Dream On Chapter 4

Nagising na lang ako na dinidilaan na ng isang aso. Panaghinip lang pala ang lahat nang iyon. Pero masarap sa pakiramdam. Kahit sa panaghinip lang naramdaman ko pa rin ang pagmamahal. Pero bakit sa dinami dami ng taong pwede kong mapanaghinipan ng ganon, bakit si Rolly pa?

Kinapa ko ang aking dibdib at naghanap ng kasagutan dito. “Haist! Sana nga!”sabi ko sa aking sarili.  Ngumiti ako’t nagsimula ng umuwi.

Pagdating ko ng bahay ay sermon na naman ang inabot ko. Saan daw ako natulog. Keso daw natututo na akong gumala at sumuway sa kanilang mga utos. Mga ganoong paratang na wala namang katotohanan. At gaya ng nakagawian ko na, labas masok lang sa aking tenga ang kanyang mga sinasabi. Ayaw kong masira ang ganda ng araw ko ngayon.

Masigla akong naglinis ng bahay at nagluto. Pagkatapos ay naghanda na ako para makapasok na.

“Mr. Matienzo, I would like to tell you that you’re one of the candidate for Cum laude. Congratulations.” Balita sa akin ng aking guro pagkatapos ng Orientaion para sa Graduation day.

At dahil sa sobrang tuwa at kabiglaan, bigla ko na lang niyakap ang aking guro nang sobrang higpit. “Thank you sir. Thank you.” Sabi ko dito nang di pa pinipigtas ang pagkakayakap ko sa kanya.

Isang araw, bago ang deadline ng bayaran ay sobrang gaan ng aking pakiramdam dahil pinahiram din ako ng aking guro nang pandagdag para sa aking graduation fee na hiniram ko kay Aling Lita at galing sa aking konteng ipon.

Habang naglalakad pauwi sa bahay ng aking tiyahin, napakaraming positibong bagay ang nagsalimbayan sa aking utak. Ngayong matatapos na ako sa aking pag-aaral, tiyak na magbabago na ang takbo ng aking buhay. Makakakain na rin ako ng masasarap na pagkain. Makakasuot ng mga pinapangarap kong suoting mga damit dahil malakas ang aking paniniwalang makakahanap agad ako ng magandang trabaho dahil matatapos ako ng may karangalan. And speaking of karangalan, iniisip ko pa na maiiahon ko din sa kahirapan ang aking tiyahin na kahit na ganun ka kuripot at ganun na lamang ang trato sakin ehh di ko pa rin maiwasan na bahagian ko sila kung ano man ang mayroon ako. Hindi man sila sa akin naging mabait, atleast bilang pagtanaw man lang ng utang na loob. At siguro din naman ay magbabago na ang kanilang pakikitungo sa akin kung magkaganon.

Pagdating ko sa bahay ay dire diretso ako sa aking kwarto. Tinungo ko ang aking damitan upang kunin ang pambayad na aking inutang at inipon para sa aking graduation fee. Laking gulat ko na lamang na di ko makita duon ang isang libo’t dalwang daan na aking inipon at inutang para sa aking graduation fee. Iwinagwag ko na ang lahat ng damit. Wala. Hinanap ko na rin sa sisidlan ng aking silid. Wala rin. Sa ilalim ng unan, ng kama, sa kahon ng mga libro. Wala rin! Talagang wala.

“Ano bang hinahanap mo dyan?”tanong sa akin ng aking tiya na kanina pa pala nakatanghod sa akin sa may pinto ng aking silid.

Bigla akong naharap dito. “Ti-tiyang,.. yung ano ko po… yung pambayad ko sa graduation fee..nawawala”. kanda-utal-utal at mangiyak ngiyak kong sabi dala ng sobrang kalituhan at pag-aalala.

“Talagang hindi mo makikita yun diyan dahil kinuha ko muna. Due date ngayon sa kuryente. Pinambayad ko muna para hindi tayo maputulan.”

Iyon na lamang at biglang nagdilim ang aking paningin. Nilamon na ako ng kadiliman, poot at galit ang aking pagkatao. Dinampot ko ang nagkalat na bolpen sa sahig. Bigla naman nagtatakbo sa labas ang aking tiyahin sa nakitang kademonyohan na umalipin sa aking katauhan. Hagad ko siya at nakitang humihingi ng tulong sa aking tiyuhin.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig noong pigilan ako ng aking tiyuhin sa balak ko sanang gawin sa aking tiyahin. Pero nagpupuyos pa rin ako sa galit habang umiiyak.

“Ikaw bakla ka! Ano yang ginagawa mo? Balak mong patayin ang tiya mo..ha? Wala ka na ngang silbi dito yan pa ang ginagawa mo kapalit ng pagpapatira namin sayo dito? Wala kang hiya. Lumayas ka dito.!” Nagpupuyos din sa galit na sa sambit sa akin ng aking tiyuhin pagtapos niya akong sapakin.

“Wow naman!.. alam nyo ang hirap ko bago ako makaipon ng ganung halaga. Tapos kukunin lang ninyo ng ganun ganun na lang? Para yun sa graduation fee ko! At isang bakla? Ibubulyaw mo ngayon ang kabaklaan ko? Bakit tiyo? Hindi nyo ba naaalala ang mga pinaggagagawa mo sa akin noong bata pa ako? Diba ikaw ang nagturo sa akin ng kabaklaang ito. Kung hindi mo lang sana ako ginanon eh magiging bakla ba ako?” pagpupuyos sag alit kong sambit dito.

Umalis noon si tiya upang magtinda sa palengke. Nagtitinda kasi ito ng mga gulay doon. Ang tiyuhin ko at ako na lang ang laging naiiwan sa bahay.

Dahil sa bata pa nga ako ay sa tiyuhin ko iniiwan ang mga gawaing bahay na mabibigat gaya ng pagiigib ng tubig at sa akin naman ang paglilinis ng bahay tuwing siya ay aalis.

Dahil sa tamad ang aking tiyuhin ay sinisuhulan lang ako niyan ng limang piso para ako na lang daw ang mag-igib. At sya, ayun sa kabilang kanto nakikipag-inuman.

Isang araw, katatapos ko lang mag linis ng bahay ay tinawag ako ng aking tiyuhin. “Hilutin mo nga ako.”utos sa akin nito. Di ko man alam ang gagawin dahil hindi ko alam manghilot ay sumunod pa rin ako dito.

Naka hubad siya ng pangitaas at pambasketball na shorts ang gamit nya pambaba. Nakadapa ito. Sumampa ako sa kanyang pwetan at inisil-pisil ko ang kanyang likod.”Diinan mo pa”saad nya sa akin. Agad naman akong suminod dito. Baby oil noon ang gamit ko para mas madali ko siyang mahilot dahil madulas ito.

“Ahh. A-ang sarap naman. S-sing pa-aahh!” impit na ungol na narinig ko sa aking tiyuhin noong nakukuha ko na ang pagmamasahe at ginagalingan ito. Diniinan ko pa lalo at lalo ko pang ginalingan ang paghihilot. Buong likod at kamay nahilot ko na.

“Sa may bandang pwetan naman Ramil. Dyan sa ilalim ng balakang, hilutin mo dyan. Masakit kasi yang parting yan eh.”sabi sa akin ng aking tiyuhin at sumunod naman ako dito.Mula likod pababa ng kanyang balakang ay hinilot ko ito. Naging sunodsunuran lang ako sa pinag-uutos sa akin ng aking tiyuhin.

Akala ko ay tapos na akong maghilot sa kanya pagkatapos kong mahilot ang kanyang buong likod at kamay. Tumihaya ito sabay sabing “dito naman sa dibdib”. Sumunod naman ako dito at hinilot siya nang naka pwesto sa gilid ng kama. Nilagyan ko muna ang aking palad ng langis at nag umpisang hilutin ang aking tiyuhin.

Hinawakan niya ang aking kamay at sinabing “dito ka pumuwesto” turo niya sa inupuan ko kanina, yun nga lang nakatihaya siya kaya ang kanyang bukol ang aking uupuan. Hindi ako umimik at nagsalita. Tumalima na lang ako dito. Nanginginig ako’t nagsisimula nang pawisan.

Hilot hilot ko siya at nakakaramdam ako ng paninigas ng kayang alaga sa aking pwetan. Hindi ko ito inintindi at minamadali na ang aking ginagawa para matapos na ito.

“Baba mo pa ng konti”sabi sa akin ng aking tiyuhin. Nanginginig talaga ako at alam kong dama din niya ang panginginig ng aking mga kamay. ibinaba ko pa sa parte ng pusod. “Ahhhhhh!..” biglang ungol ng aking tiyuhin noong madapo ako dito.

“Baba mo pa! Dali!..” utos niya sa akin. Pinaalis muna niya ako sa aking kinauupuan. Kala ko ay tapos na. Pero nakita ko itong naghubad ng kanyang pambaba at agad na bumalik sa pagkakatihaya sa kama. Kita ko ang kanyang naghuhuminding alaga. Mala sawa ito kalaki at ang tigas. Tayong tayo. Pumikit na lang ako sa kaba.

“Bakit ka nakapikit dyan? Ngayon ka lang ba nakakita nito?” sabi niya sa akin sabay kuha ng aking kaliwang kamay at pinahawak sa matigas niyang sandata. Ang init nito. Tumitibok tibok pa ito.

“Yan naman ang hilutin mo. Pinupulikat ata ehh”dagdag pa niya sa akin.

“H-ha?”ang aking tanging nasambit dahil sa kalituan at pangamba.

Nahihiya ako. Nanginginig. Nagsimula na akong pisil-pisilin ito dahil hindi ko naman alam ang gagawin. “Itaas baba mo lang. Aaahhhh..”sabi niya sa akin sabay ungol. Tinaas baba ko nga ito. Kita ko sa mga mata ng aking tiyuhin na nasasarapan siya dahil sa kanyang mga halinghing at pikit mata pa ito habang paminsan minsan ay kinakagat ang pang ibabang labi nito.

Mga ilang minuto din ang nagdaan. Nangangalay na ako at huminto.

“Tiyo, tama na po.Nangangalay nap o ako ehh” pakisuyo ko dito.

“Sige.” Mabilis niyang pagtugon sa akin. Agad akong tumayo at nang akmang lalabas na sana ako ng silid ay pinigil ako nito.

“Subo mo na lang”dugtong pa niya sa akin habang hawak ang aking mga kamay.

“Ha? Diba po masama po yan? Di po ako marunong.”sabi ko dito ng naginginig ang tuhod at boses.

“Nakakain ka naba ng lollipop?”tanong niya sa akin na di ko makuha ang kanyang pinupunto.

“Oho nakakain na po ako.”sabi ko sa kanya na naguguluhan pa rin.

“Ganun lang ang gawin mo”

“Ayaw ko po.”sabi ko sa kanya na naginginig pa rin ang boses. Di ko alam ang gagawin. Nanlalamig ako.

“Sa ayaw mo man at sa gusto. Isusubo mo to!  At wag na wag kang magtatangkang magsumbong sa tiya mo kundi lagot ka sa akin.”saad niya sa akin ng mataas ang boses.

Tumalima na lang ako dahil ayoko masaktan. Hinawakan ako sa aking batok ng aking tiyuhin at isinubsob sa kanyang pagkalalaki.  Hindi pa man ako nangangalahati sa pagkakasubo, nabibilaukan na ako sa laki ng kanyang sandata.Magkahalong sipon, luha at laway na ang naghalo-halo na tumutulo sa ari ng aking tiyuhin. Sarap na sarap ang aking tiyuhin sa aking ginagawa. Nakita ko siyang lumiliyad liyad pa habang humahalinghing. “Ahhhh.. sige paahhh”.

“Dilaan mo nang parang lollipop. Wag mong ilapat ngipin mo” sabi niya sa akin. Habang tinitingnan siya, itinaas baba ko muna ang kanyang malaking sandata dahil ngawit na ang panga ko.

Dinilaan ko nga ito at sinupsop na parang lollipop. “Ahhhh. A-ang ssaaarraaaappp. S-sigeh paahh” sabi nito sa akin. “Bilisan mooohh!”dagdag pa nito na aminoy nagdidiliryo na sabay hawak naman sa aking ulo upang isubsub pa ako sa kanyang malaking sandata. Pinipilit kong ilayo ang ulo ko dahil nabibilaukan na ako. Yung mga muscles niya sa dibdib naka flex at yung kanyang mga hita medyo iniipit na ang ulo ko ulo ko. Hindi na ako makahinga… sabay sabi niya “eto naaaa… lalabas naaaaa”. Nasa bunganga ko ang kanyang kaselanan kaya wala ako’ng choice kundi lunukin na lang ang tamod niya noong labasan ito. Ayaw tumigil hanggang tumutulo na sa gilid ng bibig ko kasi ang dami talaga. AHHHHHH, uhhhhhhhmmmm, uuuuhhggghhhh nangingisay-ngisay pa siya sa sarap.

“Ang sarap! Sa susunod ulit. Hilutin mo ulit ako” sabi niya sa akin matapos na manlambot ang kanyang pagkalalaki sa aking bunganga.

At iyon nga ang nangyari. Halos lingo lingo naming ito gigawa kapag nasa palengke ang aking tiyahin. Hindi daw kasi siya pinapascore ni tiya kaya’t kesa daw mambabae pa sya eh ako na daw lang pagtatyagaan niya.  Noong una ayaw ko talaga pero hinahanap ko na ito kinalaunan.Kaya ginagawa naming ito ng aking tiyo kapag may pagkakataon kami.

-----------

Taking-taka naman na rumihistro sa mukha ng aking tiyahin ang isiniwalat kong balulastugan ng aking tiyuhin. Ngunit pilit pa rin na tinatanggi ng aking tiyuhin ang kanyang ginawa.

Pinaghahampas ng aking tiyahin ang aking tiyuhin sa nalaman niya. Kasabay ko ay pinalayas din niya ito. Ngunit nagmaka awa naman ang aking tiyuhin at pinabalik sya rito. At ako? Hindi alam kung saan pupunta noong mga panahong iyon. Sinubukan ko na rin kay Aling Lita at nagmakaawang kung pwede sana ako makituloy duon ngunit hindi na daw niya kaya pang magpalamon ng isa pang tao at masikip din daw ang kanilang tahanan para ako ay makidagdag pa.

Tuliro. Umiiyak. Nagpatangay na lang ako kung saan man ako dalhin ng aking mga paa hanggang sa nabungaran ko na lang na nasa waiting shed na ako kung saan ko dati dinadalhan ng pagkain si Lola Alissa.

Ilang linggo ang nagdaan at nagpalaboy laboy na lang ako at namalimos dahil wala talaga akong mapuntahan. Hindi na rin ako pinagtinda pa ni Aling Lita dahil sa udyo ng aking tiyahin dito. Hindi na din ako naka akyat sa entablado kung saan ay magtatapos sana ako ng may karangalan. Sayang lang lahat nang aking mga pinaghirapan upang makatapos lang. Ngunit sa kahuli-hulihan ay dito ako bumagsak. Wala na. Wala nang bukas na naghihintay para sa akin. Patapon na ang buhay ko’t gusto ko na itong wakasan. Hindi ko na kaya ang lahat ng ito. Minsan nagpupunta ako sa simbahan upang magdasal ng taimtim at sa mga panahong hindi ko na alam ang aking gagawin ay nagpupunta ako dito. Nananalangin pa rin at umaasa na sa kabila ng hirap at pagdurudsa na tinatamasa ko ngayon ay may pagbabagong darating. Ipinasawalang bahala ko na lang sa itaas kung ano man lahat ng kanyang plano para sa akin.

Isang gabi, katatapos ko lang magpunta sa simbahan upang manalangin. Namalimos ako sa labas ng simbahan at nakitang papasok ang dati kong kaklase. Sa pagkakataong iyon ay hindi ko alam ang aking nararamdaman. Nagtago ako sa likod ng simbahan upang hindi nila ako makita dahil sa sobrang kahihiyan at awa para sa sarili. Hindi ko inaasahan na sa ganitong kalagayan ko nila ako makikita.

