Chapter Twelve: Weird Day

XII

Weird Day

      A man in white clothes was running so fast, panting and seemed so distraught. He was shouting but soundless! He shouted over and over again but he heard nothing.

          Then a horrible laugh deafened him, it was almost like thunder.

A soul eater! A monster! A devil! Those were how he could give descriptions to this mysterious creature that had been so eager to kill him.

He continued running. He was surrounded by darkness.

There was a shadow that had been chasing after him.

He heard whispers all around…

          The moon became dark…

          Then blood spread everywhere….and a woman appeared in front of him that kept on telling him to run….run…

          Wake up!

          Wake up!

******************

          “Gising na! Umaga na! hijo gising na!”

          “’WAG!! ‘WAG!!!” Napasigaw ako at dagling napabangon mula sa pagkahiga habang ginigising ako ng aking lola. Kinakapos ng hinga at tadtad ng pawis sa nuo at ilong. Bangungot.. wika ko sa aking sarili ng nahimasmasan ako at nakita ko ang maamong mukha ni lola at hindi ang aninong humahabol sa akin sa panaginip.

          “Oh ano na naman iyan, binangungot kana na naman ba?” pag-aalalang sabi ng aking lola na marahang umupo sa kama at hinihimas-himas ang likod ko. “A-ano na naman uli ang napaginipan mo?” dagdag niya.

          Tahimik na tumingin lang ako sa mga mata ni lola, at ang titig na iyon ay alam kong alam niya ang ibig sabihin ‘nun.

          Napabuntong hininga si lola at pagkatapos ay nagwika, “Ang mga anino  na naman ba?”.

          “Opo.” Tipid kong tugon sa kanya sapagkat hindi ko na kailangan pang idetalye ang panaginip kong paulit-ulit nalang bumubulabog sa akin halos araw-araw; sa hating gabi, ng madaling araw o kahit bago pa ako magising sa umaga na wari nagiging alarm clock ko na ito kung baga.

          At sa tuwing ikinukwento ko ito kay lola ay lagi niyang sasabihin, “Panaginip lang iyan apo…” pagkatapos ay babalutin niya ako ng kanyang yakap. Ang tanging yakap na laging nagpapagaan ng aking  kalooban at nagpapabagal ng tibok ng puso kong daig pa ang drum sa lakas ng pagkabog.

          Sa gitna ng katahimikan, ay binasag ko ito ng aking malalim na hiningang kumawala sa naninikip kong dibdib.

“Lola anong oras na po?”

“AY naku tama.. magsi-six na at kailangan mo ng bumangon dahil maliligo ka pa at mag-aalmusal…” pagmamadaling wika ni lola na ang boses ay napapaos.

“heehee!” napangiti ako sa kanya. “Relax lola….”

“At anong ningit-ngiti mo diyan? Ahmm, Huwag mo sabihing-…”

          “Sige na lola.. please?” pakiusap ko sa kanya habang kinisap-kisap ko ang aking makikislap na mata at iginuhit ang napakatamis kong ngiti sa aking mga labi dahil alam kong madadala dito si lola. Indeed, I’m so damn irresistible!

          Napailing lamang si lola sa akin na ang ibig sabihin, “OKAY!” sigaw ko sabay lundag sa kama at tinumbok ang kinatatayuan ni lola upang yakapin siya at bigyan ng matamis na halik sa pisngi. “muwah!”

          Malamig ang panahon sa araw na ito lalo pa’t umaambon kaya naman masaya ako dahil pinayagan ako ulit ni lola na HINDI maligo. Ayaw ko talaga ng malamig na tubig, at lalo na sa umaga pero hindi ibig sabihin niyan na hindi na ako naliligo. Aba’y naliligo naman ako kaso pag ganito kasi ang panahon hindi ko nakakayanan ang lamig ng tubig, kaya minsan kailangan pa mag-init para ihalo sa isang baldeng may malamig na tubig. At sa araw na ito, hilamos, hugas sa paa at toothbrush lang ang mangyayari. I like it!

