang mahirapan sa.." hindi nito natapos ang sasabihin ng bigla niyang pinutol ito.

"No. Hindi ako nahihirapan. I just want to be out of your house, as simple as that"

"Pwede mo naman ipagpabukas iyan."

"This evening."

Sa wakas ay humarap ito sa kanya at muli siya nitong tinitigan. Siguro ay inaarok nito ang kanyang sagot kung gusto nga ba niyang umalis ngayong gabi. Napabuntong hininga ito bago nagsalitang muli.

"Ok" wala saloob na sagot nito sa kanya.

Hindi na siya nagsalita pa para matapos na ang kanilang paguusap. He never thought that it would end up that easy. Kanina lang ay pinapakalma niya ang sarili na hindi siya dapat mag-alala sa nalalabing dalawang araw na pagstay niya sa bahay ng mga Antonio but here he is at ilang oras na lang at aalis na siya sa bahay na iyon.

"Pero may kundisyon ako bago ka umalis" mabilis nitong pagabala sa malalim niyang pagiisip

Napa kunot ang noo niya ng marinig ang huling sinabi nito. So this wont be that EASY?  wika niya sa sarili ng marinig sinabi nito.

"Ano iyon?" balik tanong niya dito. Kung gagawin niya ang kundisyong ito ay magiging madali na lang ang lahat. Besides, he can do everything. Alam niyang makakaya niya kung anuman ang ipapagawa nito.

"Gusto kong bago ka umalis.. Gusto kong makilala si Jude Dela Riva.. at gusto ko rin ipakilala ang sarili ko sa kanya" 

Tinimbang niya ang mga sinabi nito. Tama ba ang mga naririnig niya? May isang taong gusto siyang makilala. May isang taong gustong bigyan ng atensyon kung sino siya. Bigla siyang napipi sa sinabi nito sa kanya.

Sa kawalan ng salita ay tumango na lang siya bilang pagtugon.

Nang makita siyang tumango ay inilahad nito isang kamay at saka muling nagsalita.

"Sige... ako nga pala si Red Antonio.. Pwede mo kong tawaging Red.. pwede ring babe" wika ni Red sa kanya saka siya kinindatan. Nakita niya uling nakangiti na ulit ito. Na para bang nawala yung seryosong Red na kausap niya kanina.

Inirapan naman niya ito bilang pagtugon alumpihit pa rin siya kung tatangapin ang kamay nito. Para lang silang bagong magkakilalang kliyente na kailangan pa ang pormal na pagpapakilala.

"Ganyan ka ba talaga kataray?" natatawang tanong nito sa kanya. Hindi pa rin maalis ang ngiti nito sa kanya.

"God... anong ginagawa ng lalaking ito sa akin?" tanong niya sa sarili. Sa huli ay tinanggap niya na lang ang kamay nito para mawala ang kanyang pagaalangan.

"Jude.. Jude Dela Riva" pakilala niya rin dito ng abutin niya ang mga kamay nito.

Sa di maipaliwanag na dahilan ay may naramdaman siya kuryente ng magkahawak ang kani-kanilang palad. Bumilis ang tibok ng puso niya ng hawakan niya ang kamay nito. Napansin niya ring biglang naging seryoso ulit ang mukha ni Red ng hawakan niya ang kamay nito.

"Ahm... ah... eh ... Jude?" alangang tanong ni Red sa kanya. Magkahawak pa rin ang kamay nila.

"B..bakit??" gusto niyang batukan ang sarili kung bakit siya nauutal. Gusto niyang bawiin ang kamay niya mula rito ngunit hindi niya magawa.

"Pwede ba kitang tawaging Moks?? Kung OK lang" tanong ni Red sa kanya. 

"Yeah.. Ok lang" sagot niya ng hindi pa rin niya inaalis ang kamay niya sa pagkakahawak sa kamay nito. 

"Ah..eh.. Moks?" nakangiti na ulit nitong tawag sa kanya. Yun yung ngiting hindi niya maiwasang tingnan ng paulit-ulit.

"B..bakit??" tanong niya ulit dito. Parang puro 'bakit' ata ang script niya ngayon. May kung anong magneto ang epekto ng pagkakadaupang palad nilang dalawa at ang mga ngiti ni Red.

"Yung kamay ko Moks" nakangiting wika ni Red sa kanya.

Nang tingnan niya ang mga kamay nila ay nakita niyang siya na lang pala ang nakahawak sa kamay nito. At mahigpit pa ang pagkakahawak niya. Agad naman niyang binawi ang kamay niya sa sobrang pagkapahiya at tiningan niya kung anong reaksyon nito. Nakita niyang nakangiti pa rin ito sa kanya.

"Tara na sa kotse Moks?" tanong nito sa kanya.

Nanatili lang siyang nakatulala dito dahil sa mga ngiting iyon.

"Pero Ok lang din kung dito tayo tapos hawakan mo ulit kamay ko" inilahad nito ulit ang kamay sa kanyang harapan

Kinuha niya ito at pinilipt bigla. Nakita niya namang nabigla rin si Red sa ginawa niya at tumiklop ang mukha nito marahil sa sakit ng pagkakapilipit ng kamay nito.

"Aw? Para san naman yun Moks?" wika ni Red ng bitiwan niya ang kamay nito

"Masyado kang feeling gwapo" pagtataray niya rito at nauna na siyang pumasok ng kotse.

"Pikon ka pa rin talaga hanggang ngayon Moks. " natatawang wika nito sa kanya nang makapasok na sila ng sabay sa kotse.

"Feeling" naiirita niyang wika rito. Nagsimula ng umandar ang kotse at nakangiti na itong nagmamaneho. Panaka-naka ay sinusulyapan siya nito at pag mahuhuli nitong nakatingin rin siya sa salamin ay bigla na lang itong kikindat sa kanya. Panay naman irap lang ang sagot nia sa mga kindat nito at saka nito susundan ng mahinang tawa. Wala mang musikang pinapatugtog sa loob ng kotse ay para namang musikang gusto niyang uli-ulitin pakinggan ang tawa nito.

Nang mapagod siguro ito kakatawa at kakangiti ay sumipol naman ito ng isang kanta. Hindi pa man tumatagal ang pagsipol ay alam niya ang pamagat ng kantang iyon. It's Way Back Into Love.

"What's with the whistle?" naiirita na naman niyang tanong. Habang sumisipol kasi ito ay ngumi-mgit rin ito at saka siya susulyapan.

"Im just happy" makli nitong sagot sa kanya

"Dahil??" 

"Kasi may date ako" ngi-ngiti ngiting sagot sa kanya ni Red.

"Kung ayaw mong pilipitin ko ulit yang kamay mo. Better keep quiet" inis niyang sagot

"Whoah!! Easy!.. Ganyan ba tlga si Jude? But seriously.. masaya ako dahil may makikilala uli akong bagong tao saka may ipapakilala rin ako sa iyo" biglang seryosong tugon nito.

"Sino?" naiintriga niyang tanong dito. Bigla naman siyang kinabahan sa sinabi nito. Hindi kaya may bago na itong girlfriend na ipapakilala sa kanya?... So what Jude? Wala ka ng pakialam dun?? Its none of your business! pagtatalo niya sa kanyang isip.

"Si Adrian.. Adrian Dela Riva" seryoso nitong sagot sa kanya

Para naman siyang pinasakan sa bibig ng marinig ang pangalang iyon. Kung nagpapatawa ito o hindi ay hindi niya na alam. Dahil base sa reaksyon nito ay walang bahid ng pagbibiro ang pagkakasabi nito sa kanya.

"Nasaan ba siya?" wala sa loob na tanog niya. Hindi niya alam kung nararapat bang itanong iyon.

"Hindi ko alam.. Pero alam ko babalik siya" nakangiting tugon na naman ito sa kanya

Katahimikan.

Ilang saglit pa ay wala na naman silang imikang nakarating sa bahay nila Red. Gaya ng una niyang naabutan ay walang tao sa loob ng bahay ng mga ito. Nandun naman ang kasambahay nito ngunit may inaasikaso ito sa hardin. Nang makapasok na sila ay agad itong nagsalita.

"Parte ng deal natin yung susundin mo ang ipapagawa ko sa iyo. Ngayong araw lang" seryoso pa rin nitong panimula

"What do you mean?" tanong niya na nakakunot ang noo.

"Alam ko namang pagkatapos ng gabing to.. aalis ka na so might as well make the most out of it.. Dont worry pagkatapos nito hindi na rin kita guguluhin." sagot nito sa kanya

Naramdaman niyang may bahid ng lungkot ang pagkakasabi nito sa kanya. Ngunit napilitan pa rin siyang magtanong para maklaro ang lahat.

"At ano naman iyong mga ipapagawa mo?"

"Sakin na lang yun" bigla na namang ngumiti ito at kinindatan na naman siya.

Iiling-iling na lang siyang umakyat ng hagdan para magpalit ng damit. Kung sa kidlat ay kasingbilis rin nito magpalit ng emosyon si Red. Akala niya kanina ay nagagalit ito ngunit nandun yung ngingitian lang siya nito at siya naman ngayon yung hindi makakapagsalita. And he thought he is the one who is the master of his emotion. Looks like nakahanap siya ng katapat niya.

Nang makapasok siya ng kuwarto ay naghanap kaagad siya ng sandong itim para pamalit sa kanyang suot. Maya-maya pa ay napansin niyang nakasunod na si Red sa kanya. Nakita niyang may dala dala itong tupperware na sa hula niya ay ice cream at ilang mga junk foods. Pagkatapos ay inilock nito ang pinto at inilagay ang mga dala-dala sa mesang nasa pagitan ng kanilang mga kama. Nakita naman niyang binuksan nito ang TV sa loob ng kuwarto, may kung anong kinutingting rin ito sa CD player na nakapatong sa itaas nito.

"Yan so since tanghali pa naman at mainit pang gumala.. nood muna tayo ng pelikula.. OK lang ba sa iyo yun?" tanong ni Red sa kanya. Nakita niyang nagpapalit na rin ito ng pangitaas. Napako naman ang tingin niya dito ng maghubad ito ng pantalon at boxers na lang ang matira bilang pangibabang damit. 

"Hoy!!! tinatanong kita Moks? Ano ba kasing tinitingnan mo?" bulyaw uli ni Red sa kanya

"Ah? Ako? Oo sige sige... pasyal tayo" natarantang sagot nioya

"Anong pasyal? Mamaya pa yun.. ang sabi ko.. Ok lang ba sa iyo na manood muna tayo bao lumabas mamaya?" ulit ni Red sa tanong niya kanina

"Yeah.. Ok.. Ok.." parang natataranta pa rin siya sa pagkakahuli nitong pagtitig niya.

"Pero pwede rin naman iba ang gawin natin.. iba kasi tinitingnan mo kanina" natatawang asar ni Red sa kanya

"Subukan mo... para hindi mo na tuluyang magamit yang kamay mo" pagbabanta niya

"Kunwari pa" narinig niyang bulong ni Red sa sarili.

"May sinasabi ka?" pagtataray niya

"Wala po Moks ko... Init ng ulo eh" 

"Ano ba ang papanoorin natin?" tanong niya rito

"Ahm.. ikaw.. may particular title ka ba sa isip mo?"

"Texas Chainsaw Massacre? What do you think?"balik tanong niya rito

"Seriously? hindi pa ba sapat sa iyo yung patayang nababalitaan mo sa school?" iiling-iling na tanong sa kanya ni Red

Bigla na naman siyang pinanlamigan ng kalamnan sa narinig kay Red ngunit ihiniga niya na lang ang sarili sa kanyang kama at hindi nagsalita.

"Oh bat diyan ka?" nagtatakang tanog sa kanya ni Red.

"Dahil ito ang kama ko?" pilosopong sagot niya dito

"Haha. Alam ko. Pero dahil manonood tayo ng sabay. Dito ka dapat sa tabi ko."

"What? Bakit?" 

"Remember the deal diba? Gagawin mo ang lahat ng ipapagawa ko sa iyo" wika ni Red sa kanya.

And that smile again.

"Binabalaan kita Red Antonio. Pag may ginawa kang masama. Talagang babalian kita!" singhal niya dito at saka tumayo pumunta sa tabi nito. Umupo siya sa pinakagilid ng kama nito.

"Oh ano yan? Nakatabi ka nga sa akin.. Ang layo mo naman"

Napilitan siyang humiga na lamang sa tabi nito. Nakatuwid ang katawan niya na parang naninigas sa sobrang kaba. Nakapatong ang kanyang kamay sa ibabaw ng kanyang tiyan. Maya-maya pa ay naramdaman niyang humiga na rin si Red sa tabi niya. Pagkatapos ay naramdaman niyang iniangat nito ang kanyang ulo.

"Anong ginagawa mo?" 

"Relax Moks.. Gusto ko lang ihiga ka dito sa braso ko"

"huh? Kailangan ba iyon?"

"We have a deal right?"

Umikot na lang mata niya pagkarinig sa huling sinabi nito at walang nagawa kundi humiga sa braso nito. Bahagya siyang nagulat ng kabigin nito ang katawan niya para mas mapalapit sa katawan nito. Agad niyang naamoy ang pinaghalong cologne at lalaking lalaking amoy nito. Ngayong magkalapit ang katawan nila ay lalong bumibilis ang tibok ng puso niya.

Pinindot nito ang remote na hawak at maya-maya ay nagplay na ang pelikula.

Kulang na lang ay pumutok ang ulo niya sa sobrang inis ng makita ang nagpi-play sa TV screen. It was Disney's Little Mermaid.

"What the hell is that?" bigla siyang bumangon sa pagkakahiga sa braso nito at tiningnan niya ito ng masama.

"Little Mermaid hehehe" natatawang sagot ni Red sa kanya.

"Is this part of the deal?" naiiritang tanong pa rin niya.

Nakangit lang itong tumango at walang imik na pinahiga ulit siya sa braso nito. Nabigla naman siya ng yakapin siya nito at pumikit na lamang na parang ready ng matulog.

"Akala ko ba manonood tayo?" naiiritang tanong niya.

"Eh ang sarap mong yakapin eh.. Mas kuntento ako sa ganito"wika nito sa kanya.

"Pwede palitan yung movie?" nagaalangan tanong niya rito. Hindi pa rin siya kumportable na nakayakap ito sa kanya. Habang ang isang hita naman nito ay nakapatong rin sa kanya. He can feel something from Red's.

"Ayaw... Manoond ka lang diyan.. Yakapin lang kita muna"

Naiinis na siniko niya ito. Kung bakit pa kasi ay kailangan niyang pagtiyagaan ang pelikulang ito.

"Aw!.. Ano naman ginawa ko Moks?" tanong nito sa kanya. Gayunpaman ay hindi pa rin naalis ang pagkakayakap nito sa kanya.

"Bakit ba kasi Little Mermaid!!!" naiinis niyang bulyaw dito. He is so helpless that all he can do is complain.

Natawa naman ito sa inasal niya ngunit nang tingnan niya ito ay nakapikit lamang ito habang nakayakap sa kanya.

"Paborito kasi yan ni Adrian noon.. Noong mga bata pa kami gasgas na yata ang CD kakaulit-ulit niya." maikling sagot nito sa kanya.

Hindi na lang siya umimik sa sinabi nito. Mataman na lang siyang nakatutok sa pinapanood.

Bigla siyang nakaisip ng ideya. Nahagip ng mata niya ang remote at siguro naman ay pwede niyang patayin ang TV kapag naramdamn niya makatulog ito. Pinagmasdan niya muna ito ng mabuti at ng makitang pikit na pikit ito ay dahan dahan niyang kinuha ang remote na hawak nito. Isang daliri na lang sana ang tatangalin niya ng biglang humigpit ang hawak nito sa remote atmas lalo yata siyang nilingkis nito. Napabuntong hininga na lamang siya sa pagkadismaya.

"Subukan mong patayin yan at porn ang isasaksak ko diyan."

Siniko na naman niya ito bigla sa binitiwan nitong biro.

"Ang sakit mo talagang magmahal kahit kailan!" biro nito ulit sa kanya at parang hindi ininda ang pagkakasiko niya. Nanatili pa rin itong nakayakap ng mahigpit.

Hindi na lang niya ulit ito pinatulan at nagka concentrate na lang sa pinapanood. Nasa eksena na siyang kinakausap ni Ariel si Ursula na bigyan siya ng mga paa.

"Ariel, a sixteen-year-old mermaid princess, is dissatisfied with life under the sea and curious about the human world. With her best fish friend Flounder, Ariel collects human artifacts and goes to the surface of the ocean to visit Scuttle the seagull, who offers very inaccurate knowledge of human culture. She ignores the warnings of her father King Triton and his adviser Sebastian that contact between merpeople and humans is forbidden, longing to join the human world and become a human herself.

One night, Ariel, Flounder and an unwilling Sebastian travel to the ocean surface to watch a celebration for the birthday of Prince Eric on a ship, with whom Ariel falls in love. In the ensuing storm the ship is destroyed and Ariel saves the unconscious Eric from drowning. Ariel sings to him, but quickly leaves as soon as he regains consciousness to avoid being discovered. Fascinated by the memory of her voice, Eric vows to find who saved and sung to him, and Ariel vows to find a way to join him and his world. Noticing a change in Ariel's behavior, Triton questions Sebastian about her behavior and learns of her love for Eric. In frustration, Triton confronts Ariel in her grotto, where she and Flounder store human artifacts, and destroys most of the objects with his trident. After Triton leaves, a pair of eels, Flotsam and Jetsam, convince Ariel to visit Ursula the sea witch in order to be with Eric. Ursula makes a deal with Ariel to transform her into a human for three days in exchange for Ariel's voice, which Ursula puts in a nautilus shell. Within these three days, Ariel must receive the "kiss of true love" from Eric; otherwise, she will transform back into a mermaid and belong to Ursula. Ariel is then given human legs and taken to the surface by Flounder and Sebastian. Eric finds Ariel on the beach and takes her to his castle, unaware that she is the one who had saved him earlier, assuming her to be a mute shipwreck survivor. "

Hindi man tinitingnan ni Red ang pelikula ay alam na alam na niya ang kuwento nito. Noong mga bata pa talaga sila ni Adrian ay paulit-ulit nitong pinapanood ang mga Disney Series at ang Little Mermaid ang isa sa mga paborito nitong ulit-ulitin. Magiisang oras na rin siyang nakayakap kay Jude and somehow he felt satisfied na yakap niya ito. A satisfaction he never felt when he hugged his previous flames. Naulinigan niya ang sumunod na eksena sa pelikula ngunit pumikit lang siya habang yakap pa rin si Jude.

"Ariel spends time with Eric, and at the end of the second day, they almost kiss but are thwarted by Flotsam and Jetsam. Angered at their narrow escape, Ursula disguises herself as a beautiful young woman named Vanessa and appears onshore singing with Ariel's voice. Eric recognizes the song and, in her disguise, Ursula casts a hypnotic enchantment on Eric to make him forget about Ariel.

The next day, Ariel finds out that Eric will be married to the disguised Ursula. Scuttle discovers that Vanessa is Ursula in disguise, and informs Ariel who immediately goes after the wedding barge. Sebastian informs Triton, and Scuttle disrupts the wedding with the help of various animals. In the chaos, the nautilus shell around Ursula's neck is broken, restoring Ariel's voice and breaking Ursula's enchantment over Eric. Realizing that Ariel is the girl who saved his life, Eric rushes to kiss her, but the sun sets and Ariel transforms back into a mermaid. Ursula reveals herself and kidnaps Ariel. Triton confronts Ursula and demands Ariel's release, but the deal is inviolable. At Ursula's urging, the king agrees to take Ariel's place as Ursula's prisoner. Ariel is released as Triton transforms into a polyp and loses his authority over Atlantica. Ursula declares herself the new ruler and a struggle ensues in which Ursula accidentally kills Flotsam and Jetsam. In her rage, Ursula uses the trident to grow to monstrous proportions."

Malapit na niyang matapos ang pelikula ngunit sa hindi maipaliwanag na dahilan ay naging kumportable ang kanyang katawan habang yakap siya ni Red. He felt so secured na parang gusto niyang huwag na sanag matapos ang pelikula dahil ibig sabihin rin nito ay matatapos na ang pagyakap nito sa kanya. In the long run, natagpuan niya ang sariling tutok na tutok sa sa pelikulang pinapanood.

"Ariel and Eric reunite on the surface just before Ursula grows past and towers the two. She then gains full control of the entire ocean, creating a storm with a maelstrom and shipwrecks, one of which Eric commandeers. As Ursula attempts to destroy a trapped Ariel in the maelstrom, Eric runs Ursula through the abdomen with the ship's splintered bowsprit, killing her. Ursula's power breaks, causing Triton and all the other polyps in Ursula's garden to revert back into their original forms. Realizing that Ariel truly loves Eric, Triton willingly changes her from a mermaid into a human. Ariel and Eric marry on a ship and depart."

Sa wakas ay natapos din ang pelikula. Kung ano ang posisyon nila kaninang simula ng pelikula ay iyon pa rin nang mag-roll ang credits. Pinagmasdan niya ito habang nakapikit npa rin na yakap siya. Bigla na namang niyang naalala ang lalaking nakasuot ng salamin na kasama si Red. Para siyang nagbalik sa eksena noong high school pa lamang ang mga ito.

Hindi niya nakontrol ang sarili na harapin ito at yumakap na rin siya. Now, he can feel the warmth of his body. Bumalik uli ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso. It feels like he doesnt want to end the hug. Pumikit na rin siya ng mariin. Jude, What's happening to you? tanong niya bigla sa sarili. Nakakatawang isipin na may mga bagay siyang nagagawa without consulting his logic. 

Maya-maya pa ay naramdaman niyang may mga labi na dumampi sa labi niya. Gumanti siya rito. 

Naputol ang halik na iyon nang ang labing dumampi sa kanya kanina ang kusang bumitaw. Nagmulat siya ng mata at nakita niyang mataman siyang pinagmamasdan ni Red. Seryoso lang ang mukha nito. Ilang segundo lang ang kinailangan niya at nabawi na niya ulit ang sarili mula sa naganap na halik at agad siyang tumayo.

"Ah...Ahm... tapos na yung movie..." natatarantang wika niya rito

"Ganun ba?" kumpirma ni Red sa kanya. Bakas rin sa mga mukha nito na wala rin itong maapuhap na salita matapos ang naganap na halik.

"Oo..oo.. Yun na ba yun?" tanong niya 

Kung iyon lang ipagagawa nito sa kanya ay madali lang palang matatapos ang deal nila. Kung sakali ay pwede na siyang magpahinga at matapos na ang kahibangang ginagawa niya.

"Anong yun na yun.. Magbihis ka na.. Aalis tayo." wika ni Red sa kanya at nakita niyang isinuot muli nito ang pantalon na suot kanina.

Hindi na siya kumontra pa. Isusuot na sana niya ulit ang itim na T-shirt niya kanina nang biglang sumabat ito.

"Oh teka! Wag iyan ang isuot mo!" agaw atensyon ni Red sa kanya

"Huh? Bakit?" nagtatakang tanong niya

Inihagis nito sa kanya ang isang puting T-shirt, parang naluma na ito ng panahon. Nang tingnan niya ang T-shirt ay may larawan ito ng isang cartoon. Si Robin. Mabilis naman niyang tinitigan suot na T-shirt ni Red, si Batman naman ang naka-imprenta dito.

"What's with this shirt?" tanong niya

"Ahm.. pinagawa namin yan ni Adrian nung high school kami.."

Wala na siyang nagawa kundi isuot ito. Kapag binabanggit nito ang pangalang 'Adrian' ay hindi niya mahagilap ang dapat niyang sabihin. Nang maisuot niya ito ay wala sa loob siyang nagtanong.

"Hindi naman siguro to couple shirts diba" mabilis niyang tanong.

Parang gusto niyang sampalin ang sarili sa nasabi niya rito. Ngunit huli na ang lahat para bawiin ang tanong na iyon.

Natawa naman ito sa tanong niya. "Hindi naman pero kung gusto mo Ok lang din.." sagot ni Red sa kanya sabay kindat.

Inirapan niya na lang ito. Wala na siyang maisip na sasabihin sa tuwing nakikita niya ang ngiting iyon. Para siyang nahihipnotismo sa tuwing ngingiti ito ng ganun.

"Naalala ko lang kasi yung sinabi ni Adrian nung naglalaro kami nung mga bata pa kami.. Ako si Batman tapos siya naman daw si Robin." pagbabalik tanaw nito. 

Hindi siya makatingin ng diretso dahil habang nagbabalik tanaw ito ay nakatitig lang ito ng mariin sa kanya. Namagitan ang katahimikan sa kanilang dalawa.

"Moks.." mahinang tawag nito sa kanya.

"Ops?" nawawala sa sariling tugon niya.

"Sa tingin mo? Ok lang na mahalin ni Batman si Robin.. yung higit pa sa kaibigan" seryoso nitong tanong sa kanya habang tinititigan siya ng mata sa mata.

Sandali siyang nagisip saka sinagot ang tanong nito.

"Sa tingin ko Ok lang... pero pag natapos ang kwento... si Batman para pa rin kay Catwoman.. Maiiwan lang din si Robin lalo na pag alam niyang buntis si Catwoman" seryoso niyang sagot at nagpatiuna na siyang lumabas ng kuwarto.

Way Back Into Love

Chapter 24-C

Rogue Mercado

Back to square na naman sila ni Jude. Sa totoo lang ay hindi niya alam kung ano ang motibo nito at nasabi nito ang mga katagang iyon:

"Sa tingin ko Ok lang... pero pag natapos ang kwento... si Batman para pa rin kay Catwoman.. Maiiwan lang din si Robin lalo na pag alam niyang buntis si Catwoman"

It cant be Sabrina. Binalikan niya ang nangyari noong huling magkita sila. Hindi kaya ginawa lang ito ng ex niya para mabuntis at panagutan niya? But No! Sabrina cant do that. Alam niyang disenteng babae ito and she cant just be desperate like that. Matagal niya na itong kilala at hindi ito kaladkaring babae. What happened between them was pure sweet goodbye. 

Tiningnan niya ulit si Jude sa tabi niya. He was there as good as the old Adrian. Naalala nya nung iniregalo ni Adrian sa kanya yung T-shirt na yun noong highschool sila. It was a gift when he won a singing contest in their school. Sa sobrang tuwa niya ay hiningi na rin niya ang T-shirt na kaparehas ni Adrian and he kept that in his closet. Noong araw na hiningi niya ito ay ninakaw niya muna ito sa lalagyan ng damit bago niya ipinagpaalam at syempre wala na itong nagawa kundi magpaubaya. Adrian was always like that, hinding hindi ito magsasabi ng 'hindi' hanggat kaya niyang ibigay kahit hindi niya kakilala, ibibigay niya pa rin kahit pa mabigat sa kalooban niya magpaparaya pa rin siya.

The guy beside him is totally different. Noong una akala niya ay estilo lang ng pananamit nito ang nagiba ngunit nagkamali siya. Noong makapasok siya sa NASUDI ay nakita niyang malaki ang agwat nito kay Adrian. Jude was a total fighter. Para itong dragon kung magalit na hindi mo na gugustuhing lumaban especially when you saw those eyes na nagbabadya ng maaring masamang mangyari. But he admire how the version of Adrian today was able to fight his way against people na nangmamaliit dito. And for that, he dont need to over protect him anymore from Jake. Akala niya rin noong una ay ugali lang din ang nagbago rito.

But he noticed some impossible changes.

Adrian can never go out without his eyeglasses. May grado ang eyeglass na ginagamit nito but Jude has a perfect vision. Akala niya nga noong una ay gumagamit ito ng contact lenses but then he saw up close na mata talaga niya ito. Then the dinuguan thing.. Kung meron mang tao na alam na alam kung ano ang paborito at hindi ni Adrian it would be him. Sa ilang taon nilang magkasama ay alam niyang ayaw na ayaw nito ang dinuguan may isang pagkakataon pa nga na nasukahan siya ni Adrian dahil lamang sa nakakita ito ng dinuguan. But Jude, nakita niya kung paano nito kainin ang dinuguan na nakahain sa mesa noong tumuntong ulit ito sa kanilang bahay. He was so speechless that time. Tila ba ibang tao ang kaharap niya.

Pero hinding hindi siya susuko kung sumuko na si Adrian sa buhay niya, siya ang lalaban para dito. He wants his bestfriend back and he will do everything to succeed. At some point, aaminin niya na medyo nawawalan na siya ng pag-asa pero ngayon pa ba siya susuko? Nandito na ulit si Adrian maaring nagiba na ito ngunit hindi ang nararamdaman niya para dito. 

He doesnt know what's on Red's mind. Hindi niya alam kung nakuha ba nito ang ibig niyang sabihin sa mga huling sinabi niya tungkol kay Catwoman. It was an obvious metaphor. Sino nga ba siya para pigilan si Red na panagutan si Sabrina kung sakali mang totoo ang sinasabi ng babaeng iyon? Teka. Bakit ka ba apektado Jude? Focus..Focus..Focus... bulong niya sa sarili.

"Focus...Focus...Focus.."

"Anong focus?" agaw atensyon sa kanya ni Red.

