Chapter Nine: Room

IX

Room

 

December, 1987

           

            “Bossing…” Marahang sambit ni Enrico sa telepono.

          Nakahanda na ba ang mga bata? Nalinisan at nabihisan na ba? Deritsahang tanong ni Mr. Ortiz sa kabilang linya.

          “Opo, pinaliguan, binihisan at pinakain ko ng marami ang mga bata..” wika niya.

          Good! Good! Gusto ko bago maibigay ang mga bata ay malulusog at malilinis ang mga ito para naman maimpress ang bagong client natin from Manila..

          “P-pero bossing kelan ba ang balak ihatid sa manila ang mga bata?”.

          Tumawag ang assistant sa akin kanina dito sa opisina at gusto nila ngayong buwan na, limang araw bago magpasko…at bukas na iyon December 20.

          “ahh sige boss, walang problema.”

          Good! Nakausap ko na ang connection ko sa barkong sasakyan papuntang manila… isesekreto lang ang pagpapasakay sa mga bata na hindi malilista ang mga pangalan sa passengers list... pumunta ka mamaya dito sa opisina upang kunin ang pera pangbayad mo sa isang crew ng MV Doña Paz.

          “Yes bossing, masusunod.”

          Oh siya, balitaan mo nalang ako…

          “O-ok bossing…” bigla itong napaisip. “saglit lang boss k-kasama ba ang sanggol na ihahatid bukas papuntang Manila?” mabilisang tanong niya bago pa siya mababaan ng linya.

Good! Mabuti at natanong mo.. Isa ‘yan sa napag-usapan namin kanina ng assistant. Oo, kasama ang sanggol bukas sa katunayan niyan mas interesado sila sa dalawa.. kumusta ang sanggol?

          “ahh.. M-mabuti naman bossing kaso lang halos di bitawan ng kapatid nitong lalaki…”

          Pero napakain at nabihisan niyo naman ng maayos?

          “opo bossing, binigay na namin sa kapatid nito..ayaw kasi bitawan daig pa ang aso kung magbantay sa tuta..”

          Okay good, hayaan mo na! ang sa atin lang naman ay presentable ang mga bata pagdating ‘dun. O sige may tatrabahuin pa ako dito.. bye. Biglang putol nito ng linya.

          “B-ba-“ bitin na sagot ni Enrico. Bwisit. Wika nito sa sarili.

          “honeeyy!! Tapos ka na ba diyan?... Ako naman ang i-dial mo ngayon…humm” palanding wika ng isang dalagita na sobrang iksi ng suot na kung saan pwede na maging bra at panty nito na tila pinagkaitan ng tela sa mundo. 

          “Oh yeah, honeey kaw na naman ang trabahuin ko ngayon” nalilibog namang sagot ng matabang singkwenta anyos na si Mr. Ortiz na tila asong ulol kung makalabas sa dila habang himas-himas ang hita ng dalagita na nakakanlong sa kanya at nakikiliti.

         

Magtatakip silim na rin sa araw na ‘yun. 

          Sa dalawang palapag at malapad na mala-mansyong bahay ni Mr. Ortiz a.k.a Bossing, na pinalibutan ng napakalaki at napakataas na konkretong bakud at may gwardyang alertong nagbabantay sa labas na isa-isang may dalang XXL size na mababangis na Doberman dogs.  Kung titingnan mo sa labas ang bahay ay masasabi mong tila kulang sa maintenance dahil naman sa kulay ng pintura na unti-unti ng nabubura, at natatanggal na rin dahil sa tagal, pero kung ano naman ang pinangit ng labas ay mapapamangha ka naman sa loob nito. Unang pasok mo palang you will be amazed sa maliwanag at napakalaki nitong sala, na pinalamutian ng mga higanteng mga mamahalin at orihinal na larawan na likha pa ng mga bantog na mga pintor sa mundo. Mas pinaganda rin ang sala ng mga king size na mga malalambot at mamahaling sofa na kasing kulay din ng kurtina sa sala na orange. There was also a 35inches Semi-flat screen LCD Sony TV near the window at the right side of the entrance hazel colored door made of embellished narra wood, napakamahal na nito sa mga panahon na ‘yun. On the right side, makikita ang malaki din nilang kusina with a built-in double-door refrigerator. Tunay na masasabing mayaman ang may-ari ng napakaeleganting bahay na ito. 