Sa pagtatago kong iyon ay hindi ko nalaman na may mga tao pala sa aking likuran. Mga rugby boy na kasalukuyang humihithit ng rugby na nakalagay sa isang supot ng plastik. Agad naman nila akong kinorner. Inusisa mula ulo hanggang paa. Parang kumikilatis lang ng magandang manok na panabong. Hindi ako makapagsalita o makagalaw sa aking kinatatayuan. Nanatili akong estatwa. Narinig ko na lang ang isa sa kanila na nagsabing “Pwede!.” Hindi ko malaman ang kanyang pinupunto ng kanyang sinabi. Kinakabahan ako’t di alam ang gagawin. Kung kakaripas ng takbo o manlalaban.

Lumapit sa akin ang isang lalaki. Matangkad ito, maitim, puro tigidig ang mukha at mapula ang mga mata. Bakas sa kanyang mga balat ang madaming peklat. Sa pagkakaalam ko ay siya ang pinuno ng kanilang grupo kung ano mang grupo ang may roon sila. Mangisingisi naman ang lalaki sa pagkakalapit habang ako ay tinititigan. Hinimas nito ang aking pwetan kaya ako ay napaigtad at sinampal ko siya ng malakas.

“Hmmn. Palaban ahh”sabi nito sa akin sabay bitaw ng malakas na suntok sa aking sikmura. Namilipit ako sa sakit. Napaupo. “Wag ka na kasing pumalag”dagdag pa niya sa akin. Habang ako ay namimilipit ay bigla namang nagkagulo. May dalawang lalaking tumulong sa akin. Hindi ko na pinansin kong sino man iyon. Nagrambulan sila. At nang ako ay makabawi ay tumulong na rin upang ipagtanggol din ang aking sarili at tulungan sila sa laban n asana ay ako lang. Napuruhan ako nung isa sa may panga dahilan ng pagkawala ng aking malay-tao.

Pungas pungas ang aking mga mata at inaaninag kung nasaan ako. Hindi ako makatayo o makagalaw ng maayos dahil sa sakit ng katawan. Nasa isang silid ako nakahiga. Alam ko kung anong klaseng silid iyon. Silid pangmayaman. Kulay puti ang lahat ng pintura ng silid na iyon at ang mga kagamitan naman, pwera sa higaan na puti din, ay halos lahat ay kulay itim. Ang gara tingnan.

“Sino kaya ang nagdala sa akin dito? Sino kaya yung dalwang lalaking tumulong sa akin? Nasaan ako? Bakit ako nandito? Kalian pa kaya ako nandito?” Mga katanungan na gumugulo sa isip ko.

Habang nasa ganon akong pag-iisip, nakita ko namang bumukas ang pinto. Iniluwa nito ang isang lalaki.

“Okay ka na? Dinalhan kita ng makakain. Alam kong gutom ka. Uminom ka na rin ng gamot pagkatapos mong kumain at magpahinga para manumbalik ang lakas mo.” Sabi sa akin ng isang lalaki habang papalapit sa hingaan kung saan ako naroon.

“Nasaan ako? Sino ka? Anong ginagawa ko dito? Bakit ako nandito?” sunod sunod na tanong ko dito. Sa halip na sumagot at ngumiti lang ito. “Di ka ba muna magpapasalamat”balik na tanong niya sa akin habang sapo niya ang kanyang baba at ininat ang kanyang katawan na para bang nasasaktan.

Ngayon ko lang napansin na gwapo itong taong to. Matangkad, balbon na nagpadagdag appeal naman sa makinis at maputi niyang balat. Pantay din ang kanyang mapuputing mga ngipin na makikita mo kung ngingiti ito ng napakatamis gaya ng ginawa niya kanina. Singkit ang mga mata nito. Na tinakpan naman ng black eye pero gwapo pa rin. “Teka! Blackeye? Bakit sya may blackeye? Siya ba ang tumulong sa akin kanina noong minamanyak na ako nung mga rugby boy? Siya nga!”sabi ng aking isip.

“Salamat”matipid kong sagot. Napayuko na lang ako sa hiya.

“Wala yun.”sabi niya sa akin habang masuyo akong tinitingnan. “A-ako nga pala si…s-si..”Nauutal na parang nahihiya at di sigurado kung magpapakilala ito.

Itutuloy…

Dream On Chapter 3

Nag aalangan ako kaninang lapitan ang matanda dahil may napansin akong isang lalaki na kanina pa siya pinagmamasdan sa di kalayuan. “Ahh, baka isa lang siyang mabait na taong nag-aaalala sa kalagayan” sabi ng isip ko. “Baka naman isang adik na may gustong gawing masama sa matanda.” saad naman ng kabilang isip ko. Di ko maaninag ang kanyang itsura ngunit sa tingin ko ay parang binabantayan niya ang matanda. Hindi ko tuloy maiwasang mag-isip kung bakit naman nya binabantayan ito? Para kanino? Para saan?  O kung binabantayan nga ba ito o may masamang binabalak. Pero bakit sa pulubing matanda pa siya magbabalak ng masama ganung wala naman itong makukuha sa kanya.

Tiningnan ko agad kung saan ko kanina nakita ang lalaki ngunit bigong mahagilap ng aking mga mata ang lalaki na kanina ay nasa di kalayuan lamang, nagmamatyag at nagbabantay.

Pungas ang mata niya at inaaninag kung sino ang nagsasalita. Masuri niya akong tiningnan at noong makilala na nya ako ay ngumiti ito’t nagpasalamat.

“Salamat. Okay lang ako hijo. Ikaw? Anong nangyari sayo bakit ka may pasa?” saad sa akin ng matanda nang may pag-aalala sa kanyang boses.

“A-ahh. Wala po ito. Wag nyo na po akong alalahanin. Okay lang po ako.” Saad ko sa kanya.

“Kalala po ninyo yung lalaking kanina pa po sa inyo nakatingin? Para po kasing may binabalak po na masama sa iyo kaya nilapitan na po kita at upang ibigay na rin po itong konting natira galing sa aking panindang tokneneng at fish ball para po makain ninyo kesa naman mapanis lang. Alam ko po kasing hindi ka pa po kumakain. At simula po ngayon, dadalhan na po kita ng pagkain kapag meron ako.”turan ko dito ng may pagtataka.

“Salamat” saad nya.

Inabot ko sa kanya ang pagkaing dala ko at agad naman niya itong itinabi. Sa kanyang ginawa, hindi ko maiwasang magtaka dahil alam ko namang pulibi sya at sigurado akong gutom sya pero hindi niya ito kinain agad bagkus ay tinabi lang nya ang bigay kong pagkain.

“A-ah. T-tinabi ko muna. Bukas ko na lang kakainin. Binigyan kasi ako ng lalaki na nagdaan dito kanina ng tinapay at tubig kaya busog na ako. Siya yata yung nakita mong parang nagmamasid sa akin.” garalgal na boses ng matanda na para bang kinakabahan at di sugurado sa kanyang mga sinasabi noong makita niyang pinagtakhan ko ang kanyang ginawa.

“A-ahh kaya pala.” Sabi ko na lang dito.

“Ano nga po ulit ang pangalan nyo?” dagdag ko pa dito. Dahil hanggang sa ngayon ay hindi ko pa rin kilala ang matanda at kung makaasta naman ako ay parang close na close na ako dito. Sa totoo lang kasi naaawa talaga ako dito simula pa lang noong makita ko itong tumawid sa kalsada at nahimatay nang wala man lang ni isang tumulong sa kanya. Awa dahil alam ko ang pakiramdam ng nag-iisa at walang malalapitan sa ganoong kalagayan. Kahit na sabihing may tiyahin, tiyuhin at tirahan ako, hindi ko pa rin mahanap ang pagmamahal na matagal ko nang kinauulilaan. Alam kong hindi lang tirahan at pagkain ang gusto ng matanda kundi ang mabahagian din ng pagmamahal gaya ko.

“Hijo, tawagin mo na lang akong Alissa. Lola Alissa”saad naman sa akin nito.

“Salamat din hijo sa pag-aalala mo sa akin. Di ko akalain na may tao pang katulad mo na handang tumulong sa katulad kong matanda na at pulubi nang walang hinihinging kapalit. Alam ko pagpapalain ka balang araw sa mga ginagawa mo. Masipag ka, matulungin, maalalahanin at mapagmahal na bata. Mahirap man ang kalagayan mo, nakuha mo pa ring tumulong sa gaya ko. Naalala mo rin ako sa kabila ng mga dinadala mo sa buhay. At kahit na pagod na pagod ka, hindi ka nanginimbing magreklamo sa kabila nang dalahin mo sa buhay. Salamat” dagdag nito ng sa akin na nagpakurot naman ng aking puso. Wala naman talaga akong hinihinging kapalit sa pagtulong ko sa matanda.

Bigla na lang niya akong niyakap nang makita niyang may namumuong luha na sa aking mga mata dahil sa mga sinabi niya sa akin. Hagod sa aking dibdib ang kayang mga sinabi. Niyakap niya ako ng mahigpit. Dama ko ang init ng kanyang mga balat sa pagkakayakap sa akin. Hindi din naman ako nangiming yakapin din sya pabalik dahil dama ko ang pagmamahal sa kanyang mga yakap.  Pagmamahal ng isang magulang na hinahanap ko matagal na.

“Anak, pagpatuloy mo lang ang kung ano mang hangarin ang meron ka. Alam ko pagpapalain ka ng maykapal dahil busilak ang iyong kalooban.” Bigkas sa akin ng matanda habang hinahagod ang aking likod.

“S-salamat. Hayaan mo lola lagi na akong pupunta dito para dalhan ka ng makakain. Pagpasensyahan nyo na po kasi hindi naman po ako mayaman kaya sana po mapagtiisan na po ninyo kung ano mang maiabot ko.”sabi ko dito ng may pag-aatubili. Pagaatubili dahil alam ko din sa sarili ko na wala akong pera para sa pagpapakain ng matanda pero heto ako’t nangako pa na dadalhan siya araw-araw. Naisip ko din kung paano ko siya aabutan ganung wala din naman ako. Pero alam ko na kahit ganun, kahit konti man, may maiaabot pa rin ako dito.

“Salamat ng marami hijo.”sabi sa akin ng matanda.

“Oh sya uuwi na po ako ng bahay at gabing gabi na po. May pasok pa po ako bukas at kelangan ko pang mag-aral.”sabi ko sa kanya.

Pagkatapos kong magpaalam sa matanda ay tumayo na ako at tinulak ang stroller ng aking paninda papunta sa bahay ni Aling Lita. Nasa akin ang susi ng kanilang garahean. Ibinigay sa akin ito ni Aling Lita dahil kelangan ko pa itong ipasok sa loob dahil baka mawala kung sa labas ko lang ito ilalagay. Pagkapasok ko ng stroller ng aking mga paninda ay agad naman akong naglakad.  Mag-aala una na din noon ng madaling araw kayat binilisan ko na ang paglalakad pauwi.

“Naku, tatanghaliin na naman ako nito bukas at tiyak raratratin na naman ako ng mala armalite na bunganga ng aking tiyahin” singhal ng aking isip.

Pagkadating ko ng bahay ay agad kong itinabi sa ilalim ng aking damitan ang naging benta ko sa gabing iyon at ang iba naman na renta na inuupahan ko ay itinabi ko na rin upang idaan bukas kay aling Lita bago pumasok sa eskwela. Agad akong sumampa sa aking higaan at nagbasa ng aking aralin. Di ko na namalayan na nakatulog na pala ako.

Alas singko na naman ng umaga at gaya ng dati, ang bunganga ng aking tiyahin ang nagsilbi kong alarm clock sa paggising. Inaantok pa man at bumangon na ako sa aking higaan at nagsimulang gawin ang mga gawain na nakatoka na sa akin.

Pagkatapos kumain ay palihim naman akong naglagay ng kanin at tuyo na natira kanina sa aming agahan para ibigay sa matanda mamaya pagdaan ko papasok ng klase.

Dinaan ko na din kay Aling Lita ang napagkasunduan naming renta sa pagtitinda. Kanya lahat ng gamit at ititinda ko at sya din ang namumuhunan pero hati kami sa magiging tubo ng aking paninda at ibabawas naman sa kita ang puhunan niya rito.

Pumasok na ako sa eskwelahan.

Hindi ko nakita si Rolly sa aming eskwelahan. “Sabagay, lagi naman yun sa second class na pumapasok ehh.” sabi ng isip ko. “ Minsan nga hindi talaga pumapasok.” Sabi naman ng kabilang isip ko.

Napabuntong hininga na lang ako sabay sabing “ Haaay. Salamat”. Baka kung anon a naman kasi ang pumasok sa kokoti nun at masapak na naman ako. Buti na lang at hindi pumasok.

“Class, this coming Friday I want you to settle your account for graduation fee.” pasimula ng aming Class Adviser.

“Ah..ahh” pikit-matang naibulalas ko. Bayaran na naman. Buti na lang at may ipon ako pero kulang na kulang pa rin iyon pangbayad sa graduation fee.

Natapos ang dalwa pang sumunod na klase. Oras na ng pananghalian. Nag kanya-kanya naman ang iba kong mga kaklase. May pumunta sa Jolibbe, Max’s at ang iba naman ay sa kalapit na kinagigiliwang restaurant. Di ko alam kung saan ko palilipasin ang dumadagundong kong bituka. Di ako kumain dahil iniipon ko ang pera ko pangbayad sa graduation fee.

Napagdisisyunan ko na lang na pumunta sa library upang palipasin ang nangangasim kong sikmura.

Naglakad ako papuntang library. Nakayuko at para bang tamlay na tamlay. Hindi ko alam ang nararamdaman ko noong mga panahong iyon. Masakit ang ulo sa bayarin. Masakit ang tiyan sa gutom. Hilo.

Papasok na ako sa library at nagkataon naman na palabas pala si Rolly galing doon. Hindi ko sya napansin. Nabundol ko sya. “Patay” naibubulas ng aking isip. Ngayon hindi lang sakit ng ulo at tyan ang abot ko dito kundi pati sakit ng katawan. Kinakabahan ako. Patay na naman ako dito. “Tatanga-tanga kasi ehh. Hindi ka na nadala. Hindi mo tinitingnan ang dinadaanan mo!” sisi ko sa aking sarili.

Nanginginig ako at nangangatog ang tuhod. Hindi sa gutom kundi sa kaba.

Laking taka ko na lang na hindi galit ang nakita ako kay Rolly. Parang awa na ewan hindi ko maintindihan. Tumingin ito sa akin at ngumiti na para bang nakakaloko at tuloy na lumabas ng library.

Napabuntong hininga na lang ako at tuloy na pumasok sa library.

Hindi pa rin mawaglit sa aking isipan ang tinuran ni Rolly kanina. “Sya ba yun? Ano kaya ang nakain noon? Buti naman at good mood ata ang loko”. sabi ng ko sa aking sarili.

Pagkatapos ng aming klase ay agad akong umuwi upang magbihis para pumunta naman kay Aling Lita upang kunin ang stroller ng aking paninda.

Habang nakatigil sa gilid ng basketball court samu’t saring mga bagay ang lumalambitin sa aking utak.

Ano kaya ang buhay ko kung buhay pa ang aking mga magulang. Ganito pa rin ba kaya? Kung isa kaya akong mayaman, magiging matatag ba ako, magsasakripisyo, maghihirap at matututong lumaban? Bakit ganito na lang ang nararamdaman ko kay Rolly sa kabila ng mga ginawa nya sa akin? Makakahanap kaya ako ng lalaking magmamahal sa akin ng tapat at tatanggap sa aking pagkatao? Hanggang kalian nga ba ako maghihintay?

Di ko na namalayan na gabi na pala kaya’t umuwi na ako. Dinaanan ko muna ang matanda at binigyan ng makakain at nagpasalamat naman siya rito. Sabi nya sa akin na hindi ko naman daw kailangang gawin ang mga bagay na iyon dahil nakita na daw nya ang kanyang hinahanap at sabing hindi na daw siya magtatagal duon. Hindi na din ako nag-atubiling tanungin kung ano ba ang kanyang hinahanap dahil alam ko naman nab aka isang kamag-anak lang niya iyon na matagal na niyang hinahanap kaya siya nagpalabuylaboy na lang dito. Gumaan naman ang loob ko dahil sa wakas ay magiging maayos na din ang kanyang buhay sa piling ng kanyang kapamilya.