"Huh?" naguguluhang tanong niya

"Kanina ka pa focus ng focus... nagme-meditate ka ba?" natatawang tanong ni Red sa kanya

Bigla siyang pinamulahan ng mukha ng marealize na ang ibinubulong niya pala sa sarili ay namumutawi na sa kanyang bibig. Nakakainis lang isipin na he is starting to lose consciousness on what's real and what should be kept to himself.

"Nagustuhan mo ba yung movie kanina?"

"You know that I dont like fairytales" malamig niyang sagot dito

Alam niya sa sarili niyang nagsisinungaling siya. He found himself smiling sa tuwing magki-kiss si Ariel at Eric. Hindi niya alam kung saan nangagaling ang urge na yun. Nandoon din yung napapakanta siya ng mahina sa "Part of your world" ni Ariel. The movie was good at the same time pathetic. Kung siya ang nasa kalagayan ni Ariel , he will never trade his voice over a man. Bakit nga ba kailangan laging magsakripisyo para sa lalaki? Lalaki LANG. Its not worth it. Sa huli masasaktan lang din sila. 

"How about happy endings? Do you at least believe in it?" pangungulit nito sa kanya

"There's no such thing as happy ending." wala pa rin kaemo-emosyon niyang sagot

"I believe we create our own endings... and Im determined to have a happy one" wika ni Red sa kanya sabay titig ulit sa kanyang mga mata. 

"The thing about happy ending is that no matter how happy the ending was still ...it ended "

"Siguro tama ka... pero kung masayang natapos ang kwento.. its more than enough"

"You are one lucky bitch kung natapos nga ng masaya pero paano kung Once Upon A Time..naniwala ka na at lahat.. sinuyod mo na ang Far Far Away na yan para mahanap si Prince Charming pero ang ending.. walang True Love's Kiss at namalayan mo na lang na ang pinakahuling pahina.. nakatakda para lamang gisingin ka sa katotohanan na mamamatay kang magisa." natawa siya ng hilaw ng maisip ang mga pinagsasasabi niya rito at kung paano niya paghalu-haluin ang mga naisip niyang konsepto ng fairytale.

Hindi na ito kumontra sa sagot niya. Alam niyang nagpapaubaya lamang si Red sa kanya kaya hindi na ito sumagot pa sa sinabi niya. 

Maya-maya pa ay nakababa na sila sa isang malawak na lote na natatabingan ng makakapal na trapal. Nang humakbang siya papalapit ay nabasa niya ang signboard na nasa entrance:

Welcome to FunHouse

"Welcome to Fun House!!" mula sa likod niya ay nagsalita si Red.

"Bakit tayo nandito?" tanong niya na natutulala pa rin sa  nakikita.

"Kung isang tricycle lang sana ang Hongkong.. Sa Disneyland kita dinala" biro sa kanya ni Red ng makahabang na ito sa tabi niya.

Tiningnan niya ito ng tumabi ito sa kanya. Nasa bulsa ang mga kamay nito habang nakatingin rin sa senyales na nasa itaas ng entrance ng karnabal. Napako lang ang tingin niya dito hanggang sa nilingon na rin siya ni Red at nginitian siya nito.

"We used to be here kapag wala kaming ginagawa ni Adrian noon nung mga high school pa kami... Alam mo ang kulit noon.. Kapay magbubukas tong perya kada hapon minsan kahit may ginagawa ako kukulit-kulitin ako niyan samahan lang siya.. syempre ako naman tong si Red Antonio talagang iiwan ko yung ginagawa ko para masamahan siya.. Kahit anong busy ko taob lahat yan sa Moks ko"

"B..Ba..bakit ang tiyaga mo sa kanya?" tanong niya na halos ikapilipit ng dila niya.

"Hindi ko siya matiis eh" wika ni Red habang nakatingin na naman ito sa signboard na nasa harapan nila.

Nanunuyo ang lalamunan niya sa bawat mga katagang sinasabi ni Red patungkol kay Adrian. Para silang napako sa kani-kanilang kinatatayuan. Siya nakatingin pa rin kay Red at ito naman nakatingin sa kanilang harapan. Hanggang sa nagsalita na muli ito.

"Tara na sa loob.. Sasakyan natin lahat ng rides diyan.. My treat!" excited na tugon nito sa kanya. 

Nagulat na lamang siya ng kinuha nito ang kanyang kanang kamay at hila-hila siya nito papasok sa loob. Sa loob ng peryahan ay naroon nga ang mga sinasabi nitong rides. Mula sa Ferris Wheel.. Caterpillar... Carousel atbp. Marami ring mga foodstand kung saan pwedeng makabili ng pagkain kung mapagod ka sa pagsakay sa ibat'ibang rides. Napukaw ang atensyon nila ng may lumapit na isang lalaki.

"Jude Dela Riva?" tanong nito sa kanya.

Sa tantiya niya ay kasing edad niya ang lalaking ito. Katamtaman lang ang pangangatawan at ang taas nito. Kung mukha naman ang pagbabasehan ay gwapo rin ito, mas lalo namang dumagdag sa appeal nito ang mga dimples nito na lumalalim kapag nginingitian siya.

"Ah kilala ba kita?" sarkastiko niyang tanong. He is used to appear very intimidating para hindi siya abusuhin ng tao. Mas gugustuhin niya minsan na iwasa ng tao dahil natatakot sa kanya.

"Oops.. Sorry.. Ako pala si Mico.. Well.. Im an avid fan.. Sa NSU rin ako nag-aaral.. Education Department. Grabe! Nung nakita kitang nagperform nung Stronger ni Kelly Clarkson.. I thought! Wow... What a voice.. Bro ang galing mo talaga! Saludong saludo ako sa iyo"

Bakas sa mukha ng lalaking kaharap niya ang paghanga. This is one of the usual scenario na pupurihin siya ng isang estudyante out of no where. 

"Haha thanks" hilaw niyang pasasalamat. 

Nahagip ng mata niya si Red na nakatayo lamang katabi niya. Seryoso lang naman itong nakikinig sa usapan nila. Nakonsensya naman siya dahil parang na out-place bigla si Red.

"Ahm pwede ba magrequest? Bro Idol?" tanong nito sa kanya

"Sure.. Ano ba iyon?" tanong niya. Hindi pa man ito nagsasalita ay parang alam na niya ang gusto nitong hingin mula sa kanya. It could either be an auto graph or a photo-op with him.

"Baka pwedeng picture naman tayong dalawa oh.. rare moment lang to bro idol kaya susulitin ko na.. Ang hirap mo kasing ma-timingan sa school eh.. sa lawak ba naman ng campus.. Saka hindi naman basta-basta makapasok sa NASUDI Bldg."

"Yeah Ok lang.." pagpayag niya sa hiling nito

Nakita niyang tiningnan nito si Red at sinenyasan na baka pwede silang kuhanan gamit ang cellphone nito. Hindi naman ito tumango o umayaw ngunit kinuha na lamang nito ang cellphone kay Mico at pumuwesto sa harap nila.

"Bro Idol pwede bang umakbay sa iyo?" tanong ni Mico sa kanya

"Ah?.. Sige .. sige.. Walang problema." 

Abot hanggang tainga naman ang ngiti sa kanya ni Mico ng marinig ang kanyang pagpayag at inakbayan siya na para lang silang mag-pare na susugod sa beerhouse. 

"Pwede akbayan mo rin ako?" tanong nito sa kanya

"Huh? Kailangan pa ba yun?" nabibigla na lamang siya sa mga request nito. Ngayon lang kasi siya naka-encounter ng ganung kademanding na fan. In most cases, tama na yung tatabi lang sa kanya. 

"Teka magpapakuha ba kayo o maghaharutan sa harap ko?" biglang bulyaw sa kanila ni Red.

Nakalimutan nilang nasa harapan pala nila si Red. Nang lingunin niya ito ay hindi na maipinta ang mukha nito sa sobrang simangot. Waring napahiya naman si Mico kaya ito na lamang ang umakbay sa kanya. He smiled for a pose.

Nang matapos ito na kunan sila ay lumapit na si Mico para kunin ang cellphone, tiningnan niya naman ng masama si Red. Bakit ba ganito ito kung maka-arte eh wala namang ginagawang masama yung tao.. nagpapakuha lang naman litrato? bulong niya sa sarili. When they were admitted in NASUDI, Director Lee briefed them na kailangan na nilang asahan ang mga estudyanteng tatakbo sa kanila at magkakandarapa makakuha lamang ng larawan. NorthEast is big enough to be a little showbusinness world.

"Teka bakit ganito?" biglang tanong ni Mico sa kanila. Nakatingin ito kay Red na parang naguguluhan habang itinataas ang cellphone sa ere.

"Bat may problema?" bruskong tanong ni Red. Kung hindi niya talaga ito kilala ay talagang maninibago siya rito, kung makapagsalita naman kasi ito ay parang laging maghahamon ng away. Yung Red na laging nakikipagusap sa kanya ay yung malambing o minsan nagpaparaya sa kanya.

"Eh bro kasi.. yung picture bakit si bro idol lang yung nakuha ako eh yung kamay ko lang ata na naka-akbay sa kanya ang nakuha"

Lihim naman siyang natawa sa sinabi ni Mico. Nang sulyapan niya ang cellphone ni Mico ay larawan niya nga lang ang nakuha.

"Ah ganun ba? Baka kasi may problema yang cellphone mo.. sige maiwan ka na muna namin dito at may aasikasuhin pa kami ni Moks ko" mabilis na wika niya at pagkatapos ay hinila siya sa isang kamay.

"Tara na!" sigaw ni Red sa kanya ng hawakan nito ang kanyang kamay.

Nang tanawin niya ang si Mico ay bakas sa mukha nito ang maraming tanong at nagkakamot sa ulo. Wala siyang eksaktong emosyon sa pangyayaring iyon, hindi niya alam kung magagalit o matatawa kay Red.

"Teka hindi ka ba nahihiya na..." hindi niya naituloy ang sasabihin ng ito na mismo ang magtuloy sa sasabihin niya.

"Na magholding hands tayo dito? Why should I? Besides.. aalis ka na mamayang gabi.. who knows.. ngayon na lang pala mahahawakan ni Batman ang kamay ni Robin" nakangiting tugon ni Red sa kanya.

Hindi na siya sumagot at nagpaubaya na lamang sa imbitasyon ni Red. Iginiya naman siya nito papuntang carousel. Nang makarating sila sa bakod nito ay maraming mga bata ang nakasakay sa mga kabayong nagtataas-baba. Ang iba naman ay akay ng mga magulang o inaalalayan sa posibilidad na baka delikado ang pambatang sasakyan.

"What's this?" naiinis niyang tanong. He had an idea what Red is up to.

"Mga kabayo?" pilosopong sagot ni Red sa kanya.

"Oo.. alam kong mga kabayo yan... ang ibig kong sabihin Red Antonio bakit mo ko dinala dito.. wag mong sabihing sasakay tayo diyan?"

Tumingin naman si Red sa kanya habang hindi pa rin mapalis sa mga bibig nito ang naguumapaw na ngiti.

"Oh? Ano na? Bakit nakatanga ka na lang diyan at nakangiti? Tinatanong kita bakit tayo nandito?" naiirita niyang ulit sa tanong niya

"Alam mo pag nagagalit si Adrian sa akin... tinatawag niya ko sa buong pangalan ko." sagot nito sa kanya na hindi inaalis ang ngiti at titig sa kanya.

Bigla naman siyang nagbaba ng tingin at umaktong umiiwas sa sinabi nito namalayan na lamang niya na hinila na naman siya nito sa kamay niya at dinala papunta sa carousel. 

"Sakay na dali!" excited na sabi sa kanya ni Red. 

"Are you sure about this?" nagaalangan niyang tanong ng makitang halos lahat ng mata sa loob ng ride na iyon ay nakatutok sa kanila.

"Oo nga.. kulit!!" si Red at inalalayan siya nito na makasakay.

"O teka bakit.. sasakay ka rin dito?" bulyaw niya kay Red ng sumunod itong sumakay sa kabayong sinakyan niya. Nakapuwesto ito ngayon sa likod niya.

"Aalalayan ko yung kabayo.. baka mapano siya sa iyo" pabirong wika ni Red sa kanya"

Sa narinig ay siniko niya ito bigla. Napa-aray na naman ito sa sakit na dulot ng pagkatama ng siko niya sa tiyan nito. Nang pagmasdan naman niya ang paligid ay kinukunan sila ng litrato ng mga nanay na nasa paligid ng carousel. 

"Pagpasensyahan niyo na ho at kamag-anak lang po talaga nito si Taison" natatawang wika ni Red sa mga nanay na nasa paligid nila.

Nginitian naman sila ng mga ito na para bang tanggap ang kung anong nakikita nilang hindi ordinaryo sa kanilang harapan. Nagsimula na ulit umandar ang carousel at wala siyang nagawa kundi sumakay na lamang dito at humiling na sana ay mawalan ng gas ang makina.

Hindi niya magawang lumingon para tingnan si Red na nasa likod niya ngayon kaya para hindi siya maburo sa kinauupuan niya ay nagtanong na lamang siya rito.

"Bakit mo ba ginawa kasi yun?"

"Anong yun?"

"Yung picture kanina.. Alam ko sinadya mo yun"

"Hehehe"

"Ano?" naiirita niyang tanong nang tawa lang ang isinagot nito

"Eh pano naman kasi Moks... istorbo.. may paakbay akbay pa kayong nalalaman" wika ni Red sa kanya

Hindi na lang ulit siya kumibo at baka kung saan pa mapunta ang usapan. Maya-maya ay ito naman ang nagtanong sa kanya.

"Moks... pwede magtanong?" tanong nito sa kanya

"Eh nagtatanong ka na nga diba" naiirita niyang pambabara dito

"Haha.. Basta,. Ano Moks.. May tanong lang talaga ako" wika ni Red na bakas ang kasiyahan sa tono ng pananalita nito. Hindi man niya ito nakikita ay alam niyang nakangit na naman ang mokong sa kanya

"Ano nga kasi"

"Ano ang nakakapagpasaya sa iyo?" kaswal na tanong ni Red sa kanya,

Sandali siyang nagisip. Ano nga ba nakakapagpasaya sa kanya? Teka? Anong klaseng tanong iyon bulong niya sa sarili ng mapagtantong parang may hinuhuli si Red sa kanya.

Hindi na lang siya sumagot at nanatiling tahimik. Nang matagalan siguro ito sa paghihintay ay nagpasya itong tanungin siyang muli.

"O sige to na lang ah... Ano yung nakakapagpatawa sa iyo?"  muli nitong tanong

"Eh diba para parehas lang ang tanong mo?"

"Hindi! Mas specific nga eh... Ano yung nakakapagpatawa sa iyo.. like specific joke o pick up line"

"Ahm siguro kapag may gustong magpatawa sa akin tapos nacornyhan ako? Dun ako tumatawa"

"Huh? Eh kung nacornyhan ka diba dapat hindi ka tatawa?" naguguluhang tanong niya

"Eh ang corny eh... Hahaha... bakit ikaw ano ba nakakapagpatawa sa iyo?" wika niya at hindi niya namalayang natawa na rin siya sa sarili niyang sagot

"Ito yung unang pagkakataon ulit na nakita kitang tumawa.. " biglang seryosong wika ni Red sa kanya at pambabalewala sa tanong niya.

Bigla siyang napalingon at nagtama ang kanilang mga mata. Matagal silang nagkatitigan.

Naputol naman ito ng bigla ring tumigil ang carousel. Parang bumalik sila sa realidad nang may mga bagong dating na pasakay pa lamang. Inalalayan siya nitong makababa at saka hinila uli siya palabas.

Dinala naman siya nito sa tindahan ng cotton candy. Nakita niyang dumukot ito ng barya at bumili ng dalawang balot at ibinigay sa kanya. Nakapulupot naman ito sa isang stick na para bang ice drop.

"Pag pumupunta kami dito ni Adrian, yan lagi ang kinakain namin.. pakiramdam namin nun busog na busog na kami sa cotton candy lang.. pero alam mo ang daya ni Adrian .. biruin mo.. laging ako yung nanlilibre dun tapos kapag ako naman magpapalibre sa kanya sa susunod... sasabihin niyang busog siya.. Daya talaga" kwento ni Red sa kanya habang kumakain sila ng cotton candy sa harap ng kiosk nito.

Nang tingnan niya ito ay nakangiti lang itong kumakain ng cotton candy. Napapabuntong hininga naman siya habang kinakain ang cotton candy.

"Dun naman tayo sa ferris wheel?" tanong nito sa kanya ng matapos niyang kanin ang cotton candy na binigay nito. 

Namiss rin siguro ng dila niya ang tamis.. Kaya naman parang naenjoy na rin niya ang pagkain ng cotton candy kanina. 

"Si... Sige.." nagaalangan niyang pagsang-ayon dito

Kinuha na naman nito ang kamay niya at sabay na silang pumunta sa may ferris wheel. Ito uli ang bumili ng ticket papasok at ilang saglit pa ay nasa loob na sila ng mala-kwadrado na sasakyan na nakabitin sa mismong makina nagpapaikot dito.

Sa bawat pagikot ng ferris wheel ay naabot nila ang pinaka tuktok nito at nakikita nila ang ganda ng paligid mula sa taas. Para siyang idinuduyan sa halip na sumigaw gaya ng ibang mga nakasakay na siguro ay nagsisimula ng mahilo.

"Ibang klase ka rin no?" naa-amuse na tanong sa kanya ni Red.

"Bakit?" naguguluhan niyang tanong dito

"Si Adrian kasi minsan nahihilo yan pag sumasakay kami sa ferris wheel. Pero na over come na rin niya yun nung pinaka huling beses kaming sumakay.. Pero halos hindi matanggal yakap niya sa akin noong time na yun.. Haha" 

Tipid lang siyang ngumiti at gaya ng dati ay wala na naman siyang maisip na sabihin kay Red. Out of nowhere ay siya naman ang nagtanong.

"Si Sabrina ba dinala mo na rin dito?" tanong niya ng tumitingin pa rin sa malayo

Mula sa gilid ng kanyang mga mata ay alam niyang nilingon siya bigla ni Red sa tanong niya. Ilang segundo rin itong nakatitig sa kanya ng ganun samantalang ipinagpatuloy na lamang niya ang pagtingin sa labas dahil baka kung saan pa mauwi ang eksenang iyon. Sa wakas ay nagsalita na mulit ito.

"Hindi.. hindi ko siya nadala dito nung kami pa.. I dont know pero kapag karnabal talaga ang pinaguusapan.. mas nag-e-enjoy ako pag si Adrian ang kasama ko"

"So hindi ka pala ang e-enjoy na kasama ako." bigla niyang kontra sa sinabi nito.

"Hindi ko rin alam sa sarili ko pero....... nage-enjoy ako.. feels like adrian is here" wika nito sabay titig ulit sa kanya.

He needs to think of a diversion. Sa tuwing binabanggit ni Red ang pangalang Adrian ay parang siya ang nahuhuli sa patibong nito. Agad siyang nagisip ng tanong iwasan lang ang matulala ulit.

"Ah.. so... ano.. may bago ka na bang girlfriend? or what?" kaswal na tanong niya para mabasag lang ang biglaang katahimikan na namamagitan sa kanila

"Huh? Wala." matipid bitong sagot na hindi naman yata inasahan ang tanong niya.

Lihim siyang napangiti ng makita ang reaksyon nito.

"Sa reaksyon ka nga ba natuwa o sa sagot nito sa tanong mo?" lihim niya ring tanong sa sarili.

Naputol naman ang pagtatalo sa isip niya ng ito naman ang magtanong.

"Sa tingin mo Moks ano tipo ko sa isang tao?" tanong nito sa kanya

"You mean? Qualities na hinahanap mo sa isang tao?" pagkumpirma niya.

Tumango lang ito.

"Siguro.. someone like you? Yung palangiti rin.. Yung nakaksakay sa joke mo.. may sense of humor siguro? Yun.' tugon niya rito. Hindi siya makapaniwalang sinasagot niya ang tanong na iyon. 

Hindi naman ito nakasagot sa sinabi niya at tulad kanina ay nakatingin na ulit ito sa tanawin sa taas.

"Bakit mo naman natanong?" wika niya ulit kay Red.

"Wala lang.. Importante kasi opinyon mo sa akin" tugon nito sa kanya.

"Ah" tipid niyang sagot

"Totoo naman yung sinabi mo.. Siguro nga.. Kailangan ko yung taong katulad ko sa halos lahat ng bagay but then naisip ko.. siguro hindi ko kailangang hanapin yung sarili ko sa ibang tao.. Mas gusto ko siguro yung.. masungit.. laging nakasimangot.. yung parang laging problemado... yung naka eyeliner... yung pula ang buhok" wika ni Red sa kanya na nakangiti na naman.

"Puro ka kalokohan.. Sipain kita diyan eh" nakasimangot niyang singhal dito

"Tingnan mo to... sinasabi ko lang naman.. ang sungit!"

Napansin na nila na tumigil na ang ferris wheel at isa-isa ng nagba-baan ang mga tao. Nang makaikot na rin pababa ang sasakyan nila ay bumaba na rin sila. Buti na lamang at nahinto na ang usapang iyon.

Nang makarating na uli sila sa labas ay agad siyang nagsalita.

"Teka ayaw ko ng sumakay ah? medyo pagod na rin ako" reklamo niya at umakto talaga siyang pagod na pagod.

Sa totoo lang ay ayaw niya ng sumakay pa sa kahit anong rides na nasa loob ng karnabal. Hindi dahil sa pagod na siya kundi dahil gusto niya ng maiwasan kung anuman ang mapagusapan nila ni Red tungkol kay Adrian. 

"Sige ba.. punta na lang tayo dun sa photo booth na nasa may dulo" yaya nito sa kanya.

Pumayag na siya para matapos na. Besides, malapit ng gumabi at isa lang din ang ibig sabihin nito.. malapit ng matapos ang deal at malapit na ring matapos ang gabing iyon.

May kakaiba siyang naramdaman sa ideyang patapos na ang gabi. Mayroong hungkag na espasyo sa kanyang puso na pilit sumisigaw na mapunan ngunit binalewala niya ito. Kailangang matapos ang dapat matapos.

Palapit na sila ng photo booth ng umagaw sa kanilang atensyon ang isang sigaw mula sa kanilang likuran.

"Kuyang maitim ang mata!!!!!" sigaw ng isang boses bata

Awtomatiko siyang napalingon sa pinagmulan ng boses. Nang makita niya ang batang sumigaw ay naalala niya kaagad kung sino ito.

"AJ??" napapangiting tugon niya rito

Tumakbo ang bata sa kanilang harapan. Pinagmasdan niya itong maigi. Ganun pa rin ito nung huli niyang makita. Naroon pa rin ang eyeglasses nito. May bitbit pa rin itong libro. Liban nga lang sa nakapambahay na lamang ito ngayon. Umupo naman siya sa kinatatayuan upang makausap ng maigi ang bata.

"Kuyang maitim ang mata.. anong ginagawa mo dito kasama si Kuya Red?" inosenteng tanong sa kanya ni AJ.

"Magkakilala kayo?" namamanghang tanong niya. Sumunod na umupo na rin si Red para mas makapagusap silang tatlo ng maigi.

"Oo naman... Si AJ... inaanak siya ni nanay sa binyag.. kumare kasi niya ang nanay nitong si AJ" paliwanag ni Red sa kanya.

"Teka paano mo ba nakilala si Kuya Jude mo AJ?" tanong naman ni Red sa bata

"Basta kuya nakita ko kasi siya nung pauwi na ko ng school...siya pa ba iyong sinasabi niyo sa akin noon na crush niyo kuya?" balik tanong naman ng bata kay Red.

"Haha.. anong crush?" natatawang sagot ni Red sa bata saka nilingon siya. Hindi naman siya nagpakita ng kahit anong emosyon dito. "Wala akong natatandaan na may sinabi na gayan AJ ah.." biglang salungat ni Red sa bata

"Weh? Meron kaya kuya.. Sabi mo pa noon may bago kang crush pero matim ang mata dito" sagot ng bata sa may turo sa bandang baba ng mga mata nito.

"...Saka sabi mo pa siya na yung gusto mong mapangasawa tapos ahmpppp......" hindi na naituloy ni AJ ang sasabihin ng takpan ni Red

"Puro kalokohan talaga tong batang to." natatawang wika ni Red.

"Hmmmmp..."

"Uy teka baka hindi na nakakahinga iyan..." bulyaw niya ng nagsasalita pa rin ang bata kahit natatakpan na ni Red ang bibig nito.

"Ang Kuliiiiiiiiiiit!! kasi..." si Red at saka binitiwana ang bibig ng bata. "AJ? Akala ko ba secret lang natin iyon?"

"Sorry po kuya... hehe" 

Hindi man niya aminin sa sarili ay natatawa siya sa napagmamasdan niya sa dalawa. Para lang tong batang magkapareho ang edad na naghaharutan. Sa isiping ito ay may bumalik na ala-ala sa kanya.

"Oh basta Moks... Ikaw si Batman.. ako si Robin!" sigaw ng batang naka eyeglasses.

"Sige ba.. iyakin ka kasi kaya ikaw lang si robin.. Wahahaha" tukso ni Red sa batang nakasalamin.

"Hmp!"

"Biro lang Moks! Tara laro na tayo.. sino ba una kalaban natin?"

"Si Joker na lang Moks"

"Sige! Ayan na lilipad na si Batman daw sa Gotham!! Tenenenenennnn Shooooo!!!" 

"Teka hindi naman nakakalipad si Batman ah.. Diba may sasakyan siya para lumipad?"

"Nakakalipad siya! Si Superman ang hindi"

"Hindi nakakalipad si Batman"

"Eh parehas lang naman sa labas brief nila.. kaya nakakalipad rin si Batman.. Ang hina mo talaga Moks kahit kailan"

Namalayan niya na lang na napapangiti sa harap ng dalawa.

Way Back Into Love

Chapter 25

Rogue Mercado

"Hanggang dito ba naman.. dala-dala mo pa rin yan?" tanong niya kay AJ ng mapansin ang librong bitbit nito.

Nakita na niya ang librong iyon noong una nilang pagkikita. Ayon sa bata ay Snow White and the Seven Dwarves and pamagat nito. Nag-angat naman ito ng mukha sa tanong niya.

"Ah opo kuya Jude.. ang sarap sarap kasing basahin ng paulit-ulit."

"Adik ka rin sa fairytales noh?" agaw atensyon sa kanila ni Red. binigyan diin nito ang sinabi na halatang siya ang pinapatamaan.

"Hindi naman po Kuya Red... Bale crush ko po kasi yung princess dito si Snow White"

"Ah akala ko pa naman yung Prince Charming ang crush mo" natatawang wika ni Red sa kanya

Sa sinabi ni Red ay agad niya itong siniko sa tagiliran habang nakaupo sila kaharap ng bata.

"Aw!! Aray... Nakakarami ka na ah... Bakit na naman?" tanong sa kanya ni Red.

"Halika nga dito" utos niya kay Red at nauna na siyang tumayo at nagtungo ng kaunting distansiya mula sa bata.

"Sanadali lang AJ ah." narinig niyang wika ni Red sa bata at sumunod sa kanya.

Nang magkasarilinan sila ay agad naman niya itong kinompronta sa sinabi niya sa bata.

"Ano sa tingin mo ang sinasabi mo sa bata??" naiirita niyang tanong dito

"Bakit? Its just a joke. Saka isa pa.. kapag tumagal, mamumulat rin ang batang iyan sa takbo ng panahon ngayon" paliwanag ni Red

"Anong takbo ng panahon ngayon?" 

"Na hindi masama na si Prince Charming mainlove sa kapwa niya Prince Charming?"

"And you think Walt Disney would buy your joke? Red... magpakatotoo ka naman... bata yang kinakausap natin, you should not influence him with same sex relationships. Baka mamaya may makarinig pa sa iyo"

"Nagpapakatotoo ako Jude... hindi ko lang alam sa iyo" matigas na sagot ni Red sa kanya at iniwan siya sa kinatatayuan.

Nakita niyang nagtungo muli si Red sa naghihintay ng bata at kinausap ito sandali, maya-maya pa ay nakita niyang humalik ang bata sa pisngi ni Red na waring nagpapa-alam. Matapos nito ay namalayan niyang lumapit sa kanya ang bata habang naiwan naman si Red sa sa kinauupuan, nakita niyang pinagmamasdan silang dalawa nito. Muli naman siyang umupo para kausapin ang bata.

"Pasensya ka na sa nasabi ni Kuya Red mo ah.. nagbibiro lang talaga iyon" malambing niyang wika kay AJ. Minsan hindi niya talaga matantiya ang sarili kung paano siya nagiging malambing sa harap ng ibang tao. The kid just had a soft spot in his heart. 

"Wala iyon kuya.. alam niyo po mahal po kayo ni Kuya Red" malambing rin na sagot ni AJ sa kanya.

"AJ!!! ano na naman ba tinuro ni Kuya Red mo sa iyo? Ang bata-bata mo pa ah" saway niya dito ng marinig ang sinabi ng bata.