         

          Ilang minuto lang ang lumipas at natapos narin akong makapagbihis ng school uniform namin. Wala kaming plantsa pero hindi naman masyadong gusot ang uniform ko, at dahil nga sa paging resourceful nakatulong din ang kama kong yari sa kawayan at matigas na unan. Kasi bago ako matulog sa gabi ay sinisigurado ko munang ilagay ang tinuping uniform ko sa ilalim ng unan upang pagkaumagahan ay maala-plantsado na ito. Hanep!

          Lumabas na ako ng kuwarto, at nakahanda narin ang almusal sa hapag-kainan; tuyo, itlog na may kamatis, at higit sa lahat ang mainit na sikwate. Nakita ko rin si lola sa maliit naming sala na hinahanda ang mga kakanin niyang ibibenta sa palengke habang umuusok naman ang nilikit na tabako sa bibig niya.

          “Oh, am mbilis huh!” sambit ni lola na may tabako sa bibig at nagpalingun-lingon sa ulo nito.

          “hehe.. Naman!” galak na sagot ko na may yabang ang tono. Umupo na ako sa mesa at sinimulang hinigop ang mainit na sikwate. Ganito talaga ako inuuna ang walang katumbas na sikwateng tinimpla ni lola para sa akin. “Wow! Lola ang sarap talaga ng sikwate mo kahit kelan!” giliw kong sambit sa kanya na talagang walang halong pambobola dahil totoo namang masarap para sa akin ito.

          “Naman!” pagmamayabang ganti ni lola sa akin.

          At sa simpleng usapang iyon ay namayani sa amin ang tuwa at masayang araw sa kabila ng maambon na panahon.

         

          Ilang sandali pa ay nakahanda narin kami ni lola at tamang-tama pahinto na rin ang ambon. Bago siya tutungo sa palengke ay hinahatid muna niya ako sa paaralan gamit ang kanyang lumang bisekleta. Dalawampung minuto ang tinagal sa pagpapadyak ni lola ng kanyang bisekleta bago namin marating ang San Fernando Central Elementary School. Siya kasi ang nagmamaneho, at hindi niya gusto na ako dahil ika nga para sa kanya siya ang matanda. Hindi naman siya masyadong nabibigatan sa akin dahil payat naman ako.

          Sa pisikal na anyo ay masasabing matanda na nga ang lola ko, halata na ang mga kulubot sa balat at namamayani na rin ang mga puti niyang buhok sa ulo, pero sa anyo lang iyon dahil sa tibay at lakas ng buto ay mas malakas pa siya sa kalabaw at dito ako nabibilib sa kanya. Matibay!

          Bumaba na ako mula sa pagkakasakay sa upuang nasa likod ng bisekleta ni lola habang ang kanyang mga panindang kakanin ay nasa harap nakalagay sa isang basket na itinali sa manubela.

          Nagmano at humalik ako sa kanya bago ako nagpapaalam.

          Tatalikod na sana ako ng bigla niya akong tinawag.

          “Virgel!”

          Dagli akong napalingon.

          “Yes, lola Paring?” pabirong tugon ko din sa kanya.

          Gumaan ang loob ko ng masilayan ko ang napaka-aliwalas niyang ngiti sa akin.

          “Ang baon mo apo” wika niya sabay abot sa tatlong pesong pabaon niya sa akin.

          “hehe! Lola.. may pera pa po ako dito hindi ko kasi nagasta ang baon ko kahapon dahil nilibre ako ng kaklase ko.” Nahihiyang paliwanag ko sa kanya at totoong hindi ko talaga ginagastos ang perang binibigay niya sa akin,  hindi lang ako bumibili tuwing recess dahil may baong kakanin rin naman ako at araw-araw ang mga pabaong suman, sapin-sapin at kutsinta ni lola ang siyang kinakain ko lang tuwing recess namin. Nakakaumay na nga minsan kaya ginagawa ko binibenta ko nalang sa mga classmates ko eh di nagkapera pa ako. Hanep!

          Sinadya ko talgang mag-ipon ng pera para sa mga projects at papalapit naming graduation sa elementarya. Sapagkat payak lang naman ang pamumuhay namin at ayaw ko ring makadagdag sa mga gastusin ni lola. Sapat na sa akin ang ako’y makapag-aral sa tulong ng kanyang pagkakayod sa araw-araw.