Nagpaalam na ako rito. At tumuloy na sa paglalakad pauwi.

Mabilis akong nakatulog at di ko namalayang umaga na naman.

Pritong itlog, tinapa na may kamatis , sinangag at umuusok na kape ang aking nabungaran sa hapag kainan. “Himala! Masarap ata ang almusal. Ano kaya ang meron?” nagtataang wika ng aking isip. Dati-rati kasi’y tanging mainit na kape lamang ang gumuguhit sa tiyan ko tuwing umaga.

“Kain na Ramil baka maubusan ka kung titingnan mo lang yang almusal” aya ng aking tiyuhin na hindi alam kung paano pagkakasyahin ang pagkain sa namumuwalang bibig.

“Nanalo kasi ang tiya mo sa jueteng kahapon.” Dugtong pa sa akin nito sabay kindat.

Magrereact sana ako ngunit nakita kong simbilis ng kidlat ang ginawang pagtapik sa balikat ng aking tiya sa tiyuhin ko.

“Paano ba yan? Hindi ka yata makakaungot ng pambayad para sa graduation fee mo.Pagkakataon mo n asana pero mukhang mamalasin ka ata sa kakuriputan ng tiya mo. Alalahanin mo, sa isang lingo na ang deadline ng bayaran!” sabi ko sa aking sarili.

Sa School. Hindi ko maiwasang mag-alala kung saan ko pupulutin ang pambayad sa grad fee at iba pang requirements upang maka graduate ako. Tuliro. Paikot-ikot ang mata kasabay ng pag-ikot ng aking sikmura. “Ayan ka na naman Ramil. Tiniis mo na namang hindi mananghalian. Aba hindi ka pa nakaakyat sa entablado, embalido na iyang katawan mo.” Singhal sa akin ng aking utak.

“Mr. Matienza…?”Pukaw sa akin n gaming guro.

“Wala akong pera!” Bigla kong naibullyaw nang wala sa loob.

Gulat na napako ang tingin sa akin ng aking mga kaklase. Hindi malaman kung matutuwa o maiinis. Parang drama lang sa teatro. Naka-freeze ang lahat.

“Anong problema mo Mr. Ramil Matienzo?” sabi sa akin n gaming guro nang makabawi sa kabiglaan.

Hindi ko malaman kung ano ang aking sasabihin at gagawin. Bigla akong tumakbo palabas ng silid at nagpatianod sa pagraragasa ng aking mga paa.

Namalayan ko na lang ang aking sarili na nagmamakaawa kay Aling Lita. Isang bultong sermon at reklamo muna ang pinalamon sa akin ng matanda bago ako pinahiram ng pera.

“Maraming salamat po Aling Lita. Awasin na lamang po ninyo sa upa ko sa pagtitinda ang ibabayad ko.” sabi ko dito nang hindi nawawala ng ngiti sa kaligayahan na aking nadama.

Pagdating ko ng bahay ay itinago ko sa ilalim ng aking damitan  ang perang nahiram ko dagdag sa aking ipon. Daragdagan ko na lang iyon upang makompleto ang pambayad sa graduation fee. Bahala na kung saan ko kukunin ang pandagdag. Ang mahalaga ay may inisyal na akong pambayad.

Pumunta  ako sa burol sa likod ng aming bahay at nagpasalamat sa panginoon sa kabila ng lahat habang nanunood ng mga bituin sa kalangitan. Napakaganda ng tanawin na iyon habang nakahiga sa damuhan. Walang problemang naiisip. Puno ng pangarap. Puno ng pasasalamat. Puno ng saya ang aking nararamdaman. Titig sa mga bituin sa langit na para bang nananalangin at nagsusumamo. Kinakausap ang mga tala sa langit. Bakas sa aking mga mata ang pag-asang makakaahon at matanggap ng lipunan. Mahimbing na akong nakatulog na dala-dala ang aking mga pangarap. Pagkakataon sa aking buhay na nararamdaman kong ako ay ligtas, payapa at may kakampi.

“Ramil?” tawag sa akin ng isang lalaki. Di ko maaninag ang kanyang hitsura kung sino sya. Habang papalapit siya sa akin ay pabilis nang pabilis naman ang tibok ng aking puso.

“Bat ka nandito? Anong ginagawa mo dito?tanong ko sa kanya ng makita ko kung sino sya.

Tumakbo ito sa akin at niyakap ako. Ang init ng kanyang mga yakap. “Anong ginagawa mo?”tanong ko dito nang may pagtataka sa kanyang ginawa.

“Sorry sa lahat. Sorry talaga.”sabi niya sa akin na bakas ang pagsusumamo sa kanyang mga mata. Hindi ako umimik o nagsalita. Nanatili akong nakatayo habang niyayakap niya ako. “Hindi ko alam pero ito ang nararamdaman ko. Sana may pag-asa ako sayo. Mahal na mahal kita”usal sa akin nito sabay kabig ng aking mga bibig.

Itutuloy….

Dream On Chapter 2

Dobleng kaba ang naramdaman ko noong sabihin sa akin ni Rolly na kailangan niya akong makausap. Nang mag-isa, malayo at hindi matao, nang kaming dalawa lang.

Hinanda ko na lang ang sarili ko sa kung ano man ang mangyayari mamaya pagkatapos ng aming klase. Balisa ako’t nangangatog ang tuhod. Halos mahimatay ako sa tindi ng kaba kung ano ang pag-uusapan namin. Namumutla at nanginginig sa takot. Takot dahil alam kong wala itong pinapalampas kahit na sa simpleng sagi lang sa kanya. Lagi kasi itong mainitin ang ulo kaya naman sa ibang bagay niya ito binabaling. Ang panggugulpi o di kaya naman ay tumakas sa klase upang mag-inom kasama ang mga basagulero nitong barkada.

Alam ko sa sarili ko na iba siya sa kanyang mga barkada. Ewan ko ba kung ako lang nakakapansin o kung bakit sa kabila ng kanyang pilyo at bruskong ugali ay humahanga pa rin ako dito.

Nag ring na ang bell hudyat ng pagtatapos ng klase. At hudyat din ng pagsisimula ng aming usapan. Usapan na sa tingin ko ay wala akong ligtas at hindi uuwi ng bahay na walang latay sa katawan.

Dali-dali siyang tumayo bitbit ang kanyang bag at lumingon sa kanyang likuran kung saan ako nakaupo. Para naman akong bibitayin sa mga panahong iyon. Kulang na lang ay mawala ako sa aking kinauupuan. Masasabi ko rin kung ang tingin lang ay nakamamatay, paniguradong kanina pa ako sinundo ni San Pedro dahil sa kanyang nanlilisik na tingin. Tingin na alam mong walang papalampasin.

Hablot ang aking kaliwang kamay at lumabas ng silid aralan. Halos maputol na ang aking kamay sa higpit ng pagkakahawak niya dito. Pumunta kami sa likod ng eskwelahan kung saan walang katao-tao dahil walang naglalagi dito.

“Eto na ‘to. Bahala na.” saad ng aking isip at napabuntong hininga na lang sa sobrang kabang nararamdaman.

“Alam mo naman siguro kung ano ang parusang ginagawa ko sa mga tulad mong tatanga-tanga. Kala ko pa naman matalino ka? Bakit hindi mo ginamit iyang kokote mo ha?”may galit na tono sa aking sabi ni Rolly na kala mo ay kakain na ng tao.

“P-pasensya k-ka n-na t-talaga. H-hindi k-ko t-talaga s-sinasadya.” Nauutal at nanginginig kong pakiusap sa kanya.

“Di mo talaga ginagamit ang utak mo no? Alam mo namang hindi ako tumataggap ng sorry diba?” may galit na turan niya sa akin.

Nakita kong tinikom niya ang kanyang palad upang ihanda ang kanyang kamay sa pagsapak sa aking mukha sa mga sandaling iyon. Pumikit na lang ako sa sobrang kaba. Alam ko din naman na kung lalaban ako dito ay wala talaga akong magagawa dahil mas malaki sya sa akin, mas may katawan, at isama mo pa ang mga barkada niyang mga basagolero sa eskwelahan. Kaya wala talaga akong laban. Hinanda ko na lang ang aking mukha at katawan sa matatanggap kong sapak galing  sa kanyang mga kamao . Dahil kung manlalaban lang ako, paniguradong babalikan lang niya ako at baka hindi na ako sikatan ng araw.

Di ko na alam ang nangyari pagkatapos kong pumikit. Dahan dahan kong minulat ang aking mga mata. Nandoon pa rin ako sa lugar kung saan ako kinastigo ni Rolly. Nahimatay pala ako.

“A-aaahh” usal ko na lamang sa sakit ng katawan habang tumatayo.

Magtatakipsilim na iyon at ako’y tiyak na pagagalitan ng aking tiyahin sa aking pag-uwi. Naglakad ako palabas ng eskwelahan at binaktas ko ang daan patungong bahay. Nadaan ako sa isang nakapark na motorsiklo at doon nanalamin. Kitang-kita ko ang pasa sa aking mata at dumudugong gilid ng aking labi. Masakit ang katawan. Tulo ang aking luha sa pag-iisip kung bakit ba sa akin nangyayari ito. Di naman ito ang ginusto kong buhay. Nais ko lang na mamuhay ng tahimik. Wala naman akong ginagawang masama at ayaw na ayaw ko ng gulo pero eto ako ngayon naglalakad ng mag-isa at katatapos lang bugbugin ng walang kalaban-laban. Walang kakampi at walang masasandalan.

Pagdating ko ng bahay ay nabungaran ko ang aking tiyo at tiya na daig pa ang sawa kung makalingkis sa isa’t isa. Nilingon lang nila akong mabilis na pumasok sa aking kwarto para di na ako ratratin ng tanong at magisa sa sermon.

“Ramil. Bakit ka may pasa? Kelan ka pa natutong makipagbasag-ulo ha? Ehh kung namatay ka? Gastos na naman. Buti sana kung itatapon ka lang sa ilog. Halos wala na nga tayong makain ohh nakuha mo pang makipagbasag ulo. Ang mahal mahal na ngayon ng pagpapalibing buti sana kung aabot iyon sa  abuloy sayo kung may mag-abuloy man. Palamunin na nga, wala pang silbi! Buti pa nga ang baboy kapag namatay kikita ka pa, ehh sayo?! Perwisyo! Hala! Bilisan mo na dyan at hinihintay ka na ni Aleng Lita” mahabang lintanya sa akin ng aking tiyahin.

Masakit isipin na sa ganitong kalagayan ko ay hindi ko man lang sa kanila naramdamang isa akong kasapi sa pamilya o kadugo. Na mas iniintindi pa ang pera kesa kung ano ang nararamdaman ko. Mas mabuti pa nga siguro ang katulong. May sweldo na, pinapakain pa ng tama ng kanilang amo. Pero ako, heto’t nagpapakahirap at nakikitungo sa amo kong walang puso.

Binilisan ko na lang ang aking pagbibihis habang parang pinipiga ang aking puso’t pinipigilang umiyak. Hindi ko na makuhang umiyak sa lahat ng nararanasan ko. Sawa na ako. Pagod na ako. Ubos na yata ang luha ko. Nagpapakatatag ako sa lahat ng pagsubok na aking kinakaharap dahil sa tingin ko hindi solusyon ang umiyak.

Pagkatapos ko magbihis ay pumunta na ako kay Aling Lita kung saan ko inuupahan ang stroller ng tokneneng, kikiam, fishball at palamig na aking nilalako sa tabi ng plaza kung saan maraming tao.

Habang naghihintay ng bibili at nanunood sa mga nagdaraan sa plaza ay narinig ko ang isang himig na hindi nakaligtas sa aking pandinig.

----song---

Biglang tumulo ang aking luha at nagbalik ang ala-alang kanina lamang nangyari. Naisip ko kung ganito din kaya ang buhay ko kung buhay pa ang mga magulang ko. Kung hindi lang sana sila namatay, hindi sana ako nagkakandahirap sa pakikitungo sa aking tiyuhin at tiyahin; di sana’y nakakapag-aral ako ng maayos; di sana’y may sumusuporta sa aking pag-aaral at hindi nahihirapan ng ganito; di ko na sana kailangan ang maglako at mamuhunan ng dudo at pawis sa pagtitinda upang tustusan ang aking pag-aaral. Hindi sana ako nahihirapan ng ganito.

Ganito ba talaga ang gusto ng maykapal na pagsubok na ibigay sa akin? O kung pagsubok nga ba itong matatawag o parusa. Alam ko naman na wala akong ginagawang masama kundi ang magsumikap upang makatapos sa pag-aaral at umahon sa buhay ko ngayon. Pero bakit ganito? Alam ko may plano sya para sa akin, upang subukin ako; upang maging matatag; upang magsumikap. Hindi ko na alam ang dahilan Niya kung bakit ganito na lang kahirap ang pagsubok na ibinibigay niya sa akin. Ngunit may tiwala pa rin akong lahat ng ito ay may dahilan. Hindi ko man alam pero Siya na lang ang matatawag kong meron ako. Siya lang ang nasasandalan ko kung may mabigat akong dinadala. Siya lang ang tanging naging sumbungan ko sa lahat ng problema.

Pagkatapos ng kanta, pinunas ko ang aking luha na minsan ko lang ilabas. Nakakagaan pala ng pakiramdam na minsan ilabas mo ang lahat ng pait at bigat na meron ka sa iyong puso. Napabuntong hininga na ako at inayos ang sarili.

“Kuya, limang tokneneng nga..” saad sa akin ng isang babaeng bumili. Bakas sa kanyang mukha ang pagtatakang reaksyon ng makita niya akong may pasa ako’t namumugtong ang mga mata.

Binigay ko sa kanya ang kanyang binili at kasabay nito ang pag-abot ng kanyang bayad.

“O-okay ka lang ba?” tanong niya sa akin. Di ko mapigilan ang aking sarili na manggilid na naman ang luha sa aking mga mata. Buti pa ang hindi ko kakilala, Tinatanong ako kung okay lang ako, kung ano ba ang nararamdaman ko, kung may problema ba ako.

“S-salamat. Okay lang ako.” Sabi ko sa kanyang malat ang boses.

Pagkatapos ilang oras pang pagtitinda sa plaza ay naisipan ko nang umuwi dahil halos wala ng tao sa plaza at gabi na.

Tulak ko ang stoller ng aking mga paninda ng madaan ako sa isang waiting shed. Nakita ko dun ang isang pamilyar na taong nakahiga dito. “Ano kaya ang ginagawa nya ditto? Bakit pa sya nandito?” saad ng aking isip. Nag-aatubi man akong puntahan, nilapitan ko pa rin ito.

“O-kay ka lang?”

Itutuloy…

Dream On Chapter 1

“Ramil!!!!!...”tawag sa akin ng aking tiyahin na kala mo ay nasusunog na ang bahay. Na halos umabot na ang boses sa kabilang kalye kung makasigaw.

“Bumangon ka na dyan. Tanghali na nakahilata ka pa rin. Mag-igib ka na ng tubig at wala na namang laman ang drum. Pagkatapos mo mag-igib, mag luto ka na at ng may malamon naman tayo at maglinis ka na rin ng bahay. Tingnan mo oh para ng basurahan itong bahay natin. Nakakahiya kapag may bisitang dumating. Hindi lang yung puro ka lang tunganga. Walang silbi. Bilis. Bangon na.” mahabang litanya sa akin ng aking tiyahin.

Nakasanayan ko na rin ito. Halos-araw araw kasing ang mala-armalite na bunganga ng aking tiyahin ang nagsilbi kong alarm clock sa aking paggising. Pasok sa kabilang tenga at labas naman sa kabila ang lahat ng kanyang sinasabi dahil alam ko sa sarili ko na wala ring patutunguhan kung didibdibin ko ang kanyang mga sinasabi at sasagot pa dito. Ako lang ang lugi. Kaya ang seste eh sunod na lang at nang hindi mapagalitan.

“Kung di lang sana….”usal ko.

“Ano kamo?”