"Wala naman po siyang tinuro.. Basta po nung isang araw na pumunta siya sa bahay sabi niya po crush daw niya yung taong may black dito sa baba ng eyes po... Eh ikaw lang naman po yung ganun Kuya Jude kaya feeling ko ikaw po yung crush tapos mahal ni Kuya Red po" mahabang kwento sa kanya ni AJ.

"Mag-gagabi na diba? Uwi ka na baka hinahanap ka na sa inyo" pagsasawalang bahala niya sa sinabi nito

"Mahal niyo rin po ba si Kuya Red?" biglang tanong ni AJ sa kanya.

Bigla rin siyang napalunok na tila nauubusan ng laway. Kumabog ng malakas ang kanyang dibdib at napatingin siya sa kinatatayuan ni Red. Mataman lang itong nakamasid sa kanila at saka niya binawi ang tingin dito. Hinarap niya ulit si AJ.

"Sinabi ba talaga iyon ng Kuya Red mo?" paninigurado niya

"Opo sinabi niya po" magalang na sagot ng bata

"Sasagutin ko yang tanong mo sa tamang panahon" wika niya sabay inayos ulit ang eyeglass na suot ng bata.

"Kailan po yung tamang panahon Kuya Jude? Wag niyo na pong hintayin na guluhin kayo ng witch Kuya tulad dito sa story"

"Ikaw talagang bata ka... Ang dami dami mo ng alam eh ang bata-bata mo pa" saway niya ulit dito.

"Sige po Kuya Jude aalis na po ako at mag-gagabi na rin" paalam sa kanya ng bata sabay halik sa pisngi niya.

Unti-unti itong lumayo hanggang sa nawala ito sa paningin niya. Nakita naman niyang lumapit ulit si Red sa kinatatayuan niya at hinawakan uli nito ang kanyang kamay.

"Punta na tayo sa phot booth?" tanong nito sa kanya

Tumango lang siya at natagpuan na lang ang sarili na kumakapit na rin sa kamay ni Red. It felt good. Yung tipong may isang tao na nakahawak sa kamay niya ay parang hinding-hindi siya iiwan. He slightly shook off his head. Kung ano ang nangyayari at nararamdaman niya ay malapit ng matapos. Malapit ng gumabi.

Nang makarating sila ng photo booth ay nakita nilang nakalapag sa may bandang gilid ng sahig ang mga props na maaaring gamitin ng kung sino mang nais magpapicture. 

"Sige.. ikaw na lang pumili ng props ko... ako na lang pipili nung para sa iyo.. OK ba yun?"

“May magagawa pa ba ako?” sarkastiko niyang tanong ditto

“Wala hehehe”

Sumimangot lang siya tanda ng kanyang pagkadismaya dito. Nauna na siyang pumunta sa tambakan ng props at malaya niyang pinagmasdan ang samu’t saring mga abubot na maaring gamitin sa pagpapakuha ng larawan. Nahagip ng kanyang mga mata ang isang itim na sungay.

“Batman pala ah” bulong niya sa sarili at ngumiti ng makahulugan. “On a second thought I think I’ll enjoy this” natatawa niya pa ring bulong sa sarili

“O anong nginingiti-ngiti mo diyan?” agaw tanong sa kanya ni Red na kasalukuyang nagbubungkal na rin ng maaring ipasuot sa kanya.

“Oh God wag mo kong papasuotin ng korona ng prinsesa kundi tatadyakan na talaga kita” wika niya sa sarili ng makitang puro pambabaeng props ang hinahalungkat ni Red.

Napagpasyahan niyang kunin ang napili niyang props para dito. Isang itim na kapa at isang sungay na headdress. Batman na batman talaga ito pag sinuot niya ito.

“Bwahahaha” demonyong tawa ng utak niya ng maging klaro sa imahinasyon ang postura ni Red sakaling ipasuot niya ito.

Nang bumalik na rin si Red sa kinalalagyan nila kanina ay pinagmasdan niya kung ano ang dala dala nito ngunit wala siyang nakitang ni isang bagay na dala nito na maari niyang suotin.

“Anong napili mo para sa akin Moks?”tanong nito sa kanya

“Ito” sagot niya sabay taas sa ere ng  kanyang mga bitbit.

“Haha.. Yan tlga ang napili mo ah”

“Yup” nakangiti siya ng makahulugan

“Nice Choice!!” masayang sagot ni Red sa kanya

Ngunit nadismaya naman siya sa reaksyon nito. Akala pa naman niya ay siya na ang lalabas na panalo. Bakit yata parang mas nagugustuhan pa nito na ipagduldulan niya ang karakter ni Robin. Akala pa naman niya ay sisimangot ito o maiinis sa kanya. Dapat pala sana eh wig ng babae na lang ang kinuha niya at pagmukhain itong si Sadako.

“Ano na? Suot mo na sa akin Moks.”

Nagtungo siya sa harap nito para itali ang kapang itim. Nang matapos ito ay isinunod naman niya ang headdress ni batman na mga sungay ng paniki.

“Batman na batman  talaga ako dito Moks ah.. Kailangan ko pa bang ilabas ang brief ko?” natatawang tanong ni Red sa kanya

“Bastos!!” singhal niya dito

“Alam mo habang tumatagal na kasama kita.. mas lalo kong naaalala si Adrian sa iyo”

Lumihis lang ang tingin niya pagkarinig sa sinabi nito. Here they are again. Lagi siyang natatahimik pag binabanggit nito si Adrian.

“Ok so ito napili ko sa iyo Moks” basag ni Red sa katahimikang namagitan sa kanila. Mula sa bulsa nito ay nakita niyang inilabas nito ang bagay na ipapasuot nito sa kanya.

It was a simple buggy eyeglasses.

“Ya...Yan?” nauutal niyang tanong

“Oo.. ito lang ipapasuot ko sa iyo” nakangiting wika ni Red sa kanya

Nakapako lang siya sa kanyang kinatatayuan ng ito na ang lumapit sa kanya. Hinawi nito ng bahagya ang kanyang pulang buhok at isinuot ng dahan-dahan ang eyeglasses na napili nito para sa kanya.

Napansin niyang bahagya itong natulala sa kanya. Hinaplos nito ang kanyang mukha na parang inuukit ang  bawat detalye ng kanyang pagkatao. Matapos nito ay dahan-dahang bumaba ang ulo nito para gawaran sya ng isang halik.

“Tapusin na natin to” mariin niyang bulong saka bumitiw sa pagkakahawak sa mukha niya.

Wala naman itong nagawa kundi mapabuntong hininga na lang at tinanguan siya. Umupo na ito sa isang bangko at inaya siya na umupo sa kandungan nito. Hindi na lang siya nagreklamo at nagpaubaya na lamang sa anumang gusto nito. Yakap siya nito sa baywang.

“Say cheese!” si Red.

Hindi na niya magawang ngumiti sa harap ng kamera. Kahit tipid na ngiti ay hindi mahagilap ng kanyang bibig. Dahil naguguluhan siya sa mga nangyayari. Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang gawin sa sitwasyong namemeligro ang kanyang damdamin.

Natapos din ang pagpapakuha nila ng larawan at hinubad na niya ng madalian ang eyeglasses na ipanasuot sa kanya ni Red. Nakita niya ring hinubad na nito ang itim na kapa at ang maskarang ipanasuot naman niya. Sa wakas ay natapos na rin. Para siyang aatekihin kanina sa sobrang lapit ng mga katawan nila. Hindi pa man lumalabas ang larawan ay alam niya na kung ano ang reaksyon ng kanyang mukha. Its either pang semana santa o parang may namatayan. He dont want to smile.

Nauna ng lumabas si Red sa photo booth at hula niya ay kukunin nito ang mga nadevelop ng larawan. Sumunod na rin siya palabas. Dalawang katamtamang kopya ang kinuha nito. Nang mapansin siguro nito na lumabas na rin siya ay nilingon siya nito.

“Cute ka sana kaso  nakasimangot ka naman.” iiling-iling na sabi ni Red sa kanya

“Its just a picture anyway.” wala sa loob na sagot niya

Inabot nito ang isang kopya sa kanya.  Kinuha namn niya ito at pinagmasdan din ng sariling mga mata ang larawan.

Tama nga ang hula niya nakasimangot siya samantalang nakangiti naman ng matamis si Red. Gusto niyang ngumiti sa larawang nakikita. It was really perfect. “A picture of two people in.....” hindi na niya itinuloy ang naiisip.

“May problema ba Moks?” tanong sa kanya ni Red.

“Ah wala.. wala.. ayos lang ako” matipid niyang sagot dito.

Napasin niyang hawak hawak  pa rin niya ang larawan at pagkatapos ay mabilis niyang inabot dito ang larawan kay Red.

“O Bakit? Hindi mo ba nagustuhan”

“Ahm hindi.. I thought you will keep this” palusot niya sa tanong nito

“Meron naman na akong kopya Moks. Bale sa iyo na yan. Keep that as a souvenir.. Diba sabi ko after this night kung gusto mong umalis hindi na kita guguluhin? Saka.. Im planning to resign on my post sa NASUDI bale siguro yung performance sa Enchanted Ball na lang yung last performance ko.. I want to give you your sanity. Kung nakakagulo lang ako sa iyo.. I think I need to give up.. Kahit na masakit dito” napangiti ng tipid si Red sa kanya.

Gaya ng nauna niyang ginagawa ay hindi siya sumasagot sa mga sinasabi nito. Kinuha niya ulit ang larawan at isinilid ito sa kanyang bulsa.

Siguro naman dahil tapos gabi na ay uuwi na sila. Everything will end there. Kapag lumabas na sila ng Fun House ay tapos na ang deal nila. And he can go back as Jude.

Nakita niyang lumakad na ito na tinatahak ang exit ng peryahan. Sumunod na lamang siya rito.  Nang makalabas na sila ng Fun house ay naulinigan niya ulit ang kotseng ginamit nila kanina. Naalala niyang bago sumakay si Red kanina sa kotse ay binitbit na rin nito ang maleta niya para hindi na raw siya mapagod pang bumalik at tupiin ang mga ito. At dahil tapos na ang lakad nila marapat lang siguro na huwag na siyang sumabay pa rito sa kotse.

Una niyang tinungo ang compartment ng kotse at akmang kukunin na ang kanyang mga gamit.

“Anong ginagawa mo?” tanong sa kanya ni Red.

“Ahm... kukunin na yung gamit ko.. I think it would be proper na wag na akong sumabay sa iyo sa kotse”

“I got until 11:59 para makasama ka..pwede mo pa ba akong mapagbigyan.. please?”

Tiningnan niya ito ng matagal.

Sa huli ay tumango na lamang siya para matapos na. Unang pumasok si Red sa kotse at sumunod naman siya. Nang makapasok ay tiningnan niya orasan na nasa loob. Alas nuwebe na ng gabi. Ilang oras na lang at matatapos na ang kabaliwang to.

Hinawakan ni Red ang manibela at maya-maya pa ay namalayan na lang nila na binabagtas ng sasakyan ang kahabaan ng kalsada papalayo sa perya. Tiningnan niya ito sa salamin at nakita niyang bumalik na naman ang seryosong mukha nito. This time nakakunot ang noo nito na para bang ang daming iniisip. He still look good though. puri niya dito. Ayan na naman siya. Giving a positive note to a guy. Lihim niyang sinaway ang sarili sa pagbugso ng kanyang damdamin.

“Aalis ka na ba talaga?” biglang tanong ni Red sa kanya. Hindi siya nito tinitingnan at nasa manibela at daan ang konsentrasyon nito.

“Pipigilan mo ba ko?” he cant believe he just said that.

“Magpapapigil ka ba?” balik tanong ni Red sa kanya

Hindi siya sumagot.

Namayani ang katahimikan matapos ang walang kwenta nilang usapan kanina. Walang may gustong dumagdag sa usapan nila kanina. Dahil pareho silang natatakot sa susunod na tanong o sagot ng bawat isa. Katahimikan ang pinaka madaling paraan para umiwas sa takot na iyon.

Ilang sandali ay pumara si Red sa KTV bar. Nakita niyang mangilan-ngilan lang ang tao na nasa loob. Nang lingunin niya si Red ay nakatingin rin ito sa direksyon niya.

“Umiinom ka naman diba? Promise ito na yung huling pupuntahan natin”

“You cant drive if you’re drunk” mariin niyang tutol dito

“Who cares anyway?” sarkastikong sagot ni Red sa kanya at lumabas na ito ng kotse.

Iiling-iling na lang siyang sumunod dito at hinabol ang mga hakbang nito papasok. Nang makapasok sila ay sinuyod ng kanyang mga mata ang paligid. Kulay pula ang loob ng KTV bar at gaya ng kanyang natanaw ay mangilan ngilan lang tao na nasa loob. Sa watak watak na mesa ay dalawa o tatlo lamang ang nagiinuman o ang iba kumakanta sa iisang videoke na nasa harapan.

Napansin niyang nakatayo na lamang siyang magisa sa bukana ng videoke house na iyon at nakita niya si Red na nakaupo na sa di kalayuang mesa. Sumunod na lamang siya dito. Nang makaupo ay tumawag ito ng isang waiter na nasa loob.

“Ano po sa inyo?” bungad ng waiter ng makalapit sa kanila.

“Ahm Coke in....” hindi niya natapos ang sasabihin ng sumingit na si Red sa kanya

“Bigyan mo kami ng emeplight saka sisig” mariing utos ni Red sa waiter

“Ok sir” at pagkatapos ay umalis na ang waiter mula sa kanilang mesa.

“Empelight? Wow... kung hindi ka makapagmaneho mamaya bahala ka sa buhay mo” sarkastiko niyang sabi rito ng makaalis ang waiter sa kinauupuan nila

“Lagi naman ako ang bahala sa buhay ko Moks..” sarkastiko ring sagot nito sa kanya

Naputol ang kanilang usapan ng mabilis na dumating ang inorder nilang pagkain at alak. Umuusok pa ang sisig ng ihain ito sa kanila. Iisa lang naman ang tagayan na ibinigay sa kanila ng waiter.

“Shoot!...” masayang wika ni Red ng makita ang inilapag ng waiter.

“May order pa po ba kayo Sir?” tanong ng waiter sa kanya

“Ah sige Ok na to..” sagot naman ni Red sa waiter.

Nakita niyang pinuno nito ang tagayan na nasa harapan niya at nagulat siya ng tuloy-tuloy na nilagok nito ang laman ng tagayan. Pagkatapos ay kinuha ang kutsara at tumikim ng pulutang sisig.

“Your turn!” excited na abot sa kanya ni Red ng tagayan sa kanya.

Kinuha naman niya ito at naglagay na rin siya ng alak dito. Tuloy tuloy rin niya itong ininom na parang tubig.

“Hindi ka man lang sumimangot?” namamanghang tanong ni Red sa kanya

Marahil ang tinutukoy nitong simangot ay kapag nagbabago ang reaksyon ng mukha ng isang tao kapag umiinom ng alak. Red doesnt know every details about him after all. Sa kuwarto niya ay may stock siya ng alak na lagi niyang iniinom pag gabi. Yun lang kasi minsan ang nagpapatulog sa kanya kapag binibisita siya ng kanyang mga panaginip.

“That liquor wont bring me down” kumpiyansa niyang sagot

Kinuha naman ni Red ang tagayan sa kanya at gaya ng kanina ay tumungga rin ito ng alak.

“Natatandaan mo nung high school pa tayo? Ako yun unang nagyaya sa iyo dito sa KTV bar na ito at takot na takot ka noong uminom dahil baka mapagalitan ka ni Tita...” simula ni Red sa kwento niya hindi na nito ibinibigay ang tagayan sa kanya at ito na lamang ang inom ng inom sa harapan niya. Nakatulala naman siyang nakikinig na lamabg dito dahil sa tuwing aagawin niya ang tagayan ay hindi nito ibinibigay sa kanya.

“..Diba ang inorder natin nun... San Mig light lang sabi ko sa iyo.. Hindi ka malalasing nito dahil may salitang light.. Hahaha... Dahil may light... Yung light eh.. yung light... yun  yung hindi nakakalasing...”

Natawa naman siya bigla sa ikinwento nito. Patuloy pa rin siyang nakinig kahit na namumula na si Red sa sunod sunod na tagay nito nito habang nagkikwento

“Tapos umorder muna tayo ng dalawang bote ng san mig light... light... light.. tapos ayaw mo pa kayang uminom nun sabi ko.. naman.. kaya mo yan Moks!! Ililipad ka na lang ni Batman kapag nalasing ka hahaha.... Ito rin yung suot natin Moks alala mo? Pero da best ka talaga Moks!!1 Da best!!!.... kasi tinungga mo yung isang bote as in!! Kung alam mo lang kung anong hitsura mo nun? Para kang si Robin na natatae.. Akala ko nga isusuka mo pero sabi ko.. wag mo isusuka yan... Sayang yung inipon ko para mabilhan ka lang ng isang boteng san mig wahahaha”

Lasing na nga si Red ngunit natatawa na rin siya kung paano nito ikwento ang nangyari noong panahon ng highschool sila.

“At umorder pa ko nun ng dalawa pang bote tinungga natin ng sabay Hahaha.. Tapos ikaw na yung nagsasabi ng... Tama ka Moks... Light lang talaga.. light.... light.. hehehe.. Pulang pula na yung mukha mo nun....” natigil si Red sa pagkikwento ng bigla siyang sumingit

“Tapos biglang ikaw yung sumuka noon tapos nagalit yung manager ata nitong KTV tapos kinalkal yung bag natin ng makita nila yung ID natin at nalamang high school pa lang pala tayo at ang ending sinipa tayo palabas nito” tuloy tuloy niyang dugtong sa kwento nito at hindi niya namalayang tumatawa na rin siya. Natigil ang kanyang pagtawa ng mapansing seryoso lang na nakamasid si Red sa kanya.

“Naaalala mo Moks?” maikling tanong ni Red sa kanya.

“Huh? ah... eh... hindi... hinulaan ko lang.. i mean... wala naisip ko lang baka... kako ganun yung nangyari sa inyo ni Adrian noon... hehe..diba?” para siyang timang na naghahanap ng palusot. Hindi niya namalayang nasasabi niya na pala kung ano ang kanyang naaalala.

Kinuha ni Red ang kanyang kamay at  binitiwan nito ang tagayan na kanina pa nito hawak.

“Moks... magpapigil ka na ...”

Tiningnan niya ang orasan. Malapit ng mag alas dose.. Isa lang ang ibig sabihin nun. Kailangan na niyang bunalik sa normal tulad ni Cinderella. Na lahat ng pantasya kasama ng lalaking kaharap niya ngayon ay kailangan ng maglaho. Dahil mahirap mabuhay sa ilusyon kahit na masakit mabuhay sa katotohanan.

Binawi niya ang kamay dito tanda ng pagtanggi. Nakita niyang yumuko lang ito na para bang sumuko na rin sa pagkumbinsi sa kanya. Nasasaktan siya. Yung ang maliwanag na nararamdaman niya ngayon.

Nabigla siya ng tumayo ito at nagtungo sa isang tao na kasalukuyang kumakanta. Ngunit mas lalo niyang ikinabigla ng agawin nito ang mic sa kumakanta at ito na ang nagsimulang kumanta ng awitin na pumapailanlang sa videoke. Nanigas siya sa kinauupuan sa bilis ng pangyayari. Buti na lamang at hindi naman nagalit ang inagawan nito ng mikropono. Tutok na tutok ang mga mata nito sa kanya habang kumakanta.

Because you've gone and left me 

Standin' all alone

And I know I've got to face 

Tomorrow on my own

But baby

Before I let you go

I want to say I love you... 

I hope that you're listenin'

'Coz it's true, baby... 

You'll be forever in my heart

And I know that no one else will doohh... yeah... 

So before I let you go

I want to say I love you... 

I wish that it could be 

Just like before

I know I could've given you 

So much more

Even though you know

I've given you all my love

I miss your smile, I miss your kiss

Each and everyday I reminisce

'Coz baby it's you 

That I'm always dreamin' of

Because you've gone and left me 

Standin' all alone

And I know I've got to face 

Tomorrow on my own

But baby

Before I let you go

I want to say I love you... 

I hope that you're listenin'

'Coz it's true, baby... 

You'll be forever in my heart

And I know that no one else will doohh... yeah... 

So before I let you go

I want to say

Hindi niya namalayang umiyak siya sa pinakaunang pagkakataon. Hindi niya maintindihan ang nararamdaman niya. Kung bakit siya ganun kaapektado. Namalayan niya ang sarili na lumabas ng KTV bar tumakbo palayo. Umaagos pa rin ang luha niya sa kanyang mga mata.

“Moks.. sandali.. please... tumigil ka na man sa pagtakbo palayo sa akin kahit sa huling pagkakataon!..” sigaw sa kanya ni Red ng habulin na rin siya nito.

Para namang may isip ang kanyang mga paa na biglang nagpreno ng marinig ang boses. Hindi siya lumingon. Nakatalikod lang siya dito habang hinahabol ang hininga. Parang agos ng dagat na patuloy na humahampas ang mga luha sa kanyang pisngi.

“Moks ano ba... may nagawa na naman ba ko?” tanong sa kanya ni Red.

Lumingon na rin siya paharap. Nakita niya itong hapong hapo na rin kakahabol marahil sa kanya.

“Bakit ang bait mo sa akin? bakit kailangan mong gawin lahat ng to Red?”

“Dahil ako si Batman at tungkulin niyang iligtas ang kaibigan niya kapag nakikita niyang naghihirap ito”

“Red.. bakit hindi mo ba maintindihan? Bakit hindi mo maintindihan na hindi ako si Adrian? Na hindi na ako yung kaibigan mo noon!!” sigaw niya dito habang patuloy pa rin sa pagiyak.

“Ano nga bang pinagkaiba ni Adrian at Jude?”

“Si Adrian naniniwala pa rin siya sa fairytale.. Si Jude hindi na.. Si Adrian, madali siyang masaktan...Si Jude hinding hindi siya papayag may manakit sa kanya...”

“Alam mo dati i used to say to Adrian na ayaw ko siyang nakikitang umiiyak... kasi masakit din sakin.. pero ngayon na si Jude umiiyak gusto ko pa siyang paiyakin.. kasi dun ko lang nalalaman yung totoong nararamdaman niya... Moks hirap na hirap na ko.. magpakatotoo ka naman kahit minsan... Kasi ako kahit hindi ko maintidihan ang lahat ng nangyayari sa iyo.. Ang naiintindihan ko lang eh yung parte na mahal na mahal kita Moks... mahal na mahal.. yun lang...”

Nakita niyang namumula na naman ang mukha ni Red halatang pinipigil nitong umiyak.

“Paano mo mamahalin ang isang taong sinukuan na ang lahat pati ang sariling buhay niya?”

“Moks kung pagod ka na... nandito pa naman ako.. nandito pa ko.. pero sana huwag mo naman akong pahirapan kasi alam kong alam mo sa sarili mo na mahal mo rin ako!!”

“Nahihirapan ka na sa lagay na yan? Red hindi lang ikaw yung nahihirapan sa sitwasyon na to.. Kasi natatakot ako na pag minahal rin kita. Parehas tayong magdudusa sa putang inang pagmamahal na yan!!! Kasi pag minahal din kita pabalik.. Hindi mo lang dapat mahalin si Adrian.. Kailangan mo ring mahalin si Jude... Kailangan mo ring mahalin ang isang mamamatay tao..”

Parang nagmanhid lahat ng kalamnan niya sa tuloy tuloy na pagluha at pagbigkas ng kanyang sikreto. Nakita niyang nabigla ito sa huli niyang binitiwan

“Ano ang ibig mong sabihin?”

“Ako.. ako yung pumatay sa kanila.. ako ang may kagagawan ng patayan sa loob ng campus”

“Hindi yan totoo Moks”

“Ito ang totoo Red... Ito na ako.. Ito na ang buhay ko.. ngayon sabihin mo sa akin... mahal mo pa rin ba ako?”

Hindi ito sumagot. Nakita niyang nakatulala si Red sa harapan niya na lumuluha na rin.

“Moks.. bakit?... bakit nagkaganito?”

“Hindi ko rin alam... pero sa tuwing binabawian ko ng buhay ang isang tao matapos nilang magpakasawa sa katawan dun ko lang din nararamdaman na walang kayang manakit sa akin.. Dun ko lang nararamdaman na tao pa rin ako at ito na ang buhay ko”

“Pero hindi makatao ang ginagawa mo”

“Siguro nga... kaya walang kaluluguran ang pagmamahal na iyan... dahil hindi na ako ang minahal mo ilang taon na ang nakakaraan”

“Bakit hindi mo ako pinatay ng may mangyari sa atin?”

“Hindi ko alam.. ayaw kong sagutin yang tanong na iyan”

“Moks... maayos pa natin to..”

“Hindi na Red.. wala ka ng dapat ayusin... dahil sira na ang lahat.. Wag na lang ako ang mahalin mo...Kasi mag kaiba na tayo.. Mas gugustuhin mong magsakripisyo para sa isang tao.. pero mas gugustuhin kong pumatay maramdaman ko lang na buhay pa ko”

Dumaan ang isang taxi sa kalsada at agad niya itong pinara. Nang tingnan niya ang orasan ay alas dose impunto na ng gabi...

Itutuloy...

Way Back Into Love

Chapter 26

Rogue Mercado

Magang-maga ang kanyang mga mata ng makarating sa Barangay Del Pilar ng Angeles, Pampanga. Isa ito sa pinakadulong barangay ng kanilang lugar. When everybody seems distraught on the idea na nawawala si Adrian Dela Riva, dito siya nagkubli. May isang subdivision na nakalatag doon kung saan isa itong pinaka eksklusibong tirahan ng mga may pangalan o di naman kaya ay may kaya sa Angeles. Sariwang sariwa pa ang nangyari ilang buwan na ang nakakaraan.

Nagising siya kasama ng isang lalaking hindi man lang niya kilala. Sa hula niya ay nasa hospital siya ng mga panahong iyon. Nang tingnan niya ang kanyang katawan ay parehas silang walang saplot ng estrangherong lalaki. Pinili niyang bumaba sa kanyang kinahihigaan. Nang itukod niya ang kanyang kanang kamay ay bigla itong kumirot. Nakita niya ang benda sa kanyang bahaging ito. 

Pinagmasdan niya ang kabuuan ng silid. Nang dumako ang kanyang mga mata sa sahig ay nakita niya ang nagkalat na mga damit. Nakita niyang may isang kasuotan na sa hinuha niya ay pang hospital at ang ilan naman ay isang shot at isang sando na parehong kulay itim. Mas pinili niya ang huling nakita dahil parang nadagdagan ang lakas niya sa kulay na na namanlas ng kanyang mga mata.

Maya-maya pa ay umalis siya sa kinaroroonan. Sa totoo lang ay hindi niya alam kung saan siya pupunta. Hindi niya alam kung sino siya. Hindi niya alam kung bakit naroon siya. Ang mahinang paglalakad niya ay waring bumilis ng bumilis hanggang sa namalayan niyang tumatakbo na pala siya. Sa pagtakbo niyang iyon ay iba-ibang imahe ang rumerehistro sa kanyang utak. Isang bangkay na sunog na tinatawag niyang "Mama"... Isang lalaking hinahabol niya ngunit ipinagtulakan lamg siya... Mga tawa at bulong na hindi niya alam kung saan nangagaling.

Nakalabas siya ng hospital ng hatinggabi na rin na iyon at nagpaling linga siya sa paligid. Waring mas ligtas ang malawak na lugar na nadatnan niya. Sa di kalayuan ay may nakita siyang usok. Sinugod niya ito. Nagsilayuan ang mga tao ng dumating siyang parang galit na galit. Winasak niya ang nasabing lugar. Sigaw siya ng sigaw ng "Mama.. ililigtas ko kayo". Nang tuluyan niyang tapakan ang sunog ay napansin niyang lapnos ang balat ng kanyang mga paa. Ngunit hindi matutumbasan ng sakit nito ang sakit na nararamdaman niya. Na unti-unting pumapatay sa kanya

"Hoy bakit sinira mo ang ihawan namin!!!"

"Loko to ah!! Sino ka ba bata!?"

"Padampot niyo na yan!!"

"Hoy boy!  Hindi mo ba alam na pwede ka naming ipapulis!!'

"Ay naku pati ba naman tong tindahan ng barbeqeu eh kailangang sirain?"

"Pinatay niyo ang Mama ko!!! Pinatay niyo siya!!!" sigaw siya ng sigaw na halos mapatid ang mga ugat sa kanyang leeg. Ang bawat palahaw niya ay may kaakibat na sakit at luha. Panaghoy na hindi niya alam kung saan nangagaling ngunit kailangan niyang ilabas.

Ilang sandali ay namalayan niyang uminit ang kanyang kanang pisngi. Binigyan pala siya ng isang suntok ng isang nakatambay dito. Maya-maya pa ay naging dalawa ang isa, hanggang sa tatlo... apat... lima.. Limang tao ang pinagtulong-tulungan siya. Minumura siya habang binibigwasan ng suntok. Wala siyang nagawa kundi tanggapin ang mga ito. Bigla lamang itong natigil ng may sumigaw sa di kalayuan.