          “Ay naku! Sige na apo kunin mo na toh!” pamimilit ni lola sa akin.

          “Lola, may pera pa nga po ako..”

          “Apo wag matigas ang ulo, sige na pambili mo nalang ng ibang pagkain sa tindahan dahil alam kong nauumay ka na sa mga kakanin ko..” sabi niya na may pabiro sa boses.

          “Lola talaga oh, sige na nga! Salamat la!” at wala nga akong nagawa kundi tanggapin ito.

          Tatalikod na sana ako ng bigla ako ulit tinawag ni lola.

          “Virgel!”

          Nahinto ako at marahang lumingon sabay buntong hininga, “Lola…ano na-“ natigilan ako ng nakita kong hawak-hawak niya ang kwentas kong orasan na kulay ginto.

          “Nakalimutan mo kanina sa mesa..” wika ni lola na nakataas ang isang kilay ngunit kita ang ngiti sa labi.

          “Tama.. hehe nakalimutan ko..” at agad ko itong kinuha at isinuot sa leeg. “Salamat la…”.

          “O sya tumunog na ang bell pumasok kana..”

          “O-opo la! Ingat po kayo!”

         

          Dalawang oras din ang lumipas at muling umalingawngaw ang tunog ng bell. Recess na… bulong ko sa aking sarili.

          Habang tahimik lang ako sa upuan ko at ang iba naman ay nagsisitayuan na sa upuan nila para bibili ng pagkain sa canteen, maya-maya pa ay may biglang nagtiliang babae sa labas ng classroom namin. Napapikit ako sa aking mata, at mariing hinimas-himas ang nuo. I knew them. They are the fifth graders.

          Nilingon ko ang tatlo, na walang ekspresyon sa mukha. Istrikto ako eh kaya ganun. Pero imbes na matahimik sila ay mas lalo pa silang kinikilig.

          “naku..tumingin siya  sa akin…My gosh!” ambisyosang wika ng isa sa kanila.

          “Tse! Ano ka siniswerte? Sa akin noh!” palag naman ng pangalawa na may mahabng buhok at color pink na hair-band sa buhok.

          “Girls… akin lang siya.” Wika naman ng pangatlo na siyang kinatahimik ng dalawa. Maaring ito ang nagsisilbing pinuno sa tatlo.

          Hindi nako nakatiis sa ingay nila, at lumabas ako sa room. Habang tinatahak ko ang pintuan ay lalo kong nakikita ang palaki nilang mga ngiti. They’re all assuming na lalapitan ko sila. Rinig ko na rin ang tawanan ng iba kong classmates sa room. Pero dinaanan ko lang sila na parang hindi ko sila nakikita. Hindi sa naging hambog ako pero ayaw ko lang talaga ng maingay at sa akin nakatingin ang mga tao. Gusto ko ng tahimik.

          Hindi ko din naman hinangad na biyayaan ako ng guwapong mukha. Iyon ang totoo. Dahil piling ko sa akin lahat tumitingin at kahit sa mga ale ay pinupuri ang hitsura ko. Maputi kasi ako, may matingkad at malambot na buhok, maganda ang hugis ng aking ilong at ang mga mata kong nakakakit dahil sa kulay brown ang balintataw ko na bumagay naman sa angled shape kong kilay. Maamo daw ang mukha at maaliwalas parang isang anghel. Ganito halos ang diskripsyon sa akin.

          Pero sa totoo lang ayaw ko ng ganitong level ng kagwapuhan. Tipong seryoso kasi ako pagdating sa labas at sa ibang tao at gusto ko ako lang at si lola ko. Hindi ko gusto na pinakikialaman ng iba.

          Diri-diritso akong lumayo sa tatlo, at hindi ko namalayan na may katagpo pala ako at hindi ko sindyang mabangga ito. Pagkatapos ay kumalat ang mga aklat at notebook nitong dala at tumilapon rin ang supot ko na naglalaman ng mga kakanin.

          “S-sorry…sorry… hindi ko sinasadya..” pagpapaumanhin ko sa kanya habang isa-isang pinupulot ang mga notebook sa lupa.

          Tahimik lang ito na pinupulot rin ang iba niyang gamit.