Mayaman, napakayaman ni Mr. Ortiz. He’s a multi-millionaire businessman; he owned 3 branches of big restaurants in different areas of Tacloban, 4 branches of convenience stores and possessed the largest proportion of shares as a stock holder from one of the known fishery and industrial business in the city. Pero, ang mga  ari-arian na ‘to ay secondary lamang para sa kanya, dahil ang tunay na nagpapayaman sa kanya ay ang mga illegal niyang mga negosyo. Na kung saan halos araw-araw ay milyon-milyon ang kinikita niya; Pagawaan ng shabu, angkatan ng marijuana, name it! He’s a drug lord. Ngunit higit sa lahat nagsisimula narin siyang pumasok sa negosyo ng pagbibenta ng mga laman ng tao, na kung saan karaniwang biktima dito ay mga bata na pakalat-kalat sa lansangan o di kaya’y binibinta ng buo na animoy biik lang upang pagkakakitaan. Madalas ang mga kliyente niya ay mula pa sa ibang bansa particular dito mula sa China, Japan and other parts of ASIA. Ilegal din siyang nagbibenta ng mga antigong bagay, and some were one of a kind na mga lumang bagay na libu o milyong taon na ang tagal. Sa kabila ng iyan, ay napakaingat niya sa kanyang mga illegal na negosyo, kung kaya naman hindi agad-agad nahuhuli o kung mahuli naman agad nakakalabas due to lack of evidences or nababayaran niya lang ang korte ng pera. Marami siyang connection at kaibigang mga pulis na nakikinabang rin sa kanyang yaman, halos napapaikot niya lang ang sistema ng batas sa kanyang maruruming kamay gamit ang kanyang kayamanan.

          Maraming silid ang bahay, at isa sa mga rito ay matatagpuan ang isang dosenang bata na nakakulong roon. Ito ang mga batang nakuha nila nung nakaraang buwan sa lansangan at isa na rito sa kanila ay si Abrahim at ang sanggol. Hindi lamang sa mansion ni Mr. Ortiz na may nakatagong mga bata kundi may iba pa bukod sa kanila pero hindi sa kanyang mansion matatagpuan, kung hindi nasa isang lublob na gubat sa likod ng pangatlong bundok. May sekretong bahay pa siya ‘dun at mga tagong laboratory kung saan dun nila ginagawa ang operation sa pagkukuha ng mga internal organs ng mga ito upang ibenta. Mayroon din siyang laboratory doon para sa pagawaan ng shabu at iba pang klaseng druga. Ang naturang lugar ay hindi basta-basta napupuntahan at tanging helicopter lang na pribadong pagmamay-ari ng sakim na negosyante na si Mr. Ortiz ang nagagamit papunta roon.

                                                                                                          

          Sa isang silid ng mansion, maririnig ang iyak na sanggol na karga-karga ni Abrahim.

          “Patahimikin mo iyan bago ka pa marinig ng demonyo sa labas, galit siya sa maingay…” mahinang wika ng isang batang lalaki.

          “Baka nagugutom na iyang kapatid mo?” dagdag naman ng 7 years old na batang babae na lumapit sa kanila na may makukulay na hair bands sa buhok. “Gusto mo ako nalang magkarga at paiinumin ko ng gatas pahinga ka muna pansin ko ilang araw munang karga-karga ang batang iyan.” Hikayat niya kay Abrahim.

          Walang magawa si Abrahim kundi payagan na lamang ang batang babae na kargahin ito at painumin ng gatas, dahil ang totoo ay nangangawit na rin ang mga braso niya. Nang maibigay ay agad namang kinuha nito ang baby bottle upang painumin ang sanggol.

          “Ano pangalan mo?....ahmm bingi ka ba bata? Kasi hindi kita naririnig magsalita sa tuwing tinatanong ka..” napabuntong hininga na lamang ang batang lalaki. “Pangalan ko pala ay Joaquin, pero tawag nila sa akin ay Waki…ikaw?” pakilala niya.

          “A-Abrahim…” hinang sagot nito.

          “yehey! Nagsalita na siya..” Niyakap ng 8 years old na bata na si Joaquin si Abrahim.

          Napangiti si Abrahim, at nabaling ang tingin niya uli sa batang babae na karga ang sanggol.

          Ngumiti ang batang babae sa kanya.

          “Siya si Jolina, pero mas gusto niya tawaging Jolie..” pakilala niya dito.

          Lumingon si Abrahim sa isang sulok at nakita niya ang isang batang lalaki na tahimik at tila takot.

          “Si Ruben.” Wika niya na may pagkahabag sa boses.

          “Anong nangyari sa kanya kaibigan?” tanong ni Abrahim sa bata na laking ikinagulat nito dahil nakapagsalita na ito ng diretso sa kanya.