Nagsitakbuhan naman ang mga sumuntok sa kanya at iniwanan siyang latang-lata. Wala na ulit siyang lakas. Ngunit mas nagustuhan niyang masaktan siya sa ganoong paraan. Dahil lubhang masakit ang mga sugat na hindi nakikita ng mga mata. Naramdaman niyang may bumuhat sa duguan niyang  katawan. Iyon lamang ang nararamdaman niya at nilukob ng kadiliman ang kanyang paningin.

Marahan siyang kumatok sa pintong nasa harapan niya. Ang tanging dala niya lang ay ang kanyang cellphone at ang suot niya kanina. Hindi na siya nagabala pa na kunin ang mga maleta niya sa compartment ng kotse ni Red. Nakarinig siya ng ilang kaluskos na nagmumula sa loob. Buti naman at may tao na. Ibig sabihin nito ay nakauwi na si Max.

Ilang segundo lang ang kanyang hinintay at nang bumukas ang pinto ay iniluwa nito ang lalaking tinutukoy ng kanyang ala-ala. 

"Jude is that you?" gulat na tanong ng lalaki

Walang salitang gustong lumabas sa kanyang bibig. Ni pagtango ng ulo ay hindi niya magawa. Waring naubos ang lakas niya kakaiyak sa taxi kanina. Hindi na nga niya alam kung nagbayad ba siya o sobra ang naibayad niya. Ang tanging alam niya lang sa pagkakataon na iyon ay gusto niyang makalayo kay Red.

Inalalayan siya nito na makapasok sa loob ng bahay. Pinaupo siya nito sa sopa na nasa living area. 

"Sandali kukuha lang ako ng tubig" 

Panandalian siyang naiwang magisa habang nagtungo ang lalaki sa kusina. Sandaling nilibot ng kanyang paningin ang bahay. Ito ang nagsilbing kanlungan niya ng mga panahong 'ginagamot' siya. Dito niya nakilala kung sino si Adrian. Dito niya nakilala kung sino ang mga taong naging kaakibat ng buhay nito. Dito rin niya napagtanto kung ano ang nangyari dito ilang buwan na ang nakakaraan. 

Mula sa pagpapakilalang iyon ay may isang taong nagdesisyon na mabuhay. Mabuhay para pumatay. Dahil dun niya lang nararamdaman na walang kayang manakit sa kanya. Na walang taong makakagawa sa kanya ng mga nangyari sa kakilala niyang si Adrian.

Bumalik ang lalaking na may dala-dalang tubig. Hindi pa man ito naabot sa kanya ay siya na mismo ang kumuha para inumin iyon. Ilang lagok lang ay naramdaman niyang bumaba na sa kanyang tiyan ang lamig ng tubig. Waring pinuno ulit nito ang kakulangang naganap ng siya ay umiyak ng umiyak kanina.

"Jude ayos ka lang ba?" tanong muli nito sa kanya.

He stared at this guy. He was in his early 30's. Ang taong tumulong sa kanya at nagluwal sa kanyang pagkatao. He was a psychiatrist. And his name is Max Albano.

"Max... gusto ko lang magpahinga please..." pagsusumamo niya dito. Hindi pa siya handang ipaliwanag ang lahat. Hindi niya rin inaasahan na ganito ang mangyayari sa kanya.

"Sige.. aalalayan na kita pataas" 

"Hindi.. kaya ko na... gigising na lang ako mamaya.. I hope we could talk" 

"Certainly Jude... I'll stay awake" paninigurado naman nito sa kanya. 

Pinilit niyang tumayo kahit na ayaw sumunod ng mga paa niya sa kanyang utak. Animo'y hirap na hirap siya ng araw na iyon. Gusto niyang humanap ng makakapitan. 

"So that's him" pukaw ng isang boses mula sa likuran ni Max.

Awtomatiko naman siyang napalingon at nakita ang kanyang kapatid. Sa katunayan ay kakauwi lang nila galing Manila. Semestral Break na ng kanyang nakababatang kapatid. Habang siya naman ay natapos na ang kanyang appointment. 

"Yeah.. his name is Jude.. Nasabi ko na sa iyo diba?" sagot niya sa kapatid

"Jude? Wow.. what a great name for a murderer" sarkastikong sagot nito sa kanya at tuluyan nitong ibinagsak ang katawan sa sopa.

"Pwede bang hinaan mo ang boses mo Arthur? Kararating lang nung tao... Can you at least shut up kung wala kang magandang sasabihin"

"Kuya... binalaan na kita tungkol dito... You exercised psychohypnotheraphy sa isang taong hindi mo obligasyong tulungan. You know, I cant believe na kinargo mo ang isang tao dahil lang sa awa."

"This conversation is not going anywhere... magpahinga ka na.. " saway niya sa kapatid

"Kuya... sisirain mo ang reputasyon mo sa psychiatric arena. Ano na lang ang sasabihin ng mga kasama mo kapag nalaman nilang ginamot mo ang isang tao para pumatay? Kuya... I also took psychiatry dahil idolo kita.. But what you just did... only proves that I made the wrong decision" pambabalewala nito sa kanya

Biglang nagdilim ang paningin niya at dali-dali niya itong sinugod at kinwelyuhan. Napansin niyang kahit ang kanyang kapatid ay nabigla rin sa ginawa niya.

"Ano? Sasaktan mo ko? Impluwensiya din ba niya ito sa iyo Kuya? Nalason na ng taong iyon ang utak mo" singhal pa rin ng kapatid niya kahit nahihirapan na itong huminga sa ginagawa niya.

Bigla naman siyang natauhan sa sinabi nito at naihilamos ang kamay sa kanyang mukha. Lubha ng kumplikado ang sitwasyon. Kung tutuusin ay hindi niya ito masisisi sa mga sinabi nito. May punto si Arthur.. may mali siyang nagawa. Ngunit iyon na lang ang tangi niyang paraan para mailigtas si Adrian... naibulong niya sa sarili.

"Bakit hindi ka makasagot Kuya?" matigas pa ring paguusisa ng kapatid niya sa kanya

"Oo!... oo nagkamali ako.. pero iyon lang ang tanging paraan Art.. Iyon lang ang paraan para maisalba ko siya sa suicidal tendency niya... Kailangan kong pumili Art... mahirap din sa akin ang desisyon na iyon. But tell me...  would I save someone who already lost hope to live or someone who choose to live in his own ways.. Art wala ng pag-asang mabuhay si Adrian.. Kung siya ang pinili kong maging dominante.. lagi ko na lang siyang itutulak sa wheel chair at parang lantang gulay na sasaksakan ng suwero.. While Jude.. he is determined to live.. at kung ano man ang ginagawa niya.. that is his mechanism to overcome the pain that Adrian is bringing to him" 

"The end doesnt justify the means kuya.. so what now? Tatanga na lang tayo dito habang alam natin ang katotohanan behind those murder crimes na nangyayari sa Pampanga.. Kuya, you created a criminal"

"No Art... the people who made him that way created the monster inside him.. Sa mundong ito mahirap na magpakabait.,. especially when the people around provokes the demon inside you"

"And you think what you did really cured him? You know that hypnosis is not enough.. Sa tingin mo ba tuluyan mo ng nabura si Adrian sa pagkatao ni Jude? It is not a 100% guarantee Kuya. Ang taong may multiple personality disorder ay maaring makaranas ng pagpapalit palit ng katauhan kahit na nagamot siya ng hypnosis. MPD itself is very vague. There's no exact cure on this. Nakadepende sa tao kung magagamot siya. MPD is the psychiatric version of cancer."

"Just stop this non sense argument.. Maayos din ang lahat. I know what Im doing at huwag mo kong papangunahan sa mga desisyon ko because I dont need second opinion. Im a psychiatrist and I know my field better than you are"

"This is not just about being a good Samaritan Is it? ... May iba pa bang dahilan kaya ginawa mo ito Kuya? Hindi naman siguro tama ang hinala ko na may gusto ka sa kanya"

Natahimik siya.

Hindi niya alam kung psychiatrist nga ba talaga ang kapatid niya o isang psychic. Dahil eksakto ang nabasang damdamin nito sa damdamin nya. Sa kawalan ng masasabi ay ang kapatid na lang niya ang nagsalita ng nagsalita.

"I just hope na magising ka na sa katotohanan kuya.. You cant have the best of both worlds... Hindi por que nagawa mong manipulahin ang isip ng isang tao ay kaya mo ring manipulahin ang puso nito." huling pangungusap ng kanyang kapatid at narinig na lang niya ang mga mabibigat na yabag nito palayo sa kanya.

It was a bad idea na isama ang kanyang kapatid sa pagbakasyon dito sa bahay nila sa Pampanga. But its too late. Ayaw naman niya kasing pumili sa dalawa. He wants to spend time with his brother as much as he terribly miss Jude na gustong-gusto na niya itong makita. Nagaalala na siya rito lalo na sa tuwing binabalita nito kung sino ang bago nitong napatay. But all he can do is to silently listen and push him to do so. Dahil isa iyon sa mga proseso na kailangan upang mabura ng tuluyan si Adrian. Biglang bumalik ang sa kanyang gunita ang mga pangyayari... Sa kanilang pinakahuling sesyon.

"Adrian ito si Max.. Naririnig mo ba ako?" tanong niya ng masiguradong boses na lamang niya ang nangingibabaw sa utak nito.

Kasalukuyan silang nasa isang espesyal na kuwarto. Wala itong kagamit-gamit at napipinturahan ng purong puti. Sa gitna ay matatagpuan lamang ang isang bangkong pahalang na yari sa bakal. Nakahiga dito si Adrian na malapit na ring mawala kung magiging matagumpay ang pinakahuli nilang sesyon. Maya-maya pa ay sumagot na ito sa katanungan niya

"Oo naririnig kita" malumanay na sagot nito habang nakahiga pa rin at nakapikit

"Ano ang gagawin mo kung bibigyan kita ng kutsilyo ngayon?" 

"Gusto ko ng tapusin ang paghihirap ko... Gusto ko ng mamatay"

"Gusto mo na bang mamatay?"

"Akin na ang kutsilyo... Parang awa mo na... Kailangan ako ng nanay.. Susundan ko na siya.. Sila ni Papa" nagsimula na namang umiyak ang pasyente niya

"Sige mangyayari iyan ngunit bago ang lahat may gusto akong ipakilala sa iyo"

Nakita niyang tumango lamang si Adrian.

"Gusto kong pumikit ka at sa pagpitik ng aking kamay. Makikilala mo siya"

Pinakiramdaman niya si Adrian kung nagawa ba nito ang pinapagawa niya. Nang masiguradong nakapikit ito ng mariin. Bigla niyang ipinitk ang kanyang kamay at nakita niyang nagmulat bigla ang mata nito na parang nagising sa pagkakatulog.

"Adrian naririnig mo pa ba ako?"

"Hindi ako si Adrian" malamig na sagot nito sa kanya

"Kung ganun sino ka?"

"Ako si Jude... Jude Dela Riva"

"Nasaan na si Adrian?"

"Mas pinili niyang mamatay... Pinili ko namang patuloy na mabuhay"

Lihim siyang napangiti ng marinig ang sinabi nito. Isa lang ang ibig sabihin noon. Nagtagumpay ang pagpapalit nito ng katauhan. 

"Kung bibigyan kita ng kutsilyo ngayon ano ang gagawin mo?"

"Papatayin ko ang mga taong nanakit kay Adrian"

Napangiti siyang muli. 

Akala ni Jude ay makakatulog siya kanina ng tuluyan siyang makapasok sa kanyang silid. Ngunit nagkamali siya. Dahil ng siya ay mapagisa muli ay bumuhos na naman ang mga luha sa kanyang mga mata. Wala na ang mga ala-alang pilit na bumabalik. Ang tanging paulit-ulit sa kanyang memorya ay mga sinabi ni Red bago sya nagtatakbong palayo.

"Moks aalis ka na ba talaga?"

"Pipigilan mo ba ako?"

"Magpapapapigil ka ba?"

Nakapa niya ang kanyang bulsa. Naroon pa rin ang larawan na nakuha nila sa photo booth. Pinagmasdan niya muli ang hitsura nito.  Nakangiti ito sa harap ng kamera habang yakap-yakap siya. nang akalain niyang mukha itong katawa-tawa sa suot na batman costume ay naging kabaliktaran naman nito ang epekto sa kanya. Pinagmasdan niya rin ang kanyang hitsura sa larawan. Bigla siyang namagneto sa napagtanto. Siya pa rin si Jude Dela Riva sa larawan. Ang kaibahan nga lang ay ang salamin na dating suot suot ni Adrian. 

Ngayon ay mas komportable na niyang bangitin ang pangalang Adrian. Hindi kaya mas komportable na rin siyang tawaging Adrian? bulong niya sa sarili. Hindi niya alam ang sgaot sa sariling katanungan. Napabuntong hininga siya at napagdesisyunan niyang kunin ang cellphone na nasa kabilang bulsa.

Habang idina-dial ang numero ay lumapit rin siya sa ng dahan-dahan sa salamin. Narinig niyang sumagot ang kabilang linya. Hindi niya rin alam kung bakit niya kailangang tawagan ang taong iyon. Ngunit naramadaman niyang kailangan niya. Sa wakas ay sumagot ang taong nasa kabilang linya.

"Hello?" tanong ng boses lalaki sa kanya

"Hello Jake" wika niya 

"Doc what's the result?" nagaalalang tanong ni Sabrina sa duktor na kaharap niya

Gabi siyang nagpunta sa kanilang family doctor at sa sarili nilang hospital. She still wants the appointment to be discreet. Ayaw niya ring gumawa ng eskandalo o tsismis. 

"Im afraid the result is not yet that sure hija"

"What do you mean Doc?"

"Tatapatin na kita hija.. mababa ang tsansa mo na mabuntis.."

"You dont mean that I am infertile right?"

"Can i ask you what's your idea of fertility?"

"Im feeling horny that day doc... hindi ako pwedeng magkamali.,.. I know that Im fertile"

Bahagya namang napatawa ang duktor sa sinabi niya. Mas lalo naman siyang nanggagalaiti ng makita ang reaksyon nito.

"Hija.. that's the traditional way of confirming whether or not you are fertile...  I will run some tests and will keep you posted pero tatapatin kita na mababa ang tsansa mo na mabuntis"

"Punyeta kang duktor ka!!!! Wala kang silbi...!" bigla niyang naibulalas sa sobrang galit.

"Hija.. Im doing my best... By the way alam ba ng mga magulang mo tungkol dito?"

"Dont tell them you asshole dahil oras na malaman nila itong pagkonsulta ko sa iyo.. without even confirming if I am indeed pregnant or what.. Ipapasesante kitang walang kwenta kang duktor ka!!!"

Lumabas siya ng kuwarto nito at tulirong pumunta sa unang CR na nakita niya. Hindi niya na alam ang gagawin. Napakapit siya sa lababo ng CR at namalayan niyang nagsisimula ng tumulo ang mga luha sa kanyang mga mata. Nakipagkalas na sa kanya si Red at ngayon.. hindi pa sigurado kung mabubuntis siya. Isang sanggol lang ang kailangan niya para mabalik uli si Red sa kanya ngunit wala pa rin palang kasiguruhan ang tsansang iyon. 

"No!!!!!!!!!!!!!!!!!" sigaw niya sa loob ng CR. 

Buti na lamang ay walang nakarinig sa kanya dahil sa magisa lamang siya doon. Para siyang tanga na pumapalahaw sa iyak. She cant stand the fact na nawala ang lahat ng pinanghahawakan niya ng parang bula. She cant stand the fact na hindi mapupunta si Red sa kanya. Biglang tumimo ang isang ideya sa kanyang isip.

Nanginginig na kinuha niya ang kanyang cellphone. Tatawagan niya ang ang kaisa-isang tao na makakatulong sa kanya.

Ibinaba ni Jake ang cellphone matapos ng ilang minuto na kausap ang tao sa kabilang linya. Hindi pa rin siya makapaniwala sa narinig.

"Hello?" pupungas-pungas na tanong niya sa taong nasa kabilang linya. Wala lang siyang ginawa kundi matulog. Hindi pa rin siya makagalaw ng maayos dahil paulit-ulit sa kanyang utak ang nangyari sa Glifonea's

"Hello Jake?"

Bigla siyang napabalikwas ng makilala ang boses na nasa kabilang linya. Walang duda na boses iyon ni Adrian.... Jude.. Iyon nga pala ang gusto nito itawag sa kanya.

"Im sorry" mahina at halos pabulong niyang tugon dito.

Wala siyang maapuhap na mga salita. Gustuhin man niyang magpaliwanag dito ay hindi niya magawa dahil siya at siya pa rin anglalabas na may kasalanan. Gusto niyang aminin na noong una ay nakipagsabwatan lamang siya kay Sabrina at diring-diri siya rito at ginamit niya lamang ito para maging popular noong high school sila. Gusto niyang aminin na ang babaw niya para saktan ito. Gusto niyang aminin na siya ang sumabotahe sa performance nito sa NASUDI auditions. Gusto niyang aminin na si Sabrina ang may pakana ng lahat. Higit sa lahat gusto niyang aminin na nahulog na siya rito ng makilala niya kung sino nga ba si Adrian.

"Wala na yun"

Nagulat siya sa sagot nito. Pinapatawad ba siya nito? Maya-maya pa ay narinig niya itong magsalita muli ng namayani ang ilang segundo ng katahimikan.

"Jake.. hinding hindi ko makakalimutan ang ginawa mo sa akin.... pero gusto kong lumaya.. lumaya sa anumang sakit na nararamdaman ko.. mahirap man na ibigay sa iyo to pero buong puso kong ibibigay ang pagpapatawad ko dahil kailangan... kailangan nating lumaya sa sakit na umaalipin sa ating dalawa"

Narinig niyang umiyak ito. Parehas na iyak na narinig niya ng ito pa si Adrian. Noong gusto pa nitong matawag na Adrian.

"Jude... sorry... naging mahina ako..." hindi niya rin namalayan na pumapatak na ang luha sa kanyang mga mata. Parang may isang malaking tinik na nabunot sa kanyang dibdib ng marinig ang mga sinabi nito.

Naalala niya ang mga panahon na yakap niya si Adrian. Na yakap niya yung taong sobrang bait, sobrang lambing at sobrang inosente. Those eyeglasses that became a trademark. Ang malamlam nitong mata. Hindi siya makapaniwala na pinagpalit niya ito sa kasakitan.

"I have to go Jake.. nasabi ko na ang gusto kong sabihin.. See you at the Enchanted Ball then" wika nito sa kanya

Akma na siguro nitong ibababa ang cellphone ng mabilis niya itong pinigil.

"Jude sandali!!!" pigil niya rito

"Ano iyon Jake?" mahinahon namang tanong sa kanya nito

Sasabihin niya ba? Sasabihin niya ba na si Sabrina ang pumatay sa Ina nito. Tila may bara sa kanyang lalamunan na iba ang namutawi sa kanyang bibig na taliwas sa kanyang iniisip.

"Ah wala.. and yeah.. see you at the enchanted ball Jude" 

Sa unang pagkakataon ay narinig niya itong tumawa. Napangiti na rin siya. Ngunit mas lalo siyang napangiti sa sinabi nito bago ito nawala sa linya.

"Sige Jake... and by the way its not Jude anymore... its Adrian"

Parang panaginip ang lahat. Ilang araw siyang naglasing matapos ang pangyayari sa Glifonea's. Matapos na umalis si Adrian sa restaurant. Akala niya ay mapapatawad siya  ni Adrian sa ginawa niyang sorpresa. Akala niya na noong araw na iyon ay magagawang lumambot ni Adrian sa sorpresa niya. Ngunit nagkamali siya. Mismong araw na rin na iyon ay nakita niya kung gaano kagalit si Adrian. Kung gaano kagalit si Jude. Nakita niya sa kanyang harapan ang epekto ng ginawa nila kay Adrian. 

Matapos ang pagkatulala sa bilis ng pangyayari ay kinuha niya ulit ang cellphone. Adrian deserves the truth kaya kailangan niyang malaman ang buong katotohanan sa sunog. Ngunit naputol ang pagdial niya ng numero ng makatanggap uli siya ng tawag. 

Si Sabrina.

"Bakit ka napatawag?" galit niyang singhal agad dito

"Jake please... you should help me on this" nagsusumamong boses nito.

Hindi niya man ito nakikita ay alam niyang umiiyak ito. Base sa pag-garalgal ng boses nito ay tiyak niyang umiiyak ito.

"Ano bang dahilan at napatawag ka" galit niya pa ring wika rito

Sabrina is Sabrina. Sa ilang buwang pagsasama nila mapausapan lang ito o sa kama ay alam na niya ang likaw ng bituka nito. Alam niya na kung paano maglaro ang isang Sabrina Malvarosa. Maaring inaartehan lamang siya nito para mapapayag siya ng gawin uli ang isang pabor

"Jake... I need Red back... please help me.. I promise na ibabalik ko rin sa iyo si Adrian.. o kahit ano.. name your price.. please help me!" 

Sa tono nito ay halatang desperada na ito sa tulog niya. Hindi siya sanay na lumalapit ito ng ganoon. Noong mga nakaraang panahon ay siya ang laging nakikusap at iilan lamang sa mga ito ang pinagbbigyan ni Sabrina. Dahil sa bawat pagtulong nito ay may kalakip na kapalit.

"No... tapos na ako sa mga laro mo Sabrina.. mula ngayon ay pinuputol ko na ang ugnayan na meron tayo" mariin niya wika dito

Biglang-bigla ay nabago ang tono ng boses nito. Ang kaninang nagmamaka-awa ay bumalik sa pagiging mapagmataas.

"Hayop ka!! Pagkatapos kitang tulungan sa naabot mo ngayon at matapos kong ipagamit ang katawan ko sa iyo gagaguhin mo ko... Sa ayaw mo at sa gusto kailangan mo kong tulungan dahil kung hindi ay malalaman nila na ikaw ang pumatay sa nanay ni Adrian"

Bigla naman nagpantig ang tainga niya at sinalubong na rin niya ang galit nito

"Hindi sabrina... Ikaw.. Ikaw ang pumatay sa nanay ni Adrian. May recording ako ng huling tawag na inamin mo na ikaw ang pumatay sa nanay ni Adrian. This is not your game anymore Sabrina... Kasama ka na rin sa mga manlalaro ng larong ginawa mo and your game will be over soon.. trust me malalaman nila Red at Adrian ang lahat-lahat.."

Bago niya pinindot ang End Button ay narinig niyang nagsisisigaw ito sa kabilang linya.

Pasado alas dos ng maguumaga na ng makarating si Karma sa Angeles. Maari naman sanang ipagpabukas ang biyahe niya ngunit kailangan niyang magmadali. Hindi na niya nagugustuhan ang mga nababalitaan. Tumawag siya kanina sa bahay nila at ang kasamabahay nila ang nakasagot, wala daw ang kaniyang Mama at may pinuntahan daw itong meeting. Samantalang, wala rin daw si Red dahil kasama nito Jude.

Napabuntong hininga siya ng maalala ulit ang pangalang Jude. Hindi niya alam kung dapat ba siyang kabahan o magalala sa isiping magkasama ang kanyang kapatid at si Jude. Ngunit ang dahilan ng kanyang pagpunta sa Manila ay para kay Adrian.

Kumatok siya sa pinto ng kanilang bahay. Maya-maya pa ay binuksan ito ng kanilang kasambahay.

"Nasaan si Mama?" tanong niya kaagad

"Wala pa po ... pinasabi niya po na baka bukas ng umaga na raw po siya makauwi"

"Ganun ba.. Si Red? Nandito na ba siya?"

"Ah opo nasa kusina... pero mukhang lasing ata nung makarating..kaya pinagtimpla ko po muna ng kape.... Hindi na rin po niya kasama si Jude nung umuwi sila"

"Sige ako na ang bahala sa kanya.. Pwede bang paki-akyat na lang tong maleta ko sa kuwarto"

"Oho sige po.."

Kinuha na ng kasambahay ang maleta niya at maya-maya pa ay nawala na ito sa kanyang paningin. Agad niyang tinahak ang kusina at gaya ng nasabi ng kasambahay ay nandun nga si Red. Kaharap nito ang laptop at isang tasa na batay sa nasabi ni manang ay kapeng ipinainom nito.

Magulo ang buhok nito habang magang-maga ang mga mata. Kahit di man nito sabihin ay halatang nanggaling ito sa pagiyak.

Umupo siya kaharap nito at pagkatapos ay nakita niyang nag-angat ito ng ulo.

"Kumusta na?" malumanay niyang tanong sa kapatid.

"Nandyan ka na pala ate" maikling sagot nito. Waring wala ito sa tamang mood para makipagusap sa kanya.

Tumayo siya mula sa kinauupuan at pinuntahan ito. Nang tuluyan siyang makalapit dito ay nakita niyang nakabukas ang facebook account nito. Ngunit ang pangalang "Jude Dela Riva" ang nakita niya.

"Kumusta na siya?" tanong ulit niya rito. Hindi siya sigurado kung tama bang tanungin niya si Red tungkol kay Adrian.

"Ate bakit.. bakit nagkaganun si Adrian? Ate hirap na hirap na ko... hindi ko alam kung anong gagawin ko..."

"Nakilala mo na ba si Jude?" tanong niya rito at humakbang siya ng kaunti palayo

"Pati ba naman ikaw ate? bakit kailangan niyong ituring na dalawang tao si Adrian at Jude? Diba iisa lang sila? Bakit kailangan sabihin ni Adrian na iba siya na si Jude at wala na ang dating Adrian.. ate gulong gulo na ko"

Pinagmasdan niya ang kapatid. Naawa siya sa kalagayan nito. Wala man itong dinaramdam na kung ano sa pisikal ngunit alam niyang anumang sandali ay susuko na rin ito sa nararamdaman para kay Adrian. Huminga siya ng malalim at nagtanong muli.

"Sinasabi ba ni Jude na kilala niya si Adrian?"

"Hindi ko maintindihan bakit kailngang ituring ni Jude na ibang tao si Adrian"

"That's a good sign" 

"How can you even call it a good sign ate?" galit nitong tanong sa kanya

Bago niya sagutin ang tanong nito ay kinuha niya ang folder na nasa kanyang shoulder bag. Files ito ni Adrian mula ng obserbahan niya ito sa bahay nila at ang patuloy na developments nito.

"You need to see this" wika niya kay Red sabay abot sa itim na folder.

Kinuha ni Red ang itim na folder na iniabot ng ate niya sa kanya. Kung ito ba ang magiging susi para maintindihan niya ang lahat ay kailangan niyang matuklasan kung ano ang nasa loob ng folder na iyon.

Nang mabuksa niya ang folder ay tumambad sa kanya ang dalawang larawan ni Adrian. Ang bawat larawan ay may kanya-kanyang impormasyon na nakalakip.

Patient's full name: Adrian Jude Dela Riva

Mental Illness: Dissociative identity disorder (DID)

Degree: Severe

Alters:

Adrian Dela Riva

-Claiming that his father dies of cancer and her mother died in a fire

-Claiming that his boyfriend broke up with him

-Suicidal

Jude Dela Riva

-Claiming that his father died when he was seven and her mother died because of an arson

-Capable of Murder

"Hindi ko lubos akalain na ang isang pinaka kontrobersyal na paksa ng sikolohiya ay maaring mangyari sa totoong buhay. Akala ko hindi totoo. Tulad ng karamihan ay maniniwala lang din ako kapag nakita mismo ng dalawang mata ko. Ngunit totoo.. totoo ang sakit na DID. Commonly known as Multiple Personality Disorder" paliwanag ng Ate Karma niya sa kanya

Tila naumid ang dila niya sa kanyang narinig. Hindi niya alam ang isasagot. Pamilyar siya sa sakit na iyon. Ngunit hindi niya alam na ang taong pinakamamahal niya ay ang taong dadapuan ng ganitong sakit.

"In most cases, nagsisimula ang DID sa isang traumatic experience. Noong una, buong akala ko ay isa lamang normal na kaso lamang ito ng Post Traumatic Stress.. ngunit nagkamali ako.. ng isa-isahin ko ang mga pangyayari batay sa kwento ni Adrian. Doon ko lubos na naintindihan na lubhang masakit ang napagdaanan niya. He is madly inlove with someone and he finds out na buong buhay niya ay pinaikot lamang pala siya. Hindi pa man siya nakaka-recover sa pangyayaring naganap sa restaurant ay nasunog ang kanilang bahay. Nasunog ang mga ala-ala ng kanyang ama na hindi niya nakasama ng matagal. At kasabay nito ay nasunog ng buhay ang kanyang Ina. Sinong anak ang makakasimura na makita ang kanyang ina na nalapnos ng apoy o natusta. Kahit ako... hindi ko rin alam kung ano ang gagawin ko kapag mangyari sa akin iyo o sa Mama....

