Strange Love 2: Unforgettable 02

Author's note:

Maraming salamat po sa mga nag-babasa at nagbigay ng comments po! xoxo

Strange Love 2: Unforgettable 02

Hindi naman talaga ako yung tipo ng tao na madadala sa problema ng iba, kahit pa sa pinakamatalik ko pang kaibigan. Cool lang ako, katulad ng sabi ng karamihan ng kakilala ko. Madali lang sakin magpayo kahit pa hindi ko pa nararanasan ang problemang inilalahad sa akin. For me, I am just being rational.

Ngunit napaisip ako ng may nakapagsabi sa akin nito:

"Wala ka naman talagang alam. Kahit pa tama ang sinasabi mo, kung ikaw nasa kalagayan ko mahihirapan ka din. Oo, pwede mong sabihin na magkaiba tayo pero one way or another, you will falter kahit pa kaunti yan or totally."

Nasabihan ako nito out of anguish, he might be really confused dahil I can’t win him over my reasoning. All was there is PAIN. That time nakaramdam ako ng lungkot hindi para sa kaibigan ko kundi para na rin sa akin. I realize how naive I am when it comes to feelings. Happy-go-lucky kasi ako, I admit.

Ngayon, narito ako sa harapan ng isang bahay at nagaalinlangan kung kakatok ba ako o tatalikod na lang at uuwi. Nagaalinlangan  ako dahil hindi ko rin alam ang sasabihin ko sa kanya, kapag nagtanong siya. Ngunit nag-aalala din ako sa kalagayan niya, ni hindi ko man lang siya nabisita sa ospital dahil naduwag ako. Oo, naduwag ako harapin ang kaibigan ko, naduwag akong samahan siya at damayan siya sa kanyang pinagdadaanan. Pakiramdam ko kasi maiipit ako and I am playing safe. I don’t want this kind of drama but I guess it can’t be helped.

Akmang kakatok na ako ngunit minabuti ko na lang siya ay tawagin.

“Mi-Mikael?? Tao po, nandyan ka ba Mikael?"

Walang sumagot pero di ko na inulit ang pagtawag at nagsimula ng humakbang papalayo ng may tumawag sa akin.

"Jun?"

Humarap ako sa kanya at nagbigay ng ngiti ngunit nagmukha atang pilit.

"

Mikael.Kamusta? Nabalitaan ko kay Colleen na na-ospital ka daw. Sorry at hindi kita napuntahan.", minarapat ko na lang na hindi na magsabi ng dahilan o magdahilan sa kanya.

Bumagsak ang katawan nya at ang mata niya ay tila kulang sa tulog at medyo namumugto. Nakakaawang pagmasdan na para bang gusto kong maiyak sa nakikita ko sa kaibigan ko. I feel guilty na wala akong maisip na gawin para sa kanya o magsalita sa kanya kung ano ang nangyari.

Nagpalinga-linga ito sa paligid bago sumagot.

"Kasama mo ba si Kuya Jaime?"

"Hindi eh.", matipid kong tugon sa kanya. Lalong lumamlam ang kanyang mga mata sa aking sagot at tumalikod.

"Inay, lalabas po muna ako ha. Babalik din po ako kaagad.", bahagyang pagsigaw nito mula sa pintuan ng kanilang bahay.

"Eh paano ang mga bisita mo?", tanong ng kanyamg ina.

"Naku po Tita, uuwi na rin po kami ni Zach. Maraming salamat po, some other time na lang po ulit."

Lumabas ang isang lalaki na mestisohin kasunod ng isa pang lalaki. Ngayon ko lang sila nakita at ang alam ko kasi maliban sa amin, wala ng ibang ka-close si Mikael.

"Mauuna na kami Mikael.", paalam ng mestisong lalaki.

"Sige, ingat kayo at salamat sa pagdalaw.",si Mikael.

"Oh, ingat kayo mga iho sa daan ha? Oh Jun, nandito ka pala."

"Magandang gabi po Tita, kinakamusta ko lang po ang anak niyo po."

"Nay, maglalakad-lakad po muna kami since matagal rin po akong nakahiga eh."