          Nang matapos ay marahan na naming inangat ang aming mga katawan mula sa pagkakabaluktot. Nang magkatinginan kami ay bigla akong nagulat na iba ang naging reaksyon ng kasing edad ko na batang babae sa akin. Para itong balisa, at natatakot sa akin kaiba sa reaksyon ng tatlong grade five students na di matigil sa pagpapansin sa akin.

          “S-salamat…” maikling sambit niya at sumunod ay bigla itong lumayo at mabilis na naglakad. Napagmasdan ko siya habang pumapalayo at nagtataka. Napabuntong hininga nalang din ako ng mahanap ko ang aking baong kakanin sa lupa na kasing lapad na ng piso.

          Pero hindi parin maalis sa isip ko ang naging reaksyon ng babae sa akin na parang daig ko pa ang may ketong.

Pero ganun paman wala akong pakialam kahit na nakakapanibago.

******************

         

          Natapos na rin ang klase.

          Naiwan ako sa daan na naglalakad. Tahimik ang kalsada at tanging ingay lang ng aso ang aking naririnig sa malayo. Hindi ko alam at naninibago talaga ako sa paligid.

          Kahit saan ako lumingon parang walang tao, kahit na mga estudyante ay hindi ko narin napapansin sa paligid.

          Biglang may dumaan na kulay itim na sasakyan, sinundan ko ito ng tingin, at nakita ko itong huminto sa harap ng batang babae na nakabangga ko kaninang umaga. Sobrang pagtataka ko na bakit hindi ko siya napansin kanina. Kahit sa malayo ay tanaw ko ang ekspresyon ng kanyang mukha. Blangko.

Maya-maya pa’y iniluwa mula sa itim na sasakyan ang isa ring babae, balingkinitan ang katawan, maputi at nakasuot ng kulay itim na damit. Marahil siya ang magulang ng batang babae.

          Naramdaman kong biglang nag-iba ang ihip ng hangin, nanlamig ako at lumakas ang tibok ng aking puso na halos naririnig ko na ito. Nakatingin sila sa akin, hindi ko alam kung bakit, siguro isinumbong ako ng bata na nabangga ko siya kanina. Pero hindi ko naman iyon sinasadya. Pakiramdam ko talaga mas malalim pa dun ang rason ng pagtitig nila sa akin. Sa ganoon ka blangko mga mukha.

          Bigla nalang akong nahimasmasan ng may humawak sa braso ko.

          “Okay ka lang ba?” wika ng babae.

          “I-ikaw..?” tanging tugon ko sa kanya ng mamukhaan ko siya. Siya yung isa sa tatlo kanina, ang hinala kong pinuno sa kanila.

          “A-anong problema?” ngiting tanong nito sa akin.

          “W-wala..” wika ko naman sabay sulyap uli sa unahan kung saan ko nakita ang itim na sasakyan at ang batang babae. Nasaan na sila? Bulong ko.

          “Ang alin?” takang tanong niya sa akin.

          “W-wala…wala…” sagot ko sa kanya na may halong pagtataka.

          Nagulat nalang ako sa paligid dahil napansin kong maingay na ito uli at may mga estudyante pa palang nakaksabayan kong naglalakad.

          “Ako pala si Cynthia..” basag niya sa akingpag-iisip. Halos di ko na napansin na katabi ko na pala siya.

          “Ah-“

          “Virgel tama?” diretsang sambit niya sa pangalan ko. Hindi nga naman kataka-taka at kilala niya ako.

          Ginantihan ko nalang siya ng ngiti at pagtango sa ulo.

          Hanggang sa di kalayuan ay umalingawngaw ang pagwang-wang ng ambulansya.

          Napako ang tingin naming dalawa ni Cynthia sa papalapit na ambulance patungo sa direksyon namin.

          Bigla akong nakaramdam ng kaba at kaakibat ng kabang naramdaman ko ay biglang pumasok sa isip ko si lola.

          “s-sige Cynthia… maiwan na kita..” pagmamadali kong paalam sa kanya. Hindi ko na siya inintay na magsalita at kumaripas na ako ng takbo upang tunguhin ang palengke dahil hindi naman ito kalayuan mula sa paaralan namin, upang puntahan si lola doon.