...Hindi kinaya ni Adrian ang sakit. Ang sunod sunod na sakit.. Sa araw araw na inoobserbahan ko siya ay tila nawalan siya ng lakas. Hanggang sa nawalan siya ng ganang kumain. Hanggang sa kahit pagkilos ng katawan o pagsasalita ay hindi niya na nagawa. Iyon ang mga panahon na kailangan na siyang mag wheel chair. Walang pisikal na karamdaman si Adrian noon ngunit dahil lahat ng bahagi ng katawan ay kunektado sa nervous system ng isang tao at pag napagdesisyunan ng utak na huwag mag-function ay hindi gagalaw kahit anong parte ng katawan natin.. Kaya para siyang lantang gulay na nakasalampak sa wheel chair...."

Mariin pa rin siyang nakinig sa kanyang Ate habang pinipilit na pagkasyahin lahat ng impormasyon sa kanyang utak.

"Akala ko rin ay wala ng pag-asa ngunit isang araw na may ginugupit ako sa kuwarto kung saan siya natutulog ay nakita ko sa unang pagkakataon na humakbang papalapit sa akin si Adrian. namangha ako sa nakita. Kinuha niya ang gunting sa akin at nagulat na lamang ako ng akma niya akong sasaksakin. Nang binanggit ko ang pangalan niya at sinabing itigil niya ang kanyang ginagawa. Doon ko narinig na sinabi niyang 'Jude' ang pangalan at hindi 'Adrian'.. Bilang depensa sa nangyari ay nasaksak ko ang gunting sa bandang pulso niya... Iyon ang panahon na dinala ko siya sa hospital.....

....I thought of bringing him to a mental asylum that time but it wont do good. Hindi magagamot si Adrian doon at  mahirap din para sa isang tao na may DID ang isama sa mga ibang mga baliw. Iniisip ko ang mga consequences na maaring mangyari kapag biglang lumabas si Jude at patayin ang unang taong makita niya. I also felt sorry dahil kulang ang kakayahan ko bilang psychiatrist na gamutin si Adrian. I was never familiar of DID until I diagnosed Adrian"

"Bakit ganoong pagkatao ang lumabas kay Adrian?" bigla niyang tanong na lubusang maunawaan ang lahat.

"Kinailangan ni Adrian si Jude dahil sumuko ng mabuhay si Adrian.. si Jude ang nabuhay para sa kanya.. It was his way of coping up with the stress and pain he felt. Noong una akala ko it is only a borderline personality disorder commonly referred as black and white thinking but no... may kakayahan ang nabuong personalidad ni Adrian na si Jude na tumagal sa katawan ni Adrian. And it was clear na pwedeng siya na ang tuluyang mabuhay at mawala ng tuluyan si Adrian....

...Napakaseryoso ng kasong ito lalo na at alam kong may kinalaman si Adrian o Jude sa patayang nabalitaan ko mula sa NorthEast... Hindi madaling patunayan sa korte na may DID si Adrian kung sakali mang makulong siya pag nalaman ng lahat siya ang nasa likod ng patayang naganap"

"Alam mo rin ate?" hindi makapaniwalang tanong niya

"Yeah.. I also thought of telling this to you over the phone but no... sa tingin ko naman ay hindi ka sasaktan ni Jude. Kung meron mang tanging tao na magpapa-alala kay Jude na siya si Adrian ay ikaw yun Red and I know that it's a good idea na masama kayo"

"Ano ang gamot sa DID? P..p..paano na si Adrian tuluyan ba siyang mawawala? Kailangan bang mawala ni Jude para mabuhay uli si Adrian?" sunod sunod niyang tanong

"Hindi kailangang mawala ni Jude.. dahil naging parte na siya ng pagkatao ni Adrian. Well, in fact matagal na siyang parte ng pagkatao ni Adrian. It just took him a painful break up and an arson to unleash that particular side. Everybody has that dark side nagkataon nga lang na literal na nahati sa dalawa si Adrian. His alters are literally the angel and the devil. Hindi kailangang mawala ng isang katauhan niya. Kailangan lang pagisahin silang muli... Kailangan lang nilang ipakilala sa isa't isa. At higit sa lahat kailangan matutunan ni Jude mula kay Adrian ang magpatawad unang una sa lahat ay ang pagpapatawad sa sarili...

...Sadly ng mga panahong iyon, hindi ko pa alam ang gagawin ko kaya wala akong nagawa para makontrol ang dalawang katauhan ni Adrian. Kulang pa ang kakayahan ko kaya nagpasya akong pumunta ng Manila para magkaroon ng pagsisiyasat at masuring pagaaral sa DID at Hypnosis na isa sa pinaka epektibong paraan para magamot ang pasyenteng may DID. Of course, it cant guarantee a total cure pero iyon ang huling pag-asa para mapagisa si Jude at si Adrian"

"Ano ang nangyari sa pagpunta mo sa Maynila ate? Nagawa mo ba ang ipinunta mo doon?"

Tumango ang kanyang ate na siya naman niyang ikinagalak. Isa lang ibig sabihin nito. Magagamot na si Adrian. Mapagiisa na sila ni Jude. Nakinig naman siya sa mga susunod pa nitong sasabihin.

"I went to Manila to study hypnosis I was introduced to this young professor. His name is Dr. Max Albano.."

 Way Back Into Love

Chapter 27

Rogue Mercado

Pupungas-pungas siya ng magising siya mula sa kanyang pagkakahimbing. Sa unang pagkakataon ay hindi siya nagising na parang ibang tao. Na parang may nagbago. Nakakatawa ring isipin na nawala na ang mga panaginip, yung lalaking nakasalamin, yung lalaking nagngangalang Jake at yung isa pa na nagngangalang Red. Wala na rin ang apoy.


Kinuha niya ang kanyang cellphone. Naka flight mode pa rin ito. Ayaw niyang magcheck ng mga bagong mensahe sapagkat natatakot siya na baka mayroon siyang mabasa na magpapabalik ng mga masasakit na ala-ala. Gusto niya munag ihanda ang sarili sa mga desisyong sunod sunod niyang gagawin para sa ikabubuti ng lahat.


Pumikit siya ng mariin. Hinahagilap niya uli ang boses na nasa loob niya. Ang boses na laging umiiyak. Laging sumisigaw ng “mama”. Laging nagpapaalala sa kanyang huwag ng magmahal.


Ngunit wala na.


Iminulat niya uli ang kanyang mga mata. Napatingin siya sa bintanang katabi ng kanyang kama. It was a bright sunny day. Parang nagbibigay ng pag-asa na mabuhay... na magsimula muli. Nakakita siya ng mga paru-paro na lumilipad sa mga bulaklak na kanilang nakikita. He saw the black butterfly. Nakita niyang ang itim na paru-paro ay lumapit sa puti. They  both flew na parang walang bukas, Na parang walang makakapigil sa kanila na sumaya.


Butterflies had the shortest life span. Ngunit sa nakikita niya, their happiness are eternal.


Tumayo siya mula sa pagkakaupo. Tinahak niya agad ang salaming nakapako sa dingding. For the very first time, nakilala niya kung sino siya. Kung sino talaga siya. Hindi niya kailangan ng pangalan sa mga pagkakataon na iyon. In front of him was that person he used to be. May kaunti nga lang pagbabago. But it felt good. Ngumiti siya sa isiping ito.


Now its another change. He thought. Kailan pa siya natutong ngumiti? But again, it felt good. Kailangan talaga siguro ngumiti ng tao kahit nasaktan siya ng sobra kasi laging magkakaron ng rason para sa mga ngiting iyon.


Pinagmasdan niya ang kabuuan. Hindi niya napansing mayroong kaunting pagbabago sa hubog ng kanyang katawan. Medyo tumaba siya. He used to be slim pero ngayon nagkakalaman na ng kaunti ang kanyang katawan. Talk about changes.


Tinungo naman niya ang closet na katabi rin ng salamin. Nang mabuksan ito ay nakahain sa mga mata niya ang iba-ibang kulay ng damit. Napangiti siyang muli. Kinuha niya ang isang pink na T-shirt. It had a batman print. Noon hindi niya gugustuhing magsuot ng damit na may kulay. Ha hate colors. Gusto niya ng itim....ng dugo..ng madilim. Kapag pelikula naman ang pinaguusapan, he wants massacre movies.  Noon kasi ay parang nagbibigay ito ng kakaibang pakiramdam sa kanya. Yung tipong namamatay ang mga tao ng walang kalaban laban. They are being killed by  monsters who were trashed by society or those who seek revenge because they were hurt.


Naisuot na niya ang pink na T-shirt. Tinernuhan niya ito ng piting shorts. He also wore white shoes. Buti na lamang at naroon pa rin pala ang mga damit na pinamili sa kanya ni Max at hindi na niya kailangan na mamili pang muli. Soon he will leave this house. Nakapagdesisyon na siya.


Sa huling pagkakataon ay tumingin siyang muli sa salamin. His skin is glowing. Nakaladlad pa rin ang pula niyang buhok. Ngunit nawala na ang mga eyeliners. Dahil siguro sa matindi rin niyang pagiyak kagabi at sa paghilamos niya. His eyes are still swelling though naroon at walang bahid ng kulay ang kanyang mga mata. Tinungo niya muli ang drawer. Nakakita siya ng isang sunglasses. Agad naman niyang ipinantakip ito sa mga mata. It was also a white edgy sunglasses. Bumagay sa get-up niya ngayon.


Lumabas na siya ng pinto. Katahimikan ang sumalubong sa kanya. Sa lawak ba naman ng bahay na iyon ay talagang parang aalog-aalog lang sila ni Max noon. Nakarinig siya ng kaluskos sa terrace na malapit rin sa kuwarto niya. Humakbang siya papalapit dito.


Tama nga at naroon si Max. Kasalukuyan itong nagbabasa ng dyaryo at nagkakape. For a while, ay tiningnan niya itong muli. Ito ang buhay na paalala na may mga taong handang tumulong sa iyo kahit hindi ka nila kilala. May mga tao pang katulad ni Max na tumutulong ng walang kapalit.


Nag-angat ito ng ulo at nginitian siya nito. Napansin niyang bahagyang maitim ang ibabang parte ng mga mata nito. Halatang hindi sapat ang tulog nito. Kaagad siyang humingi ng paumanhin.


“Im sorry hindi na ako nakagising kagabi” panimula niya


Ngumiti pa rin ito. He smiled back.

“Wala yun.. saka ayaw ko ring gambalain tulog mo kagabi.. but I stayed awake here gusto kong bantayan ka” sagot ni Max sa kanya


“You dont have to Max.. Im sorry for the second time kinailangan kong maki-gate crash dito sa bahay niyo”


“You are always welcome here”


“Thank You”


Hindi na ito sumagot at lumagok muli ng kape. Humakbang naman siya ng malapitan at tiningnan ang view mula sa terrace. Makikita mo ang kalsada ng  subdivision.. mga batang naglalakad... mga nagjo-jogging at iba pa. Sana ganoon lang kasimple ang buhay.


“Wala na bang itim na damit doon sa closet mo? Im sorry hindi ako naka bili at...” hindi na naituloy ni Max ang sasabihin niya nang bigla siyang sumingit


“Dont bother Max... OK na ako dito.. this is much comfortable” pag-assure niya dito


Kilalang-kilala nga siya ni Max. Nang tuluyan siyang gumaling ay ito mismo ang nagspoil sa mga gusto niya. Ito ang nagpamili sa kanya ng mga itim na damit. The accessories that goes into it. Pati nga eyeliners ay ito rin ang namili para sa kanya which is a rare thing for a guya nd a psychiatrist to be exact. Parang kuya na ang turing niya dito.


“Jude ikaw ba yan?” namamanghang tanong nito sa kanya


“Yeah ako to.. sino pa nga ba?” biro niya rin dito


“Nakakapanibago lang” tipid nitong sagot sa tanong niya


“I understand... diba sinabi ko sa iyo kagabi na may sasabihin ako sa iyo” pagiiba niya ng paksa


“Yeah.. are you ready to talk ? ano ba ang nangyari? Last night.. bakit ka umiiyak?”


“Hindi yan ang gusto kong pagusapan... I just want you to know na baka bukas makalawa aalis na ako dito.. I will just have to settle some things”


“Jude... you dont have to....”


“Narinig ko ang paguusap niyo kagabi..nung kapatid mo.... alam ko na ang lahat Max”


Pagkasabi niyon ay napalingon siya rito. Kita naman sa mukha nito ang pagkabigla. Ngunit hindi siya nagagalit kay Max. Siya man ang nasa posisyon nito ay hindi rin niya alam ang pipiliin. Sa huli ay alam niyang ginusto lang siya nitong tulungan.


“Im sorry...” malungkot na nasabi nito


“Hindi mo kailangan magsorry Max.. sa paguusap niyo kagabi.. doon ako naliwanagan ng lahat. Kung bakit nga ba biglang sasakit ang ulo pagkatapos... there will be a black out.. pag gising ko parang ibang tao na ko... biglang lalabo ang paningin ko at pagkatapos sasakit na naman ang ulo and then the next thing I knew.. im craving for eyeliners and dark stuff.. parang kwento ng pelikula lang eh.... pero may MPD pala ako.. now I understand”


“Im really sorry I preferred Jude over Adrian”


“Hindi nawalan si Adrian....Max.. bumabalik pa rin siya sa akin.. and now I really dont know kung siya ba ako o ako ba siya ngayon... I just felt that I am complete”


“Imposible ang sinasabi mo Jude...”


“Hindi ko alam kung meron pa nga bang posible at imposible pero ngayon gusto kong itama ang lahat ng pagkakamaling ginawa ko bilang si Jude” nakangiti pa rin siyang nagpapaliwanag dito


“It will take a lot of hypnotic session para mapagisa ka Jude... sigurado ka ba sa sinasabi mo?” tanong muli ni Max sa kanya


Tumango lamang siya bilang sagot. Maybe he wont need another hypnotic session. Sa mga oras na iyon ay sigurado na siya kung sino siya. He wont need another label.


“Ano naman ang balak mong gawin ngayon?” tanong ni Max sa ikatlong pagkakataon


“Well...”natatawa siya na i-enumerate ang mga gagawin niya ngunit Max deserves to know what he is about to do.


“... siguro I’ll start by going to a salon today.. magpapakulay ako ng itim.. then I’ll buy some pair of eyeglasses.. hindi naman malabo mata ko but I feel like wearing one hehe... At pagkatapos siguro I’ll go to Enchanted ball tonight, Im gonna have to sing my last performance... Im dropping out at school afterwards” paliwanag niya dito


“why? bakit ayaw mong ipagpatuloy ang studies mo man lang? You can shift to conservatory of music if you want.. kung ayaw mo na ng nursing” tutol ni Max sa desisyon niya


“Im dropping out of school dahil susuko na ako sa mga pulis Max” tuloy-tuloy na rebelasyon niya dito


“I really dont understand.. bakit kailangan mong sumuko sa mga pulis... HIndi mo kasalanan ang pagpatay Jude... wala ka sa tamang huwisyo ng ginawa mo ang mga iyon... you cant just do that.. you cant plead guilty,, alam mo ba ang haharapin mo? It could be a life imprisonment”


“Lahat ng kasalanan pinagbabayaran... at tama ang kapatid mo kagabi... there should be someone na aako sa mga krimen na iyon.. nakakalumgkot lang na nadamay pa sila sa hinanakit ko sa mundo.. but ill try to fix things somehow”


Pagkasabi niyon ay naghanda na siyang gumayak palabas. Hindi na niya tiningnan si Max dahil alam niyang tutol ito sa gagawin niya. Walang dapat ibang sisihin sa mga nangyari. It should be him.


“Bakit bigla kang nagbago Jude? Ano ang rason ng lahat ng ito? If dahil ito sa mga narinig mo kagabi, just dont mind Arthur hindi niya alam ang piangdadaanan mo”


“Hindi ito dahil kay Arthur Max... ibang tao ang dahilan kung bakit gusto kong maging mas  mabuting tao...and by the way.. Its Ok to call me Adrian”


Iyon labg tuluyan na siyang lumabas at humakbang palayo sa terrace.



Max was dumbfounded. Kagabi lang na nagtatalo ang isip niya kung gagamutin niya muli si Jude. If he would make him and Adrian into one. Kaso mas gusto niyang si Jude ang mabuhay. Dahil si Jude ang minahal niya. He always go for someone na matapang..palaban. And his not scared by the fact that Jude is capable of murder.


“Hayaan mo na siya” pukaw muli ng boses sa kanya.


Napalingon siya sa pagaakalang si Jude ito.


It was his brother... Arthur.


“Alam mo ba ang ginawa mo? Narinig niya ang usapan natin kagabi” galit niyang tugon dito


“Alam ko... I saw him peeking on us kagabi so I purposely initiated the conversation... He has to know Kuya... kung hindi ko pa pala ginawa iyon ay hindi niya alam na abnormal siya”


“Watch your words Art....You made enough damage... Leave Jude alone”

“Kuya bakit di mo kasi matanggap?? Kuya he is not a replacement to Justine... Alam kong ang mga oras na iyon ay mga oras na nangungulila ka sa kanya... But he is dead!... Hindi por que kamukha siya ni Jude eh heto ka at mamahalin din ang isang mamamatay tao!!.. Wake Up Kuya!!”
Dun na nasagad ang pasensya niya at sinugod niya na si Arthur. Binigwasan niya ito sa mukha at nakita niyang gulat na gulat ito sa kanyang ginawa.


“Sinabi kong tumigil ka na...” humihingal na wika niya matapos masuntok ang kapatid.


Idinura naman nito ang dugong nasa bibig bunga ng pagkakasuntok. Medyo hindi makatayo ang kapatid niya sa pagkakasuntok niya.


“I really cant believe it... sana lang talaga at sumuko yang abnormal na yan sa mga pulis... dahil kung hindi? Ako mismo magpapapulis sa kanya” matigas pa rin na tutol nito


Singbilis ng kidlat na inatake niya muli ito at akmang sasakalin. Namimilipit na hinawakan nito ang kamay niyang nakasakal sa leeg nito.


“Hi...hi...hindi...aa...ako....maka...hinga kuya...”


“Hindi lang yan ang aabutin mo sa akin pag tinuloy mo ang balak... Kaya kong maging masama kapag si Jude ang pinaguusapan” wika niya rito sa mahinahong paraan ngunit nakasakmal pa rin ang mga kamay niya sa leeg nito.


Marahas niya itong binitawan at iniwan ang kapatid niyang hinahabol ang hininga.





“Ok na ba to teh?” natatawang wika sa kanya ng baklang nasa parlor.


“Hehe Ok na po iyan...” pagtango niya rito.


Sandali niyang tiningnan ang repleksyon niya sa salamin. Hindi siya tuluyang nagpakulay ng itim na buhok. He chose an alternative. The color was ash black. Parang kulay talaga ng abo. Hinubad niya ang puting sun glasses at pinalitan ito ng salaming nabili niya kanina. Wala naman itong grado kaya tama lang na maisuot.

Madalian lang siyang nagbayad at lumabas ng salon. Nang makalabas siya ay parang masaya niyang hinarap uli ang mundo. Naroon uli ang mga tao na naglalakad. Mga batang naglalaro. Mga taong may kanya kanyang ginagawa para mabuhay.

Naglalakad-lakad siyang muli. Dinala siya ng kanyang mga paa sa malapit na parke. May mga bata na naulinigan niyang naglalaro.

“Ikaw daw si Juliet ako naman si Romeo”

“Ok... tapos dapat ililigtas mo ko sa mga bad guys”

“Oo naman syempre...”

Napangiti siya sa narinig. Mga bata nga naman talaga. Kahit pala Romeo and Juliet eh alam na nila. Siguro ito yung exception sa lahat ng fairy tale like story. Romeo and Juliet is somehow different. It ended tragically. Parehas silang namatay. Wala yung usual happily ever after.

Bigla niyang naalala ang kantang ipe-perform nila sa Enchanted Ball.

“Taylor Swift’s love story” naibulong niya sa sarili.

Ang kanta ay tungkol sa maalamat na kuwento ni William Shakespeare. Tungkol kay Romeo Montague at Juliet Capulet. It was a right love at the wrong time.

Hindi niya namalayan na kinakanta na pala niya ang Love Story. Ini-imagine niya kung paano nila kakantahin iyon sa mismong Enchanted Ball.

“We were both young when I first saw you...I close my eyes...And the flashback starts..I'm standing there...On a balcony in summer air”

“See the lights...See the party, the ball gowns...See you make your way through the crowd..And say hello, little did I know”

Nagulat naman siya ng may dumugtong sa kinakanta niya mula sa likuran. Pamilyar na boses na noon pa niya narinig.

“Cause I was Romeo, I was a scarlet letter..And your daddy said stay away from Juliet

But you were everything of me....I was begging you please don't go...”

Nang lumingon siya ay nakita niya si Jake na nakangiti sa kanya.

“Nagpa-practice ka rin pala” wika nito sa kanya at tumabi sa kanya.

Hindi naman siya nakasagot. Waring kinailangan pa ng kanyang utak na iproseso lahat ng nangyayari.

“I was also thinking kung anong mangyayari sa Enchanted ball mamayang gabi.. and I was wondering paano nating kakantahing tatlo yung kanta... It really felt awkward” nakangiti pa rin si Jake habang kinakausap siya.

Huminga muna siya ng malalim bago nagisip ng isasagot.

“Napadaan ka rin pala dito”

“Sa totoo lang lagi naman talaga ako nandito.. Whenever Im free binabalikbalikan ko tong lugar na to.. We usually took our photos here remember? Naalala ko pa nga eh... hihilahin natin ang mukha ng isa’t isa saka panakaw na kukunan ang isat isa ng litrato”

Natawa rin siya ng maalala ito “And how we budget our baon para may maibili tayong kwek-kwek na official pagkain natin pag pumupunta tayo dito? Haha”

“Nakakamiss yung mga araw na iyon.. Tanga ko kasi sinaktan pa kita” biglang seryosong tugon nito sa kanya.

“Jake...” marahan niyang saway dito ng bigla na naman itong maging seryoso.

“Alam mo nung tumawag ka kagabi... Yun yung nagbigay sa akin ng panibagong lakas ng loob para huwag buksan yung alak na hawak ko.. Salamat nagawa mo pa rin akong patawarin kahit sobrang laki ng kasalanan ko sa iyo” medyo gumagaralgal na ang boses nito.

Hindi siya nakasagot ng makita niya itong parang pinipigilang umiyak.  Hinayaan niya na lang muna ito ng ganoon. Baka kasi pag sumagot siya ay pati siya ay umiyak na rin.Saglit niyang tiningnan ang mukha nito. Hindi na niya matandaan ang huling pagkakataon na napagmasdan niya ang mukha nito. Jake still had those bad boy aura. Bahagya ng humaba ang buhok nito.

“Ganda ng porma natin ngayon ah.. gwapong gwapo” wika ulit nito sa kanya

Ngumiti lang naman siya sa papuri nito. Hindi niya pa rin mahagilap ang tamang salita sa sitwasyon nila ngayon. Parang ang bilis ng pangyayari. Ngunit nagising na lang siya isang araw na kailangan niyang ayusin ang gulong ginawa niya.

“I miss the days that you were mine”  biglang nasabi nito sa kanya.

Nakita niyang lumuluha na ito. Ilang beses niya man itong nakitang lumuha ng hinihingi nito ang kapatawaran niya ay nakakapanibago pa rin sa pakiramdam ang makita itong umiiyak. Parang may sariling buhay na ipinahid niya ang kanyang mga kamay sa luhang naguunahang bumaba sa pisngi nito.

Nagulat naman siya ng hawakan ni Jake ang dalawa niyang kamay at idiniin pa ito lalo sa pisngi niya. Na para bang dinarama nito ang init na nagmumula sa palad.

“Kung di kita sinaktan... ako pa rin sana ang humahawak sa kamay mo..”  wika pa rin ni Jake.

“Bakit mo nga ba ako sinaktan?” bigla niya na ring naitanong dito.

Siguro nga ay tama lang na tanungin niya na ito ng katanungang iyon. Ang katanungang ito lamang ang makakasagot.

“Kasi akala ko mas importante yung kagustuhan ko kaysa pagmamahal ko sa iyo. Kasi akala ko hindi kita mahal.. na ang mahal ko lang ay ang sarili ko...”

Napaluha na rin siya sa narinig. Baka nga ito lang ang hinihintay niya para makalaya siya sa sakit na nararamdaman na umalipin sa kanya sa mahabang panahon.

And then they Jake kissed him.

“Bakit naglalasing ka? Kauma-umaga alak na ang kaharap mo?” galit na wika sa kanya ng Ate ng pasukin siya nito sa kuwarto.

“Ate bat ganun... ginawa ko na lahat!... lahat ate..lahat!!!.. bakit kulang pa rin... bakit siya pa rin ang pinili niya... ang sakit... putangina!!!” sigaw niya at ibinato ang bote sa dingding.

Kaninang tanghali ay nakita niya si Adrian. Lalapitan niya na sana ito para ibalita na umuwi na si ang Ate Karma niya. Na kailangan niyang malaman ang totoo niyang kundisyon. Na maayos pa ang lahat.

Ngunit nakita niyang lumapit si Jake dito and what’s worst.. nakita niyang naghalikan ang dalawa sa harap niya.

“May enchanted ball pa kayo” yun lang ang narinig niyang sinabi ng ate niya. Masyado na siyang lango sa alak.

“Hindi na ako pupunta..kasi wala na yung nagiisang rason para pumunta ako doon”

“Kung mahal mo ang isang tao... ipaglalaban mo to” matigas na wika sa kanya ng kanyang ate ng maisip siguro nito ang dahilan kung bakit siya naglalasing.

“Paano ko ipaglalaban iyo … tangina.. paano ko ipaglalaban iyong pagmamahal na hindi naman naging akin..” naibulalas niya.

Kahit kailan hindi niya narinig na sinabi ni Adrian na mahal siya nito.

Narinig niyang lumabas ang kanyang ate. Andun na naman siya.. naiwang magisa.

Tatagay na sana siya ng marinig ang cellphone na nagring. Nang makuha ito ay isang unregistered number ang nakalagay.

“Sino to? Istorbo ko sa paginom ko ah”

“Hindi na mahalaga kung sino ako.... You need to attend the ball tonight... may kailangan kang malaman sa pagkamatay ng ina ni Adrian dahil hindi lang siya basta nasunog.... may pumatay sa kanya.”

At namatay ang linya sa kabila.

Para siyang nahimasmasan sa narinig. Agad niyang idinial ang numero ngunit out of reach na ito. Nangtawagan naman niya ang numero ni Adrian ay out of reach pa rin ito. Marahil ay kasama pa rin nito si Jake.

Sa isiping iyon ay naibato niya ang cellphone.

“Nagawa mo na ba?” tanong ni Sabrina sa kaharap

“Yeah... I called him at sinabi ko ang sinabi mo... Buti na lang at may voice modulator ang cellphone ko”

“Thanks Tito lee maaasahan ka talaga” sagot ni Sabrina sa Director.

“Hija I think this is a bad idea... Pwede ko namang tanggalin na lang si Jude o Jake sa NASUDI.. bakit kailangan pa to”

“Shut Up tito!!!... Gagawin mo kung ano ang ipagagawa ko... may utang ka pa sa amin... baka nakakalimutan mo na utang mo sa magulang ko kung ano ka ngayon”

“I know hija but dont you think masyadong brutal ang gusto mong mangyari...”

“Wala akong pakialam... Hindi sila pwedeng maging masaya habang ako nandito at nagmumukmok dahil baog ako... Hindi pwedeng maging masaya ang baklang iyon!!!!”

“Hija please stop this non sense thing... bakit ka ba nagkakaganyan dahil lang sa isang lalaki?”

“Hindi sila pwedeng maging masaya naiintindihan mo??? Hindi!!!”

Pumunta si Sabrina sa sulok ng kanyang kuwarto.. Iniwan naman niyang nakaupo ang kanyang Tito sa loob. Maya-maya pa ay ipinakita niya dito ang susuoting gown sa Enchanted Ball. It was a bloody red coloured gown

“Ang ganda Tito no? This will be my murder uniform Hahahaha...” tawang demonyo niya

“Hija you need to get a rest.. tingnan mo ang nangyayari sa iyo.. you are so wasted.. ang laki pa ng eyebags mo..”

“Nasabuyan na ba ng gasolina?” pambabalewala niya sa sinabi ng kanyang Tito

Tumango lamang ito.

“Gusto nila ng fairytale.. Ibibigay ko iyon sa kanila but not the happy ending. I dont play with poisonous apples... I play with fire.. Makikita na ni Adrian ang Ina niya soon” at pagkatapos ay nababaliw na tumawa siya ng malademonyo.

Itutuloy..

Way Back Into Love

Chapter 28

Rogue Mercado

Malapit ng magbanta ang oras. Tiningnan niya ang kanyang relo. Ilang oras na lang ay malapit ng gumabi. Isa lang ang ibig sabihin nito. Malapit na rin ang Enchanted Ball. Akala niya noong una ay hindi naman masyadong magarbo ang inihandang palatuntunan ng unibersidad. Ngunit sa lokal na channel ng Pampanga ay napanood niyang naibalita ang Enchanted Ball. It was a scapegoat to a crisis sabi nga nila. Gusto pa ring ipaniwala ng NorthEast na walang dapat ikabahala sa unibersidad sa kabila ng napapabalitang patayan.