"Sige, anak,umuwi ka din kagad. Huwag na kayo masyado lumayo ni Jun."

At nagkanya-kanya na nga kami ng lakad. Ang mga bisita ni Mikael ay sumakay na sa kanilang kotse at kami naman ay naglakad pasalungat sa kanila. Tahimik lang kami at marahan naglalakad kahit kasi ako wala akong masabi. Pero hindi pwedeng ganito lang kami.

"Mikael, sino sila?"

"Ay, oo nga pala. Sorry ha hindi kita napakilala sa kanila. Si Homer yun at si Zach. Sila yung tumulong sa akin pati sa gastusin ko sa ospital."

"Ahhh."

Muli ay natahimik kaming dalawa, malamang ay nag-iisip rin ito kung magtatanong ba siya sa akin o hindi. Madalas kasi na puro tayo tanong pero hindi naman tayo sigurado kung handa tayong tanggapin ang sagot pero sabi nga nila "Truth hurts".

"Jun, nakapag-usap na ba kayo ni Jaime?"

At heto na nga unang tanong. This is the first time na narinig ko siya na tawagin si Jaime na walang kuya. It wouldn’t really matter if hindi ko alam ang nangyari. Pero kahit maliliit na bagay ngayon, napapansin ko na dahil may alam ako.

"Oo, ilang araw bago sila umalis."

"Umalis?! Anong ibig mong sabihin na umalis?", nanginginig ang boses niya and I can see his tears welling up to the sides of his eyes, pero lumihis ako ng tingin. This is agonizing for me too, lalo na at may kailangan akong sabihin sa kanya. Damn it!

"Jaime left the country Mikael. Together with his parents and...", napatigil ako sa pagsasalita at huminga ng malalim bago ako nakapagsalitang muli.

"...he is not going back."

Napatigil si Mikael habang ako ay nakailang hakbang na papalayo bago ko siya nilingon. Kahabag-habag siya pagmasdan habang nakayuko siya at humihikbi at pinipigilan pang ‘wag gumawa ng ingay.  I can feel his miseries even from afar. Lumapit ako sa kanya at kinabig ang kanyang ulo papunta sa aking balikat. Niyakap ko siya ng mahigpit.

Somehow, I want him to feel na ayos lang na umiyak siya, na narito ako para sa kanya. Gusto ko maramdaman niya na mayroon pa siyang mga kaibigan para sandalan niya. Alam ko na hindi namin mapupunan yung pangangailangan niya kay Jaime ngayon. Pero sana kahit kaunti ay mapunan namin yung butas na naiwan ni Jaime.

"He is not going back Mikael... Alam kong sobra kang nasasaktan ngayon, pero pilitin mo ng makalimot. Alam ko din, na marami kang tanong pero hayaan mo na ang panahon ang unti-unting magbigay sayo ng kasagutan. Tatagan mo ang loob mo JM, nandito pa naman ako kahit hindi ako ang kailangan mo. It is better than nothing right?"

Noong gabing yun wala siyang isinagot kundi ang mga tahimik niyang hikbi sa aking balikat, at ang mahihigpit niyang hawak sa likuran ng aking damit, na tila ba gusto niyang punitin.

I’m sorry Mikael na kailangan kong sabihin ang lahat ng ito sayo. Pero kailangan, ito lang ang tanging maitutulong ko sa iyo ngayon.Magpakatatag ka...

-----Zach

Hindi ako makatulog.

Nababalisa ako at hindi mapakali. Hindi ko magawang gawing blangko ang isipan ko matapos ang mga nangyari sa araw na ito. Bakit ba lagi na lang sumasagi sa isip ko ang mukha niya? Masyado ko bang kinaaawaan ang taong yun para maapektuhan ako ng ganito? At bakit nalungkot ako noong nagdesisyon siyang sumama sa Jun na yun na parang wala siyang bisita? Nakakayamot!

Nakailang lagok na rin ako ng alak, pero hindi ito nakakatulong para makapag-pahinga na ako. I want to see him. I want to talk to him more or kahit basta nandyan lang siya. Gaaaad! What is this?!