“A, wala ho”.

Nag-inat-inat ako ng konti at kuskos ng aking mutaing mga mata ang una kong ginawa. Naghilamos at pumunta na sa labas bitbit ang galong kumikintab na sa lumot para makapag-igib.

Matiyaga akong naghihintay sa mahabang pila sa gripo. Tanging ang barangay lang ata namin ang may gripo ng masa kung saan mas mabilis pa ang patak ng ihi ko.  Pero wala akong choice. Kelangan kong hintaying matapos ang lahat ng nakapilang nauna sakin sa pag-igib bago makasahod, dahil kung hindi, tiyak na tatadtarin na naman ako ng bala ng tiyahin ko. Bala ng kanyang bunganga.

Pagdating ko sa bahay saka ko palang narinig ang iyakan ng mga alaga ko sa tiyan. Kaya nagmadali na akong mag-luto at maglinis upang malamnan na ang nag-aalburuto kong alaga sa tiyan at nang makapapag handa na sa pagpasok sa eskwelahan.

 “Sa wakas malalagyan ko na rin ng laman ang nagmumura kong sikmura” takbo ng isip ko habang minamadali ang ginagawa upang matapos na ito.

“Natapos din!” singhal ko.

Pumunta ako sa hapag upang makakain na. Tanging pritong tuyo ang aming ulam na nakahain sa hapag. Minsan, kapag masarap ang ulam, inaasahan ko ng wala na akong maaabutan. Kung may matira man sigurado, nakatago na ito. Kaya kapag ganon, kape na lang ang tanging almusal ko bago pumasok sa eskwela.

Nakakain na ako ng natirang tuyo. (Buti na lang at may tinira pa.) Pumunta ako sa may lababo upang magsipilyo. Hanap ko ang bagong bili pa lang na toothpaste ng aking tiya upang makapagsipilyo. Wala.

“Asa ka pa nga ba ako dun. Tsk”singhal ng aking utak. Alam ko naman na may tago factor ang aking tiyahin kaya tiis na lang ako sa asin upang ipangkuskos sa aking ngipin.

Natapos na din akong maghanda para makapasok ng maaga upang hindi mahuli sa pagpasok. Lakad ko lamang itong tinungo.

Habang binabaktas ang daan papuntang eskwelahan, may napansin akong isang matandang himatay sa paglalakad patawid sa kalsada. Nakakapanglumong makita na sa dami ng dumaraan dito ay wala man lang ni isang tumulong. Kaya, kahit na nagmamadali ako sa aking pagpasok ay inalalayan ko ang ale sa pagtayo at upang itawid na rin siya sa daan kung saan sana tutungo.

Pagkatapos ko siyang itawid sa kalsada ay binigyan ko siya nang makakain galing sa konti kong ipon sa pagtitinda. Magiliw naman niyang tinanggap ang ibinigay ko sa kanya. Pansin ko ilang araw na itong walang kain dahil halos mabilaukan na siya sa sabay-sabay na pagsubo ng pansit at tinapay na aking binili. Napag-alaman ko rin na ang ale ang ilang araw ng hindi kumakain at ni hindi man lang mapupuntahan. May hinahanap daw ang ale. At hindi na rin ako nag-atubiling usisain pa ang kanyang hinahanap dahil sobrang late na ako sa klase ko. Kaya nag-apura na akong magpaalam sa kanya at sinabihang mag-iingat.

 Takbo-lakad-takbo kong tinungo ang aming eskwelahan. Di naman ito masyadong malayo sa aking tinutuluyan kung saan ako pumapasok at wala din naman akong pamasahe upang sumakay pa ng padyak sa ganitong panahon na nagmamadali ako.

“Mr. Matienzo! Anong petsa na? Ano na namang nangyari sayo? Himala atang late ka ngayon?” usal sa akin ng aking guro.

“At ikaw din Mr. Berjuega! Buti naman at naisipan mo pang pumasok?” Di ko namalayan na may tao pala sa aking likuran ng mga panahong iyon dahil sa pagkataranta ko kung ano ang aking gagawin at hinahabol ko pa ang aking hininga dahil sa pagmamadali ko kanina.

Ha? Mr. Berjuega? Nasa likuran ko?isip ko lang. Nadagdagan ang aking kaba nang malaman na ang hinahangaan ng lahat dahil sa katalinuhan, angking kagwapuhan at tikas ng katawan, dagdagan pa ng isa itong varsity player ngunit suplado at tinagurian ding bugoy ng eskwelahan ay nasa likuran ko lang.

Ewan ko ba sa mga panahong iyon kung ano ang nangyayari sa akin. Hindi ko rin alam. Para akong estatwang tuod at nakatayo lamang at hindi gumagalaw.

 “Di dahil pinapayagan ko kayong umabsent at wala nga sa grading system ko ang attendance, hindi nangangahulugan yun na lagi na lang kayong wala sa klase ko. Buti na lang kamo at magagaling kayong dalwa sa klase ko, kung hindi. Naku! Ibabagsak ko talaga kayo!” saad sa amin ng aming guro.

Sanay na si Rolly sa pagtanggap ng mga guro nito sa kanya sa tuwing siya ay papasok dahil lagi nga itong late o kung minsan ay talagang absent pa. Pero kahit na ganun ay may lakas ng loob pa rin siyang lumiban o tumakas sa klase dahil may katalinuhan din naman itong taglay. Nakita ko na lang siyang lumampas sa akin at walang kaabas-abas na tinungo ang kanyang silya at umupo ng nakadekwatro.

“O anong tinatayo tayo mo pa dyan?”

“P-pasensya na po sir. Di na po mauulit.” Paumanhin ko naman habang kamot ang aking ulo na kala mo’y binabalakubak. Buti na lang kamo sadyang mabait ang aking guro kung hindi panigurado akong maaapektuhan ang grades ko pati na ang pinaghirapan kong scholarship.

“Class. This is my grading system. 10% recitation, 40% exams at 50% sa quizzes. Wala akong pakialam sa attendance ninyo at hindi din ako nagchecheck ng notebooks at nagpapagawa ng assignments at project gaya ng ibang mga guro dahil hindi iyon ang aking sukatan kung may natutunan ka sa klase ko o wala. Kaya siguraduhin ninyo na papasa kayo sa lahat ng quizzes at exams na ibibigay ko dahil iyon lang ang tanging batayan ko sa pag compute ng grades. At dahil ito lang ang batayan ko, asahan ninyong hindi magiging madali lahat ng pagsusulit na ibibigay ko sa inyo.” Alala kong sabi niya noong unang klase.

Noong una natakot ako sa kanya dahil sa tingin ko terror siya gaya ng mga matatandang guro sa aming eskwelahan. Pero sadyang iba lang talaga ang gamit niyang strategy sa pagtuturo. Isa pa, walang masyadong gastusin dahil wala itong projects na ibinibigay. Tanging recitation, quizzes at exam lang talaga ang batayan nya sa kanyang pagkocompute ng grades. At ito naman ang nagustuhan ko. Dahil kung nagkataon, mahihirapan na naman ako kung saan ko hahagilapin ang ipanggagastos ko sa aking project.

Nagtuloy na sa pagtuturo ang aming guro.

Habang papalapit ako sa aking silya ay kinakabahan na naman ako dahil dadaanan ko kung saan si Rolly nakaupo. Yumuko na lang ako habang tinutungo ang aking pupuntahan. Hanggang sa natabig ko ang kanyang paa na nakadekwatro.

“S-sorry.”kinakabahan kong turan sa kanya.

Hindi sya umimik o nagalit sa tagpong iyon. At yun naman ang laking pinagtakhan ko. Suplado kasi ito at hindi mo makakausap ng matino kung walang konekta sa laro o babae ang pag-uusapan. Galit din ito sa bakla. Kaya laking kaba ko ng masagi ko ang kanyang paa dahil baka paglabas ko ng aming silid aralan ay balikan ako nito.

“Sorry ulit” sabi ko na halata ang kaba sa aking boses.

Wala man lang akong nakitang reaksyon sa kanyang mga mata. Hindi sya sumagot. Nananatili sa kanyang mukha ang blangkong ekspresyon habang nakikinig sa pagtuturo ng aming guro. At iyon ang dahilan kung bakit ako kinakabahan ng sobra.

May nabalitaan kasi akong binalikan nila ang isang estudyante noong mapagtripan nila itong bugbugin dahil lang sa natabig siya nito. Binugbog nila ng barkada nya ang nasabing estudyante at pinagbantaan. Napagalaman ko din na ang estudyanteng iyon ay lumipat na ng eskwelahan dahil na rin sa nangyari. Kaya naman labis labis ang kaba ko sa nangyari.

Umupo na ako sa aking silya kung saan nasa harapan ko lamang siya. Nakinig na ako sa kung ano man ang aming leksyon sa araw na iyon. Pero walang pumapasok sa kokote ko dahil ang tanging nasaisip ko kung ano ang mangyayari sa akin paglabas ko sa silid na iyon. Kinakabahan ako.

Maya-maya pa ay lumingon sa akin si Rolly.

“Mag-usap tayo mamaya”

Itutuloy…

Minahal ni Bestfriend (part 23 - 24- FINALE)

            Kamusta po sa inyong lahat? ^_^

            Unang una po sa lahat, gusto ko po humingi ng paumanhin sa naantalang kwentong ito. SOBRANG SUPER SORRY PO TALAGA. T_T... Sa totoo lang po, naging super busy po ako sa trabaho kaya I wasnt able to post the continuation nung story. Gusto ko ko po humingi talaga ng PAUMANHIN>  Pero bilang pambawi, ill be posting chapter 23 upto the finale po. Yehey!!! Hmmm, I'm thinking about doing a Book 2 of this pero di ko pa sure. You guys want book 2? ^_^.. Feel free to comment. Anyways, sobrang namis ko kayong lahat. Lahat ng readers dito at friends.

            Muli ay gusto ko pong magpasalamat kaila Sir Mike, Mama Dalisay, Rovi Yuno, ang utol kong si dhenxo, Jeffrey Paloma, Erwin Fernandez, yamiverde, MM, zekie, Archie, Jojie(Pare ko!!), at sa hubby nyang c chack!! J , Emray08, Rich, ace.vince.raven(BUNSOOOOO!!! J), 07, iNNOH, Jayzon13, RLM101, johndave, Soulburn, Kristofer Lein Ylagan, riku13, rei, bharbzz, flashbomb, jazzmotus, blue, RGEE, Coffee Prince, Free Movie Downloads, Andrei, jesome colagong,  JhayCie, Jaro, John, Arl, Rue, Jack, Roan, o_0mack^2, psalm, sesylu, maakujon, bluecho13, Neon, nick.aclinen, Jhay L, rheinne, jesome, Uri_KiDo, dada, Cyrus Perez, Mars, wastedpup, mico, wisdom, jex, -SLUSHE_LOVE-, pisceskid06, Ernes aka Jun, ZILDJIAN, Dave17, Ako si 3rd, Steffano, Ross Magno, M.V, JC, roman (roohmen), kokey, Brian_stephens, pink 5ive, ram,  alex tecala, J.C, , Jay, Erion, DM, Ace, russ, Jay, Jayfinpa, X, JV, my fb friends na naghihintay din..  at lalo na po kay “JEH”, sa bago kong kumapre na si “yos” (pare ko!! Apir!!!!),  “Jayfinpa”, “Brent Lex” na lageng naghihintay at walang sawang nagcocomment ng ilang beses sa bawat chapter.. At sa mga Anonymous at silent readers ng story thanks po talga sa inyo.. Maraming maraming salamat po talaga.

            Gusto ko din po magpasalamat sa aking “bembem” na walang sawang sumusuporta at nagbibigay pagmamahal sa akin. Salamat sa lahat ng tiwala na binigay mo sa akin. Alam ko andyan ka for me plagi.. And for that, I;m very very thankful. J Love lots!! J

   Oh sya, masyado na akong madaldal. Ayaw ko ng antalain pa. Again, pasensya po talaga, ha. Sana po mapatawad nyo ako, ha. Peace. ^_^v Mwah!

Personal Property of: Philip Sanchez

            “Huh?! Kay Philip?”, laking gulat ko sa aking nakita. At doon binrowse ko ang notebook at nakumpirma kong kay Philip nga ito. Hindi ko man binasa ang mga laman nito ay halata naman sa handwriting na kay Philip nga ito.

            “Kay Philip to ah.. Pero bat andito sa bag to ni Ming?”, takang taka kong tanong sa sarili ko. Agad agad kong nilagay ang pasalubong sa loob ng bag ni Ming at agad na sinarado ito. Biglaan din akong bumalik sa mga gamit ko at agad na isinilid sa bag ko ang cattleya notebook na nakita ko.

            Natapos ang water break at nagsimula ang meeting namin sa Pep. Pero halos wala akong maintindihan sa mga sinasabi dahil iniisip ko pa rin ang tungkol sa notebook na nakita ko. “Bakit may notebook si Philip sa bag ni Ming?”, paulit ulit na umiikot sa utak ko. Kahit anong gawin kong isip ay walang sense at koneksyon ang pumapasok sa isip ko.

            Pagtapos ng meeting ay isa isa kong binigay ang mga pasalubong sa mga kasamahan ko. Nakita kong nakasimangot si Ming dahil wala akong inabot para sakanya. Gusto ko matawa pero naaalala ko parin ang tungkol sa notebook. Nakita kong bigla nitong binuksan ang bag nya at tila nagulat ng makita ang pasalubong ko para sakanya. Bigla ito lumapit sakin.

            “Thanks. Kala ko nakalimutan mo ko ee.”, ngiti ngiti nitong bati sakin.

            “Hindi ah.”, medyo malamig kong sabi. Nagtataka pa rin kasi kung bat may pag aari sya sa bag ni Philip. Bigla kong naalala ko ang notebook na yun. Pero not exactly kung saan ko ba nakita yun.

            “Salamat talaga. Napakasaya ko.”, ngiti ngiti pa rin sabi ni Coach.

            Pinagmasdan ko lang si Ming na bumalik sa bag nya at nilagay uli ang box sa loob ng bag nya. Pero ng isasarado nya na ito ay tila ay may hinahanap sya sa loob ng bag nya. Isa isa nya pang nilabas ang laman ng bag nya at nagtingin tingin sa paligid. Nakita kong paharap sya sa direksyon ko kaya bigla kong bumali ng tingin. Kunwari ay may tinetext ako sa cellphone ko kahit wala naman talaga. Nakumpirma ko na ang notebook nga ang hinahanap nya. Masama ang kutob ko sa notebook na yun. Bat parang may tinatago sya? Ano nga ba ang nakasulat sa notebook na yun?

            Tulad ng pinlano ko ay balak ko sabihin kay Ming lahat lahat ngayon. Ito din kasi ang ipinangako ko kay Jenny. Balak ko sabihin ang tungkol kay Philip. Kaya nilapitan ko si Ming..

            “Ming.. pwede ka bang mayaya magdinner?”

            “Hah.. Ah ee.. Hindi ako pweedde ngayong gabi ee.. Pi-pinapauwi ako aagad ni mama.”, kabado nyang sabi.

            “Hah? Sandali lan to. Promise.”, pagpupumilit ko. Hindi na pwedeng patagalin pa to.

            “Pasensya na talaga Jerry. Sige una na ko.”, sabay dali dali syang lumabas at biglang nawala.

            “Ano nangyari dun?”, tanong ni Jenny.

            “I don’t know YET. Pero malalaman ko din..”, tanging tugon ko.

            “Yet? Anong meron?”,pagtatakang tanong ni Jenny.

            “Jenny, can we have dinner tonight?”, desperado kong tanong kay Jenny.

            “Jer, we had a deal. Unless, you sort things out, hindi ako maki..”

            “Jen, I want to talk about something important.”, matigas na sabi ko kay Jenny.

            “Ok.. Wow, this a first. You say what’s on ur mind na ha. Cge, pagbibigyan kita. Pero this better be important.”, medyo pagtataray na sabi ni Jenny.

            Pagkalabas naming ng school grounds ay nagpunta kami sa Pizza hut. Pagkatapos naming umorder ay nagsalita si Jenny.