Na siya ang may gawa.


He felt sorry. Pero huli na ang lahat para maibalik ng sorry niya ang mga nangyari. Ang tanging magagawa na lang niya ay akuin ang kasalanan. Pagkatapos ng gabing ito ay matatapos na rin ang paghihirap ng ibang taong naghahanap ng hustisya. Hindi niya akalaing aabot sa ganito ang lahat. Yung kailangan niya pang kumitil ng buhay para maramdaman niyang may buhay rin siya.


Sariwa pa rin sa ala-ala niya kung gaano niya undayan ng saksak ang lalaking nagigisnan niya sa kama matapos ang kanilang pagtatalik. Sariwa pa kung gaano niya ipatikim ang sarili sa iba at pagkatapos ng sarap ay lingid sa kaalaman ng mga ito na kasunod na ang sakit ng pagpatay.


He will sing Taylor Swift’s Love Story. How ironic na kailangan ng mga taong magdusa o mamatay ng dahil lang sa pagmamahal. He again reminisced the theme of the story. The not-so-fairytale-like story of Juliet Capulet and Romeo Montague. He wondered kung ganun rin ba ang kahihinatnan niya.


“Malalim ata ang iniisip mo” boses sa kanyang likuran.


Nang nilingon niya ito ay nakita niya si Max na may dala-dalang kape. Max is a certified caffeine addict, noong ngang medyo gumaling na siya ay lagi niya itong ipinagtitimpla ng kape. Max didnt want to but he always insisted. Gusto niya kasing sa simpleng paraan ay makabawi siya sa pagtulong nito.


“Hindi naman.. Im just skeptical.. Kung pupunta pa ba ako sa...” hindi niya na naituloy ang sasabihin.


“Sa Enchanted ball? Why shouldn’t you, besides.. Sinabi mo sa akin na that would be your goodbye performance” seryosong saad ni Max sa kanya.


“I received a text from Red...” hindi pa rin niya maituloy ang sasabihin. Sa puntong ito ay natahimik na rin si Max sa pagbanggit niya ng pangalan nito.


Namagitan ang kaunting katahimikan. Pagkatapos ay ito naman ang nagsalita.


“Do you...love..him?” bakas sa boses ni Max ang pagaalinlangan sa tanong nito


Hindi siya sumagot. O mas tamang sabihin na ayaw niyang sagutin ang tanong na iyon.  Bumuntong hininga lamang siya at napatitig sa kawalan ng nagbabadyang dilim.


“Is he the reason kung bakit... kung bakit pinili mong baguhin muli ang sarili mo”


Siya naman ang napalingon dito. Max was staring at him seriously. Siguro ay sadyang nanibago ito sa inaakto niya magmula pa kaninang umaga.


“Wala naman siyang binago sa akin... Mayroon lang siyang pinaalala.”


“Naririnig mo pa rin ba ang boses?”

“Hindi.. Siguro ay dahil hindi na siya takot mabuhay.. Dahil napagalaman niya na may isa pa ring taong handa siyang protektahan at bigyan ng pagasang mabuhay”


“Si Red ba iyon?”


Tumango siya.



“He is one lucky guy that he had you”


“Im luckier that I had him... mula pagkabata hanggang ngayon but some things are bound to be apart cause changes do happen.”


“Do you still believe in fairytales?” agaw tanong ulit ni Max sa kanya.


Kailan ba siya huling natanong ng ganitong klaseng tanong? Ngunit ngayon ay mas kumportable na siya sa tanong na iyon. It sounded like a music in his ears.


“Dahil kay Ariel? Oo.. Haha” bahagya siyang natawa sa sagot niya. Naalala niya ang tagpong nanood sila ni Red ng sabay sa kuwarto nito habang yakap siya.


Hindi naman nito pinatulan ang sagot niya. Nakita niyang seryo lang ito sa pagsimsim ng kapeng iniinom. He thought that Max might be thinking of another question. Bago pa man ito makapagtanong ay inunahahan niya na ito.


“Ikaw Max? Wala ka bang naging bestfriend?”




“Huh? Ako?” gulat na tanong ni Max sa itinanong niya


“Oo ikaw...”


Nakita niyang tumingin na rin ito sa kanya.  Ibinaba ni Max ang tasa ng kape at ito naman ang tumingin sa malayo.


“Yeah.. I used to have one.. His name is Justine.. He was a brother from a frat. Ayun nagkaiba ang landas namin eh. He was a vocalist of a rockband at ako naman nun.. busy maging psychiatrist... Then all of a sudden.. He died because of colon cancer..”


“Im sorry”


“Its OK. Matagal ko ng natanggap ang pagkawala niya.. Nung oras na tinulungan kita sa pambubugbog sa iyo. Katatapos lang din ng libing ni Justine noon. I decided to go here at Pampanga para makapg isip isip and then I met you. And I thought..”


“Ibinalik si Justine sa iyo.. sa katauhan ko?” siya na mismo ang nagtuloy sa sasabihin nito


“Im sorry.. Im really sorry Jude...”


Narinig niya ang pagtatalo ni Max at ng kapatid nito. They mentioned the name “Justine”. Na kamukha raw niya. From then ay medyo napagdugtong niya ang mga pangyayari. Maaaring tinulungan siya ni Max dahil na rin sa kamukha nito ang best friend nitong si Justine. Kaya pala noong mga panahong iyon ay natatatawag siya nito ng “Justine”.


“You dont need to apologize Max... kung nakatulong ako para mawala ang sakit na nararamdaman mo that would be OK.. Pero kailangan mong maintindihan na hindi ako si Justine..magkaiba kami”


“Yeah.. and I also realized that when I had a talk with my brother this morning.. which I suppose ay narinig mo.. Hindi lang talaga iyong pagkamatay niya ang ikinakasama ng loob ko.. kundi ang isiping I wasnt able to confess my love for him. I was so afraid na namalayan kong huli na ang lahat para sa aming dalawa”


“Wala na yun... naiintindihan ko”


“So what’s song you’ll gonna perform?” paglilihis ni Max ng paksa. Sa tingin niya ay mas makabubuti iyon. Napansin niya kasing bahagya itong napaluha sa takbo ng kanilang usapan


“A dose of Taylor Swift... Love Story” sagot niya


“Ikaw lang ba ang kakanta niyan?” tanong ni Max sa kanya


“Nope... tatlo kami.. but I dont know kung kumpleto ba kaming kakanta nito”


“So tatlo kayong lalaki na kakanta niyan???” manghang tanong ni Max sa kanya


“Y...Yes...” nag-aalangang sagot niya


“Wow... sigurado ka bang hindi sa gaybar ang event niyo.. its so unusual” pabriong banat sa kanya ni Max. Nakuha pa talaga nitong magbiro sa kabila ng pagseseryoso nilang dalawa kanina.


“Siguro nga may sayad yung ulo ng Director namin when he thought of that. Sabi niya he wants to showcase different side of fairy tale sa kantang iyon. Love Story being performed by 3 men”


“Kung gusto niya ng kakaiba... he didn’t fail. but I have this intuition that your Musical Director is indeed gay”


“Matagal ng tsismis yun sa campus... but he didnt mind”


“Nakapagpractice na ba kayo?”


“I wished to Max... But no... bahala na si batman mamaya” bahagya naman siyang natigilan ng masabi niya ang pangalang batman. Isang tao lang ang naalala niya bigla. Si Red.


“Ano ba yung nakuha mong text sa kanya?” tanong ulit ni Max.


Huminga muna siya ng malalim bago sabihin ito kay Max. “Sabi niya.. Sabi niya... hind na daw siya pupunta sa Enchanted Ball.. And he hopes that Jake and I will be happy..”


“Jake? I thought...”


“I forgave him Max... isa iyon sa mga desisyong gusto kong panindigan sa ngayon”


“But.. he is the reason bakit kailangan mong magdusa... you cant just do that..”


“I already did... and for some reason... Im happy.. Alam mo Max... diba sinasabi ko sa iyo noon na malakas ako at wala ng mananakit sa akin.. But I was wrong.. Ang totoo niyan mahina ako, nagpapanggap lang akong malakas pero ang totoo wala akong kalaban-laban dahil alipin ako ng sarili kong galit”


Hindi na nagsalita pa si Max matapos marinig ang kanyang mga sinabi. Ngunit parang hindi ito kumbinsido sa mga paliwanag niya. Siguro nga’y masyadong natatak sa isip nito ang imahe ni Jude.


“You really love him dont you?”


Ngiti lang isinagot niya dito.


“I always said to myself noon.. Sana ako yung taong magpapaniwala uli sa iyo na may fairytale... na may happy ending.. guess Im not” malungkot na tugon ni Max sa kanya.


“You helped me a lot Max... that’s more than enough.. Saka hindi lahat ng fairy tale happy ending.. Remember? Juliet and Romeo”


“Yeah.. the shakesperean fairytale.. pero diba sa kanta.. they lived happily ever after kahit tutol ang parents nila”


“Well somebody should teach Taylor what really happened” natatawa niyang sgaot.


“Malapit ng mag alas siyete.. hindi ka pa ba maliligo to prepare yourself.. nga pala... I already told Arthur about this.. Siya na maghahatid sa iyo sa school”


“Sigurado kang OK lang sa kanya?... No offense meant Max but I dont think gusto akong ihatid ng kapatid.. He doesnt even like the idea that Im existing here in the house”



“Dont be such a paranoid.. ganun lang talaga si Arthur but he’ll get over it... Yang kapatid ko kasing yan he have this difficulty on adopting to other people.. mayroon pa nga siyang anti social tendency eh... but he will be fine..”


“Haha.. I cant believe that you have these terminologies and explanation about your brother’s behaviour” natatawa niyang patutsada dito


“That’s my way and you are speaking with Doctor Max Albano..”


“The youngest acclaimed psychiatrist in the Philippines” siya na ang nagtuloy sa sinabi nito.


Natawa naman ito sa idinugtong niya. Nang tumingin muli siya sa kanyang relo ay halos oras na para maghanda siya sa engrandeng Enchated Ball. Nagdesisyon siyang magpaalam sa kausap.


“Max.. I think I’ll need to take a bath first.. Ok ka lang ba dito..?” tanong niya.


“Yeah.. you should.. kanina pa sana... baka mahuli ka pa Prince of Rock.. I already ordered a costume for you.. buti naihabol naman agad.. Online ko pa siya nakuha eh”


“Max naman? Hindi ka na sana nag abala... Ang balak ko sana eh I will just wear a white tux”


“Nope.. Hindi pwede yun... Its a costume party so might as well dress like a Prince... Cmon.. you dont want to look like a caterer there aren’t you?”


“Haha... Kaw talaga... but thanks.. patagal ng patagal.. parang dumarami na utang ko sa iyo ah” natatawa niyang sagot.


“Mahal mo ba talaga siya” wala sa usapang tanong muli ni Max.


Tinititigan siya nito sa mata. Na waring nakikiusap na “hindi” ang sabihin niya. Ayaw niyang saktan si Max ngunit mas ayaw niyang masaktan ito kung magsisinungaling siya.


Tumago siya para sagutin ang tanong nito.


Nakita niyang ibinaba nito ang tingin at tumingin sa ibaba na waring nagsasaliksik kung naroon nga ba ang susunod nitong sasabihin. Nang mag-angat ito ng ulo ay nakita niyang nakangiti ito at saka nagsalita.


“Then go and make your own fairytale... Huwag niyong gayahin si Romeo at si Juliet”


Ngumiti na rin siya ng marinig ito. Nais niyang pasalamatan ang Diyos dahil si Max ang nakapulot sa kanya ng mga sandaling nagdurusa siya. Sadya talagang may mga tao pang katuld ni Max na handang magbigay ng tulong kahit na walang kapalit. Sa isiping ito ay sinagot na rin niya ang biro nito.


“Hindi naman kami si Romeo and Juliet... Siya si Red. ako naman si Jude” at pagkatapos ay pumasok na siya sa katabing kuwarto upang ihanda ang sarili sa pupuntahan.




“Jake anak... naplantsa ko na yung susuotin mo..” pukaw ng Ina ni Jake sa kanya ng maabutan siyang nakaupo pa rin sa kanyang kama at nakatanaw sa katabing bintana nito.
Kung tutuusin ay ngayon na lang uli siya nakatulog sa bahay nila. He spent most of his days sa NASUDI Bldg. Wala kasi siyang mukhang maihaharap sa kanyang mga magulang. Sa bawat pagkakataon na nakikita niyang inaalagaan siya ng mga ito na parang isa pa rin siyang mabuting anak ay nakokosensya siya. Lingid sa kaalaman ng mga ito ang gulong pinasok niya.


Nagambisyon siyang sumikat... hindi. Mas tamang sabihing nagaambisyon siyang iahon ang pamilya niya sa hirap. Hindi siya yung tipo na intelehenteng tao. Aminado siyang mahina ang kukote niya sa aspetong akademiko. That’s why he decided to use what he got. He used his looks. Ang una sana niyang balak ay ligawan ang isa sa pinakamayamang babae sa kanilang school noon... Si Sabrina.


Naisip niyang kung magiging sila, his reward would not just be a brighter future... May bonus pang magandang babae na pwedeng pwede sa kama.


But its the other way around. Akala niya sa ang manggagamit. It turned out na siya ang nagpagamit dito. They created a game in Sabrina’s speak. Gumawa sila ng laro at siya ang player na kailangan kontrolin. He can’t say NO because the offer is tempting. A sure spot in NASUDI, ang pinaka eksklusibo na music organization sa unibersidad ng NorthEast at syempre, isang bed relationship sa babaeng kakontsaba.


Simple lang ang kailangan niyang gawin, to make a fag, named Adrian Dela Riva to fall for him. Ginalingan naman niya ang pagpapanggap... Mula sa pagiging automatic Knight in Shining Armor.. sa pagiging boyfriend nito and even his declaration na isa siyang bisexual when he became a campus heartrob. Bawas pogi points nga kung tutuusin ngunit parte ito ng plano. Kailangan niya lang magtiis dahil kailangan niyang pakisamahan si Adrian sa halos tatlong taon bago sila magkolehiyo.



Sure thing he was the best actor.. ngunit parte ng pagiging best actor niya ay katotohanang nahulog na siya dito. The feeling he had for Adrian is so genuine na hindi na kailangan pa itong i-peke. Sa araw-araw na nagkikita sila, masyado siyang na-attach sa sweet gestures nito. Yung pagsisilbihan siya kahit hindi naman na niya hinihingi dahil nahihiya siya or at some point nakokonsensya dahil palabas lang dapat ang lahat. When he will get to see those innocent eyes... Yung mga sitwasyong hindi ito makatingin ng diretso sa kanya. The way Adrian surprises him everyday.. may dalang pagkain.. O ipagluluto siya. That was their high school drama pero daig pa nila yung mga lovers na mature na pagdating sa relasyon.


At an early age nandun na yung sweetness. Nandun yung magic. He knew that Adrian fell inlove with him..At siya.. hindi man niya plinano... But he also fell inlove with Adrian.


Then the judgement day came.. Panahon na para pahirapan ang taong mahal niya. He sabotaged Adrian’s performance.. He broke up with him.. He was not there when Adrian needs him most. Sa mga panahong sobrang down ito dahil sa pagkakasunog ng bahay nito at sa pagkamatay ng Ina nito sa sunog.


After that, he always convinced himself everyday of his life na isa lamang phase si Adrian. That it was only a puppy love and he is straight.. sa babae siya iibig hindi sa bakla. He deceived himself para gumaan ang lahat. Sa loob ng anim na buwan na napabalitang nawawala si Adrian... ay nagawa niya ito. Of course, with the help of Sabrina. Pinagana nito ang libido niya kaysa sa kanyang puso. She taught him to use his logic more than his emotions. Nagtagumpay naman siya. Nalango siya sa kasikatan. He can have all the university hotties that he liked. Because they are running after a singing heartrob, NorthEast’s hottest property and a label- Jake Marcos.



“Anak Ok ka lang ba?” muling tanong ng kanyang Ina ng mapansing hindi siya sumasagot


“Po?”


“Kanina ka pa tulala... Ni hindi ka nga kumain kanina... Akala namin natulog ka lang buong magdamag para naman yatang wala kang sapat na tulog... May dinaramdam ka ba?”


Tama ang kanyang Inay... may dinaramdam nga siya. Kanina pa siya binabagabag ng kanyang konsensya. When Adrian and he kissed at the park, mas lalong lumakas ang pagnanasa niyang sabihin dito ang buong kwento ng larong ginawa ni Sabrina. He still have the recording. Nakapagdesisyon siyang sasabihin niya na ito kay Adrian pagkatapos ng kanilang performance sa Enchanted Ball. That way, ay hindi maaapektuhan ang pagkanta nito. He must readyhimself sa consequences na maaaring mangyari. But he dont care at all. Gagawin niya ang lahat makabawi lang kay Adrian.



“Ahm.. nay.. anong gagawin niyo kapag sobra kayong nakasira?” matalinghagang tanong niya sa kanyang Ina. He was not sure if he will get an answer pero kahit papano gusto niyang may makausap man lang para mabawasan kahit kaunti ang pagkabagabag na dinadala niya.


“Anak... lahat naman tayo nakakasira.. pero para maging mabuting tao kailangan nating ayusin ang nasira. Tulad ng salamin.. kung ikaw ang nakabasag at kahit alam mong hindi na mabubuo.. kailangan mo pa ring gamitin ang kamay mo para pulutin ang mga piraso.. handa ka dapat masugatan... Handa ka dapat masaktan.. Kailangan mong tanggapin ang sakit dahil sa paraan lang na ito mo maayos ang dating nasira.. Siguro hindi mo man maayos ito ng tuluyan pero sapat na iyong pinulot mo ang mga piraso nito upang wala ng ibang masaktan kundi ikaw lang”


Sa sinabi ng kanyang Ina ay para pinukaw nito ang kung anong tapang sa kanyang puso. Nginitian niya ang kanyang Ina sa sinabi nito.


“Sige po Nay.. maliligo lang po ako”


“Sige Anak..”


Nginitian rin siya ng kanyang Ina at ilang saglit pa ay nawala na ito sa kanyang paningin. Naiwan muli siyang nagiisa sa loob ng kuwarto. Maya-maya pa ay nagring ang kanyang cellphone. Marahil ay si Director Lee ito na pinapaalalahanan sila sa performance nila mamaya. Kanina kasi ay galit na galit ito dahil hindi daw nito ma-contact si Adrian at si Red kaya siya ang binuburo nito sa sermon. Wala naman siyang magawa kundi i-assure ito na everything will be alright at matutuloy ang performance mamaya. Directore Lee is being paranoid na baka hindi daw mag-attend ang dalawa.


Kinuha niya ang cellphone sa kama. An unregistered number is calling him. Nagaalinlangan man ay sinagot niya ang kabilang linya.


“Sino to?”


“Hi Jake..lover boy...”


“Sabrina??”


“No its actually Seferina.. The hebrew goddess of fire” sagot ni Sabrina sa kanya at sinundan ito ng nakakalokong halakhak


“Wala akong panahon makipag-gaguhan sa iyo... Maliligo na ako at kailangan ko ng umattend sa Enchanted Ball. Bumili ka ng kausap mo!” singhal niya dito


“Not so fast lover boy... Hindi kailanman pwedeng babaan ng telepono ang Diyosang katulad ko”


“Ano bang gusto mo.. Sabrina tama na tong kalokohang pinag-gagagawa mo OK?”


Sa totoo lang ay may kabang dulot ang pananalita ni Sabrina. Para siyang nakikipagusap sa asawa ni kamatayan. Her laugh brings chills to his spine. Nakakatakot na parang baliw ang kausap niya.


“Hindi pa ako tapos sa inyong tatlo.. Soon you will realize na maling pinili mong kampihan sila... Because I created this game and you are just one of my players..”


“And soon you will realize na ikaw mismo ang mapapahamak sa sarili mong laro Sabrina... just get lost.. pwede? On a second thought... kahit tumakbo ka hindi mo matatakasan ang kasalanang nagawa mo sa Mama ni Adrian”


“I wont run my lover boy.. are you kidding me? Ako tatakbo? I suggest just dont attend the party.. Kung ako sa iyo tatakbo na ko ng mabilis... yung mabilis na mabilis... because the enchanted ball will be a tragedy for your beloved Adrian... Just to give you a sneak peek.. May mga tauhan akong nakabantay doon sa venue.. they have the guns.. pag natapos kayong kumanta.. they will shoot your poor Adrian there... and then they will also shoot you after the fag... And then matitira si Red for me and we will be together again..Hahaha.. Ang nice no? Tapos masusunog ang ball.. And your bodies will turn to ashes.. Kakampi ko ang apoy Jake.. You cant play with me.. You cant play with fire”


Nang marinig ang mga sinabi ni Sabrina ay agad niyang pinatay ang kabilang linya. He must go there fast para pigilan ang pagawit nila.




Eksaktong alas siyete na ng pumarada ang sasakyan niya sa tapat ng kanilang school. Mula sa labas ay dinig na dinig niya ang musika mula sa bulwagan. They are currently playing a music for cotillion dance.


Saglit niyang tiningnan ang repleksyon sa salamin. He is wearing a white royal  suit.. tipong pang prinsipe talaga. Nailagay na rin sa ulo niyang ang isang korona.  Noong una ay ayaw niya na talagang ilagay iyon pero nagpumilit si Max ,  he doesnt want to burst his bubble kaya naman nagpaubaya na lamang siya rito. Pati ang kapa sa kanyang likod ay parang sumsakal sa kanyang leeg sa tindi ng pagkakatali. Bumagay naman ang kulay ng kanyang buhok at salamin sa suot suot na damit. He was that Innocent Prince.


Sunod namang tinumbok ng kanyang mga mata ang nagmaneho sa kanya, si Arthur. Nakasimangot pa rin ito na parang napipilitan lang. Buong biyahe ay hindi sila nagkikibuan at halos mapanis na ang kani-kanilang laway. Nagpasya siyang magpaalam na rito para tumuloy na sa kasiyahan sa loob.


“Sige..uuna na ko” nagaalangan pa niyang wika rito. Hindi niaya alam kung ano dapat ang tono ng kanyang pananalita. Kung magpapanggap ba siyang masaya o malungkot.


“Layuan mo siya.” matigas na sagot ni Arthur.


Awtomatiko naman siyang napalingon rito  bago pa man niya mabuksan ang kotse. Nagtatanong ang kanyang mga mata kung bakit ganun na lamang ang trato nito sa kanya.


“Pagkababa mo sa kotse na to. Huwag na huwag ka ng babalik sa bahay. Naiintindihan mo? Wala kang kaluluguran sa buhay ng kuya ko... Sisirain mo lang ang buhay niya... Alam kong alam mo na nahuhulog na siya sa iyo.. Ive seen my Kuya suffer from his childhood romance... Huwag ka ng magsimula ng panibagong kwento para sa kanya... Simple lang ang gusto ko... Tantanan mo na siya.. Tantanan mo kami”


Hindi na kailangan na diktahan pa siya ni Arthur dahil kusa naman siyang aalis. Bagaman alam niyang ayaw sa kanya ni Arthur ay naiintindihan niya ang concern ng nakababatang kapatid ni Max.


“Wag kang magalala.. Iyon na ang huling pagkikita namin ng kapatid mo.. Wala kang dapat ikabahala”


“Mabuti ng maliwanag”


Pagkasabi niyon ay bumaba na siya sa kotse at lumabas. Magpapaalam pa sana siya ng bigla na lang itong humarurot palayo. Tapos na ang una niyang misyon. Matapos ang gabing ito ay matatapos na naman ang isa pa.


Humarap na siya ng gate.. Nakita niyang ang bungad nito ay katulad lang din ng mga makikita sa isang palasyo. Mahahalatang nag effort talaga ang mga back drop designers para magmukhang palasyo sa labas ang kanilang unibersidad. Nakadagdag pa rito ang mga security guards na nakadamit na parang mga sundalo o tagapagtanggol sa isang monarkiya. Napapangiti naman siya sa pagsakay ng mga ito sa tema ng pagdiriwang.


Humakbang na siya at pumasok.  Nang matapat siya sa dalawang security guard ay talagang nag-bow pa ito sa kanya na simbolo ng paggalang sa mga nakatatataas sa isang kaharian. Nakisakay na rin siya sa mga ito at isinabuhay na rin niya ang pagiging isang prinsipe.


Nang makapasok siya ay nakita niyang ang catwalk ay nabalutan ng red carpet. Mula sa entrance ay may panuntunan na nakalagay.

The Royal Way to the Enchanted Ball. Please follow the Red Carpet.

Tinahak niya ang pulang telang nakatabing sa daraanan. Halos tatlong minuto ang itinagal bago siya makarating sa mismong bulwagan. Maya-maya pa ay dinala na siya ng paa niya sa mismong open field na ginawa na ngayon ay nagmistulang isang malaking kuwarto ng isang palasyo.


The place was indeed Enchanted. Hindi niya alam kung ano ang ginawa ng mga tao sa kanilang unibersidad kung paano nagkabubong ang lugar na iyon. May mga nakasabit na ring chandeliers para magsilbing ilaw sa paligid. Lahat ng mga estidyante ay nakadamit ng naayon sa kanilang panlasa. May mga prinsesa at tulad niyang prinsipe. Mayroon ding nagdamit ng parang diwata. May mga nagdamit na parang witch na gusto yatang umagaw ng aensyon bilang mga kontrabida sa fairytale. Parang nabigyan ng buhay ang lahat ng pantasya ng isang musmos sa fairytale.


Everything was magical. Kahit sino sigurong naroon ay agad na mapapaniwala na mayroon nga talagang fairytale and it do exist in real life.


Napansin ng mga tao ang kanyang pagdating. Lahat ay namamangha sa nakatayong lalaki malapit sa entrance ng palasyo. Biglang natigil ang cotillion dance at mga estudyanteng nagsasayaw. Bigla namang may isang pigura ng tao ang pumunta sa entabladong nasa unahan at waring kinuha ang mikropono at nagsalita.


“Gentlemen and Mesdames, announcing the arrival of NorthEast’s Prince of Rock.. Jude Dela Riva!”


Matapos na banggitin ang kanyang pangalan ay tumugtog ang kanyang trademark song.

“What doesnt kill you makes  you stronger... Stand a  little taller....Doesnt mean Im lonely when Im alone... What doesnt kill you makes you... Stronger... Stronger... Just Me, Myself and I... “


Parang hindi bumagay ang tugtog na iyon sa okasyon at lalong lao na sa hitsura niya. Siguro ay inaasahan ng mga estudyante roon na magdadamit siya ng itim. Nakikita niya sa mga matang nakapako sa kanya ang pagkabigla dahil.. purong puti ang kanyang damit.


Hindi tumigil ang musikang iyon hanggang hindi siya nakarating sa mesa ng mga NASUDI Members. Marahil ay talagang espesyal ang pagtrato sa kanila sa araw na iyon at kailangan patugtugin ang trademark song niya.


“Yes!! Andito na si Prince of Rock!!! Jude.. tara na.. dito ka na sa tabi ko” tili ng isang babae na kabilang rin sa NASUDI. Cecille ang pangalan nito.


Nginitian niya naman ito at pinagkasya ang sarili sa bakanteng upuan katabi nito. Gumala-gala naman ang kanyang mata at ng hindi makita ang hinahanap ay bumaling muli siya kay Cecille.


“Ces.. wala pa ba si...” hindi niya naituloy ang sasabihin ng ito na ang magtuloy ng sasabihin niya.


“Si Jake? Uuuyyy may number nga pala kayo sabi ni Direk ah... andito na siya kanina pa.. ayan oh...” wika ni Cecille sa kanya sabay turo sa lalaking nasa kabilang table. Nakita niyang nakatingin rin sa kanya si Jake.


Ngnitian naman niya ito. Gaya niya ay naka damit prinsipe rin ito. Yun nga lang ay purong itim naman ang kulay ng damit ni Jake. Parehas rin silang naka korona. Pagkatapos ay nagtanong siyang muli kay Cecille.

“Ces.. nalate na ba ko?” tanong niya muli


“Ay naku muntik na... Diba ga 6 numbers lang ang meron sa programa na to... after that eh.. dance dance na talaga.. Eh dinig pa naman namin na pang 2nd kayo sa mga magpe-perform sa ayun.. Buti na lang dumating ka na kundi magisa lang si Jake na kakanta.. di naman ata pwede yun.”


“Magisa? Si Red? Wala pa ba siya? Tatlo dapat kaming kakanta nito” tanong niya


“Nagtataka nga rin kami at si Mr Balladeer ang hindi ata on time ngayon.. Nagkapalit ata sila ng attitude ngayon ni Jake eh.. Dati rati diba itong si Mr Heartrob ang nahuhuli sa call time”


Nagpaling-linga pa rin siya na parang hindi mapakali. “Nasaan na kaya si Red? Tintotoo kaya nito ang sinabi nito sa text na hindi na ito sisipot?” bulong niya sa sarili. Kailangang makapunta si Red dahil may mahalaga siyang sasabihin dito.


Muli ay may nagsalita sa entablado. Hudyat na marahil ito na magsisimula na ang programa.