I can still see his face vividly while he was laughing kanina, ibang iba sa tao na nakita ko nung araw na mabugbog siya. I hope he laughs like that more often now. It suits him, kesa sa palaging nakakunot ang kanyang noo habang nakatingin sa kawalan.

Kakaisip sa kanya habang tumatawa eh hindi ko namamalayan na nakangiti na din pala ako. If Homer is here, malamang sasabihan ako nun na nababaliw na ako.

Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko; nalulungkot na masaya at excited. Excited ako na makita siyang muli. Halo-halo sa pakiramdam na gusto mo magtatalon o humiyaw. It is a feeling deep inside my chest na masakit, but I don’t really hate it. It’s just that I haven’t felt like this before, kaya naman heto ako at gising pa din.

"My gaaaad,Zach! I really want to see him again!", pagsigaw ko sa aking sarili.

Lakad dito. Lakad doon. Bubuksan ang TV tapos papatayin din. Naloko na...

Tawagan ko kaya siya? Hindi ko nga pala nakuha ang number niya. I was the one who left my number in case na kailanganin ako ng ospital.

Kinuha niya kaya? Why am I expecting this way?

How I wish he did at sana mag-text siya o tawagan niya ko.

"Mikael... Ano ba itong nararamdaman ko? Nababaliw na ba ako?"

Now I feel exhausted.

Brrr.brrr.brrr.brrrrrrr.

It was my phone, vibrating on the side table, 7:00 in the morning at ang taong nasa phone screen ko ay ang magaling kong pinsan. What is it this time? I reached for it and let out a sigh before answering it.

"Insan.", matabang kong pagsagot sa tawag ni Homer.

"Si Claire... Zach si Claire..."

"What about her?", kinutuban ako ng hindi maganda dahil sa tono ng kanyang boses.

"She's dead, Zach! She's dead. Nag-commit daw ng suicide when his boyfriend left her."

Claire.

She was my ex-girlfriend for three years now.

Anong nangyari sayo bakit mo ginawa ito? Akala ko masaya kayo...? Nakakagulat at nakakalungkot para sa akin na ganoon ang sinapit ng aking dating kasintahan.

Homer told me the details about her wake and burial at ibinaba ko na ang phone.

Gulat pa din ako at natutulala sa nalaman ko. Siguro talagang hindi na niya kinaya na maiwanan.

You are such an idiot Claire!

Bakit mo ginawa yun? Ganoon mo ba siya ka-mahal para kitilin mo ang sarili mong buhay, dahil wala na siya? And that guy, how can he left you so devastated?

Haaaay. I can’t really understand heartbreaks. Noong iniwan niya kasi ako for that guy, hindi ko naman naisip kunin ang buhay ko dahil nawala siya sa akin. Nasaktan ako, pero madali lang din ako nakalimot. I love her, but she didn’t love me for long, habang nasa loob kami ng aming relasyon. Para akong bata noon na namamalimos ng affection sa kanya. Kaya siguro napagod na rin ang puso ko, at tinanggap na hindi kami para sa isat-isa. Mahalaga pa rin naman siya sa akin, kaya nalulungkot ako ngayon na malaman na wala na siya, at hindi ko mapigilan na hindi magalit para sa lalaking nangiwan sa kanya.

Mahal niya ito ng sobra, HE means her life...

At dumating na ang araw ng libing ni Claire. Lahat ng dumalo ay nakasuot ng puti at may dala-dalang puting bulaklak para ilagay sa kanyang mga labi. It was tragic for everyone who is here. Makikita mo kung gaaano sila nanghihinayang at nalulungkot para kay Claire, at ganoon din ang nararamdaman ko.

Nariyan pa rin ang mangilang beses na pag-iyak ng malakas ng ina nito. Mararamdaman mo ang pangungulila, at sakit sa bawat pagtawag nito sa pangalan ng kanyang anak. At para sa taong lumisan kay Claire, ni anino ng kanyang huling nobyo ay hindi nagpakita. I guess he doesn’t really care or he doesn’t have the balls to show his face to us.

Ako na ang sumunod na nagpaalam at tumingin sa kanya sa huling pagkakataon.