            “Hmmm.. Pizza.. Mukhang important nga sasabihin mo.”

            “Jenny, I have dirt.”

            “Spill.”

            “Jenny, kasi kanina. I snuck in sa bag ni Ming. I mean ni Coach para ilagay yung pasalubong ko sakanya. Balak ko sana ibigay ang pasalubong ko sakanya at dinner pero I figured out na ang awkward dahil after nun ay bigla ko syang babastedin. Kaya nilagay ko na lang sa bag nya.”

            “Oh, tapos?”

            “May nakita ko sa loob ng bag ni Coach Gab.”, sabay kalikot sa bag ko.

            “Ano ba yun? Kala ko naman kung anong sasabih……… O.M.G!!!!”, gulat na gulat sya ng bigla kong pinakita ang cattleya notebook na nakuha ko sa bag ni Ming. Ang notebook na may pangalan ni Philip.Napahawak pa sya sa bibig nya sa sobrang pagkagulat.

            “Oh! Bakit?!”, pagkagulat at taranta ko sa reaksyon nya.

            “Wala. This is interesting.”, pilya nyang ngiti na tinugon ang tanong ko.

            “Jenny, kay Philip to.”

            “I know.”

            “Alam mo?”

            “Well, hindi ko alam kung anong ginagawa nyang notebook na yan sa bag ni Coach. Pero kahit san ko tingnan ang notebook na yan. Alam na alam kong kay Philip yan.”

            “Huh?! Hindi kita maintindihan.”, takang taka kong tugon sa sinabi ni Jenny.

            “Basta. Mamaya mo na basahin yan sa bahay mo. Buti na lang at dito tayo kumain. Natetense din ako. Basta, for now. Kumain ka ng marami. As in marami. Kakailanganin mo ang lakas mo mamaya.”

            “Jenny, what the hell are you talking about?!”, naiinis na ko. Ano ba kasi yun.

            “You trust me, right? Basta kumain ka ng madami ngayon. Paguwi mo, doon mo basahin sa kwarto mo. Ako, uuwi lang ako at magpapalit ng damit then pupunta ko sa inyo.”

            “Jen, kinakabahan ako. Ano ba kasi nakasulat dito?”

            “You trust me diba?”

            “Pero Jen!”

            “May tiwala ka ba o ano?!”, paglalaking matang sabi ni Jenny sakin.

            “Meron..”, simpleng tugon ko.

            “Good. Basta kumain muna tayo, ok?”

            At dumating na nga ang order namin at dali daling binigyan ako ni Jenny ng Pizza sa plate ko. Pati sya ay kumain na din. Pero halatang halatang tense din sya.

            “Baka gusto mo maghinay hinay sa pagkain? Kung gusto mo pa, oorder pa tayo, wag ka magalala.”

            “Nako Jer, tingnan natin kung masabi mo pa yan mamaya! Kung alam mo lan! Hehehe.”

            “Ano ba kasi yun? Naiinis na ko ah.”

            “Actually ako din. Di na ko makatiis. Pero di pa panahon ee.”

            “Panahon na?”

            “Basta…. Pero may gusto ako malaman Jer. At gusto ko yung totoo.”

            “Ano yun?”

            “Sino ba talaga mahal mo? Si Coach o si Philip?”

            “Tanga ka ba? Babastedin ko ba si Coach ngayon kung sya ang mahal ko?”

            “O.M.G!!! Teka, teka? Huh?! Babastedin?”, takang takang tanong ni Jenny.

            “Oo! Plano ko ng sabihin na si Philip ang mahal ko kaya di pwede maging kami.”

            “O.M.SHIT!! You mean to say hindi kayo?!”

            “Hindi! Ano bang pinagsasabi mo! At san mo naman nakuha yan!”

            “O.M.F.SHIT!!!!!”

            “Ano bang nangyayari sayo! Jenny, kung maging kami man, sasabihin ko sayo yun noh! Kelan ka pa naging tanga.”

            “Oy, sobra ka na sa tanga dyan ha. Pero teka, akala ko, namin, kayo na?”

            “HUH?!! Ano bang pinagsasabi mo dyan?!”, gulong gulo kong tugon.

            Sabay kinuha nya ang kamay ko at pinoint out ang sing sing na suot ko.

            “Eh ano to?!”, pagtataas ng kilay ni Jenny.

            “Edi singsing!! Ano ba?!”

            “Ediba galing kay Coach yan?!”

            “Oo!!”

            “E bat ka ba bibigyan ng singsing ng isang tao? At whitegold pa oh!”

            “Jen, ok, at first sabi nya binigay daw nya to kasi dahil sa alam ko daw ang nararamdaman nya. Pero nung sinabi ko ng ayaw ko ng ganun, e nagbibiro lang daw sya. Thank you lang daw nya sakin to.”

            “What? Teka, teka.. You mean, tinanggap mo yan dahil thank you nya yan sayo at hindi dahil tinatanggap mo na kayo na?!”

            “Teka, teka.. Sino ba ang nagsabi na kami na?!”

            “Damn! This is so fucked up!”

            “Bakit ba Jenny?!”

            “Nako Jer, I’m sorry. Akala ko kasi kayo na kaya nagalit ako nung niyaya mo si Philip dun sa bday nya. Akala ko kasi tinwo two time mo si Philip. And kahit ano pang kagaguhan ang ginawa sayo ni Phil noon, I thought na di pa rin deserve ni Phil na ganunin.”, nahihiyang sabi ni Jenny.

            “Teka, two time? E single ako. And for the record, kahit pa isang gabi yun, sya ang first ko na matatawag.”

            “Whoa! First na ano? Hhmmmm.”, pilyang tanong ni Jenny.

            “Outtayerbiz!”

            “Hahaha! Anyways, dang! Kumain pa tayo! Natetense na talaga ako.”

            “Jen.. Kinakabahan ako. Ano bang pinagsasabi mo? Ano bang nangyayari?”

            “If you really trust me as you say you do. Kumain ka. Basta pupuntahan kita later. Sa bahay mo na basahin yang notebook na yan.”

            “Ok.”, simpleng tugon ko kahit pa ang totoo ay din a ko maganda mali sa kakaisip sa mga nangyayari. May kutob ako pero ayoko muna magconclude ng kung ano ano hanggat di ko mismo naririnig galing sakanila.

            At natapos na nga kami kumain. After naming kumain ay pumara na ko ng taxi. At sumakay na kami ni Jenny. Dumaan muna kami sa bahay nya. Pero bago pa ito tuluyan bumaba ay niyakap ako nito at binitawan ang mga salitang. “Whatever happens, hintayin mo lang ako sa inyo.”

            “Jen… bilisan mo ha.. Kinakabahan talaga ako..”

            “Ako din……..”

            Bumaba na si Jenny at nagpahatid na ko sa bahay ko naman. Habang palapit ako ng palapit sa bahay ay di ko naman maalis sa isip ko ang mga sinabi ni Jenny. Bat ba nya iniisip na kami na ni Ming? Yun kaya ang rason bat ako iniiwasan ni Philip?  Bakit may notebook si Philip sa bag ni Coach? At ano bang nakasulat sa lintik na notebook na to?!

            Pagdating sa bahay ay agad agad akong bumaba ng taxi. Agad kong binayaran ang taxi at dali dali akong pumasok ng kwarto.. Binaba ko ang gamit ko. Kinuha ko ang cellphone ko at nakita ang maraming text at miscalls galing kay Ming. Pero di ko na nireplyan. Mas curious ako sa nilalaman ng notebook. Agad akong nagbihis at kinuha ang notebook at umupo sa kama ko.

            At binuksan ko na ang notebook.

            A Personal Property of: Philip Sanchez – yan pa lang ang nababasa ko ay din ako mapakali. Halos manginig ang kamay ko nang nilipat ko dsd unang pahina para basahin ang iba pang nakasulat. Pero ng binasa ko pa lang ang unang bahagi ng nilalaman nito ay napaiyak na ko….

            “Lumalim ang pagkakaibigan namin nitong Jerry na to.. Nakakatuwa sya. Simula ng tulungan nya kaming magkaayos ng ex ko, mas napapalapit at napapalagay ang loob ko sakanya. Mas lumalalim ang pagtingin at nararamdaman ko para saknya. Hindi ko alam, pero mas gusto ko pa syang mapalapit sakin.Weird nga ee..

            Alam kong may spesyal akong pagtingin kay Jerry. Lalo na nung binigyan nya ako ng regalo nung aking kaarawan. Alam ko, dun nagsimula ang ibang pagtingin ko sakanya. Nung una ay akala ko ay magaan lang tlga ang loob ko sakanya. Pero ng isinuot nya sa akin ang regalo nyang bracelet sa aking kamay ay di ko maiwasan na di kumalabog kalabog ang puso ko. Napakabilis ng tibok nito. Meron sa loob ko na nakakaramdam ng iba para sa kaibigan. Hindi ko alam kung ano ito pero for sure, masarap sa pakiramdam. Masaya ako sa regalong bracelet na bigay nya, pero hindi ko ba alam, parang may kulang pa rin.. Hindi naman sa nagrereklamo ako.. Pero meron talaga sa loob ko na wanting for more.. Hanggang sa di ko sinasadyang nabitawan ang mga salitang “Hindi naman talaga ito ang gusto ko..” Lintik! Sana di nya ako narinig. “ ---- Bigla kong naalala ang mga tagpong to. Dahil ito rin ang gabing di ko makakalimutan. Sariwa pa sa isip ko nung sinuot ko sa kanyang  mga kamay ang bracelet na binigay ko. Hinding hindi ko makakalimutan kung paano nya ko tiningnan ng gabing yun. Namula ako noon. Halo halong emosyon ang naramdaman ko sa mga titig nay un. Alam ko sa sarili ko, yun din yung araw na tumibok ang puso ko para sakanya.

            At tinuloy ko ang pagbabasa. Pero habang tuloy ako sa pagbabasa ay tuloy tuloy din ang agos ng mga luha ko.

            “Natapos na ang aking birthday party at nagsiuwian na ang lahat. Pati si Jerry ay nagpaalam na ngunit pinigilan ko ito. Ayaw ko muna syang umuwi dahil gusto ko pa sya mas makasama. Kaya pinilit ko sya na sa bahay na matulog. Buti na lang ay pumayag ito.

            Naisipan ko maglasing lasingan para pagtripan si Jerry. Pinagtripan kasi ako ng tropa at ng mga kapatid ko dahil bday ko ngayon. Pinainom nila ko ng pinainom. Pero  sa totoo lang, lasing na talaga ako, pero kaya ko pa naman tumayo. Gusto ko gumanti kay Jerry kaya naglasinglasingan ako. Pero nagulat ako ng bigla akong tinayo ni Jerry, alam kong mabigat ako, pero pinagtyagaan nya akong buhatin para iakyat sa kwarto ko. Kung kanina ay nagkukunwari ako, ngayon ay totoong nanglalambot ang mga tuhod ko sa pagkakadikit ng aming mga katawan ni Jerry. Alam ko sa loob ko na mas lalo atang nahuhulog ang loob ko sakanya. Ayaw kong bigyan ng kahulugan ang lahat.. Pero hindi ko mapigil ang aking sarili…

Kanina, pagdating sa kwarto ay lumabas sya at ng makabalik ay may dala syang pampunas. Dahan dahan nyang tinanggal ang suot kong tshirt at pinunasan ako. Napaka sarap sa pakiramdam. Hindi ang pagpunas nya sa katawan ko ang nabibigay ginhawa sakin, ngunit ang thought na pinupunasan nya ko. Nakakakilig! Hanggang ngayon na isinusulat ko ito ay may ngiti pa rin sa aking mga labi..

            Dala ng espiritu ng alak at ng nararamdaman ko para sa kaibigan ay hindi na ko nakapagpigil. Hinaltak ko sya malapit sa katawan ko. Alam kong nagulat sya at umakmang tatayo, pero naging agresibo ako at hinalikan ko sya. Lintik! Ang sarap ng mga labi nya!!! Wala na kong pakialam sa mga nangyayari.

            Nagpumiglas si Jerry, pero di ako nagpatalo, hinalikan ko sya ng mas mapusok, at hinigpitan ang yakap sakanya. May pwersa na ang paghalik ko sakanya. Pero mararamdaman din ang emosyon. Maya maya ay naramdaman ko  na hindi na sya lumalaban at pumipiglas. Nararamdaman ko na rin ang paghalik nya sakin. Ito na ata ang pinakamasarap at pinakamasayang gabi ng buhay ko. At Last, nahalikan ko sya at hinalikan nya ko. Naging mabilis lang yun, pero pagtapos ay sinabi ko ang katagang. “Ito naman tlga ang gusto ko..”  Ito rin ang masasabi kong unang halik ko sa kapwa lalake. Alam kong hindi normal.. Pero may nagsasabi sa sarili ko na tama ito.. Ngayon, sigurado ko na.. Mhal kita Jerry…” ---- Mas lalo akong naiyak sa nabasa. Hindi ko alam bat ba nakasulat ba tong lahat ng to sa notebook na to. Yun pala ang ibig sabihin nya noon sa mga katagang, “Hindi naman talaga ito ang gusto ko – Ito naman tlga ang gusto ko..” Ngayon, alam kong noon pa pala talaga nya ko minamahal. Hindi ko alam na nung panahon na noong mga panahong nararamdaman kong spesyal na sya sakin ay mahal na pala na niya ko. Bakit ba hindi ko pa to nakita? Sa bawat pag agos ng luha ko ay nararamdaman ko ang sakit at saya ng nakalipas. Napakarami naming sinayang na pagkakataon.. Bakit ba kailangang humantong sa ganto…….?

            Habang magkatabi kami ni Jerry at naguusap ay binanggit sakin ni Jerry ang mga bagay na nagpapasaya sakanya. Tulad ng 1. Menudo. --seryoso? Menudo talaga? 2. taong kaya syang patawanin kahit sobrang lungkot pa nya. --Paano naman kaya yun? Note: Yung tipong tutumbling o kaya kakanta daw kahit wala sa tono. Hahaha! Kahit siguro akong badtrip, matatawa sa ganun. 3. Mga simpleng bagay. Wag daw o.a? Hmmm..  Walang pagpapanggap at dapat natural. 4. Surprises. Pero dapat taos puso daw ito. May honesty sa ginagawa ng tao. Ano yun? Surprise! I’m honest! Hahaha! Si Jerry talaga… 5. Horror Movies. Di naman halata noh?! At wala na tayong ibang pinanood sa bahay niyo kundi horror. Tong taong toh talaga oo.. 6. Secret. Meganun?  ----Hindi ko naaalala ang gabing to. Pero ito nga ang mga bagay na nagpapasaya sakin. Malamang ay sobrang lasing ko talaga nung gabing yun at di ko na halos matandaan ang mga tagpong to. Para akong baliw ngayon dito, umiiyak, tapos tatawa. Nakakabaliw. Bigla kong naaalala si Ming. Kaya ba nya alam ang lahat ng nagpapasaya sakin? Dahil sa notebook na to? Bigla kong naalala ang pagdadala nya lag eng menudo, o ang mga surprises na ginagawa nya para sakin. At yung minsang sinabi nya na ang hilig ko talaga sa horror kahit hindi pa naman talaga kami ganun magkakilala..