          “Iba ka palang magsalita, hehe.” Biro nito. “Naging ganyan iyan nung bigla nalang siyang kinuha ng taong may piklat sa mukha,” tinutukoy niya si Enrico, “..at pagbalik dito sa kuwarto  nakahubad na siya, nanginginig at ayaw na magpahawak..” paliwanag niya uli.

          Napako ang tingin nila sa batang lalaki na laging takot at sensitive mahawakan.

         

          Mag-aalas dyes na ng gabi. Sa sala makikita si Enrico at tatlong kasamahan pa nito na nagiinuman. Sa harap nila makikita ang tatlong bote ng Tanduay at mani sa maliit na misa, may lighter din dun, maliit na pirasong foil  at isang maliit na paketeng naglalaman ng amphetamine. Medyo hilo at bangag na ang grupo.

          “Par-re… baka dumatreng si Bossing patay tayo nito…” wika ng isang kasamahan niya na natataman na rin ng alak.

          “Matatagalan pa i-iyon… Pumunta pa iyon kanina sa bundok..” bulalas naman ni Enrico na pilit ring inayos ang pagsasalita.

          “O siya let’s continuee…” singit ng isa pa nilang kasamahan.

          “Sandali lang puntahan ko muna ang mga bata tingnan ko muna..” marahan itong tumayo at naglakad tungo sa silid kung saan naroon ang mga bata.

          “Hoy…mga bwisit!” Biglaang bukas niya ng pinto at sinumbatan ang mga bata. “Anong ginagawa niyo pa diyan! Matulog na kayo! Maaga pa bukas…pa-ra irhatid karyo sa bibili sa inyo…mga bwisit!” sumbat niya. Dahil sa takot nagmagdaling pumwesto ang mga bata sa kani-kanilang mga higaan.

          Napabaling ang tingin niya kay Joaquin.

          Napatitig rin si Joaquin. Nagtaka siya ng Makita niyang ngumiti ito sa kanya.

          Bumalik si Enrico sa sala at nagpatuloy sila.

          Maghahating gabi na ng matapos sila, at wala parin ang kanilang boss. Nakatulog narin ang tatlo niyang kasamahan at  si Enrico na lamang ang natitirang gising pa habang hithit ang stick ng marijuana. Tiningnan niya ang kanyang mga kasamahan, pansin niyang mahimbing na itong natutulog. Marahan siyang tumayo, pasuray na naglakad, at nagtungo muli sa silid ng mga bata.

          Marahang binuksan ang pinto, at pumunta sa kama kung saan nandoon si Joaquin. Hinawakan niya ito sa kamay. Naalipungatan ang bata at akma na sana itong sisigaw ngunit mabilis ang kamay ni Enrico tinakpan niya ito sa bibig gamit ang mga palad niya. 

          Kinagat ang kamay niya at dahil dito ay sinampal niya ang bata ng matigas niyang palad. Bahagyang nahilo ang bata sa natamong sampal, at dumugo ang labi nito.

          “Bangon..” mahinang utos niya kay Waki.

          “P-po..? maawa po kayo..ano po ang gagawin niyo sir?” naiiyak na pagmamakaawa ng bata na parang ibinubulong lang ang mga salita.

          “Basta tumayo ka diyan kung ayaw mo uli masaktan..” pananakot niya sa batang lalaki na nuoy puno na ng luha ang mga mata. Nanginginig sa takot na kung ano ang gagawin sa kanya.

          Marahan silang lumabas ng kwarto at nagtungo pa sa isang silid na sila lamang dalawa.

          Kasama si Enrico ang malupit na trentay kwatro anyos na katiwala ni Mr. Ortiz sa illegal nitong mga Gawain, ang lalaking may pangit na marka sa mukha, ang mahilig magparaos gamit ang kasariwaan ng bata na ngayo’y isa sa pagararausan niya ay ang batang si Joaquin na walong taon pa lamang. Ito ang satisfaction niya, sa bata siya nasisiyahan at nakakaramdam ng alab ng kamanyakan. Sa katulad ni Joauquin, sa mga batang lalaki. 

          Hinubad niya ang kanyang damit sanhi upang mas lalong matakot si Waki, dahil kahit sa mura niyang isipan ay alam niya ang maaring mangyari, or maybe a part of it.

          Mas lalong natakot at nanginig ang bata ng marinig niya ang matigas na utos sa kanya ni Enrico.

          “Hubad…”

         

          Ang sumunod na pangyayari ay tumatak sa isipan ni Joaquin. 

Ang sakit, kahalayan, kalupitan, at takot na naranasan niya sa silid.