"Claire, I hope you can really rest in peace.", iyan ang mga salitang nasabi ko habang inilalagay ko ang bulaklak sa ibabaw ng kanyang himlayan.

"Tara insan. Alis na tayo at may pupuntahan pa kasi ako "

"Saan naman?"

"In-invite ko kasi si Mikael for dinner tonight. Actually naka-set na yun even before the news about Claire, eh nahihiya naman ako i-move.", pag-eexplain sakin ni Homer.

"Sa tingin mo saan masarap kumain?", nakangiti niyang tanong habang siya ay nagsimula na mag-drive.

"I don’t know eh. Kahit saan naman siguro ok lang kay Mikael. Soooo… nag-uusap pala kayo?"

"Uhuh. Tinatawagan ko siya minsan o kaya nagtetext ako kapag wala ako ginagawa. Bakit?"

"So... You swing thay way now?” pang-aasar ko sa kanya.

"Not really. Natutuwa lang ako sa kanya, kahit pa ang tahimik niyang tao. At saka nacha-challenge ako kung paano ko siya mapapatawa. Mikael is really interesting at parang ang sarap..."

"...alagaan.", wala sa sarili kong pagdugtong sa kanyang sinasabi.

"KULITIN! Insan, kulitin! Hahaha!! Now, you are the one who SWING that way.", tawang-tawa nitong pagsasalita.

"Hindi ah!Baliw!!hahahaha!!", at sabay kaming natawa sa mga pinagsasabi naming.

Sinabi ko ba talaga yun? I must be really going crazy, maybe  I should get more sleep.

---Mikael

"Hello?"

Hey Mikael! Si Homer 'to. Ready ka na? Will be there in 15 minutes.

"Opo,nakabihis na ako saan ba punta natin?"

Basta ako na ang bahala sayo. Chill ka lang. See you in a while.

"Sige.Ingat.Bye."

Kaya lang naman ako pumayag lumabas, kasi sabi ni Jun eh mag-unwind daw ako. At huwag na masyadong mag-isip. Pero kaya nga ba gawin ng isip ko yun? Ang daming tanong na umiikot sa isipan ko lalo na noong nakapagusap kami ni Jun.

He is not going back.

Paulit-ulit yang umaalingawngaw sa aking isipan. It was like saying there is no hope, para maliwanagan ako sa lahat.

Kaya nga ba ng panahon sagutin isa-isa ang katanungan ko? Mahihilom ba nito ang mga sugat o panandalian lamang iyon at babalik din? Hindi ko alam saan ako maguumpisa. Nawawalan ako ng drive to do things kasi nasasaktan pa ako.

"Anak, nandyan na si Homer.", pagturo ni inay sa labas ng bintana.

"Sige Nay, alis po muna ako."

"Mag-enjoy ka ha, anak. Kwentuhan mo ako pagbalik mo."

Ngumiti ako at lumabas na ng bahay. Habang papalapit ako sa kotse ni Homer ay bumaba siya at nakangiti akong sinalubong.

Hindi naman makakaila ang kakisigan niya at pati na rin ang istura na malamang ay marami ng pina-ibig. Ngumiti siya sa akin at inakbayan ako, na siya namang ikinagulat ko.

"Miks, ano ready ka na ba mag-enjoy?", sabi niya ng buong ligalig, dahil ang lapit niya sakin ay amoy na amoy ko ang kanyang pabango. A woody scent na may pagka-sweet.

Tumango na lang ako at ngumiti bilang tugon sa kanyang sinabi. Baka nga naman mag-enjoy ako.

Nung pumasok na ako sa kotse ay nagtaka ako sa mga nakita ko. Magtatanong na sana ako nung nagsalita siya.

"Nagpaalam na ako kay Tita na magka-camping tayo para na rin makakulitan ko ang bago kong kaibigan. Ayaw mo ba?", para siyang bata na nalungkot nung makita na nagulat ako.

"Hindi naman sa ayaw. Nagulat lang ako kasi ang alam ko kakain lang tayo ng hapunan."

Kaya pala si Inay eh ang sabi ay kwentuhan ko daw siya pagbalik ko. Ito siguro ang tinutukoy niya. Ngayon ko lang din napansin ang kasuotan ni Homer naka-walking shorts lang ito at plain v-neck shirt.