            Nagtalo kami kanina ni Jerry dahil sa text. Ang korny man pero badtrip. Naglalambing sana ako para hintayin nya ko at kumain kami sa labas. Kaso parang nagsasawa na sya sa kinakainan naming. Joke lang pero agad na uminit ang ulo nya. Hays.. Kaya bumili ako ng ang aming panghabang buhay na Mcdo. Peace offering. Pero, I was never good with words kaya kahit pagdating ko sakanila ay nagtalo pa rin kami. Pero buti nlng nagka ayos din kami. Pero kahit ngayong nakauwi na ko ay di ko mapigilin di kiligin. Mahal ko na talaga sya. Lalo pa pag naaalala ko kung paano ko sya niyakap at sinabing “Wag mo ko iiwan.” at kung paano nya din ako niyakap at sinagot ng “Oo, di kita iiwan.” Hehehe.. nakakakilig pa rin isipin. :) ---- Tumulo ang mga luha ko. Sa mga simpleng bagay na to.. Hindi nya alam kung gaano nya ko napapasaya. Kahit kelan ka talaga Philip.. Ag baduy baduy mo.. *Sabay tulo lalo ng mga luha ko…

            “Gumising ako ng maaga at nagluto ng almusal para kay Jerry. Dinala ko sakanila. Grabe talaga matulog yun. Nakailang katok na ko, text at tawag bago pa gumising! Pero ok lang, pagbukas ng pinto ay naka topless ito at nakaboxer lang. ang cute nya at ang sexy tingnan :P Kinagat ko sya sa pwet kasi ayaw nya magising. Hahahaha! Kakaibang lafftrip yun! Hahaha! Pero bumawi naman ako ng halikan ko sya sa noo. Sabay kami pumasok ngayon.” ---- tong Philip na to. Kahit kalian, manyak talaga. Huhuhuhu. Bat ba ngayon ko lang nalaman lahat ng to?! Nagpatuloy ako sa pagbabasa at sa pagiyak.

            “Kakabalita lang sakin ni Jerry na wala na si Tito Lance. Kamusta kaya si Tita Marissa at si Art? Alam ko magiging mahirap ito para sakanila. Uuwi din kaya sila Kuya George at si Albert? Pero mas nagaalala ako kay Jerry. Alam ko napalapit na rin ang loob nito kay Art at sa pamilya nito.

            Hahaha! Kakabalik ko lang galing sa labas. Sinilip ko si Jerry para icheck kung okay lang sya. Naabutan ko syang malungkot pero napatawa ko din naman sya. Ang cute cute nya pa rin.... ---- at nagpatuloy ako sa pagbabasa. Hanggang sa nakaabot ako sa parte na nalaman nya na mahal din ako ni Art, na nakita nya kaming magkayakap ni Art, ang unang pagtatalo namin nung  pagtapos ng training nya, hanggang sa away namin sa bar sa malate. Dito din nabunyag sakin ang tunay na nangyari. Binigyan pala sya ni Kulas ng kung ano kaya nabangag sya. Tarantado talaga tong kulas na to. Adik amputa kahit kelan. Shit! Pero hindi ko man lang napansin yun.. At hindi man lang ako nakinig kay Jenny. Sa tuwing magpapaliwanag si Jenny tungkol sa nangyari ay palagi kong binabago ang usapan sa twing si Philip ang naging topic. Shit! Ang tanga tanga ko. ANG TANGA TANGA KO!!

            Habang umiiyak ako ay puro panghihinayang ang laman ng isip ko. Di ko tuloy maiwasan na di umiyak ng mas grabe. Ito pala ang ibig sabihiin ni Jenny na kumain ako ng marami dahil kakailanganin ko ang lakas ko. At tama pala sya talaga, dahil kakailanganin ko nga ito. Dahil ngayon pa lang ay hinang hina na ako. Kahit pa halos lumabo na ang paningin ko ay tinuloy ko pa rin ang pagbabasa. Hanggang dumating ako sa parte kung saan mas naliwanagan na ko sa lahat.

            Dumaan ang panahon pero kahit pa ganoon ay mahal ko pa rin si Jerry. Hindi ko din alam. Kung tutuusin, madami naman jan na pwedeng magmahal sakin. Pero kahit saan ako tumingin ay si Jerry pa rin ang mahal ko.. Kanina, bago ako tuluyang umuwi ay napadaan ako sa gym at nagtago ako sa gilid ng pinto at pinanood si Jerry sa training nila sa Pep. Magaling din pala sya sumayaw! Hindi lang sa pagluluto at pagkanta sya magaling. Pati pala sa pagsasayaw. Simula ngayon ay kahit parang stalker na ang dating ko ay panonoorin ko si Jerry sa training nya pagtapos ng training ko.. Kahit sa pagtanaw sakanya sa malayo ay masaya na ako. :) ---- Ngayon ay nasagot na ang katanungan ko ukol sa pagupo ni Philip twing may training kami. Alam ko na kung bakit ba sya lage andun at tila may hinihintay. Akala ko nung una ay ako pero hindi ako sure. Pero tama pala ako at ako nga ang hinihintay nya, or atleast pinapanood nya. Speechless ako dahil hindi ko man lan nakita ang lahat ng to. Huhuhuhu..

            Nagkaroon kami ng project sa school. Sa book report at art. Pambihira, mas naaalala ko tuloy si Jerry. Kadalasan kasi sya ang gumagawa ng book report o essays ko, at ako naman ang gumagawa ng kahit anong may kinalaman sa art nya. Tag team kami ee, kaso dahil sa katangahan ko, eto, kanya kanya na kami.. Pero hmmm.. alam ko na!

            Napapayag ko si James na gawin ang project ni Jerry, Ako rin ang nagbigay ng concept sa kung ano bang iddrawing nya. Nung una, gusto ko sana about friendship pero mukhang ang selfish ko naman. Gusto ko something na makakatulng kay Jerry lalo na ngayon sa mga kinikilos nito. Kaya nabuo ko ang concept ng Spartan warrior.

            Kakauwi lan ni James galing kaila Jerry at pumayag daw ito. Yes! Kahit man lang sa paraan nay un ay makatulong ako sakanya. Pinababalik sya sa sabado para simulan ang project ni Jerry. Sinabihan ko na dun na sya matulog at yayain nya si Jerry kinabukasan magsimba. Pangarap ko kasi yun, kaso hindi na natuloy tuloy dahil nga nag away na kami. Hays, namimis ko na tuloy sya.

            Kararating lang ni James, ang sarap daw ng luto ni Jer, Nainggit naman ako. Namimis ko na ang luto ni Jerry. Actually, ang kabuuan nya namimis ko na. Pero ok na muna ako sa ganto. Sana isang araw magka ayos din kami. Hays, kelan kaya yun? :( Whatever happens, hihintayin ko yun---- Biglang bigla ako sa nalaman. Hindi ko akalain na pati pala ang paglapit ni James sakin ay si Philip pa rin ang may gawa. Kaya pala ang gawa ni James ay angkop na angkop sa nararamdaman ko. Yun pala ay ideyang lahat yun ni Philip. All those times na akala ko na wala na syang pakialam sakin ay binabantayan nya pa rin pala ako. Ako lang pala ang di nakakakita ng lahat. :( Philip, kung alam mo lang din na mis na mis na kita nitong mga panahong to.. :(

            Nabalitaan ko ngayon lang na nakabalik na daw si Art. Enrolled na pala sya bago pa pumunta ng Amerika. Kaya pala nagtataka ako kung pano sya nakapasok pa kahit malapit na ang exams. Yun pala enrolled na sya noon pa. Kinakabahan ako na ngayon na nagbalik na si Art. Baka mas mawalan na ko ng pag asa kay Jerry. Pero this time, lalaban na ko. Hindi na ko magpapatalo ng di man lang lumalaban..

            Lunch break ngayon, nakita kong magkakasama sila Ben, Jenny, Leah, Art, at Jerry na kumakain. Naiinggit ako. Namimis ko na rin sila kasama maglunch. Namimis ko naman lalo si Jerry. Pero teka bat parang di naguusap si Art at Jerry? May problema kaya sila? Wag naman sana..

            Hindi kinaya ng puso ko tingnan si Jerry na umiiyak. Andito ko sa room ngayon at di makapagfocus sa lessons namin. Iniisip ko kasi bat kaya umiiyak si Jerry kanina sa gym. Gustong gusto ko syang lapitan, yakapin at patahanin. Gusto ko sana malaman kung anong problema nya. Pero natatakot ako baka itakwil nya lang ako. Kaya dahan dahan ako lumpait sa likod nya at nilagay ang panyo ko at nilagay ito sa tabi nya. Sa ganung paraan man lang ay ako pa rin ang makapagpunas sa kanyang mga luha. Kahit sa panyo ko lang..

            Pinagmasdan ko sya buong araw. At hawak nya pa rin ang panyo ko. Medyo gumaan na rin ang loob ko. Iniimagin ko na lang na kamay ko ang panyong hawak nya. Sana maramdaman nya ang pacocomfort ko sakanya kahit sa panyong yun lang.. :(  ---- Hindi ako makapaniwala sa nabasa. Sakanya galing ang panyo?! Pero.. Akala ko ba kay Ming galing yung panyo? Ano ba talaga?! Napansin ko na may mga sulat sa baba ng notebook. “Tahan na”, “Do not cry”, “Don’t cry. It hurts me.” at sa baba nun ay may parte na sadyang pinunit. Naalala ko ang papel na kasama dun sa panyo. Agad agad kong kinuha ang papel nay un na tinago ko sa wallet ko. Halos kilabutan ako ng makita na pareho ang handwriting sa papel at sa notebook. At ng idinikit ko ang papel ay tugmang tugma ito sa pagkakapunit. Tugmang tugma ang papel na may nakasulat na “Don’t cry. It hurts me even more.” Mas lalo akong nanghina sa nalaman. Sya pala ang nagbigay ng panyo, ibig sabihin nagsinungaling si Ming tungkol sa lahat. Simula sa mga sinabi nyang pagkakakilala nya sakin hanggang sa panyo. Lahat isang malaking kasinungalingan. Kaya pala alam nya na paborito ko ang menudo, ang horror movies, o ang biglang pagtumbling nya pag malungkot ako. Lahat pala ay nalaman nya dahil sa notebook na to. Shit! Tangina….

            Final entry na ng nilalaman ng notebook at halos din a ko magandaugaga sa kakaiyak. Halo halong emosyon na ang nararamdaman ko. Panghihinayang, sakit, lungkot, saya, galit, suklam, halo halo. Halos mabaliw ako sa mga nalaman ko. Asan na nga ba si Jenny? Kaya pala sabi nya ay pupuntahan nya ko. Dahil pala kakailanganin ko talaga sya ngayon. Pero higit sa lahat, ang gusto kong makita ngayon ay si Philip. Gusto ko syang makausap at maklaro ang lahat para sa aming dalawa.

            Tulad ng napagkasunduan naming ni Jenny ay pupunta ko sa bday ni Jerry. Kinakabahan ako. Hindi ko alam ang gagawin ko. Ni wala akong mukhang maiharap sakanya. Pero namimis ko na sya talaga. At gusto ko ng ayusin ang lahat. Jerry, sasabihin ko na sayo ang lahat ngayong gabi. Hindi ko alam kung paano.. Pero gagawin ko na.. At sasabihin ko na sayo kung gaano kita kamahal at kahit ano pang maging tugo ay iiwanan ko pa rin sayo ang pangakong …………. ---- HUH?! Pangakong ano?! Bat wala ng kasunod? Anong pangako ang sinasabi nya?! So, pakana pa rin pala ni Jenny ang lahat. Simula’t sapul ay tinutulungan nya na pala talaga ako. Kami. Huhuhu! Bat di ko ba nakita ang lahat ng to noon pa?!

            Hinang hina na ko sa pagiyak. Natapos ko ng basahin ang laman ng notebook at sumariwa sakin ang lahat ng alaala. Simula nung una naming pagkikita at paguusap sa Mcdo, ang pagtulong ko sakanya kay Emily, ang pagpapakilala nya sakin bilang bestfriend, ang biglaang pagkanta ko sa harap ng mga tao, ang pagtitig ko sakanya at pagkindat habang kumakanta, ang mga yakap at halik nya sakin, ang birthday nya at kung pano nya ko tiningnan habang sinuot ko ang bracelet sakanya, ang paglasing lasingan nya, ang pagsundo nya sakin sa babaan ko ng jeep, ang pagkain namin sa Mcdo sa twing nagpapahintay sya sakin pag matatagalan sya sa training nya, ang sabay naming paguwi, ang mga alalaalang magkasama kami at nagtatawanan, mga panahong masaya kami, mga panahong sinayang ko ng dahil sa hindi pagkakaintindihan. Sumasakit na ang ulo ko sa pagiyak. Kung kanina ay umiiyak lang ako, ngayon ay mas humahagulgol na ko.  Halos napapasabunot pa ko sa sarili dahil sa sobrang sakit ng mga nalaman ko. Pero isa ang sigurado ko ngayon.. Minamahal ko na sya noon pa at mahal ko pa rin sya ngayon.. Hindi.. Mas minamahal ko pa sya ngayon….

            Nahihilo na ko sa pagiyak at natutuyuan na ko ng lalamunan kaya nagpasya akong bumaba at kumuha ng tubig. Pero pagbukas ko pa lang ng pinto ng kwarto ko ay sumariwa muli sakin ang lahat ng alaala na meron ako kay Philip. Kahit kasi san ako tumingin e may alaala ako kay Philip. Hanggang sa matahak ko ang daan sa kusina at nakakuha ako ng tubig ay umiiyak pa rin ako.

            Halos malunod ako sa iniinom kong tubig dahil kahit anong gawin ko ay di ko mapakalma ang sarili sa pag iyak. Naramdaman ko ang panghihina kaya binatawan ko ang baso. Hanggang sa di ko na nakayanan at napaupo na ko sa sahig ng aking kusina.

            Nagiiyak ako doon. Hindi ko alam kung gaano katagal sa ganoong posisyon. Hanggang sa naramdaman ko na lang na may nagtatayo sakin. Si Jenny. Inakyat ako at binuhat papunta sa kwarto ko uli. Pero bumaba uli ito at ng makabalik ay may dalang pichel ng tubig at baso. Nakita ko rin na umiiyak na rin ito. Dahil siguro sa awa sa ichura ko o sa pagaalala. Hindi ko alam pero naramdaman kong niyakap nya ako bigla. Mas napayakap naman ako sakanya, at uli mas umagos ang mga luha ko.

            “J-Je-Jenn-y-y”, hikbi hikbi kong tinawag ang pangalan nya.

            “I guess nabasa mo na. Yan ung notebook  na sinusulatan ni Philip tungkol sa nararamdaman nya. Yan ang mga salitang di nya masabi sayo. Ako ang nag advice sakanya nyan. Ganyan din kasi ako. Pg may mga bagay ako na di masabi sa iba, e sinusulat ko to sa isang papel. Kaso yung sakanya, umabot na ng isang notebook.”

            “Jenny. Tangina. Sana nakinig na ko sayo noon pa. Lahat ng nangyari.. Huhuhuhu.”

            “Jer, diba sabi ko naman sayo, don’t dwell in the past. Nangyari na ang nangyari at wala na tayo magagawa about the past.”

            “Jen, I need to talk to Philip.”

            “I know. Tatawagan ko sya.”

            Nasa ganoon kaming posisyon ng biglang tumunog ang cellphone ko. Bigla naman kinuha ni Jenny at sya ang bumukas ng message. Galing daw ang message kay Mingming.

Chapter 24

            “Jer, may nakita ka bang gamit sa bag ko? Ah.. kung meron lang naman.”

            Naginit ang ulo ni Jenny dahil alam nya na ang notebook ang tinutukoy nito. Kaya sya ang ngreply dito.

            “Wala eh. Ano ba yun? May dapat ba kong makita? :)”

            “Ah. Wala naman. Cge, Thanks.”

            “Something like a notebook? :)”

            “Jer, I can explain. Please.”

            “Para saan pa? Iwasan mo na ang kaibigan ko!”

            “Kung sino man to, paki sabi andito ko sa labas ng bahay nila. Hihintayin ko sya lumabas.”

            Nagulat ako ng biglang tumayo si Jenny palabas ng kwarto. Nagulat naman ako ng mabasa ang huling message na nasa cellphone ko. Kaya dali dali rin akong tumayo at sinundan si Jenny.

            “Ang kapal din naman ng mukha mong magpakita pa dito! Ang tigas din ng apog mo noh!”, galit na galit na sabi ni Jenny. Pero pinigilan ko ito.

            “Jen, let me handle this.”

            “Hindi Jer. Tarantado to ee!!! Hoy! Ikaw, rerespetuhin kita bilang coach naming pero itong kagaguhan mo, wag kang umasang may matatanggap kang respeto galing sakin!”

            “Jenny. Pwede ba makausap si Jerry.. Please. Kailangan ko magexplain sakanya.”, pagmamakaawa ni Coach.