“Ladies and Gentlemen... Welcome to the Majestic Enchanted Ball.. Where fairytales do come true... And our first number of magic... Let’s give it up for GROOVE’s dancing royalties... Mark Petronas and Lenie Aguas.”


Panandalian siyang nag pokus sa mga kapwa estudyante na nasa taas ng entablado ngayon at nagpapamalas ng kagalingan sa pagsayaw. Sa hula niya ay ito rin ang kumbaga’y katapat nila sa NASUDI. Ang lalaking nagngangalang Mark Petronas ay nakadamit ng pang Peter Pan at Tinkerbell naman yung Lenie Aguas. Nagsayaw sila ng Mash Up ng mga Disney Songs at mga kanta ngayon. It was a modern fairytale soundtrack.


Hiyaw naman ng hiyaw ang mga tao sa galing gumiling at sumayaw ng dalawa. Nagambala naman ang panonood niya ng may tumawag sa kanyang pangalan. Napalingon siya sa pagaakalang si Red ito.


“Adrian!” pabulong ngunit parang nagaapura na tawag ni Jake sa kanyang pangalan.


“Ui... Jake ikaw pala nasaan si Cecille?” tanong niya ng mapansing ito na ang nakaupo sa upuan ni Cecille kanina.


“Naki pagpalit ako” sagot nito sa kanya.


Liningon naman niya ang dating puwesto nito at naroon nga si Cecille. Nang magtama naman ang mata nila ay nag-thumbs up pa ito na parang nakikontsaba kay Jake.


“Adrian... may kailangan kang malaman..” pabulong na waring nagiingat na wika sa kanya ni Jake


“Huh? Ano?” tanong naman niya.


“A round of applause everyone... again.. the dancing royalties... GROOVE’s Mark Petronas and Lenie Aguas.. So now... Gentlemen and Mesdames.. we come now to GROOVE’s counterpart... Give it up for the NASUDI Lead Singers... Singing Heartrob..Jake Marcos.. The Balladeer.. Red Antonito and NASUDI’s Prince of Rock.. Adrian Jude Dela Riva!!!”


Dumagundong ang palakapkan sa loob ng bulwagan na parang kulog na nagmula sa langit. Nagsisigawan ang mga estudyante na may kanya-kanyang paborito sa mga nabanggit na pangalan. Hindi na niya narinig ang sumunod pang sinabi ni Jake sa lakas ng ingay. Hati naman ang kanyang atensyon sa programa at sa paghahanap kay Red na ngayon ay wala pa rin sa pagdiriwang. Wala siyang nagawa kundi tumayo  at magpatiuna na lamang sa entablado. Sumunod si Jake sa kanya at sabay silang nagtungo sa back stage. May mga sinasabi ito na hindi niya maintindihan dahil sa ingay at siguro dahil kinakain ang buo niyang atensyon sa pagaalala kay Red na baka hindi ito makapunta.


Wala sa loob na kinuha niya ang iniabot na lapel ng mga utility man sa back stage at isinuot ito.


“Adrian nakikinig ka ba?.. Bakit parang hindi ka man lang nagreact sa mga sinabi ko?”


“Huh??? AKo? Ano ba iyon Jake?”


“Ang sabi ko huwag na nating ituloy ang pagkanta.. delikado!”


“Ano? Ba...bakit? Panong delikado?” wala sa loob pa rin sagot niya.. Wala pa rin si Red. Hindi na kaya ito matutuloy? Please Red... Please..


“There you are guys... ano na? Ready na yung music ninyo? Bakit nakatanga pa rin kayo diyan? Where is Red?” agaw atensyon ni Director Lee sa kanila. Pinagpapawisan ito dala siguro ng pagod dahil isa ito sa punong abala ng palatuntunan.


“Ahm.. hindi pa po namin alam..” sagot niya sa Director.


“Ok nevermind.. what I want is for you guys to go there and nail that song! Ok?”


“Opo..” magalang na sagot niya. Nakita naman niyang napatango lang si Jake. Para maiwasan ang sobrang pagaalala ay pumuwesto na lamang siya sa likod ng kurtina... Maya-maya pa ay nagsimula ang tugtog.. Bumukas ang kurtina at hudyat na ito ng kanyang pagkanta. Pumikit muna siya at saka iminulat. Hoping that there would be Red Antonio in front of him.


Nang magmulat siya ng mata ay nakita niyang nakapako ang mga mata ng lahat ng tao na nasa bulwagan. Sa pangalawang pagkakataon ay na-aapreciate niya kung gaano nagmukhang palasyo ang lugar. Sumabay ang tibok ng kanyang puso sa musika. Maingat niya itong pinaramdam sa kanyang puso.. Upang kumanta siya ng may pinanghuhugutan..





Kanina pa nanlalamig ang kalamnan ni Jake. Anumang oras ay maaring may isang bala ang kumitil sa buhay ni Adrian. Hindi hindi siya makakapayag. Kaya kailangan niya ng kumanta na lang din upang makita mula sa manonood kung sino man ang babaril dito at ihaharang niya ang kanyang katawan.

Nakareceive siya ng text at binasa ito.

Lover boy? Where would be the best spot to kill the fag? Sa ulo kaya? -Seferina

Maya-maya pa ay nagsimula ng kumanta si Adrian.





“We were both young when I first saw you...I close my eyes...And the flashback starts....I'm standing there...On a balcony in summer air”


Nang banggitin niya ang unang linya ng kanta ay naalala niya muli ang eksena noong mga bata pa sila ni Red.

“Moks Ikaw si Batman... Ako naman si Robin”

“Oo kasi iyakin ka kaya ako na lang si Batman Nyahahaha”

“Hmft!”

“Biro lang Moks.. tara laro na tayo.. SInong kalaban natin?”

At itinuloy niya ang pagkanta..



“See the lights...See the party, the ball gowns...See you make your way through the crowd...And say hello, little did I know”


Bigla na naman sumingit sa isip niya ang eksena sa kuwarto.

“Sa tingin mo Moks... pwedeng mahalin ni Batman si Robin? Yung higit pa sa kaybigan”

Naputol naman ang pagkanta niya at pagbabalik tanaw ng pumasok na sa entablado si Jake. Nakangiti ito na kinanta ang sumunod na linya ng kanta.


“That I was Romeo, I was throwing pebbles..And your daddy said stay away from Juliet...And you were crying on the staircase...Begging me please don't go, and you said”


Naalala niya ang nangyari sa Glifonea’s. Nang maghanda siya para sa anniversary nila ni Jake.. Kung paano siya nagmakaawa huwag lang itong umalis.


Ngumiti siyang itinuloy ang kanta. Ngayon ay siguradong sigurado na siya sa nararamdaman. Kung sino ba talaga ang pipiliin niya. Sabay nilang kinanta ang koro.


“Romeo take me somewhere we can be alone...I'll be waiting, all there's left to do is run
You'll be the prince and I'll be the princess...It's a love story baby just say yes”




Narinig niyang naghihiyawan ang mga tao. Ang mga salitang klaro sa kanya ay “Bromance”... “Kiss na mga pre”.... “Kasalan na yan!!”. Sumakay lang naman si Jake at hinawakan pa nito ang kamay niya na mas lalo pa atang nagpakilig sa mga nanonood. Itinuloy naman nila ang ikalawang bahagi ng kanta. But at the back of his mind.. he is hoping na sana ay humabol si Red.


“So I sneak out to the garden to see you ...We keep quiet cause we're dead if they knew...So close your eyes...Escape this town for a little while”

“"Oh himala ata.. ikaw unang yumayakap sa akin" tanong ni Red

"Hindi ah... ako naman unang yumayakap paminsan minsan"

"Hindi rin... Ang arte mo kaya.. Ako unang yumayakap sa iyo"

"Eh di kung ayaw mo wag mo" sabay ng pagkakasabi niya ay tumalikod siya at bumitiw sa pagkakayakap dito

"Ops... Wala ng bawian!!" si Red at hinatak ang kamay niya para yakapin uli siya.

"Sinong maarte ngayon?" natatawa nitong tugon

"Nakakapanibago lang kasi Moks eh... Siguro hinahanap hanap mo rin yakap ko no?"

"Feeling.." maikli niyang tugon dito.

Si Jake naman ang sumunod ulit na kumanta...



“Cause I was Romeo,You were a scarlet letter...And your daddy said stay away from Juliet...But you were everything of me...I was begging you please don't go and you said”



Para namang echo na naulit ang tagpo sa park na kasama niya si Jake...

“I miss the days that you were mine”  biglang nasabi nito sa kanya.

“Kung di kita sinaktan... ako pa rin sana ang humahawak sa kamay mo..”  wika pa rin ni Jake.

“Kasi akala ko mas importante yung kagustuhan ko kaysa pagmamahal ko sa iyo. Kasi akala ko hindi kita mahal.. na ang mahal ko lang ay ang sarili ko...”

Sabay muli nilang kinanta ni Jake ang koro..



“Romeo take me somewhere we can be alone..I'll be waiting all there's left to do is run...You'll be the prince and I'll be the princess...It's a love story baby just say yes”



Nagdilim naman ang paligid at may itinutok na spotlight sa kanya matapos nilang kantahin ang koro... Marahil ay siya lang ang kakanta sa bridge ng awitin. Nang hindi na niya makita si Jake ay kinanta na niya ang sumunod na linya batay na rin sa tugtog na nagmumula sa piano..



“I got tired of waiting...Wondering if you were ever coming around
My faith in you is fading...When I met you on the outskirts of town, and I said”


Tugmang-tugma ang liriko ng kanta sa sitwasyon niya. Mukhang hindi na nga ata aabot si Red. Mukhang mauuwi sa wala ang pghihintay niya.



Biglang natigil ang tugtog... Lumiwanag muli ang paligid.. Bakas sa mukha ng mga nanonood na ang pagkainis kung bakit naputol ang isang napaka romantikong kanta. Nakita naman niyang nakatunghay lang si Jake sa kanang bahagi. Nagtatanong rin ang mga mata nito. Nilingon naman niya ang pianista at lahat na ng tao ay nakalingon na rin dito na parang sinadya na itigil ang tugtog...


Napukaw naman ang kanilang atensyon ng mula sa back stage ay may baritonong boses na nagpatuloy ng kanta.


“And you said... Romeo save me I've been feeling so alone....I keep waiting for you but you never come...Is this in my head? I don't know what to think...He knelt to the ground and pulled out a ring”



Nakita niyang itinuloy ng lalaki ang kanilang kanta.. batay na rin sa sinasabi ng kanta ay lumuhod nga ito sa harapan niya. Nagsihiyawan na naman ang tao sa sobrang kilig. Siya naman ay napako lang sa lupa.


Itinuloy naman nito ang pagkanta...



“And said, marry me Juliet...You'll never have to be alone...I love you and that's all I really know...I talked to your dad, go pick out a white dress...It's a love story baby just say yes”


Tili ng tili ang mga tao... Nang makabawi ay tinulungan niyang tumayo ang nakaluhod na lalaki..  Hindi niya rin namalayang tumutulo na pala ang luha sa kanyang mga mata..


“Oh? bat na naman umiiyak ang Moks ko? Diba sabi ko ayaw kitang nakikitang umiiyak”


“Ikaw kasi!!!” at siniko niya ito habang pinapahid ang luha


“Hahaha.. ano na naman ang ginawa ko?.. Naka eyeglasses ka na nga... naniniko ka pa rin”


“Nakakainis ka Red Antonio... Akala ko hindi ka na dadating...”


“Diba sabi ko sa iyo hindi kita matitiis?”



Nagulat sila pareho ng nagpalakpakan ang mga tao at sigaw ng sigaw ng “Kiss!!”. Huli na ng mapagtanto nila na dinig na dinig sa buong bulwagan ang usapan nila dahil naka lapel pa rin sila. Tumugtog muli ang pianista... Tinapos nila ang huling linya ng kanta...



“Cause we were both young when I first saw you...”



Kakausapin pa sana niya si Red habang magkahawak ang kamay nila ng lumapit si Jake.


“Please kailangan na nating umalis dito... delikado kasi...” naputol ang sasabihin nito ng magsalita ang Director Lee na ngayon ay nasa Mic Stand at nagsilbing Emcee ng programa.


“So may I Interrupt this sweet moment.. because now... Im going to announce... the Performer of the year.. As we all know napaaga ang online voting sa Performer of the year dahil napagdesisyunang iproklama ang pinaka magaling na mangaawit sa Enchanted Ball”


Wala namang ni isang nagsalita sa kanila habang nakinig na lamang sila sa susunod na sasabihin ng Director.




Hawak ni Director Lee ang papel na naglalaman ng resulta ng online voting para sa Performer of the Year. Ngunit parte lamang ito ng plano. Delaying tactics kumbaga, batay na rin ito sa iniutos ni Sabrina sa kanya.




“And the performer of the year goes to.... goes to... Red Antonio!!!”





Dumagundong muli ang palakpakan sa loob ng bulwagan. Its funny how they turned the ball into an awarding ceremony. Naulinigan na lang ni Jake na natungo si Red sa kinaroroonan ni Director Lee para sa Acceptance Speech nito. Mabilis naman siyang bumaba sa entablado, gusto na sana niyang hatakin si Adrian kanina ngunit nakita niyang ayaw nitong iwanan si Red sa pinakamasayang gabi sa buhay nito.


He wondered bakit wala pa ring tunog ng baril.. Ngunit hindi na mahalaga iyon. Kasalanan ni Sabrina kung bakit pinatatagal niya pa but he will use this to his advantage. Kailangan lang makababa ni Adrian sa entabladong iyon dahil alam niya rin na hindi sasaktan ni Sabrina si Red.



Dali-dali siyang  lumabas ng bulwagan.. Pumunta siya sa katabing building nito.. Wala ng tao. Pumasok siya sa loob ng room 204. Kung makakapunta si Adrian doon ay mas magiging ligtas na ito at maibubulgar na rin niya ang sikreto ni Sabrina dito.





Nakita niyang humahangos si Jake na umalis entablado ngunit nanatili siya. Alam niyang masakit ito kay Jake dahil umaasa siguro ito na ito ang tatanghaling Performer of the year. Ngunit ang importante ay masaya ang Moks niya ngayon. Nanatili siyang nakatayo sa entablado habang pinapakinggan ito na magtalumpati sa pagtanggap ng award.





“Shit...shit.. adrian... sagutin mo.... sagutin mo...” natatarantang wika ni Jake sa sarili habang sinusubukang tawagan si Adrian. Habang tumatagal na nakatayo si Adrian sa stage na iyon ay mas lalong nagiging delikado ang buhay nito.


Nabuhayan siya ng loob ng biglang sagutin ni Adrian ang tawag niya.


“Jake? Bakit ka umalis?”


“Adrian.. please makinig ka sa akin ng mabuti... Nandito ako sa katabing building ng Room 204... makinig kang mabuti... hindi namatay ang si Tita Elle sa simpleng sunog... may pumatay sa kanya.. may pumatay sa nanay mo... ngayon ang pinaka importanet mong gawin ay bumaba dyan sa stage at puntahan ako dito may kailangan kang malaman sa totoong pagkamatay ni Tita Elle... at sa pagkatao ni Sabrina”


Pinutol niya ang tawag para mas mapressure si Adrian na pumunta sa kinaroroonan niya. He just hoped na maniwala ito sa sinasabi niya.






Naguguluhan na tiningnan ni Adrian ang namatay na cellphone at ang kasalukuyang nagtatalumpati na si Red. Ano ang ibig sabihin ni Jake na totoong sanhi ng pagkamatay ng nanay niya? Anong ibig sabihin nito na totoong pagkatao ni Sabrina? Ayaw man niyang iwan si Red ay nabuo ang desisyon niya na mabilis na takbuhin ang katabing Building ng bulwagan. Mula sa kanyang balintataw ay alam niyang bahagyang nabigla si Red sa kanyang pagalis..


Sing bilis ng kidlat na lumabas siya sa pagdiriwang.





Biglang kumalabog ang pinto sa Room 204... Lumingon si Jake.. “Sa wakas! Nakarating ka Adrian” bulong niya sa sarili na kalaunan ay nasabi na niya kay Adrian. Lumingon siya sa pinangalingan ng kalabog.


“Adrian buti na lang at...................................... Sabrina???”



HIndi makapaniwalang sigaw niya ng makita itong nakapasok sa loob. She was wearing a long red gown. Kumikintab ito sa dilim na animo’y apoy na nagsisilbing ilaw.


“You know why I like you Jake... because your stupid... you are easy to manipulate.. konting paikot lang sa iyo bumibigay ka na.. Sabagay maraming kagaya mo na ginawa na yatang libangan ang katangahan... Sa tingin mo sinong mamamatay tao ang magsasabi sa biktima niya kung paano siya papatayin kapag hindi niya pa ito nahuli.. It was really you Jake.. Sa appetizer muna ako magsimula... si Adrian ang main course”








Tuloy tuloy ang pagtakbo ni Adrian.. Nahihirapan pa siyang gumalaw dahil sa suot niya. Nagpapabigat pa kasi ang kapa na suot niya kaya hinubad na niya ito sa daan. Natigilan naman siya ng magring uli ang phone niya. Agad naman niyang tiningnan kung si Jake ba ito.


Si Red.


“Moks? Asan ka na? Kakatapos lang nung speech ko..”


“Red kailangan kong puntahan si Jake.. may alam siya sa pagkamatay ng Mama” inosenteng sagot niya kay Red..


Napatili naman siya bigla ng may marinig na putok ng baril sa may di kalayuan.


“Moks ano iyon? Moks? Moks???” sigaw sa kanya ni Red na marahil ay narinig rin ang putok ng baril.


Hindi na niya ito nasagot at bagkus ay nilaglag na lang ang cellphone at dali-daling tinakbo ang pinanggalingan ng tunog.








“Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa  aaaa aaaa” nauutal na daing ni Jake ng tumama ang bala sa kanyang tiyan. Bumulwak ang masagang dugo mula rito at hindi na rin napigilang may lumabas na dugo sa kanyang bibig.


Napaluhod siya sa lakas ng pagkakatama sa kanyang tiyan. Parang unti-unting namamanhid ang buo niyang katawan.




Ngiting demonyo naman siya habang nakikita niya si Jake sa harapan niya na unti unting nawawalan ng lakas.


“Malas mo lang Jake nakipagkasundo ka sa taong hindi mo kilala... I am more than capable of just being a sexual machine... Kahit si kamatayan takot lumapit sa akin Hahahahaha”


Nakita niyang tuluyan na itong napahiga habang patuloy na dumadaloy ang pulang pulang dugo sa tiyan nito na nagmula sa tama ng baril. Nagambala naman ang masayang tanawin para sa kanya ng tumunog ang kanyang cellphone. “Punyeta.. sabi ko ng amamaya na tumawag to” mura niya sa sarili na inaakalang ang kanyang Tito ang tumatawag. So far kasi ay nagawa naman ng maayos ni Director Lee ang pinagawa niya.


Nagitla siya sa numerong tumatawag. Ito ang kanyang duktor.


“Ano??? Hindi mo naman siguro ako gagambalain para lang sabihing baog ako?? Matagal ko na iyong tanggap at maghanda ka dahil mawawalan ka ng trabahong walang kwenta kang duktor ka!!!” sigaw niya sa kanyang OB


“Sabrina hija... Im really sorry for inconvenience pero nagkamali ako”


Biglang lumiwanag ang kanyang mata. Ibig sabihin ba nito ay may kakayahan pa siyang manganak.


“Ibig mong sabihin may kakayahan akong manganak... may posibilidad na magkaanak ako kay Red?”excited na tanong niya.. di alintana ang duguang katawan na nasa harap niya.


“Even better than that hija.. kaya pala i didnt see that you are fertile... because you are already pregnant... Congratulations Sab.. you are two weeks pregnant” wika nito sa kanya

Mabilis na iprinoseso ng utak niya ang nangyari.. Wala pang isang linggo ng may mangyari sa kanila ni Red.. Paano nangyari yun? Imposibleng mabuntis siya nito for 2 weeks kung dalawang araw pa lang may nangyari sa kanila.


Bigla niyang naibagsak ang cellphone. Napatingin siya sa dakong kinaroroonan ng nakahigang si Jake Marcos.







She is now staring at the bloody corpse of Jake. Her baby’s father.



Itutuloy....

Way Back Into Love

Chapter 29

Rogue Mercado

Bumilis ang tibok ng puso ni Adrian habang tinatahak niya ang building na katabi lamang ng pinagdarausan ng bulwagan. Sa hula niya ay Engineering Department to. Nang makapasok siya ay lumingon-lingon muna siya sa looby. Hindi siya gaanong nagagawi sa building na ito kaya imposibleng alam niya ang pasikot-sikot.


Inisa-isa niya ang bawat kuwarto. Dyahe lamang dahil wala man lang nagbabantay na guard na dapat sana ay nakatimbre doon. Mukha yatang inipon ng unibersidad ang buong puwersa nito sa Enchanted Ball kaya walang nagbabantay sa ngayon.


“199.... 200... 201...” palihim niyang pagbabasa sa mga numerong nakapaskil sa bawat kuwarto.


Bawat kuwarto na kanyang nadadaanan ay maingat niyang binubuksan at sinusuyod ng kanyang paningin. Ang masama pa ay may mga switch na hindi gumagana kaya para siyang nangangapa sa dilim. Kaya upang mapadali ang paghahanap ay sumigaw na lamang siya.


“Jake!!!.. Jake!! asan ka??” malakas niyang sigaw ngunit tanging echo lamang ng tinig  iya ang bumabalik at sumasagot.


Nagugulumihanan siya sa nararamdaman. Ano ba talaga ang punto ni Jake sa pagtawag sa kanya. Mabilis niyang inalala ang lahat ng mga sinabi nito bago siya napadpad sa Building na ito.


“Jake? Bakit ka umalis?”


“Adrian.. please makinig ka sa akin ng mabuti... Nandito ako sa katabing building ng Room 204... makinig kang mabuti... hindi namatay si Tita Elle sa simpleng sunog... may pumatay sa kanya.. may pumatay sa nanay mo... ngayon ang pinaka importante mong gawin ay bumaba dyan sa stage at puntahan ako dito ...may kailangan kang malaman sa totoong pagkamatay ni Tita Elle... at sa pagkatao ni Sabrina”



Ano ba ang dapat niyang malaman sa pagkatao ni Sabrina? At ano ang kinalaman nito sa nanay niya? Parang may kung anong gustong lumabas sa kanyang katawan ngunit pinipigil niya ito.


“202...203.... 204...” patuloy niyang pagbabasa sa mga nakapaskil na numero.


Saglit siyang napatda sa huling kuwarto. Ito ba ang tinutukoy na kuwarto ni Jake? tanong niya sa sarili. Marahan ngunit sigurado sa bawat paghakbang ay lumapit siya sa bahagyang nakabukas na kuwarto. Hinagilap niya ang switch.


Biglang lumiwanag ang buong silid.


Naitakip niya ang isang kamay sa nakita. Si Jake. Duguan at nakahandusay sa sahig.


Agad siyang tumakbo palapit dito para tingnan kung buhay pa ito. Inilagay niya ang daliri sa pulso nito para tingnan kung buhay pa ito.


“Jake!!!... Jake!!!... gumising ka” marahan niyang pag-alog dito ng maramdaman na mayroon pa itong pagpintig. Ang importante sa lahat ay huwag itong pumikit at pigilin ang pagampat ng dugo bago pa man ito man ito tuluyang manghina.


Pinunit niya ang iba-banag bahagi ng kanyang damit. Hindi niya alam kung saan niya nakukuha ang ganoong lakas ngunit natataranta na siya. Nakita niyang may tama ito ng baril sa bandang tiyan. Binanat niya ang tiyan at nakikita pa rin niya dulo ng bala. Hindi na siya nagdalawang isip at dinukot niya ito gamit ng kanyang isang kamay.



“Aaaaaaaaaaaaaahhhh Aaaaahhhh”  biglang daing ni Jake. Nagising siguro ito marahil sa sakit na dulot ng pagkuha niya sa bala. Nakikita niyang hirap na hirap pa rin ito dahil sa pinsalang natamo.


“A...a...add..adrian... Huuu...hu...humaliss.. kkaaaa na...” utal-utal na wika sa kanya ni Jake.


“Jake.. hindi pwede... hindi kita pwedeng iwan ng ganito... Sinong may gawa nito sa iyo??”


“Ako!”  sigaw ng isang boses sa kanyang likuran.


Nakita niya ang reaksyon ni Jake ng marinig ang sigaw na nagmula sa kanyang likuran. Para bang takot na takot ito. Dahan-dahan naman siyang pumihit paharap.


Naramdaman niyang may matigas na bagay na naipukpok sa kanyang ulo. Tuluyan na rin siyang nahiga sa sahig. Bago alipinin ng dilim ang kanyang paningin ay nakita niya ang imahe ng babae na nakasuot ng kulay pula at nakangiti habang pinagmamasdan siyang nawalan ng malay.





Hindi magkamayaw ang mga tao sa pagcongratulate at pagpapapicture kay Red Antonio. NASUDI and NorthEast’s Performer of the year. Isa sa pinakamataas na iginagawad na parangal sa sinumang miyembro ng NASUDI. Ayon sa botohan ay siya ang nanguna at kalaunan ay nagkamit ng parangal dahil sa last performance niya na Bleeding Love.


Currently, ang video niya na iyon ay mayroon ng milyong hits sa youtube at ayon na rin kay Director Lee ay may mga recording companies na rin ang gusto siyang kontakin at tinatanong kung ga-graduate na daw ba ito o interesado na recording artist ng mga naturang kumpanya.


Matapos ang kanyang acceptance speech ay kinuyog kaagad siya ng mga tao at nagpapicture sa kanya. Wala naman siyang nagawa kundi pagbigyan ang mga ito. Hindi pa nga sana matatapos iyon kung hindi ito pinigil ng Emcee ng programa. Since 2nd number pa lamang ang naitatanghal ay kailangan magpatuloy ang programa para madali na itong matapos at simulan na ang sayawan.


Nakahinga siya ng maluwag ng isa-isang nagsi-alisan ang mga fans daw niya nang ang iba ay makakuha na ng larawan o macongratulate siya at ang iba naman ay kinukuha na ang number niya. Ngiti lang at pagpapaunlak sa mga gustong magpapicture ang maibibigay niya.


Nang makaupo na sa mesa ng NASUDI ay lutang na lutang pa rin ang isip niya. Hindi siya makapaniwala sa sunod sunod at bilis ng mga pangyayari. Hindi na talaga sana siya pupunta sa Enchanted Ball kung hindi lamang sa sinabi ng Ate Karma niya sa kanya. And he will always be thankful dahil nagkaroon siya ng ganitong kasuportang Ate.


“Anong oras na hindi ka pa ba maliligo?”


“Wag mo kong guluhin.. umiinom ako”


“Hanggang ngayon.. ano bang balak mo.. magpakalasing hanggang sa mamatay ka?”


“Hindi mo naiintindihan ate... kaya wag ka ng manggulo.. please iwan mo na lang ako dito”


“How can you even stand the fact na mapupunta si Adrian kay Jake? Maaatim mo ba na they would be together... and they would make love with each other”


“Hindi mangyayari iyon...”


“Maybe not now?  Pero hindi malabo... Sinabi mo na nakita mo siya sa park and they are kissing sinabi mo rin na parang si Adrian ang nakita mo hindi si Jude.. you saw the same Adrian... yung bestfriend mo.. at yung inalagaan mo.. Ang dami mong drama.. Kung mahal mo yung tao ipaglaban mo”


“Ipaglalaban ko ba iyon ng magisa lang ako?”


“Kung ikaw ang lalaban para sa kanya bakit hindi mo subukan”


“Masyado na kong nasaktan”


“Yun na nga eh... Masyado kang nasaktan at ngayon ka pa susuko? Bakit? Narinig mo na ba na sinabi ni Adrian na hindi ka niya mahal... Siguro sinabi ni Jude na walang patutunguhan yang pagmamahal na iyan dahil mamamatay tao siya pero yun na yun? Diba? Tiningnan ka ba niya mata sa mata at sinabing hindi ka niya mahal?”


Napabuntong hininga na lang siya sa haba ng litanya ng kanyang ate. Marahil ay tama siya na hindi pa sinasabi ni Adrian na mahal siya nito gayong ilang beses niya ng narinig noon kay Adrian na mahal na mahal nito si Jake. Ngunit, hindi pa rin niya narinig kay Adrian na hindi siya nito mahal. Wala naman siyang narinig na wala itong pagtingin sa kanya.


“And come to think of it... Kung totoo ang sinabi mo na si Adrian ang nakita mo sa park bilang siya noon.. Hindi na siguro kailangan pa ng hypnosis.. Red... Malay mo.. Ikaw ang kailangan niya para makumpleto siya... Love can sometimes do miracles..”



“Hey Red.. congrats.. you’re the man!!!” bati sa kanya ni Cecille. Isa sa mga miyembro rin ng NASUDI.


“Alam mo ba kung saan nag punta si Moks?” tanong niya kay Cecille.


“Huh? Sinong Moks?” naguguluhang tanong ni Cecille sa kanya.