"Paano yan ganito ang nasuot ko? Hindi bagay para sa camping."

"Diba sabi ko naman sayo, chill ka lang? I got you covered. Lahat ng kailangan natin dalawa eh hinanda ko na, at sorry din pala kasi I can’t think of any place na pupuntahan, kaya I end up bringing you into camping."

"Ok ka din eh no? Sige na wala na nga ako dapat alalahanin diba?", nakangiting tugon ko na rin sa kanya. Nakakatuwa din naman kasi ang effort niya, yun nga lang hindi kaya sumusobra na ito kung iniisip niya pa rin niya ang pagkakabugbog niya sa akin.

Medyo mahaba din ang byahe at kung ano ano lang din ang mga pinag-uusapan namin o dapat ko bang sabihin na siya lang ang panay bato sa akin ng tanong.

"Narito na tayo! Woohoo!", agad-agad itong bumaba at bahagyang tumakbo papunta sa gilid ng bangin.

Simple lang ang lugar at napapaligiran ng mga puno, mabato nga lang at talagang napaka-lamig. Lumapit ako at tumabi kay Homer at tinignan ang ilaw ng syudad sa ibaba. Napakaganda parang mga kulisap at iba-ibang kulay.

"Gutom ka na Miks? Naghanda na ako ng mga kakainin natin hahaha!! Ang lulutuin lang natin mamaya eh marshmallows kasi... di naman talaga ako marunong magluto.", kamot ulo nyang pag-amin sa akin.

Natawa ako sa kanya ng malakas kasi mukha siyang hiyang hiya sa inamin niya. It seems naman na mai-enjoy ko nga naman ito.

"Thank you Homer. Napapatawa mo ako.", totoo naman kasi, ang huling tawa ko pa ata ay noong nagbakasyon kami ni Jaime.

"Nice to know that, tara kunin na natin mga gagamitin natin at ng makapagpalit ka na din."

"Teka saan galing yung susuotin ko?"

"Damit ko yun tingin ko naman kasya sayo yun medyo malaki nga lang. hahaha!!! Huwag ka na magreklamo no?"

Nagpalit na nga ako ng damit at medyo malaki nga ito sa akin. T-shirt at baggy na jogging pants at pati narin tsinelas ay may dala siya para sa akin. Kumportable naman itong binigay niya sa akin, presko pa nga kung tutuusin.

Naabutan ko siyang nagseset-up ng tent at pawis na pawis na. Hindi siya siguro sanay din mag-camping.

"Anong maitutulong ko?"

"Kaya ko na ito, manguha ka na lang siguro muna ng mga kahoy para makagawa tayo ng apoy."

Hindi naman mahirap maghanap ng mga kahoy dahil kahit sa paligid palang namin ay nagkalat na ang mga ito kaya naman pagbalik ko ay naabutan ko pa rin siyang hindi tapos. Kusang loob na akong tumulong sa paghawak ng tent habang inaayos nya ang skeleton nito sa loob.

"Unang beses mo ba ito gagawin?" tanong ko sa kanya.

"Ang pagka-camping? Hindi, kasi dati madalas kami ni Zach pumunta dito pero siya halos gumagawa ng lahat."

"Eh anong ginagawa mo?"

"Wala. Minsan pinapapak ko na lang yung mga pagkain na dala namin."

"Ah... Eh bakit ngayon gusto mo na ikaw ang gagawa nito? Dahil pa rin ba nagi-guilty ka sa pagkakabugbog mo sa akin?"

"Ikaw talaga, kung anu-ano iniisip mo. Matagal ko ng nakalimutan yun at ikaw dapat tawanan mo na lang din yun kasi diba magkaibigan na tayo?", sabay gulo nito sa aking buhok.

Mukhang may maganda naman nangyari sa kabila ng pagkakabugbog ko. Masaya ako sa sinabi niya na medyo malungkot din, dahil may naalala akong halos kaparehas ng ganitong sitwasyon.

Nag-away muna bago naging magkaibigan.

Itutuloy….