            “Ano ieexplain mo? Yang kasinungalingan at panggagago mo? Tigas ng mukha mo!”, galit na sabi ni Jenny. Sabay labas ko ng pinto namin.

            “Jen, hayaan mong isabuhay ko ang lahat ng tinuro mo sakin. Iwanan mo nalang muna kami. Paki tawagan mo na lang sya.”

            Tiningnan lang ako ni Jenny kumapit nga lang ako sa mga kamay nya. Hindi ako sure sa ginagawa ko. Pero I deserve an explanation. Kaya pinapasok ko si Coach Gab para na rin di makagawa ng skandalo sa labas ng bahay namin.

Pagpasok nya ay umupo ako sa sofa at sya naman ay umupo sa harap ko. Nakatingin lang ako sa sahig, sya naman ay ramdam ko ang pagtingin nya sakin. Napaka uncomfortable ng pakiramdam ko. Magkahalong galit at inis ang nararamdaman ko. Gusto ko syang biglang suntukin pero I wanna have the right reason para gawin yun kaya nanahimik muna ako.

            “Jer, alam ko, so far, sa mga nagmahal sayo.. Ako na ang pinaka worst sa lahat. Dahil nagsinungaling at niloko kita. Sinira ko ang tiwala mo ng sinasadya ko.”

            Hindi ako makapagsalita. Napaluha lang ako. Ramdam ko na ang pamamaga ng mata ko. Kanina pa ba naman ako humahagulgol. Pero naglakas loob akong magtanong sakanya.

            “Bakit mo nagawa yun? Bakit mo sinabi na sayo galing ang panyo? Alam mo, hindi naman talaga yun ang kinagagalit ko ee. Bakit kailangan mo magsinungaling?”, nakita kong umiiyak na rin si Coach Gab.

            “Jer, I’m so sorry. Hindi rin naman ito ang pinlano ko ee.. I wanted to do it my own way din sana. Pero we all know kung sino talaga ang mahal mo. That day nung nagkaaminan dito sa bahay mo nung bday mo. Nakita ko yung notebook na yun sa kwarto mo. Kaya habang nagkakagulo ang lahat ay kinuha ko ito at inuwi ko sa bahay. Paguwi ko sa bahay ay agad kong binasa ito. Alam ko mali, pero mas kilala ka nya kesa sakin. At alam ko sya ang mahal mo kaya sinubukan kong maging si Philip. I tried to be in Philip’s shoes para makita mo ko at mapansin mo ko. Alam ko it was a desperate call, pero napasubo na ko ee. Mahal kita ee. So galing lahat sa nabasa ko ay kinuha ko ang ideya kung paano ka paibigin. At about sa panyo. Nakita ko kung paano mo hawakan yan sa twing malungkot at may problema ka. Para bang dyan ka kumukuha ng lakas. Kaya naman sinabi ko sakin galing yun. Alam ko mali, pero ano pang magagawa ko? Alam ko naman karuwagan ang ginagawa ko.. Pero Jer, Hindi ko inaasahan na patawarin mo ko Jer, o maging magkaibigan pa tayo after this. Malaking foul ang ginawa ko sayo. Hinarangan ko kaligayahan mo. I wanted you so badly kaya I tried to take Philip out of the picture.”

            “Kaya ba sinabi mo sa lahat na tayo na?!”, galit at matigas kong sinabi.

            “Oo. Sinabi ko kay Philip nung araw na lumabas kayo pagtapos ng training na pag sinuot mo tong singsing na to ay tayo na. Kaya pilit kong pinasuot sayo ang singsing na yan. Kaya din hindi dumating si Philip sa airport ay sinabihan ko sya na wag na pumunta dahil nakakagulo lang sya sa relasyon natin. At na kung ano man ang meron kayo nung bday nya ay dahil naawa ka lang sakanya. Jer, I’m sorry”

            “Alam mo. I could have loved you kung nagpakatotoo ka. Pero ngayon, hindi ko alam kung sino ka. Ang tagal nasayo nitong notebook na to. Hindi mo ba nabasa na ang isa sa gusto ko ay may honesty dapat sa ginagawa?”

            “I know Jerry. Kaya nga nagpunta ko dito para magpaliwanag at humingi ng tawad. Alam ko di ganun kadali intindihin ang paliwanag ko. Pero ginawa ko yun dahil sa pagmamahal sayo. Pero I think it doesn’t matter to you anymore. Kaya magpapaalam na rin ako sayo.”

            “Nagpunta ka dito para magexplain? Ngayon? As in tonight, you were planning on telling me everything?! Kasi ano?! Nalaman ko na ang totoo? You haad all the chance nung magkasama tayo, pero you chose to live with your lies. Kaya don’t tell me na magpapaliwanag ka at humihingi ng tawad. Kung gusto mo talaga magsabi ng totoo, you shouldv’e done it a long time ago.”

            “Jerry.. I’m terribly sorry…”, umiiyak nyang sinabi. Alam kong masakit ang mga binitawan kong salita. Pero di ko sinabi yun dahil galit lang ako. Alam kong yun ang dapat kong sinabi talaga.

            “Alam mo, don’t feel sorry for me. Kasi I feel more sorry for you. Wala kang tiwala sa sarili mo. Kailangan mo pang gumamit ng ibang tao para mahalin ka.”

            “Im so sorry Jerry…..”

            Dahan dahan akong lumapit at hinubad ang singsing na binigay nya sakin. Pagkalapit ko ay inabot ko ang singsing sakanya..

            “Jerry, please keep it. Kahit man lang dyan ay maalala mo ko.”

            “Gab, di na kailangan ang singsing na to para maaalala kita.. Dahil hinding hindi ko makakalimutan ang ginawa mo sakin….”

            “Jerry… I’m sorry..”, umiiyak nyang sabi.

            “Just go..”

            At dun, umiiyak na lumabas ng bahay ko si Gab. I hated to see him go di dahil mahal ko sya. Pero nanghihinayang ako sa pinagsamahan namin. He could’ve been a good friend kung hindi lang sana sya nagpanggap. Pero what he did was too much for me. Kaya kahit gustuhin ko syang patawarin ay di kaya ng utak ko.

            Paglabas ni Gab ay pumasok si Jenny na naghihintay sa labas ng pinto ng kwarto ko.

            “Hey, are you ok?”, sabay yakap sakin ni Jenny.

            “Mas okay na kaso kanina..”

            “Jer, napabilib mo ko.”

            “I had to do it one way or another. Though this was not what I had in mind.”

            “I know it must be hard for you. Pero parating na ang huling laban mo. Alam ko pagod ka na. Pero I’ll be by your side. Pangako.”

            “You always were. Kaya salamat.”, sabay hawak ulit sa kamay ni Jenny at nagpunas ng luha.

            Umakyat kami ulit sa kwarto ko ni Jenny habang hinihintay si Philip. Pagpasok ay binigyan nya ako agad ng tubig. Pagtapos ay naupo lang kami sa kama at sinalang ni Jenny ang cd na bigay nya sakin. Kaso hindi na namin binuksan ang tv at hinayaan lang magplay ang sounds.

            “Alam mo, don’t feel sorry for me. Kasi I feel more sorry for you. Wala kang tiwala sa sarili mo. Kailangan mo pang gumamit ng ibang tao para mahalin ka.—Wow Jerry, those were really powerful lines. Napabilib mo talaga ako dun. Mukhang namana mo na ang talas ng dila ko.”

            Napangiti ako sa sinabi ni Jenny. Dahil kahit ako ay di ko inaasahan ang mga ganung salita na lumabas galing sakin. Napaka maintindihin kong tao, pero sa ginawa nya ay kahit anong gusto kong pagintindi ay di talaga macomprehend ng utak ko, or atleast hindi kayang tanggapin ng utak ko ang reasoning ni Gab. Sabi nila, pag inlove ka nga daw, nakakakgawa ka ng mga bagay na talaga namang di mo inaasahan. Pero paano sa side ng hindi nagmamahal? Yung tumatanggap lang ng kabaliwan ng nagmamahal? Ganto pala, pag-ibig nga naman..

            Maya maya ay narinig ko na ang pagkatok sa pinto ng bahay. Kaya binaba ni Jenny at maya maya ay pumasok na si Jenny kasunod si Philip. Nakatingin lang sakin si Philip at ako naman ay di makasalita.

            “Magsasalita ka ba o uupo ka lang dyan? Kasi kung uupo ka lang uuwi na ko.”, matigas na sabi ni Philip.

            “Phil, pwede ba maghintay ka lang dyan?!”, pagtataray ni Jenny.

            “No Jen! Jerry, nag usap na tayo kanina. At sabi ko sayo na ayoko na. Ayoko ng masaktan pa Jerry. Hindi ko na kakayanin kung madadagdagan mo pa ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Pinapalaya na kita Jer. Dun ka na kay Coach este Mingming mo! Hinding hindi ko na kayo guguluhin!”, galit at matigas na sabi ni Philip.

            “Phil, do you actually believe na kami ni Coach?”

            “Jer, wag mo kong gawing tanga!”, galit pa rin na sabi ni Philip.

            “Philip! Ikaw ang magisip! Why would I have sex with you that night kung kami?! At bakit kita hahalikan sa harap nya kung kami?! Magisip ka nga! Ayan ka nanaman sa pagiging sarado ng utak mo ee!”, bigla kong nasabi.

            “Ako pa makitid ang utak ngayon??!!! Tangina talagang buhay to oo!!”

            “Oo! Tanginang buhay talaga to! Dahil all these time, I’ve been trying to tell you na mahal din kita! Na ikaw ang mahal ko! Pero dahil sa takot at insecurities mo! Hindi mo makita yun!! Punyeta!”

            “Ops, Ops, Ops, teka lang.”, pagsingit ni Jenny.

            “Jer, ako nalang muna kakausap kay Philip. Hintayin mo na lang muna kami sa sofa. Ako na bahala mag explain.”, dagdag pa ni Jenny.

            Pumayag naman ako kaya tumayo muna ko at lumabas ng kwarto. Pero bago pa man din ako lumabas ay may sinabi ako kay Philip.

            “Bago mo pansinin ang singsing na suot ko. Napansin mo ba kung sayo pa din bang bracelet yang suot mo!!”, umiiyak kong sinabi sabay bato ng panyong binigay nya sakin noon sabay labas at sarado ng pinto sa likod ko.

Si Philip.

            Nagulat ako sa sinabi ni Jerry bagong tuluyang lumabas ng kwarto nya. Bigla kong hinubad ang bracelet na suot ko at tiningnan kung ano bang naiba dito. Napansin ko nalang na sa ilalim ng plate ng bracelet ay may naka carve pala na pangalan dito. “Jerry”. Naramdaman ko agad ang mga luha na pumatak galing sa mga mata ko.

            “Hala, hindi ko napansin! Masyado kasing parehas ang bracelet namin at isa pa ay hindi ko na to hinubad simula ng isuot sakin to ni Jerry”, ang tanging nasambit ko sa sarili.

            “Philip, gusto ko buksan mo ang isip mo at humanda ka sa mga maririnig mo.”

            “Ano bang nangyayari Jen?”

            “Ok, actually, plano ni Jerry na sabihin ngayon kay coach na hindi na pwede maging sila dahil ikaw ang mahal nya. At plano na nya sabihin sayo na ikaw ang pinipili nya.”

            Nagulat ako sa sinabi ni Jenny. “Yun kaya ang dapat sasabihin sakin ni Jerry kaninang lunch sa school?”, tanong ko sa sarili ko.

            “Ano…?”, ang tanging natugon ko kay Jenny.

            “Oo Philip.. Totoo.. Kinausap ako ni Jer tungkol dito. Pero may nalaman syang bigla.”

            “Nalaman? Anong nalaman?”

            “Nabuksan ni Jer ang bag ni Coach Gab at nakita ito.”, sabay pakita ni Jenny sakin ng isang notebook.

            “Akin to ah! Pano naman to napunta sa bag nung Coach nyo?!”, buong pagtataka ko. Kaya pala kahit anong hanap ko noon pa ay di ko na makita ang notebook na to. Pero pano napunta to kay Coach??

            “Unfortunately, nakuha nya to nung araw na nagkaaminan dito sa bahay ni Jerry nung bday nya. Nakita nya ito dito sa kwarto ni Jerry habang nagkakagulo ang lahat.”

            Napaisip ako. Oo nga. Natatandaan ko tong dala ko to nung bday ni Jerry. Dahil di pa ko tapos magsulat ng biglang dumating si Jenny at sinundo na kami at nagmamadali sya dahil anong oras na daw kaya nagpasya na lang akong dalhin to. Natatandaan kong tinupi ko ito sa dalawa dahil manipis lang naman ito kaya nilagay ko sa likurang bulsa ng pantalon ko. Siguro din kaya nalaglag ito sa bulsa ko dahil sa pagkakasapak sakin ni Art nung gabing yun. O nung nagkakarambulan sa kwarto ni Jerry.

            “Tapos…?”, nanghihinayang at umiiyak kong tanong.

            “Ginamit lahat ni Gab ang impormasyon sa notebook mo para paibigin si Jerry. He even said na galing sakanya tong panyo mo….”, sabay abot sakin ni Jenny ng panyong binato ni Jerry kanina.

            “Alam mo Philip, yan ang naging sandalan ni Jerry sa twing umiiyak sya. Nung una, di ko maintindihan kung bakit ba yan ang lage nyang dalang panyo. Pero ngayon, naiintindihan ko na. Philip, mahal ka ni Jerry.. All this time, minamahal ka nya. Kaya nga hindi nya masagot sagot si Art at Coach noon pa man. Dahil alam nya sa sarili nya na ikaw ang mahal nya. Pero sa di inaasahang pagkakataon, nagkagulo ang lahat. At humantong na sa ganto. Pero gusto nya na makipag ayos at sabihin sayo ang lahat kaya pinapunta ka nya ngayon dito para muling tangakin na sabihin sayo..”

            “Pero Jen, ang singsing?”

            “No Phil. Sabi ni Gab ay binigay nya lang yun bilang pasasalamat kay Jerry. Ginamit lang nya yun para iwasan mo si Jerry. Para palabasin na pag nakita mong suot na ito ni Jerry ay isipin mo na tinanggap na ni Jerry ang pagmamahal nito. Ginamit nya yun para sirain kayo. Inamin din nya na sinadya nya ang lahat at ginawa nya ang lahat. Phil, hinintay ka ni Jerry kahit pa sa airport…”

            “Ano?! Tarantado yun ah! Makita ko lang yun!!”, galit kong sabi.

            “Wala na ring saysay Phil. Galing dito si coach kanina at pinamukha ni Jerry ang kagaguhan nya. Na bistado na sya. Pero before all that, plano nya na talaga bastedin si coach dahil ikaw ang tunay nyang minamahal..”

            “Jen.. hindi ko alam.. Akala ko kasi…”

            “Ako din, we all thought wrong.. Kanina ko lang din nalaman ang lahat. Lahat lang, pinlano ni Gab para hindi kayo tuluyang magkatuluyan. Pero ngayon Phil, wala ng hadlang pa. Pero sa nasabi mo kanina kay Jerry, mas masakit ito para sakanya ngayon. Kanina pa sya iyak ng iyak. Simula pa lang pagtapos ng training ay balisa na sya. Kaya pagkauwing pagkauwi palang nya dito ay nagiiyak na sya. Hanggang sa makarating ako dito ay umiiyak pa din sya.”

            Naawa ako sa kinahantungan ni Jerry. At ngayon, naiintindihan ko na ang lahat. Na lahat ay isang malaking maling akala lamang. Pero napatunayan ko na ngayon na ako din ang minamahal ni Jerry.

            “Jenny.. Anong gagawin ko..?”

            “Kausapin mo sya. Masyado ng maarte ang love story nyo. Tigilan nyo na pwede? Marami na masyadong nangyari. Tama na Phil.”

            “Tama. Kailangan na naming magusap.”

            Tumungo sa pangsang ayon si Jenny. Tumayo ito at sinabihan ako na maghintay at tatawagin lang daw nya si Jerry sa baba at paakyatin ito para makapagusap na kaming dalawa ng masinsinan.