“Ah.. eh... si Adrian? Alam mo ba kung nasan siya?”


“Adrian?” naguguluhang tanong pa rin nito.


Gusto na niyang batukan si Cecille pero naalala niyang mas sanay na tinatawag nito si Adrian na Jude.


“Si Jude...?? Nasaan siya?”


“Ah.... Si Jude ba kamo? Ang alam ko tumakbo siya palabas doon... Sinundan ata si Jake na lumabas din...”


Saglit na tumimo sa isip niya ang huling usapan nila ni Adrian.



“Moks? Asan ka na? Kakatapos lang nung speech ko..”


“Red kailangan kong puntahan si Jake.. may alam siya sa pagkamatay ng Mama”



“Moks ano iyon? Moks? Moks???”



Inisip niyang mabuti ang huli ring tawag na natanggap niya.




Tatagay na sana siya ng marinig ang cellphone na nagring. Nang makuha ito ay isang unregistered number ang nakalagay.


“Sino to? Istorbo ko sa paginom ko ah”


“Hindi na mahalaga kung sino ako.... You need to attend the ball tonight... may kailangan kang malaman sa pagkamatay ng ina ni Adrian dahil hindi lang siya basta nasunog.... may pumatay sa kanya.”


At namatay ang linya sa kabila.




Hindi kaya? Hindi maari. Marahil ay pakana lang ni Jake ang lahat at may masama itong balak kay Adrian. Naihilamos niya ang kamay sa mukha at agad na umalis sa bulwagan. Narinig niyang tinatawag siya ni Cecille ngunit wala na siyang pakialam o anupamang naririnig. Ang mahalaga ay mahanap niya si Adrian sa lalong madaling panahon.


Dinukot niya muli ang cellphone at tinawagan si Adrian. Ring lang ng ring ang cellphone nito. Nagpalinga-linga siya kung saan maaring pumunta si Adrian. Dinala siya ng kanyang mga paa sa katabing building na pinagdarausan nng Enchanted Ball.


“Moks sagutin mo please....” mahina niyang dasal sa cellphone habang lakad takbo ang ginagawa papunta sa building.


Kinabahan siya bigla ng sa di kalayuan ay may narinig rin siyang tunog. Tunog na nanggagaling rin sa isang cellphone. Batay sa ringtone nito ay ringtone din ito ng cellphone ni Adrian. Mabilis niyang sinundan ang pinagmumulan ng tunog.


Nakita niya ang cellphone sa lupa at ang isang kapa. Nakilala niya kagad na kay Adrian iyon. Suot suot nito kanina ang kapa. Nasabi niya nga sa saili na bagay ang suot nila. Si Adrian yung Prince Charming at siya naman yung Knight and Shining Armor dahil nakasuot siya ng pangkawal na costume. Tiningnan naman niya ang laman ng cellphone. Hinagilap niya agad ang call logs nito. Nandoon at nakarehistro ang numero niya tanda na siya ang huli nitong nakausap. Ngunit bago pa man iyon ay nakatanggap ito ng tawag mula kay Jake.


Ibinaba niya ang kanyang cellphone at parehong ibinulsa ito. Tumakbo siya sa building at hinanap si Adrian.


“Moks!!!... Moks!!!.... Asan ka?... Moks!!!!” mapapatid na yata ang ugat niya sa leeg kakasigaw.


Nakita niyang bukas ang ilaw sa isa sa mga kuwarto sa baba. Humahangos na tinungo niya ito.


Nabigla siya sa nakita. Isang taong nakahandusay.


Si Jake.


Nagkalat ang dugo sa sahig. Kung kanina ay parang gusto niya na itong sapakin at bugbugin ay bigla itong nagbago ng makita niya ang kalunos lunos na hitsura nito. Lumapit siya rito upang pakiramdaman kung buhay pa ito.


“Jake!! Jake... pare... magsalita ka... anong nangyari? Nasaan si Adrian???”


Umubo ito at lumabas ang kaunting dugo. Hindi ito nagsalita at bagkus ay dinukot nito ang cellphone at ibinigay sa kanya. Sa tingin niya ay masyado na itong mahina para magsalita pa.



Naguguluhan man ay tinanggap na lamang niya ang inabot nito. Nang tingnan niya ang cellphone ay naka-set ito sa recording menu. Mayroon isang recording at ang pangalan nito ay CONFIDENTIAL.  Tiningnan niya muna si Jake at saka pinindot ang play button. Mariin siyang nakinig. At biglang may nagsalita sa recording na boses babae. Hindi pa man tumatagal ang usapan ay alam niyang si Sabrina ito.


"Hi Jake? Napatawag ka, miss me?"


"Ikaw ba ang may gawa nun?"


"Ikaw talaga Jake, hindi mo pa amining namiss mo ko"


"Sabrina! Kinakausap kita ng matino, ikaw ba ang may pakana ng sunog?"



"Sunog ba yun? I thought nag camp fire lang ako sa isa sa mga bahay na gawa sa panggatong"


"Demonyo ka talaga!"


"May demonyo ba na ganito kaganda Jake? Hahaha"



"Bakit mo ginawa yun? Bakit pati si Tita dinamay mo? Sabrina wala to sa usapan natin!"



"Tita? Jake naman, wag na tayong maglokohan.... Magka-ano ano ba kayo? Distant relative? Wag mong sabihing may dugong bakla ka rin?" sarkastiko niyang tanong



"Sabrina, wala sa usapan natin ang pumatay ng inosenteng tao?"


"Ano ka ba, its a natural process sa ecosystem. Saka buti nga na nadedbols na yung gurang na yun.. Eh di bawas siya sa populasyon.. Oh diba, Im so eco-friendly... At least nakaisip ako sa solusyon sa over population diba? Im so witty"



Hindi siya makapaniwala sa narinig. Hindi pa man siya nakakrecover sa mga rebelasyong narinig niya ay biglang nagring naman ang kanyang cellphone. Isang unregistered number ang rumehistro sa kanyang cellphone.



“Sino to?”


“Hi Red... Miss me?”


Bungad pa lang ay alam niyang si Sabrina ang tumatawag. ganito rin ang bungad nito sa narinig niyang recording kanina sa cellphone ni Jake.


“Sabrina.. nasaan si Adrian? Please huwag mo siyang sasaktan”


“So hindi mo nga ako namiss?”


“Sab... please.... huwag mong sasaktan si Adrian..”


“Bakit siya pa rin ang hinahanap mo?... Bakit siya pa rin??? Red ako ang narito.. akong narito..”


“Alam ko na ang lahat... Paano mo nagawa yun Sab? Paano mo nagawang pumatay ng inosenteng tao? Hindi ganyan ang pagkakakilala ko sa iyo... Wala kang kasing sama.. Halang ang bituka mo”


“Hahahaha.... I should have shot two bullets diyan sa tangang Jake na iyan.. At sinabi niya pa talaga sa iyo? oo Red... masama ako... at itong Adrian mo... Malapit na niyang makasama ang nanay niya sa impyerno...”


Sasagot pa sana siya ng may marinig na boses na parang sumisigaw sa background.


“Moks.. huwag kang pupunta dito.. please... huwag.... hayaan mo na siya” gumagaralgal ang boses ni Adrian.


“Moks.. asan kayo??? asan kayo moks? Utang na loob sabihin niyo kung asan kayo..”


Sumingit muli si Sabrina sa usapan.


“Malapit lang to Jake... Kung saan nagsimula ang lahat... Kung saan ang simula ang 1st kiss niyo... Auditorium..”



At naputol ang kabilang linya. Pinagpapwisan na siya ng malamig. Kinakabahan siya sa kung anong maaring mangyari kay Adrian sa kamay ni Sabrina. Clearly, hindi niya pa gaanong kilala si Sabrina. Totoo nga talagang ang demonyo ay nagtatago na sa mala-anghel na mukha.


Nilingon niya muli ang nanghihinang si Jake. Hindi niya pwedeng pabayaan ito kahit pa hindi pa rin maalis ang galit niya rito. Matagal na pala silang pinaglololoko ng dalawang to. Marahil ay isa rin ito sa may pakana ng nangyari kay Adrian ngayon. hindi niya alam kung sapat ba na pagtiwalaan niya ito maawa siya dahil sa lagay nito.


Nagtatalo man ang konsensya niya ay nagdesisyon siyang alalayan itong makatayo. Akma na niya sana itong hahawakan sa balikat ng magsalita ito.


“Pumunta kaaa... Sa  o...auditoriumm.. mas kailangan ka ni Adrian” nauutal na wika nito.. Halatang pinipilit lang magsalita.


“Pero...”


“Sige na... malaki ang kasalanan ko sa inyo... Dapat lang na pagbayaran ko to.”


Tnitigan niya ng matagal si Jake. Tinitimbang niya kung ito nga ba ang gusto nito. Sa huli ay tinanguan niya lamang ito. Simbolo iyon ng usapang lalaki at pagpapasalamt niya rito. Hindi niya man gustong iwan ito sa ganoong lagay ay kailangan siya ni Adrian.





“Alam mo ba kung ano to Adrian?” pukaw sa kanya ni Sabrina.


Kasalukuyan siyang nakatali sa isang upuan. Nasa itaas sila mismo ng entablado. Sa hula niya ay nasa Auditorium sila. Ilang hakbang rin ito mula sa Building kanina. Gusto niyang lumaban ngunit hindi niya magawa. Ayaw niyang makasakit muli ng tao ngunit ang babae sa harapan niya ay mukha yatang desidido na patayin siya. Tiningnan niya ang tinutukoy nito. Hindi gaanong klaro ang paningin niya dahil sa pagkakapukpok kanina. May tumutulo sa bandang noo niya na sa hula niya ay dugo. Sinubukusan niyang magpokus sa hawak-hawak nito.


“Alam mo kung ano to???? Isa itong torch.. I especially made it.. parang alam mo na... Para siyang wand na may kapangyarihan.. Hahaha ang witty ko noh...?”


“Sabrina bakit mo ba ginagawa to?”


“Bakit? Dahil to lahat sa iyo... Ayos naman ako eh... ayos naman ang lahat!!! Ikaw.. Ikaw ang dahilan!!... Ako yung girlfriend.... Ako yung babae!!! Tapos ipagpapalit niya ako sa baklang katulad mo!!!”


Pagkatapos nitong sumigaw ay idiniin nito ang naglalagablab na hawak na apoy sa kayang hita. Kitang kita niyang nabutas ang kanyang pantalon at idiniin nito sa kanyang balat ang hawak-hawak. Parang unti-unting nasusunog ang kalamnan niya.

“Aaaaaaahhhh... Aaaaaahhhhhhh....Ahhhhhh...Tama naaaaaaaaahhhhh” daing niya ng maramdaman ang hapdi ng apoy na sumusunog sa hita niya.



“Hahahahaha... for sure... hindi na makikilala ni Red ang katawan mo pag natusta ka na sa apoy.. and then he will choose me over you... Syempre wala ka ng pakinabang if you are already a dead fried fag.”


“Sabrina..tama na.. tam...” hindi pa man siya tapos sa sasabihin ng sa kanang hita naman siya nito tinira ng naglalagablab na apoy. Tulad ng kanina ay parang niluluto nito ang kanyang hita. Mahapdi at nagdurugo na parehong hita niya. Parehong lapnos dulot ng apoy.


Iyak lang ang naisasagot niya sa bawat ginagawa ni Sabrina sa kanya. Ang bawat paso at diin nito ng apoy ay parang pagsunog ng lahat ng parte ng kanyang katawan. Sa hula nga niya ay mahihirapan na siyang makalakad kung makakawala siya rito.


“O ano? Nasaan na yung demonyo na yun???” biglang wika ulit sa kanya ni Sabrina saka siya sinabunutan.


“Sabi mo diba may the best devil win??? O asan na??? Asan na yung demonyo na yun? Bakit yung nasa harap ko ngayon parang tupang iyak ng iyak... Hahahhaa”


Isinunod naman nito ang braso niya at dinikdik ito ng apoy na hawak.


Ilang segundo pa ay itinigil nito ang pagtusta sa kanyang braso at saka muling nagsalita.


“Alam mo... actually... gusto kitang barilin sa bungo kanina eh... kaso lang mas mabuting sa apoy ka rin mamatay.. Hahahaha”


Parang demonyo ang kausap niya ng mga oras na iyon. Bakas sa mata nito ang sobrang kasamaan na handang pumatay ng tao anumang oras.


“Itong buong auditorium... nabuhusan na to ng gasolina.. kaya kapag sinunog ko ang kurtinang to??? Mabilisang kakalat ang apoy.  So ito... itong lugar na to ang magsisilbing oven toaster mo Hahahaha.... Ang tali-talino ko no??...”


“...Pero siyempre bago ka mamatay... kailangan hindi ka clueless sa mga nangyari sa buhay mo.. dapat updated ka pa rin.. so that you will die both physically and emotionally... Alam mo ba kung paano namatay ang nanay mo?”


Parang tumayo lahat ng balahibo niya sa likod sa sinabi nito. Gayunpaman ay mataman siyang nakinig.


“Once upon a time... yung nanay mo na kasing tanga mo ay naliligo sa banyo... yun din yung araw na you are so busy preparing for your anniversary... Imagine.. tawang tawa ako na pinaghahandaan mo ang lalaking mangiiwan sa iyo sa araw na iyon... Adrian huwag kang masyadong feeling... scripted lang ang lovestory niyo...  hahahaha... Naging kasabwat ko si Jake for more than 4 years.... ang galing namin no? Yun nga lang.. gusto akong traydorin ng loko kaya ayun pinatay ko siya kahit siya pa ang ama ng dinadala ko... well since deadballs na siya.... kay Red ko na lang ipapaako si baby... and we will live happily ever after...Hahahaha... Any ways.. back to the topic... so yun naliligo ang nanay mo ng araw na iyon...”



“Tama na.... tama na.....tama na!!!!!” pinipigil niyang umiyak ng umiyak sa mga oras na iyon. Ayaw na niyang marinig ang ibang sasabihin nito. Dahil unti-unti nyang naalalang muli ang hitsura ng nanay niya. Ang natustang balat nito. Ang sunog na mukha ng kanyang ina na nooy nakangiti sa kanya.


Hindi naman alintana ni Sabrina ang pagmamaka-awa niya at patuloy lang itong nagkuwento. Marahil ay nageenjoy ito na nakikita siyang nahihirapan..


“At nung nakita kong nasa banyo siya at magisa lang sa bahay na iyon... Agad kong sinimulan ang sunog sa kusina... Kinuha ko ang susi ninyo... na naroon lamag sa sala at nilock ko lahat ng maaari niyang lusutan... Hahahaha.. ang galing ko no.. Kung alam mo lang kung paano siya sumigaw ng mga oras na iyon hahahaha”



“Tama na.. Utang na loob tama na....” nabibingi siya sa halakhak ni Sabrina.


“Tulong...tulong... hahahaha yun yung naririnig kong sigaw ng Mama mo.. come to think of it.. siguro hubad siya nung nasunog siya sa loob ng banyo o sa loob ng bahay? Kaya siguro madali lang siyang naihaw sa loob hahaha....”



Napatid na ang pasensya niya sa babaeng kaharap. May kung anong puwersa ang lumabas sa kanyang katauhan. Hindi niya namalayang naalis niya na pala ang tali sa kanyang kamay at  lumuwag na rin ang tali sa kanyang paa.


Nanlilisik ang mga matang sinugod niya si Sabrina. Nabigla marahil ito at hindi inakalang makakataks siya sa higpit ng pagkakatali nito. Inalis niya ang eyeglasses na nakaharang sa kanyang mata. Sa mga sandaling iyon ay isa lang ang gusto niyang gawin.


Ang patayin ang pumatay sa nanay niya.


Binigwasan niya ito sa mukha at natumba ito sa lakas ng kanyang pagkakasuntok. Tumilapon ang hawak nitong torch at napunta sa lapag. Dinaganan niya ito lumaban rin ito sa kanya. Ngunit lubhang mas malakas pa rin siya dahil puwersang babae pa rin si Sabrina.


“Hayop ka... putang ina mo!!!!!! Putang ina mo...!!! Papatayin kitang putang ina mo!!!!!!!” sigaw siya ng sigaw habang pinagsususuntok ang mukha ni Sabrina. Kung kanina ay nakakakalmot ito ay hindi na nito magawang lumaban sa sunos sunod na suntok niya.


Nang hindi na makagalaw si Sabrina ay pinulot niya ang torch na kasalukuyang tumilapon sa kurtina na nasa Auditorium. Mabilis ng kumakalat ang apoy. Totoo palang nabuhusan ng gasolina ang buong paligid pero wala siyang pakialam. Kung meron mang dapat mamatay s apoy ay ang babaeng nakahandusay ngayon.


Dinaganan niya muli ito at sinakal sa leeg. Namimilipit naman na wala itong nagawa kundi dumaing nalamang sa sakit.


“Gusto mo ng demonyong makakatapat mo? Putang ina mo!!! Lamunin mo tong apoy na ginawa mo... gusto mo ng apoy diba? Puwes ipapakain ko sa iyo” at pagkatapos ay marahas niyang sinakal si Sabrina.


Hawak-hawak naman nito ang isa niyang kamay ngunit wala itong magawa sa bigat niya at sa higpit ng pagkakasakal niya. Mas lalo lamang bumuka ang bibig nito sa paghahabol ng hininga.


Naglagablab na ang buong paligid. Pero kailangan niyang patayin ang babaeng ito. Ang naging dahilan ng paghihirap niya. Ginamit niya ang buong lakas para ipakain dito ang torch na hawak niya.



“Huwag!!!!!!” biglang sigaw ng isang boses na umalingawngaw sa loob ng auditorium



Lumingon siya sa lalaking ngayon ay nasa baba na ng entablado. Madungis ang mukha nito na halatang naghirap tahakin ang loob ng Auditorium na ngayon ay nagaapoy na. Nakita niya ring bumabagsak na ang ilang pundasyon ng building.


“Red?”


“Moks... huwag mong gagawin iyan.. Naaalala mo yung sinabi ko sa iyo? Maaayos pa natin to.. Hindi ka papatay moks...Hindi sa ganitong paraan mo makukuha ang hustisya. Hindi ka katulad ni Sabrina diba? Moks.. para sa akin huwag mong gagawin to...”


“Pinatay niya si Mama... pinatay niya Red...” iyak siya ng iyak sa pigil na galit at hinagpis. Sakal-sakal pa rin niya si Sabrina.


“Moks... hindi magugustuhan ni Tita Elle kung nakikita niyang mamamatay tao ang anak niya.. Moks.. andito ako.. maaayos ang lahat... magtiwala ka lang.. hindi kita pababayaan...”


Sa sinabi ni Red ay sumunod naman sumakit ang kanyang ulo. Binitiwan niya ang pagkakasakal kay Sabrina.


“Aaaahhh...ahhhh....ang sakiiiittt....arrrrRrrgghhhh” daing niya na nahiga na rin siya sa lapag habang hawak hawak ang ulong sumasakit.




Mabilis na kumilos si Red. Gaya ng nasabi ng kanyang Ate Karma.. ang taong may DID o Multiple Personality Disorder ay maaring makaranas ng biglaang pagsakit ng ulo o di kaya ay pagkahimatay sa pagpapalit ng katauhan.


Nang makapanaog sa taas ay inakay niya ito kaagad. Plano niyang ilabas muna si Adrian at saka niya isusunod si Sabrina, habang hindi pa ganun kalala ang ang sunog sa buong paligid.


“Moks.. huwag kang bibitiw... makakalabas tayo rito” wika niya kay Adrian na dinadaing pa rin ang sakit ng ulo.


Malapit na sila sa entrance ng Auditorium ng may marinig silang isang boses muli sa likuran. Nilingon niya ito at hindi nga siya nagkamali ng hinala. Si Sabrina... may hawak na baril.


“Sabrina lumabas na tayo dito at ibaba mo na yan... Huwag mo ng dagdagan ang kasalanan mo”matigas niyang wika kay Sabrina.



“Hahahaha... ganun ganun na lang iyon Red? Hindi kayo pwedeng maging masaya Red!!!. Hindi!!! Wala kang kwentang tao Red... Ano ba ang meron diyan sa baklang iyan.. Red mas kaya kitang alagaan... mas kaya kitang mahalin!!!” galit na singhal sa kanya ni Sabrina habang nakatutok ang baril sa kanya.



“Im sorry... kung ako man ang dahilan kung bakit ka nagkakaganyan... pero mahal ko si Adrian... at hindi pinipili ng puso kung sino ang mamahalin nito.. Im sorry”


“Kung dika magiging akin? Huh?  Mas mabuti pang mamatay ka na lang.. Para tabla tabla na kami...”



Nakita niyang kakalabitin na nito ang gatilyo ng baril at pumikit na lamang siya habang yakap si Adrian. Ngunit nabigla siya ng itulak siya ni Adrian at ito ang sumalo ng bala mula sa baril ni Sabrina.


“Moks!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” sigaw niya ng  makitang lumabas ang dugo mula sa kanang dibdib nito at lumabas na rin ang dugo nito sa bibig.




Kakalabitin pa sana ni Sabrina ang baril ng may mga kamay na pumigil sa kanyang likod. Nang lumingon siya ay nakita niya si Jake na ngayon ay nakikipagagawan na sa baril na hawak niya.


“Putang ina mo!!!.. may dalawang bala pa to... papatayin ko silang dalawa... hindi sila pwedeng maging masaya!!!! hindi!!!!!!!!!!!!!!!1” sigaw nito sa kanya.


Lingid sa kaalaman ni Red ay sumunod siya rito papuntang Auditorium. Inipon niya ang biong lakas na meron siya matapos hugutin ni Adrian ang bala sa kanyang tiyan. Kailangan ng matapos ang kasamaan ni Sabrina.


“Naririnig mo ba ang sarili mo Sabrina... Tama na!!!!” patuloy pa rin siya sa pakikipag-agawan dito ng baril.


Umalingawngaw muli ang putok sa loob ng Auditorium. Kapwa nanlaki ang mata niloang dalawa. Hindi niya inaasahan ang nangyari.


Nabaril niya sa tiyan si Sabrina.


“Im....Im.. sorry... hi...ndi ko ….hindi ko.... sinasadya...” hinawi niya ang buhok nito na bahagyang tumakip sa napinsala nitong mukha. Pinakinggan niya ang waring sinasabi nito sa kanya.


“J...jake.... pi...pinatay.... mo...mo.... siya...” sabay turo ni Sabrina sa kanyang tiyan na ngayon ay may umaagos na dugo at saka patuloy itong nagpumilit magsalita.


“Bu....buntis... ako... ik...ikaw...ang ama...”


Parang pinagsakluban ng langit at lupa si Jake sa narinig. Daig niya pa ang nasabugan ng bomba. Wala sa isip niya na pinulot ang baril na nasa sahig.


Ipinutok niya ito sa tapat ng kanyang sentido.





Nagbabagsakan na ang mga materyales kung saan gawa ang bubong ng Auditorium. Mabilis niyang inakay si Adrian palabas ng building. Kailangan niyang gumawa ng desisyon. Ilang oras pa ay nakalabas na sila ng auditorium.


“Moks... kumapit ka lang... dadalhin kita sa hospital...” wika niya rito.


Pinigilan siya sa paglalakad ni Adrian ng makalabas sila. Nagtatanong naman ang kanyang mga mata rito.


“Bakit Moks?”


“Hindi hospital ang kailangan ko... ikaw Red...” nakangiting wika nito sa kanya kahit pa umaagos ang dugo nito sa kanang dibdib at sa bibig.


“Huwag ng makulit Moks..kailangan..”


“Sa chapel.... sa malapit na chapel mo ko dalhin”


Ang tinutukoy nito ay ang chapel na malapit sa Auditorium.


“pero Moks...”


“Dun mo ko dalhin parang awa mo na... doon...” matigas na wika nito.


Mabigat sa loob niyang tinahak ang daan papuntang chapel. hindi niya alam kung tama bang sundin niya si Adrian sa hiling nito.


Maya-maya pa ay nakarating sila sa loob. Walang katao-tao. Namamayani ang katahimikan. Lumapit siya sa altar habang akay-akay ang nanghihinang si Adrian. Gusto niyang umiyak pero kailangan niyang magpakatatag para kay Adrian.


“Ilapag mo ko dito” wika sa kanya ni Adrian ng makarating sila sa harap ng altar.


Sinunod naman niya ito at pagkatapos ay nabigla siya ng kumals ito sa kanya at nagindian seat.


“Arrrgggghhhhh” daing nito sa kanya habang hawak-hawak ang kanang dibdib.


“Moks.. pumunta na tayong hospital!!!” nagaalalang wika niya rito. Masakit na nakikita niya itong nasasaktan sa harap niya pero wala siyang magawa kundi sundin ang gusto nito.


“Umupo ka sa harapan ko...”


Ginaya niya ito at nagindian seat na rin siya. Nang tingnan niya ito ay napansin niyang duguan na halos ang puting suot suot nito. nang tingnan niya ito mata sa mata ay nakita niyang nakangiti ito ng matamis sa kanya. nais niyang tanungin ito kung paano pa rin ito nakakangiti ng ganoon sa kabila ng tinamo nitong sugat.


“Naalala mo nung ilang beses kitang tinakbuhan sa altar” tumawa ito ng bahagya. Nakinig lang siya sa sasabihin nito.


“Masakit sa akin iyon... masakit na masakit Red... Sorry kung ilang beses kitang pinagtulakan... kung ilang beses kong pinigil yung nararamdaman ko sa iyo... sorry kung natagalan... pero Red.. mahal na mahal na mahal ka ni Robin.. naging duwag lang siya dahil baka masaktan siyang muli pag inamin niya sa iyo na mahal ka rion niya..”


“Moks.. si Adrian ba ang nagsasabi niyan o si Jude?” nais niyang maging sugurado dahil alam niya ang kundisyon nito.


“honestly, hindi ko alam... pero pag kasama kita wala akong gustong itawag sa sarili ko kundi ‘Moks’.. basta ang alam ko ngayon... ikaw si Batman... ako si Robin” nakangiti pa ring wika ni Adrian sa kanya.


Tuluyan na siyang umiyak sa harapan ni Adrian. Ayaw niya sana ngunit hindi niya na mapigilan ang nararamdaman pinaghalong saya at takot na baka iyon na rin ang huling pagkakataon na marinig niya ito mula kay Adrian.


“Moks... pwedeng yakapin mo pa ko?” wika nito sa kanya


Niyakap niya naman ito habang nakaupo sila sa harap ng altar.


“Moks... kantahin mo uli yung theme song natin.... matagal na tayong hindi nagbonding”


“Moks hindi na nakakatuwa to... pumunta na tayong hospital sige na...”


“Kantahan mo ko Moks”

Nagsimula siyang kumanta. Ngunit kahit anong sikap ang gawi niya na huwag umiyak ay tumutulo pa rin ang kanyang luha habang kinakanta ito kay Adrian.



"I've been living with a shadow overhead, I've been sleeping with a cloud above my bed,
I've been lonely for so long, Trapped in the past, I just can't seem to move on "    


Biglang lumakas ang pagubo ni Adrian. Tiningnan niya ito at nakita niyang sumuka na ito ng dugo. Napansin naman nito ang pagtigil niya sa pagkanta.


“Ituloy mo lang Moks... huwag mo kong alalahanin”


"I've been hiding all my hopes and dreams away, Just in case I ever need 'em again someday,
I've been setting aside time, To clear a little space in the corners of my mind"


Narinig niyang pinilit nitong kumanta. Sinabayan ang susunod na liriko.


"All I wanna do is find a way back into love. I can't make it through without a way back into love.”



Iyak na siya ng iyak habang yakap si Adrian.


“O ano yan? Diba sabi mo sakin ako yung iyakin... tapos ikaw na yung umiiyak” halos pabulong na lang na sabi sa kanya ni Adrian.


“Moks.. tara na please...”


Kumalas ito sa pagkakayakap sa kanya. Tiningnan siya muli nito sa mukha.


“Hindi naman ako mamamatay... diba pupunta pa tayo  sa karnabal... sasakyan pa natin yung ibang rides dun... matutulog pa tayo sa kuwarto mo... ubusin natin lahat ng disney movies. tapos...tapos...argHHhhhhhhh” sumuka muli ito ng dugo.


“Moks... wag ka ng magsalita...makakasama lang yan sa...” hindi niya natapos ang sasabihin ng magsalita itong muli.


“Thank you... thank you dahil... nung mga panahon na nawala sa ideya ko ang pagibig.. you helped me to find my way back... naaalala mo yung sinabi ko sa iyo nung huli? Na magkaiba na tayo.. ngayon.. sigurado ako sa desisyon ko... isasakripisyo ko ang hininga ko... madugtungan lang ang buhay mo”


At pagkasabi niyon ay pumikit na si Adrian at nahulog sa braso niya.


“Moks...Moks??? Moks??? walang ganyan moks.... Moks walang ganyanan... Diba sabi mo mamamasyal pa tayo sa karnabal? Diba sabi mo manonood pa tayo ng Disney movies... Moks wag kang pipikit... moks?? Moks???  Moks.... hindi ko kaya..”


Itutuloy...