            Kinakabahan ako habang naglalakad si Jenny palabas ng kwarto. Hindi ko alam kung pano sisimulan ang paguusap na mangyayari samin ni Jerry. Pero mas buo na ang loob ko dahil alam kong ako din ang tinitibok ng puso ni Jerry. Pero bigla akong nagulat ng biglang marinig kong nagsisigaw si Jenny at tinatawag ako.

            “PHILIP!! PHILIP!!”

            Dali dali akong tumakbo palabas ng kwarto at bumaba. Nakita ko si Jenny na sobrang taranta.

            “Oh! Bakit Jenny?!!”, taranta kong tanong.

            “Si Jerry!! Nawawala!! Nawawala si Jerry!!

            “HUH???!!!”

            Agad akong tumakbo palabas at hinanap hanap si Jerry sa daan. Nangangarap n asana di pa nakakalayo si Jerry. Asan ba sya? San ba sya nagpunta? Pero hindi ko sya nakita sa paligid kaya bumalik ulit ako sa bahay nila.

            “Ano nakita mo ba?!”, pagaalalang tanong ni Jenny.

            “Hindi ee! Sinubukan mo na ba tawagan?!”

            “Oo! Pero ring lang ng ring ang cellphone nya ee! Pero tinawagan ko na si Erwin, si Ben at si Art.”

            Hindi ako mapakali kaya tinawagan ko na rin ang kambal kong si James.

            Maya maya lang ay dumating na sila. Since magkakalapit lang kami ng bahay ay madali silang nakarating. Dahil isang tricycle lan naman talaga ang layo ng mga bahay namin sa isat isa. Magkasabay pumunta si Ben at Erwin dahil sila ang magkalapit ng bahay. Si Art naman ay kasama lang si Kuya George dahil si Albert ay nasa States na uli. Maya maya ay dumating na rin ang kambal ko. Time check. 1:27 am.

            Sabay sabay kaming lumabas na mga lalake at hinanap si Jerry sa buong paligid. Pinaiwan namin si Jenny sa bahay dahil delikado na rin kung lalabas pa sya dahil gabi na lalo na babae pa sya at baka umuwi rin bigla si Jerry at walang maabutan sa bahay. Sa text na lang kami magbabalitaan.

            Agad akong nagtatakbo palabas at hinanap hanap si Jerry sa paligid. Nagaalala ako lalo sakanya dahil alam kong wala na tong lakas pa. Kanina pa to nagiiyak at galing pa to sa school at sa training. At worst, galing pa sya sa sakit.

            Dalawang oras na ang lumipas at napuntahan ko na ang lahat ng mga pinupuntahan ni Jerry. Imposible naman sa mga kaklase naming sya pupunta dahil hindi naman mahilig mangapit bahay si Jerry lalo na dis oras na ng gabi. Tinawagan din ni Jenny lahat ng kasama nila sa Pep pero wala din daw si Jerry sakanila. Maging ang iba ay bigo sa paghahanap nila kaila Jerry. Kaya napagdesisyunan na bumalik muna sa bahay nila Jerry.

            “Tumawag na tayo ng pulis.”, agad na sinabi ni Jenny.

            “Wala rin magagawa yun. Hindi pa naman sya nawawala ng 24 hours kaya wala din sila matutulong.”, tugon naman ni Ben.

            “Pwes! Anong gagawin natin dito?! Tutunganga na lang?! Paano kung may nangyari ng masama kay Jerry?!!!”, pagtataas kong sagot.

            “Walang masamang mangyayari kay Jerry. Matalino si Jerry. Alam natin lahat yun.”, kalmado namang tugon ni Art.

            Nagisip isip kaming lahat kung san nga ba pwedeng magsuot si Jerry. Wala akong maisip kung saan ba pwede pumunta si Jerry. Wala naman kasi din itong tambayan kundi ang coffee shop na pinupuntahan naming malapit sa school. Pero imposible dahil sarado na yung coffee shop ng gantong oras.

            “Saan ba pwede pumunta si Jerry? Wla ba kayong alam na iba pa nyang tambayan?”, tanong ni Kuya George.

            “Wala na ee.”, sagot ni Jenny.

            “Ah, wala bang lugar na spesyal sa kanya? O kaya wala ba syang takbuhan na lugar?”

            “Wala din. Usually sa bahay lang sya.”, sagot naman ni Ben.

            Hindi ko maiwasang hindi sisihin ang sarili sa mga nangyayari. Kung nakinig sana ako sa paliwanag ni Jerry ay di sana mawawala ito. Wla tuloy akong maisip na pwedeng puntahan ni Jerry. Wala naman syang spesyal na lugar na pinupuntahan nya? Spesyal na lugar? Napaisip ako ng malalim.

            “Hintayin nyo ko dito. May pupuntahan lang ako. Susubukan ko dun.”, sabay tayo at banggit sa lahat.

            “Text text nlng tayo.”, dagdag ko pa sabay labas ng bahay nila Jerry.

            Agad kong tinakbo hanggang sa kanto nila Jerry at humanap ng masasakyang Jeep. Pero dahil dis oras na rin ay wala na masyadong jeep na dumadaan. Kinakabahan akong naghintay ng jeep at nagdadasal n asana makita ko si Jerry sa lugar na pinaghihinalaan ko kung nasan sya.

            Maya maya ay may dumating ng Jeep at agad akong sumakay. Kaba kaba at umiiyak akong nagdadasal para sa huling baraha ko. Malakas ang kutob ko na dun ko matatagpuan si Jerry.

            Pagbaba ko ng unang jeep ay kailangan ko pang sumakay ng isa pa. Buti na lang na ay sa gantong oras ay may mga iilan ng jeep na bumabyahe dito dahil na rin sa mga trabahador na pumapasok ng maaga. Agad akong pumara ng isa at sumakay. Mapalad naman akong harurot si manong magdrive. Wala pa din kasing gaanong tao ng mga ganung oras kaya mas mabilis ang naging byahe ko. Hanggang sa pumara ako at bumaba na ng Jeep.

            Kabado akong naglakad papunta sa lugar na pinaghihinalaan ko kung nasaan si Jerry. Dinadaga ang dibdib ko.Dali dali kong nilakad ang daan na walang ibang laman ang isip kundi si Jerry.

            Hanggang sa narating ko ang lugar na yun.

            Nakatayo lamang ako sa labas at di muna pumasok. Nagmasid mula sa labas at nakitang halos walang katao tao sa paligid. Hanggang sa naglakas loob akong lakarin pa papasok sa loob. Time check. 4:17 am.

            “Good Morning Sir! Welcome to Mcdonalds!”, bati sakin ng guard.

            Dahan dahan akong pumasok at tumingin tingin sa paligid pero hindi ko nakita ko si Jerry sa ground floor. Hanggang sa narating ko na ang stairs paakyat ng 2^nd floor. Kinakabahan ako dahil ito na ang huling hibla ng pag asa ko na makita si Jerry. Kabang kaba at dahan dahan akong umakyat papunta sa 2^nd floor ng Mcdo. At pagakyat na pag akyat ko… BINGO!

Si Jerry..

             Hindi ko alam kung anong ginagawa ko dito. Sa dami dami pa ng lugar. Bat ba dito ako nagpunta. Siguro kasi dito nagsimula ang lahat. Dito nagsimula ang pagkakaibigan naming ni Philip. Masyadong maraming alaala ang lugar na to sakin. Hinding hindi ko makakalimutan ang unang araw na niyaya nya ko dito para kumain. Nakakatawa dahil kumakain na kami ng di man lang naming alam ang pangalan ng bawat isa. At mas nakakatawa pa dahil dito ko din nalaman na kambal pala sila ni James.

            Nagumpisa nanaman mangilid ang mga luha ko. Sa twing naaalala kita Philip, may kurot sa puso ko. Sana pwede ko ibalik ang lahat. Yung mga panahong di pa tayo nagkakasakita. Kung maibabalik ko lan lahat lahat, sasabihin ko na sayo ng walang takot na mahal kita. Na mahal na mahal din kita..

            At ngayon, nakaupo nanaman ako sa eksaktong upuan na pinagupuan naming noon. Kaso magisa na lang ako. All I can do now is imaginin na andito ka sa harap ko. At hanggang sa imahinasyon ko na lang kaya sabihin sayo lahat ng gusto ko sabihin.

            Masakit sa loob na isipin na ito ang kinahantungan ng buhay natin. Kahit pa ngayon na alam ko na ang lahat lahat at ang buong katotohanan, imbis na makapag usap na tayo ng maayos ay away pa rin ang kinahantungan nating dalawa. Mukhang masaydong maraming panahon na ang nasayang at tila kinuha na ang pagibig na nararamdaman mo para sakin. I cant blame you. Kasalanan ko rin to.

            Napapikit ako sa sobrang sakit na nararamdaman. If only I could see you now. Sasabihin ko na sayo ng walang atubili ang nararamdaman ko. All I need is that chance. Pinikit ko ang mga mata ko at bumilangg ng sampu. Pagdilat ko ay sana makita kita. Kaso paano? Ni hindi mo nga alam kung nasaan ako.

            “1..2..3..4..5..6.7..8……9……….10”

            Dahan dahan kong minulat ang mga mata ko. At bago ko pa tuluyang imulat ito ay hiniling ko na sana ay ikaw ang makita ko. Hanggang sa tuluyan ko ng naimulat ang mata ko. Naiyak ako. Sapagkat wala akong Philip na nakita. Walang Philip na dumating. I thought dadating ka, pero I guess sa movies lang ang mga ganung tagpo. Akala ko pwede din mangyari sakin yun. Akala ko pwede….

            Umiiyak ako habang nakahiga ang ulo ko sa lamesa. Amoy na amoy ko ang aroma ng pancake na kinakain ng iilang tao na nakaupo sa di kalayuan. I miss how Philip and I used to have breakfast. Kahit yung mga simpleng bagay na yun. Lahat mahalaga na sa buhay ko. Kung nalaman ko lang sana lahat ng mas maaga. Kung mas naging matapang lang sana ako..

            Umiiyak ako kasabay ng pagalaala sa mga magagandang tagpo sa buhay namin kasabay ang nilalaman ng notebook nya. Hindi ko akalain nay un pala ang mga bagay na nais nya pang sabihin sakin noon pa.Hindi ko rin akalain na all these time na akala ko ay wala na syang paki sakin, ay binabantayan nya pala ko mula sa malayo. Kahit sa simpleng pagtanaw nya sakin twing training ko, o ang pagkumbinse nya pa kay James para gawin ang project ko. Akala ko dati, selfish sya.. Pero hindi pala, hindi lang talaga siguro sya showy. Or atleast yun ang paraan nya para ipakitang mahal nya pa rin ako. Napakasakit sa damdamin. Lahat lahat ng ito ay sinayang at pinalagpas ko. Wala na kong paki sa sasabihin ng iba. Pinagtitinginan ako dahil umiiyak ako. Pero wala na kong paki.. Ngayon pa.. Ngayon pang wala na ang lahat.. :(

            Nasa gitna ako ng pagiyak at hiniga ko nanaman ang ulo ko sa lamesa. Nasa alaala ko pa rin si Philip, at kahit anong pilit ko na kalimutan, e hindi ko magawa. I still wish na nandito sya. Pero hanggang pangarap na nga lan ata lahat ng ito. I looked up and dreamt he was there sa harap ko. Kahit man lan sa pamamagitan ng alaala ko ay makita ko sya na nakaupo sa harap ko at nakangiti habang kumakain ng aming paboritong fries at nuggets. Habang nagkwekwento sya sa mga nangyari sakanya buong araw. At pagtatawanan lahat ng mga bagay na nangyari.

            Pinagpatuloy ko lang ang panloloko ko sa sarili ko habang nakatingin sa espasyo sa harap ko. Imagining it was Philip habang ang mga luha sa mata ko ay walang tigil sa pag agos. Ramdam na ramdam ko ang sakit.

            Napatingin ako sa bintana palabas. It was still the exact view na nakikita namin. Madilim pa rin dahil sa masyado pang umaga. Namis ko nanaman tuloy ang mga times na pagtapos naming kumain ay nakatingin lang kami sa labas at ako naman ang kakamustahin nya. More tears fell in my eyes.

            Biglang nabaling ang tingin ko sa daanan. It’s almost time para umalis kami. Tatayo kami at sabay na maglalakad palabas ng Mcdo at sabay na uuwi.

Nanlalabo na ang mata ko kakaiyak at sa pagod ng may nakita ako. Papalapit sya ng palapit sa direksyon ko. Isang binata na dire direcho ang paglakad. Napatingin ako sa mukha na hoping it was Philip. Pero bigo ako. Hindi sya. Hanggang sa di ko na kinaya at tuluyan ko ng hiniga ang ulo ko muli sa lamesa. I was crying my heart out. Hindi ko na mapigilan ang di pagluha.

Hanggang sa…..

“Didn’t I tell you not to cry for it hurts me even more?”

Napatigil ako sa pagiyak. Kinakabahan kong inangat ang ulo ko to see who it was. Kilala ko ang nagsabi nun. Halos himatayin ako ng makita ko si Philip na nakatayo sa harap ko.

“Philip..?”, luhaluha kong sinabi.

“May nakapagsabi sakin, spesyal daw tong panyong to sayo. Araw araw mo nga daw tong ginagamit”, sabay abot sakin ni Philip ng panyo.

Hindi ako nakapagpigil at napayakap ako sakanya. Wala na kong paki sa sasabihin o magiging reaksyon ng mga tao sa paligid ko. All I care about now is mayakap sya at maparamdam ko sakanyang mahal ko sya.

“Jerry ko, andito na ko..”

Napaupo ako sandali. Kinuha ko ang panyo at pinunasan ang mga luha ko.

“Paano mo nalaman na nandito ako?”

“Hindi ko din alam. Kinutuban lang ako. Basta bigla kong naisip tong lugar na to. Naalala ko kasi ito din yung lugar na niyaya mo kong kumain noong pinuntahan mo ko nun sa training. Naisip kong mahalaga sayo tong lugar na to. I figured out na isa tong mga lugar na to sa nagpapasaya sayo.”

“Natatandaan mo ba nung nagusap tayo about sa mga bagay na nagpapasaya sakin? Diba ang huli kong sinabi sayo ay sikreto? Ang totoo. Ito ang secret na yun. Dito kita nakilala. Dito tayo naging magkaibigan. At dito nabuo ang pagmamahal na matagal kong tinago sayo. Kaya mahalaga sakin tong lugar na to dahil dito mo ko lageng napapasaya.”

Nakita kong napaluha si Philip. Hinawakan nya ang mga kamay ko.

“Jerry.. Ngayon sasabihin ko sayo lahat lahat ng nararamdaman ko. Ayoko ng manghinayang pa sa oras na dadaan pa. Jerry, mahal kita. Mahal na mahal kita. I know it doesn’t make much of a difference, but gusto ko parin sabihin yun sayo.”

“No, it does. Kasi ang totoo.. Philip.. Mahal na mahal din kita..”

“You do…?”

“Oo, Philip. Totoo. Now I just want you to promise me one thing.”

“Kahit ano Jerry. Kahit pa sabihin mo na wag na kita saktan pa muli, gagawin ko. Kahit ano.”

“No Philip, hindi natin maiiwasan na hindi magkasakitan. Parte na talaga yun ng buhay natin. Nasa sa atin na lang yun kung paano natin aayusin ang mga pagkakamaling nagagawa natin.”

“Naiintindihan ko.. Kung ganun ano ang gusto mo ipangako sayo….?”

“Promise me that you’ll look at me as if I’m the only person you see..”

Tiningnan mo ko sa mga mata ako at lumapit ka ng dahan dahan sabay dami ng iyong mga labi sa mga labi ko.

“Jerry.. Ive been doing that since the time I first laid my eyes on you..”

At simula noon ay naging kami na ni Philip. Sabay kaming lumabas ng Mcdo at hinarap naming sabay ang mga problemang dumating sa amin. We still don’t know kung ano ang mga mangyayari sa buhay namin. Pero atleast now we have each other. Kung iisipin mo, hindi talaga madali ang pinagdaanan naming dalawa, and we still look forward to more problems. Pero we also believe na mas makakaya na naming ito dahil ngayon.. Magkasama na kami.

(Wakas)